I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!
Master
17) 15 - Style...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ15
Style… อย่างทุกๆวัน
ยังไม่ทันตื่นนอนดีก็รู้สึกถึงอะไรที่ลูบผ่านใบหน้า หมอนวันนี้ดูจะแข็งเหลือเกินในความรู้สึกผม อ่า... ปกติผมไม่นอนกอดหมอนข้างนะ ทำไมร้อนจังว่ะ...
“ตื่นได้แล้ว...” เสียงนุ่มทุ้มดังมาจากด้านข้าง กระซิบแผ่วเบาที่ใบหู
“อือ...” แม่อ่ะ ปลุกอะไรตอนนี้นะ “...ผมขออีกห้านาทีนะครับ”
แล้วแม่(?)ในความรู้สึกก็หายไป มีเพียงอะไรหนักๆที่ทาบทับลงมาตรงกลางลำตัว พร้อมกับสิ่งที่รับรู้ได้ว่าเป็นฝ่ามือร้อนลูบไล้อยู่แถวนั้น
“อือ...” อะไรหนักหนาว่ะเนี่ย อย่าบอกน่ะว่าเป็นเจ้าเหมียว(?) แต่มันจะมาอยู่ตรงนี้ได้ไงนะ?
“ถ้าเก้าไม่ตื่นก็ไม่ต้องตื่นแล้วนะครับ...”
เหยดพ่องสัด ... ทันทีที่ความรู้สึกตัวกลับมาในระดับปกติ ความทรงจำก็เริ่มไหลย้อนเข้ามา ผมก็สะดุ้งลืมตาตื่นขึ้น ทะลึ่งตัวขึ้นมาอย่างแรงแต่ความเจ็บปวดก็เกิดขึ้นที่ด้านหลัง
“เฮ้ย! โอ๊ย!”
“เป็นอะไรไปน่ะ?”
“เจ็บดิพ่อง...” ผมขยี้ตา มือบางจิกลงบนที่นอน “เจ็บโว้ย!”
“เมื่อวานก็ว่าเบาแล้วนะเว้ย”
“ไปๆๆ เลยพ่อง กี่โมงแล้วเนี่ย!”
อย่านึกนะครับว่าเมื่อวานที่เผลอตัวพูดอะไรบ้าๆบอๆแบบนั้นออกไปแล้ววันรุ่งขึ้นมาจะทำตัวผิดปกติ ไม่ใช่ไม่เคยเรื่องแบบนี้นะครับ ถึงจะเป็นครั้งแรกที่โดนคนเพศเดียวกันทำ...ไอ้นั่นก็เถอะ แถมยังเป็นเพื่อนสนิทตัวเองด้วย แต่ต่อให้โวยวายก็ไม่มีอะไรกลับมาเหมือนเดิมหรอกน่าผมรู้ดี
...แทนที่จะโวยวายให้เสียความรู้สึก สู้ทำตัวเป็นปกติต่อไปจะดีกว่า...
“หกโมงครึ่ง”
“จริง! โห ปลุกกูซะเร็วเลย ปกติกูตื่นหกห้าสิบ”
“เก้าถึงมาสายตลอดไง” คิงมันส่งยิ้มมาให้
ตึกตึก... ตึกตึก...
อย่ายิ้มได้มั้ยไอ้ห่านี่... ทำตัวเหมอนปกติไม่เป็นรึไงว่ะ
“พูดเหมือนเดิมเหอะว่ะ แบบนี้มัน...แปลกๆ” ผมบอกพร้อมก้มหน้าหลบมัน เมื่อวานก็เหนื่อยจนเผลอหลับ ไม่ได้เคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้นกับมัน...สักนิด
ผมมองมันแล้วพาลลงมามองด้านล่าง ให้ตายมันเป็นผู้ชายที่...หล่อชะมัด ขนาดเพิ่งตื่น ผมยุ่ง เสื้อก็ไม่ได้ใส่.... เสื้อผ้า?
ผมก้มมองตัวเองก็เห็นชุดนอนผมถูกใส่ไว้แค่ด้านล่างเหมือนกัน จำได้แน่นอนว่าตัวเองไม่ได้ลุกขึ้นมาใส่ ช่างเถอะ... มีคนใส่ให้ก็ดีแล้ว
ผมเห็นรอยแดงตรงแขนของมันอยู่เล็กๆ... ผมจ้องมองดูดีๆอย่างถี่ถ้วน
อย่าบอกนะ... ว่าที่หมอนแข็ง...
“ไม่หนักเหรอ?”
“อือ ไม่หนัก” ยัง... ยังจะยิ้มอีกไอ้ห่านี่ ผมเบือนหน้าแดงๆหนีมัน
อย่าถามว่าทำไมผมถึงถามแบบนั้น ปกติแล้วถ้าคุยเป็นผู้ชายแล้วเคยมีแฟนล่ะก็ เชื่อเถอะว่าเกิน 50 เปอร์เซ็นต์ต้องเคยให้แฟนสาวหนุนแขน ซึ่งอยากจะบอกว่าโคตรเจ็บ ทั้งเจ็บทั้งหนัก ขนาดคุณเธอผมยาวยังรู้สึกว่าผมมันแทง แล้วผมที่ผมสั้นกว่าผู้หญิงจะไม่แทงแขนมันเลยรึไงกัน... อยากบ้าโว้ย!
“ก็มึงเป็นคนที่กู...รัก แค่นี้ นิดหน่อยเอง...”
รัก...
นั่นสินะ คำๆหนึ่งที่ไม่น่าจะออกมาจากผู้ชายที่ไร้ซึ่งความรักอย่างมันได้ ทำไมเมื่อคืนนี้ผมถึงคิดว่ามันรักผมกันนะ... รวมถึงตอนนี้ แม้รู้สึก... ก็เชื่อไม่ได้ คำๆนี้ที่ผมยังไม่คิดจะมี และไม่เคยคิดจะมีกับคนตรงหน้า
คิงเคยมีความรักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่สุดท้ายก็ถูกทิ้งไป จนมันเคยบอกว่าไม่อยากคบใครอีก มันถึงชอบอยู่กับเพื่อนมากกว่าใครทั้งหมด แล้ววันนี้...มันมาบอกรักผม?
“มึง...รักกูจริงๆนะเหรอ?”
“...” มันเงียบ ผมคิดไว้อยู่แล้วแหละว่าต้องเป็นแบบนี้
“ฮ่ะ...”
ผมแค่นหัวเราะออกมา ความรู้สึกของผมมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ ทำไมกันล่ะ...?
“แม้ตอนนี้ อาจจะยังเรียกอย่างนั้นไม่ได้ แต่ว่า... ความรู้สึกนี้มันเป็นเรื่องจริง...”
“อือ” ผมยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก ไปโรงเรียนกัน”
“ลุกไหว?”
“แหงอยู่แล้วเด่ะ”
ผมทำท่าลุกขึ้นยืน แต่ก็ทรุดลงนั่งอยู่ดี บางที ผมอาจจะคาดเดาผิดไป แต่ว่า...
“ฮ่าๆๆ”
...มันไม่น่าจะหัวเราะเยาะกันขนาดนั้นนี่ ใช่มั้ยล่ะ! ฝีมือใครว่ะ!
“มา... ช่วย”
“ชิ!”
คิงลุกขึ้นมาพยุงผมขึ้น ผมก็ยื่นมือออกไปให้มันดึงอย่างกับเด็กน้อย จ้องรอยยิ้มนั่นอย่างไม่ว่างตา คนที่ไม่ค่อยยิ้ม พอยิ้มแล้วหล่อดี... หรือผมควรจะเลิกยิ้มบ้าง? แล้วนานๆครั้งค่อยยิ้ม?
...เหมือนร่างกายฝืดๆ สงสัย เมื่อวาน... ด้านหลังนั่นแน่ๆ
“ให้ช่วยอาบน้ำให้มะ?”
“ไม่ต้องเฟ้ย!” ผมพอจะเดินเองได้บ้างแล้ว เลยเดินออกมาแต่ขาก็ยังไม่ค่อยมีแรงเกือบกระแทกพื้นแล้ว แต่ดีที่คนด้านข้างจับเอาไว้ได้ก่อน ผมควรจะเลิกหยิ่งแล้วให้มันช่วยหรือเปล่า? คิ้วขมวดผูกกันเป็นปม แต่คิงกลับฉุดให้ลุกขึ้น หยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้ แล้วพาเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนเดินออกมา
“ขอบคุณ”
“อือ... แต่ถ้าให้ช่วยนานกว่านี้ คงไม่ต้องไปโรงเรียนแล้ว”
“อึก... ไปไกลๆเลยโว้ย!!!”
ผมตวาดพร้อมปิดประตูใส่หน้ามัน ใจบ้านี่ก็เต้นแรงทำไมว่ะ มันแค่แกล้งเล่นแค่นั้นเอง...
ผมใช้เวลาให้เร็วที่สุดเท่าที่ร่างกายผมมันจะอำนวย แต่พออาบไปสักพักก็รู้สึกสบายตัวขึ้น ร่างกายเริ่มมีแรงขึ้น ไม่ค่อยเจ็บเหมือนเดิมแล้ว พอรู้สึกปลอบโปร่งขึ้นมา อารมณ์ก็ดีขึ้นจนเกือบจะอำเพลง แต่นึกออกก่อนว่ามีคนรออาบน้ำอีกคน ผมเลยรีบเช็ดตัวแล้วพันผ้าออกมา
ผมเดินออกมาพร้อมกับเคาะเรียกให้อีกคนมาอาบน้ำ ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น มันเหนื่อยไปหมด คิงเดินออกมาจากห้องนั่นเล่น พอเจอหน้าผมมันก็ค้างไป แล้วเบือนหน้าหนี
“ไปๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“เออๆ ยา... วางอยู่บนโต๊ะ กลัวจะไม่สบาย ไปกินด้วย”
มันบอกพร้อมเดินเฉียดผ่านไป แต่ก่อนไป มันรั้งเอวบางของผมเข้าไปหามัน ฝังหน้าลงกับกลุ่มไรฝันที่เริ่มยาวแล้วของผม ริมฝีปากคลอเคลียอยู่แถวนั้น ก่อนลงจูบหนักๆ จนผมสะดุ้งแล้วผลักมันออกไป
“ทำไรของมึงเนี่ย!”
“กูว่า... มึงย้ายไปคอนโดกูดีกว่า... อ้อ แล้วก็วันหลังที่กูอยู่กับมึง ขอร้องเลยว่าเวลาออกจากห้องน้ำช่วยใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เช็ดผมให้แห้ง และก็ทำอะไรก็ได้ ที่ไม่เป็นการยั่วในสายตากู... เข้าใจมั้ย?”
“ห้ะ?” สมองผมเออเรอร์ไปชั่วครู่ “ทำไมว่ะ”
“ถ้ามึงไม่อยากเลยเถิดไปกว่านั้น...”
มันทิ้งคำพูดแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไป จนสมองน้อยๆของผมเริ่มแปล และเข้าใจในคำพูดของมันได้ ก็ได้ยินเสียงน้ำไหลออกจากฝักบัวจนพูดอะไรไม่ถูกไปแล้ว
“เออ~!!” ผมกระแทกเสียงใส่ตัวเอง แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาสวม
ปวดเอว ปวดตัว ปวดไปหมดเลยโว้ยยย~
ผมบ่นเป็นรอบที่สามร้อยแปดสิบแปดสำหรับตอนเช้า...และเชื่อว่าคงบ่นแบบนี้อีกทั้งวัน
มองไปบนโต๊ะก็เจอยาที่มันหาไว้ให้ โธ่~ แค่พาราเซตามอลสองเม็ด ชิชะ! แต่บ่นอะไรมากไม่ได้ ก็บ้านผมมันมีแค่นี้เองนี่หน่า ฮ่าๆ
แอร๊ด~
โอเค ได้ยินเสียงมันออกมาจากหห้องน้ำแล้ว ตอนนี้ 07.20 นิดๆพอดี จากบ้านผมไปถึงโรงเรียนก็คงประมาณ 10 นาที มั้ง...? เข้าแถว 07.50 ไม่น่าจะสายหรอก
“ไปๆ เร็วๆ” ผมเร่ง
“เช็ดผมก่อนดิว่ะ แปบๆดิ โธ่!”
“มาๆ”
ผมเดินไปหามัน ดึงเก้าอี้ให้มันนั่งลง แล้วแย่งผ้าเช็ดผมในมือมันมาทำแทน ผมยีหัวมันเบาๆ แอบนวมหัวแบบที่แม่เคยทำให้ด้วย แต่ผมไม่เก่งหรอกอ่ะนะ เคยแต่ทำให้ตัวเอง ไม่รู้ว่าดีรึเปล่า
“ช่วงนี้ยุ่ง?”
“ก็ยุ่งจนไม่มีเวลาเก็บห้องแหละ” ผมตอบ “อยู่นิ่งๆดิ”
“อือๆ ไม่น่า...”
“ไม่น่าอะไร?”
“ก็ปกติ มึงเป็นคนที่ดูดีทุกอย่างนี่หว่า เมื่อวานแค่แกล้งแซวว่าห้องรกเหมือนเดิมเฉยๆ” มันตอบ หลับตายิ้ม... ท่าทางว่าอาจจะดีแฮะ ฮิๆ
“อ้อ” ไม่ได้ยินแฮะ สงสัยลืมฟัง...
“นี่... วันหลังอ่ะ ทำข้าวกินกันนะ”
“ห้ะ!” ผมตะลึง “เกิดบ้าอะไรขึ้นมาน่ะ”
“ก็เปล่า... แค่ไม่ได้กินข้าวฝีมือมึงมานานแล้ว”
อ้อ... จะว่าไป ล่าสุดที่เข้าครัวก็นานมาแล้ว เดี๋ยวนี้ถ้าไม่มีเวลาออกไปกินข้างนอกจริงๆ มากสุดก็มาม่า ไม่ก็ข้าวเวฟ ไม่ได้ทำอาหารกินเองมานานแล้ว
อ่อ ไม่ต้องสงสัยไป เพราะต้องมาอยู่คนเดียว แม่ผมก็เลยเป็นห่วง ก่อนมาตอนม.ปลายปีแรก แม่ก็เลยจัดหลักสูตรสอนทำอาหารง่ายๆทานเองให้ผมทำ บางครั้งก็มีมันเนี่ยแหละมาแจมตลอด... ไม่ใช่มาช่วยทำนะ มาช่วยกินต่างหากล่ะ
“ฮ่ะๆ”
“ขำไรอ่ะ” วันนี้ผมว่ามันอารมณ์แปรปรวนดี
เช็ดด้านหลังจนหมด ผมก็อ้อมมาเช็ดด้านหน้า ยิ่งกว่าเด็กอีกวุ้ย แล้วผมก้มมองมือมัน มือคุณมึงจะวางไว้ตรงอื่นไม่ได้หรือไงกัน จะมาจับเอวผมทำไม!!
“มึงเหมือนคุณภรรยาเลย”
“...!!!”
อ... อะไรนะ! มึงบ้าป่ะเนี่ย! ไปตรวจสมองบ้างก็ดีนะ ผมคิดอย่างตกใจแกมแปลกใจ(?)มากๆ เออว่ะ... แต่ว่าตั้งแต่เมื่อวานก็เหมือนจริงๆ ตั้งแต่ตอน... โอ๊ย!! จะไปคิดถึงเรื่องนั้นมันทำไมว่ะเนี่ย!!
“ย... อย่าคิดมากก็แค่พูดเล่นๆ”
คิงมองคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง คำพูดเมื่อครู่ อาจทำให้มันคิดมาก เรื่องแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ มันเป็นชีวิตความเป็นลูกผู้ชายของมัน เรื่องนั้นผมก็เข้าใจดี และเข้าใจมันมากที่สุดด้วย
“เออ กูรู้”
“กู... ขอโทษ”
“เออ ไปๆ ไปโรงเรียนกันได้แล้ว”
ตุ้บ...
แค่แรงเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ผมที่เพิ่งหันหลังในหล่นลงไปนั่งบนตักมันได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าจะคิดทางไหน ท่าไหนก็เสียเปรียบมันตลอด ตั้งแต่เมื่อคืน... โว้ย!! คิดอะไรอีกแล้วว่ะเนี่ย!
“เฮ้อ~”
“ถอนหายใจอะไร” คางมันเกยบ่าผมอีกครั้ง วงแขนมันวนรอบตัวผมได้พอดี ตัวผมเล็กขนาดนั้นเชียว?
“อือ... ไม่รู้สิ” ผมเหม่อมองไปด้านหน้า “คิดหลายๆเรื่องอยู่น่ะ”
“...มันอาจทำให้มึงลำบาก แต่กูจะไม่ทิ้งมึงไว้แน่ๆ”
“เปล่า... เรื่องนั้น ก็แค่เป็นในแบบเดิมๆทุกวันก็พอแล้ว”
“แล้ว...?”
“คิดเรื่องอะไรน่ะเหรอ...” ตาผมเหลือบไปมองนาฬิกา “กูแค่คิดว่า ถ้าไม่ออกจากห้องกูตอนนี้ พวกเราทั้งสองคนจะไปสายแน่ๆครับ”
“เออว่ะ! จริงด้วย ห่าเอ๊ย อุตส่าห์รีบตื่น!”
“ฮ่าๆ”
“หรือว่าจะไม่ต้องไปดี?”
“ไม่ได้โว้ย!!”
พวกผมรีบเร่งกันออกจากห้อง แต่ถึงหลังจากที่มั่นใจว่าไม่ทันแน่ๆแล้ว แต่ก็ยังรีบเร่งออกไปอยู่ดี ช้าไปหน่อยก็ยังดีกว่าไม่มา แต่ว่านะ...
“สอบเคมีคาบแรกป่ะว่ะ ความรู้ตั้งแต่ม.4อ่ะ ตายห่าแน่ๆ โอ๊ย เชี่ยเอ๊ย!!!”
...เอาละ... หลังจากนี้อีกไม่นาน ชีวิตผมคงเปลี่ยนไปอีกทิศทางนึง... สินะ? (มั้ง?)
:: TALK ::
เอาล่ะ จบ... ไม่ๆ ยังไม่จบเฟ้ย! แค่อัพช้าไปนิดไปหน่อยแค่นั้นเอง 555+
พอดีติดเรียนแล้วยุ่งมาก ทั้งเหนื่อย+ท้อมากๆ (ใครกำลังใจไรท์ด้วยการเม้นท์หน่อยดิ เหอๆ =w=)
อ่อ ใช่ๆ //ถ้าที่นี่อัพช้าลองไปเว็บนิยายนะค่ะ (บอกยังหว่า) บางทีไรท์ลืมอัพที่นี่อ่ะ ;w; //เด็กดีไม่มีนะ กลัวโดนแบน (ฮ่าๆ #ช่วงหลังๆน่ะ = ต่อจากนี้)
ไรท์เล่นไลน์ (นาน) แล้ว (ลืมบอก) เผื่ออยากทวกนิยาย หรือคุยกันเล่นๆ : mind.nemestsu ครับ ไม่พบก็เอาไอดีมาแลกกัน >< บายๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
