I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!

 
Other Side I
Non’s Part :: About me… เรื่องราวของผม
 
 
ไม่ต้องแนะนำตัวดีกว่ามั้งครับ ถ้าทุกคนอ่านที่หัวเรื่องด้านบนก็จะรู้ว่าผมเป็นใคร ผมนายนนท์ นนทวัช นามสกุลจะรู้ไปทำไมครับ?
 
แล้วผมได้บทนี้มาผมต้องพูดอะไรบ้างเนี่ย?
 
เอาเป็นว่าผมจะพูดตั้งแต่แรกเลยล่ะกัน ไหนๆก็ถึงคิวผมแล้วอ่ะเนอะ
 
วันนี้ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ผมเป็นคนเริ่มชวนพวกไอ้หนังไปดื่มเหล้า บอกให้พวกมันไปชวนพวกคิง และก็เก้ามาด้วย แต่คนที่ตอบรับคำชวนมีแค่คิงคนเดียว แถมพอมาได้ไม่เท่าไหร่มันก็เอาแต่แดกท่าเดียว เป็นอะไรก็ไม่รู้ ทำเอางานกร่อยหมด
 
“มึงเป็นเชี่ยไรเนี่ยคิง?” พวกผมถาม
 
“ไม่รู้ดิ หงุดหงิดว่ะ” มันหันมามองผม “มึงนั่นแหละ เป็นอะไรว่ะ นนท์”
 
“กูรำคาญมึงไง” ผมมองหน้ามัน “ทำเชี่ยอะไรก็ไม่เคยชัดเจน”
 
“...”
 
มันใช้ความเงียบมาสู้กับผม เราจ้องกันทางสายตา บางทีผมอาจจะไม่เคยบอก ผมรู้ดีว่าคิงมันคิดยังไงกับเพื่อนผมคนหนึ่ง... ไอ้เก้า มันชอบแอบมองเก้าอยู่บ่อยๆ ทำนู่นทำนี่ให้โดยที่เพื่อนคนนี้ของผมมันไม่เคยรู้ตัว และผมคงไม่เคยบอก... ว่าผมเองก็คิดเหมือนคิง
 
ผมกับคิง... ชอบเก้า
 
โอเค ผมก็คิดว่ามันแปลกนะ เวลาผมมองผู้หญิงผมก็รู้สึก เอิ่ม... รู้สึกแบบนั้นขึ้นมาเหมือนกัน คือ... เอาเป็นว่าผมยังชอบผู้หญิงอยู่ แต่ทำไมไม่รู้ ผมเองรู้สึกชอบมองมันมากกว่ามองใครๆ รู้ตัวเองอีกที ผมก็มองมันพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงแล้ว แต่ผมก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้
 
คิงรู้จักกับเก้ามานานแล้ว ถึงจะสนิทกันช่วงม.ต้น แต่มันรู้จักกันมาตั้งแต่ประถมปลาย ตอนย้ายมตามมา คิงมันก็ย้ายตามเก้ามาเองเลย
 
ผมรู้ดีว่าผมคงสู้มันไม่ได้ ผมไม่ได้มีอะไรดีไปกว่ามันเลย เรียนก็ไม่ได้เก่งกว่า กีฬาก็ไม่ได้เรื่อง ใครๆก็นับหน้าถือตาไอ้คิงมากกว่าผม
 
ส่วนผมก็เป็นแค่เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งเท่านั้น ผมไม่ได้น้อยใจ หรือคิดจะแย่งเก้ามาจากมัน เพราะดูจากท่าทางแล้ว เก้าเอง... ก็คงชอบคิงโดยที่ตัวมันเองไม่รู้ตัว
 
สิ่งที่ผมทำได้ และคงทำได้ มีเพียงคุยกับคิงมันตรงๆ ให้มันดูแลเก้าให้ดี...เพียงแต่ผมยังไม่คิดจะไปพูดเท่านั้นเอง รอให้ทุกอย่างมันลงตัวก่อน
 
“มึงพูดอะไรกันเนี่ย” กายถามแทรกการจ้องกันของพวกผม
 
“เปล่า”
 
“เอ่อ...” ฟอร์ดมองสลับไปสลับมา “มีอะไรกันรึเปล่าครับ”
 
“ไม่มีหรอก แดกๆไปเถอะ”
 
สงสัยอยู่ ฟอร์ดมาอยู่กลุ่มพวกผมได้ไงกันนะ?
 
ผมนั่งมองพวกมันดื่มกันไป คุยกันไป ผมหมดอารมณ์กินตั้งแต่รู้ว่าไอ้เก้าไม่มาแล้ว ผมเองทั้งที่ควรจะเริ่มอ่านหนังสือได้แล้ว แต่ผมเองก็ไม่รู้จะไปสอบที่ไหน หรือคณะอะไรดี
 
...ผมอยากไปเรียนต่อที่เดียวกับมัน
 
“เชี่ย! ไปคุยกับกูดินนท์!!” คิงเริ่มเมาแล้วตวาดผมขึ้นมา
 
“เออ ไป หลังร้านไป” ผมพูดแล้วเดินนำไปก่อน
 
ไม่รู้ว่ามันถึงเวลาที่ควรพูดรึยัง แต่ผมตั้งใจที่จะพูดแล้ว...
 
“มึงมีอะไรก็พูดมาตรงๆดีกว่าว่ะนนท์ มึงมองหน้าหาเรื่องกูตลอดเลย”
 
“กูไม่ได้มองหน้าหาเรื่อง แต่ถ้ามึงอยากซัดกับกูตรงนี้... ก็เข้ามา”
 
ผมเชื่อว่าคนเมาอย่างมันไม่มีทางสู้ผมได้หรอก ยังไงก็ช่วยเดินให้นิ่งก่อนได้มั้ยว่ะ?
 
เห็นแล้วอนาถ แม่ง... เหมือนหมา
 
“...” คิงเงียบ “มึงมีอะไรอยากจะพูดกับกูมั้ย?”
 
“มึงต่างหากมีอะไรจะพูดกับกู”
 
“มึงชอบไอ้เชี่ยเก้า?”
 
ตรงประเด็นเหลือเกินนะมึง อย่างเนี่ยแหละ เค้าว่ากันว่าผู้ชายมักดูกันออก
 
“มึงรู้จัก... การพูดอ้อมค้อมเพื่อรักษาน้ำใจคนป่ะว่ะ?”
 
“กูชอบคนตรงๆ ไม่อ้อมค้อมให้เหนื่อย”
 
“เออ กูชอบ”
 
“...”
 
มันเงียบ ผมเงียบ ไม่เข้าใจว่าเราสองคนจะเงียบไปเพื่ออะไร แต่ว่านะ ช่างแม่งเถอะ เงียบหรือไม่เงียบในที่สุดผมก็ได้พูดแล้วแหละ
 
“เชี่ยเอ๊ย!!!” มันตะโกนพร้อมขยุ้มหัว “กูว่าแล้ว!!!”
 
“กูไม่ได้คิดจะแย่งเก้าไปจากมึง มีแค่มึงนั่นแหละที่ทึกทักไปเอง”
 
“...”
 
ผมมองหน้ามันที่เหมือนกำลังจะสติแตกอยู่ ผมไม่ใช่คนโรคจิตนะ ที่จะแย่งคนที่ชอบไปจากเพื่อน โดยเฉพาะคนๆนั้นเป็นผู้ชาย เป็นเพื่อนในกลุ่ม และที่สำคัญคนที่มันชอบไม่ใช่ผม แต่เป็นคนตรงหน้าต่างหาก เห็นแบบนี้ผมก็รักเพื่อนเหมือนกันนะ
 
“กูรู้ดีด้วยว่าตัวตนของกูในใจเก้าแทบจะเจือจางเมื่อเทียบกับมึง กูสู้มึงไม่ได้สักอย่าง ทั้งการเรียน กีฬา หน้าตา หรือแม้แต่เรื่องหัวใจ... กูแค่อยากถามมึงว่ามึงก็ชอบมันใช่มั้ย?”
 
“...”
 
“ถ้าแม้แต่มึงยังไม่มั่นใจในตัวเองก็เลิกเถอะ เดี๋ยวกู...”
 
“อย่าพูดว่ามึงจะดูแลมันเอง ในเมื่อมึงบอกว่าจะไม่แย่งกู”
 
“...”
 
“กูชอบมัน จบป่ะ?”
 
“... เออ เอาให้จริงอย่างที่มึงพูดล่ะกัน”
 
“กูเป็นคนพูดอะไรก็พูดอย่างนั้นอยู่แล้ว”
“ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่เถอะ... ถ้าสักวัน คนที่ทำให้มันร้องไห้คือมึง กูจะไปแย่งมันกลับมา แม้รู้ตัวดีว่าจะสู้มึงไม่ได้ก็ตาม...”
 
“...ไม่...” มันจ้องตาผม “มันจะไม่มีวันนั้น”
 
“...”
 
ผมไม่เชื่อมันหรอก คนอย่างมัน จิตใจโลเล คิดมาก ถ้าสักวันหนึ่งวันนั้นเกิดขึ้นมาจริงๆ มันก็คงต้องเคลียร์กันเอง แต่ผมก็ไม่ยุ่งด้วยหรอก
 
ความจริงผมพยายามทำตัวเป็นพระเอกอยู่นะ... เมื่อไหร่ผมจะได้เป็นพระเอกซะทีล่ะ?
 
พูดวกไปวนมาตามสไตล์ผม ทุกคนเริ่มงงกันรึยังครับ?
 
“เก้าชอบมึง...”
 
“หะ?”
 
“กูดูออกว่าเก้าชอบมึง...”
 
“...” มันมองผมด้วยสายตาตะลึกนิดๆ
 
“ถ้ามึงทำให้มันเจ็บปวดล่ะก็... คนที่อยู่ข้างมันจะเป็นกู จำไว้”
 
ผมทิ้งท้ายไว้แล้วเดินออกมา
 
ทำไมต้องทำตัวเป็นพระรองด้วยว่ะ ทั้งที่ถ้าผมพยายามแย่งมันมาอาจจะมีโอกาสบ้างก็ได้ แต่ทำไมผมต้องถอยออกมานะ?
 
เคยมีคนบอกผมว่ารักที่จริงคือการเสียสละ...
 
แต่เคยมีคนตอบกลับไปมั้ยครับ... การเสียสละคนรัก คือความเจ็บปวด
 
เอาล่ะ ผมว่าผมแยกตัวไปดื่มกับสาวๆโต๊ะด้านข้างดีกว่า ถ้านั่งในโต๊ะตัวเองต่ออาจจะหลุดพูดอะไรออกมาก็ได้
 
สักพักก็เห็นพวกไอ้ปาย นะ จีนแย่งกันต่อโทรศัพท์ไปหาใครสีกคนซึ่งผมเดาว่าจะเป็นไอ้เก้า พร้อมบอกกันว่าคิงแม่งเมา ผมหันไปมอง...
 
เอ่อ... เมายิ่งกว่าหมา หมดสภาพจริงๆ
 
แต่พอเก้ามาเท่านั้นแหละ ไอ้หมาเอ๊ย~ สติมันกลับมาแล้วนะ แต่ยังทำฟอร์มเมาต่อไป ผมว่าเพื่อนผมคนนี้บางทีก็เจ้าเล่ห์น่ากลัวแปลกๆนะ
 
“เชี่ยเก้า ทางนี้ๆ” นะกวักมือเรียกให้ไอ้เก้าเดินไปหา
 
ผมไล่สายตามองเก้าที่อยู่ในสภาพมึนเหมือนเพิ่งตื่นนอน อ่ะนะ... นี่ก็ตีสามแล้วมั้ง ถ้ามันไม่นอนก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรแล้ว
 
“พร่อง! พวกมึงนะพวกมึง... ไปเที่ยวกันเองแล้วมาสร้างปัญหาให้กู”
 
มันด่าด้วยท่าทางรำคาญ เป็นผมผมก็รำคาญนะ แล้วผมคงไม่มา แต่ที่มันมา เพราะมันเป็นคนดี หรือที่มันมา...
 
...เป็นเพราะคิง
 
“แหมๆ ก็พวกกูจะไปเที่ยวกันต่อ” ใครว่ากูจะไปเที่ยวกับมึงครับ? ผมหันไปมองคนพูด “เอาเป็นว่า พาแม่งกลับไปด้วยล่ะกัน”
 
“...” อึ้งกิมกี่ เก้าแม่งเหวอไปเลย
 
ท่าทางแม่งน่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย... แล้วผมมองอะไรอยู่ว่ะ!!!
 
นนท์อมยิ้มนิดๆ พร้อมสะบัดหัวไล่ความคิดพวกนั้นออกไป คิงแอบเหลือบสายตามามอง มองทำห่าไรครับ เดี๋ยวแฉซะเลย มึงน่ะ!
 
“ไหนๆ มึงกับคิงก็รู้จักกันมานานคงไม่รังเกียจมันเนอะ!”
 
“...” เงียบอีกแล้ว แต่คราวนี้มันทำหน้าลำบากใจมาก
 
“เอาเป็นว่ามึงตกลงแล้วนะ!”
 
“...!!!” ผมยังตกใจแทนมันเลย มันตกลงตอนไหนอ่ะ?
 
“เก้าพาคิงกลับไปไหวมั้ยครับ?”
 
ฟอร์ดพูดด้วยท่าทางลำบากใจ ผมมองหน้าคิงที่โดนขัดใจนิดหน่อย
 
“อ่า...”
 
ถึงเวลาที่ผมควรทำตัวเป็นพระรองที่ดีรึยัง? ถ้าไม่อยากให้มันยืดเยื้อไปกว่านี้ ผมควร... ช่วยพวกมันสินะ?
 
“ฟอร์ดเอ๊ย! สองคนนั้นเขาจะจู้จี้กัน จะไปยุ่งทำไมล่ะครับ!”
 
“อ่า... ครับ”
 
“เฮ้ย!!” มันร้องเสียงหลงเลยทีเดียว
 
“งั้นก็กลับดีๆนะเว้ย! เดี๋ยวพวกกูพาไปส่งที่รถ”
 
มันทำท่าเหมือนจะบ่น แต่สุดท้ายก็จนใจรับคิงไป นะโยนคิงให้ไปพิงไอ้เก้า
 
“บาย~ ทำอะไรเกรงใจพี่คนขับด้วยนะเว้ย!” พวกมันพร้อมใจลากเก้า แบกคิง โบกแท็กซี่เสร็จสรรพ แล้วส่งไอ้เก้าขึ้นรถ ใครก็ไม่รู้บอกสถานที่ใครเรียบร้อยด้วย ตบท้ายด้วยการแซว และปิดประตูดัง ปัง!
 
“บายว่ะเก้า”
 
ผมมองมันด้วยสายตาบอกลาเล็กน้อย รอยยิ้มเฝื่อนปรากฏขึ้นบนหน้าผม ผมยิ้มอย่างสมเพชตัวเองเล็กน้อย
 
ผมต้องทำเพื่อมันสินะ... เพราะผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้
 
อยากให้พวกมันรักกันถึงแม้ผมจะเจ็บปวด...
 
อ่า... ผมเป็นห่าอะไรเนี่ย? เป็นพวกชอบความเจ็บปวดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
 
“นนท์ครับ...” ฟอร์ดเรียกผม
 
พวกมึงอย่ามองกูเหมือนรู้อะไรสักอย่าง เหมือนรู้ความคิดในใจผม
 
ผมไม่ชอบไอ้ฟอร์ดก็ตรงเนี่ย เหมือนรู้มาก เป็นคนช่างสังเกต ผมไม่ชอบให้ใครมารู้ความในใจผมหรอกนะ อย่ามองผมอย่างนั้นเลย...
 
แค่พูดออกไปแบบนั้น แค่ประโยคเดียวก็ทำให้ผมเจ็บมากพอแล้ว...
 
“กลับกันเหอะ กูง่วงแล้ว”
 
ทุกคนมองหน้าผมด้วยสายตางุนงง นั่นสิ ทั้งที่ผมเป็นคนชวนออกมาเองแท้ๆ
 
“กูง่วงแล้ว” ผมย้ำ
 
“เอ้า กลับก็กลับว่ะ รู้งี้กลับพร้อมเชี่ยเก้าดีกว่า”
 
ป้าบ!
 
ผมตบหัวหนัง แม่งคิดเชี่ยอะไรห่ะ?!
 
“แยกย้ายโว้ยๆ” ผมชวนทุกคนกลับอีกครั้ง แล้วเดินออกมาเป็นคนแรก
 
ผมไล่ให้กลุ่มสลายโต๋กันไปคนละทิศคนละทาง บางคนก็กลับด้วยกัน บางคนก็กลับเอง ซึ่งคนที่กลับเองก็คือผมเนี่ยแหละ
 
น้ำตาจะไหลโว้ย!!!
 
เพิ่งรู้ว่าการเป็นพระรองมันเจ็บปวดก็วันนี้แหละ...
 
...กูชอบมึงนะ เก้า...
 
คำพูดเดียวที่ผมไม่เคยได้พูด และไม่เคยคิดจะพูดออกไป
 
สักวันมึงคงจะได้รู้... แต่มันอาจจะไม่มีวันนั้นหรอก
 
เพราะกูสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่พูดออกไป ไม่พูดอย่างแน่นอน จะไม่พูด... ว่ารักมึง