I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!

8.4

เขียนโดย Master

วันที่ 28 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 14.16 น.

  25 บท
  18 วิจารณ์
  58.91K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) Social & Life Problem…

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

1

Social & Life Problem… ปัญหาสังคม ปัญหาชีวิต

 

 

     แนะนำตัวกันสักนิด... ผม กิตติธัช รัตนเวช ชื่อเล่นก็เก้า... อาจจะเป็น ตองเก้า ป๊อกเก้า รัดเกล้า(?) รึเปล่าก็ไม่รู้ ว่าแต่...ไม่ฮาสินะ... แหะๆ

 

     ปีนี้ผมก็อายุเฉียดๆ 19 ก็ 18 นั่นแล... นิสัยก็ไม่ได้ดีเด่อะไร ทั้งๆที่ผมเรียนม. 6 จะเข้ามหาลัยอยู่แล้ว... แต่ก็เรียกได้ว่าเข้าห้องเย็น (ห้องวิชาการ) กันเป็นว่าเล่นเลยก็ได้ล่ะนะ เดือนไหนไม่เข้า แม่งผิดปกติ!

 

     ส่วนเรื่องหน้าตา คงไม่ต้องบอก... กินขาดไปหลายช่วงตัวทีเดียว ผ่านใคร ใครก็หันมอง แล้วพูดว่า... “พี่เก้าน่ารักอ่ะแก...”

 

     เอิ่ม... น้องครับ คำว่าน่ารักมันใช้กับผู้หญิงนะ อย่างพี่มันต้องหล่อ ไม่ก็เท่ห์เซ่!!!

 

     ฮึ่ย! จะบอกว่านี่คือปมด้อยในใจผมก็ไม่ผิดนะครับ แต่ก็ดี หน้าเหมือนแม่ ขาวเหมือนแม่ด้วย เขาว่าไม่อาภัพ ฮ่าๆ แต่แม่ครับ... ไม่ต้องเอาความเตี้ยมาให้ผมก็ได้ (เว้ยเฮ้ย!)

 

     “เก้า มึงเป็นไรว่ะ?” คิง เพื่อนสนิทผมถาม

 

     ตอนนี้เลิกเรียนแล้วผมกับมันก็เลยเดินออกจากโรงเรียนไปที่ร้านอาหารนอกโรงเรียนที่พวกเราฝากรถมอเตอร์ไซต์เอาไว้

 

     มองหน้าแม่งแล้วอารมณ์เสียครับ ถึงมันจะคล้ำกว่าผมนิดนึง หรือจะเรียกว่าผิวสีน้ำผึ้งก็ไม่ผิด แต่หน้าตามันก็หล่อ... น้อยกว่าผมนิดนึง! ที่สำคัญคือ... มันสูงกว่าเสาไฟฟ้าเลยอ่ะ!!

 

     ที่สำคัญคือใครๆก็ว่าผมเหมือนแฟนมัน (แน่นอนว่าทุกคนคิดว่าผมเป็น...มัน) ฮึ่ย!

 

     มันไม่จริงโว้ย!

 

     “กูเซ็ง”

 

     “เซ็งเหี้ยไรอีกอ่ะ” ดูมันถาม น่ารำคาญชะมัด

 

     “กูรำคาญมึง มึงจะสูงไปไหนว่ะ?”

 

     “เทอม 2 แล้วนะมึง จะจบมั้ยเนี่ย?!” สายตามันมองผมประมาณว่านี่มึงมีเวลาคิดอะไรปัญญาอ่อนก็ช่วยเอาเวลาไปนั่งอ่านหนังสือเถอะ!

 

     “กูหาที่เรียนได้ล่ะกัน”

 

     “เหอะ!”

 

     พูดไปนั่น มันก็รู้ดีว่าโควตา หรือเกรดที่ผมสามารถสอบได้ ก็มีแต่ที่ๆผมไม่ชอบ ผมเลยไม่เอา ตอนนี้เลยไม่มีที่เรียนไง

 

     “มึงจะเรียนคณะไหนว่ะ?”

 

     “ไม่รู้ดิ เอาให้มันได้ก่อนก็พอ เกรดต่ำๆ เรียนง่ายๆ เข้าสบายๆ ไม่หนักหัวอ่ะ” ใครใช้ให้ผมมันโง่อ่ะ

 

     “กูจะไปวิศวะ”

 

     “ก็เรื่องของมึงดิ”

 

     “มึงไปกับกูมั้ย?” พอมันพูดจบ ผมก็หันไปมองมันด้วยสายตาว่ามันพูดเล่นรึเปล่าน่ะ!

 

     “มึงก็รู้ว่ากูโง่เนอะ” มันพยักหน้าเอือมๆ “แล้วมึงยังจะให้กูไปเรียนอีก!”

 

     “เดี๋ยวกูติวก่อนสอบให้ ที่ๆกูจะไปเกรดมึงก็ถึงพอดี”

 

     ดีที่หน้าตาหล่อๆของผมมันยังไม่โง่เกินไป ถึงได้มีคนเขาเอาด้วย... เอ่อ... นี่ผมไม่ได้จะไปเรียนนะเฮ้ย! “เลิกชักจูงได้ล่ะสัด กูไม่ไป”

 

     “...”

 

     “โธ่~ มึงก็รู้ว่ากูโคตรโง่อ่ะ มึงจะพากูไปทรมานเรอะ! อีกอย่างสาวๆคณะนั้น...” ทันทีที่พูดออกนอกเรื่องเรียน แต่มันเป็นเรื่องที่ใจคิดก็ถูกมันมองหน้าหาเรื่องกันเลยทีเดียว จ้องได้จ้องไป กูไม่พรุนเว้ย!

 

     “งั้นมึงจะไปไหน?”

 

     “สักที่”

 

     “งั้นกูจะตามมึงไปเรียนแทน”

 

     “โห~ สัดดิครับ มึงจะทิ้งอนาคตแล้วตั้งใจจะไปตายพร้อมกันรึไง! แค่มหาลัยเดียวกันก็พอแล้วเว้ย!” ผมมองหน้ามันเครียดๆ เซ็งๆใส่มันแล้วเดินออกมา ถึงมันจะตามมา ก็ใช่ว่าผมหามหาลัยที่อยากเข้า แล้วเข้าได้แล้วซะหน่อย

 

     ใช่ว่าจะไม่รู้ว่ามันห่วง แต่ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้...

 

     “ไปวิศวะกับ...”

 

     “กูไม่ไป! ไม่ไปเว้ย! นรกชัดๆ มึงกะจะเอากูไปทรมานใช่มั้ย” ผมโวยวายใส่ทันที อะไรกันนักหนาว่ะ แสรด เอ๊ย~

 

     “แล้วมึงจะไปไหน” คิงทำเสียงนิ่งข่มอารมณ์โกรธ

 

     “ห่าราก! กูจะไปไหนแล้วมันเรื่องอะไรของมึงว่ะ?!” ผมเองก็โมโหเหมือนกันนะ คิดว่าโมโหเป็นคนเดียวเรอะ! รู้จักไอ้เก้าน้อยไปแล้วเว้ย เดี๋ยวจับทุ่มเลย (ถ้าได้อ่ะนะ : ไรเตอร์)

 

     “...” มันเงียบ

 

     “...” ผมเงียบ “โอเค กูขอโทษ เอาเป็นว่ากูจะพยายามล่ะกัน”

 

     “อือ ถ้าไม่ได้จริงๆ โควตานักกีฬาเยอะแยะนะเว้ย”

 

     “อือ ขอบใจนะ”

 

     “อ่าฮะ”

 

     เฮ้อ~ โตขึ้นผมอยากเป็นอะไรผมยังไม่รู้เลย แล้วจะให้สอบเข้าคณะไหนไม่ยากไปหน่อยไงว่ะ? ลาก่อน โลกจ๋า~ เก้าขอลาตาย ...ซะที่ไหนล่ะเฮ้ย!

 

 

     วันนี้กลุ่มผมมันชวนกันไปแดกเหล้า แน่นอนว่าผมเป็นเด็กดี... ไม่ใช่ล่ะ ผมขี้เกียจมากๆ เลยไม่ไป แค่คิดก็แฮงค์แล้ว

 

 

     สุดท้าย ผมกับคิงเลยแยกกันตรงนั้น ผมกลับอพาร์ทเมนต์แถวนั้น ส่วนไอ้คิง... บ้านมันรวยเลยอยู่คอนโด มันก็กลับคอนโดมันไป

 

     ตอนแรกมันชวนผมไปแชร์ค่าห้องอยู่ แต่ไม่เอาดีกว่า ถ้าอยู่ด้วยกัน คนอื่นคงคิดว่าเป็น...จริงๆ

 

     ซึ่งแน่นอน... เพราะเหตุผลนั้น ผมเลยปฏิเสธมันไป ซึ่งก็ทำให้มันโกรธไปพักนึง แต่ใหญ่ๆ เพื่อนกูขี้งอนโคตรๆอ่ะ!

 

     ... อีกแค่ 4 เดือนกว่าๆสินะ แล้วก็คงต้องแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง ...

 

     ไม่รู้ว่าเวลาที่เหลือผมจะทำอะไรได้บ้าง หรือจะมีอะไรเก็บไว้เป็นความทรงจำให้รุ่นน้อง หรืออนุสรณ์ให้รุ่น แล้วจะเหลืออะไรไว้ได้บ้าง...

 

     “อ๊าก~ แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว เลิกคิดๆ”

 

     เซลล์สมองผมยิ่งน้อยๆอยู่ คิดมากไปก็ปวดหัวสิ! เลิก! หยุด! พัก!

 

     ช่างแม่งไปก่อน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะว่ะ!

 

     อีก 4 เดือนกว่าๆเอง ไฟท์เว้ย!

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา