รักวุ่นวายของยัยอ้วนกับนายสุดหล่อ

อืม...เสียงอะไรดังโหวกเหวกโวยวายรบกวนการพักผ่อนของคนอื่นเค้ารู้บ้างป่ะเนี่ย เดี๋ยวแม่ปัดตบเรียงตัวเลยนิ ไม่ต้องตกใจไปค่ะเนี่ยตัวตนที่แท้จริงของฉันแต่ไม่ค่อยแสดงให้ใครเห็นเท่าไหร่ ก็แหมคนกำลังนอนมาส่งเสียงรบกวนมันก็ต้องมีหงุดหงิดบ้างเป็นธรรมดาแหละ
"ยัยวิว ตื่นแล้วก็ลุกสิย่ะ คนอื่นเค้าลงรถกันไปหมดแล้วนะย่ะ"
"อืม รู้แล้วน่ะ แล้วนี่่แกไปนั่งที่ไหนมาย่ะปล่อยให้ฉันต้องเจอชะตากรรมอันเลวร้ายอยู่คนเดียวเนี่ย"ด้วยการที่ถูกจูบวันเดียวสองครั้ง อันนี่ต่อในใจนะอย่าพูดดังอายเขา
"ชะตากรรมอันเลวร้ายอะไรย่ะ"
"เปล่า แล้วนี่ตกลงแกหนีฉันไปนั่งไหนมาย่ะ"
"ก็สามีฉันมาอุ้มฉันไปนั่งด้วยนะสิย่ะ"
"อีพี่ปอนด์น่ะนะ"
"สามีฉันก็มีคนเดียวนั่นแหละ"
ทุกคนอาจสงสัยว่าอีพี่ปอนด์มันไปเป็นแฟนยัยเมย่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เปล่าเลยมันเวิ้นเองทั้งนั้นแหละตามประสามันนั้นแหละ แต่เดี๋ยวเถอะอีพี่ปอนด์ไอ้พี่ชั่วปล่อยให้น้องต้องเจอเรื่องเลวร้ายเดี๋ยวเจ็บแน่ ไอ้พี่บ้า
"มั่วคิดอะไรอยู่ย่ะ ลุกได้แล้วฉันไม่อยากโดนผีหลอกนะ"
"ย่ะ"
ฉันกับยัยเม่ก็เลยเคลื่อนย้ายสะโพกกันลงมาจากรถแต่ก็ต้องตกใจอย่างสุดซึ้งเมื่อ มันไม่มีใครเลยนอกจากความมืดแล้วก็ป่า อ๊ายยยสิ่งเล็กๆที่เรียกว่าคนหายไปไหนหมดเนี่ย
"ยัยวิวพวกนั้นไปไหนกันหมดแล้วอ่ะ"
"ไม่รู้อ่ะแก"
"กรี๊ดดดดดเพราะแกเลยยัยขี้เซา เราเลยโดนปล่อยเกาะเลย"
"นี่มันบนดอยไม่ใช่เกาะ"
"งั้นฉันเปลี่ยนใหม่ก็ได้ 54321 แอ็คชั่น กรี๊ดดดดดเพราะแกคนเดียวเลยยัยวิว เราเลยโดนปล่อยดอย"
"เยอะนะย่ะแกเนี่ย"
"ยัยวิวแล้วเราจะไปที่พักกันยังไงอ่ะ มืดมองไม่เห็นทางขนาดเนี่ย"
"ยืนรอคนขับรถ แล้วค่อยไปพร้อมเขาก็ได้มั้งแก"
"อืมเอางั้นก็ได้"
ฉันกับยังเมเลยนั่งลงตรงดินนั่นแหละ ก็ยืนนานมันเมื่อยแล้วคนขับรถก็ไม่มาสักทีไปเดินตกเขาตายที่ไหนรึเปล่าเนี่ย
"ยัยวิวถ้าฉันพูดอะไรสักอย่างแกจะโกรธฉันป่ะ"
"แกจะพูดไรล่ะ"
"ฉันเห็นแสงแวบไปแวบมาแถวๆชายป่าน่ะ"
"แกจะพูดทำไมเนี่ย"
"ก็ฉันกลัวนิย่ะ"พอยัยเมพูดจบเราสองคนก็กระโดกอดกันทันทีก็ไม่รู้ว่ามีอะไรกำลังเิดนเข้ามาใกล้เราสองคนนะสิ มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆและแล้วเราก็พบกับความจริงที่น่าตกตะลึง อีพี่ปอนด์กับพี่พาสนั่นเองโหยเล่นซะใจตกไปอยู่ตาตุ่มเลย
"ยัยวิว ฉันว่าแล้วว่าแกสองคนต้องอยู่ที่นี้"
"พี่ปอนด์ ที่รักช่วยฮันนี่ด้วยฮันนี่เห็นผีน่ะ"
อื้อหือนังเมย่าพอพี่ชายฉันโผล่หัวปุบแกก็ออเซาะปับเลยน่ะย่ะ ดูมันกอดพี่ฉันไม่ปล่อยเลย มั่วแต่ตะลึงยัยเมลากพี่ปอนด์มันไปนู้และยัยเพื่อนชั่วทิ้งฉันเลยนะย่ะ แันเบนสายตากลับไปที่ยักษ์อีกตนที่ยืนหล่อจ้องฉันอยู่พี่มันคงดูว่ารากฉันงอกออกมาจากตูดกี่เซนต์แล้วล่ะมั้ง
"จะนั่งอยู่ตรงนี่"อยากจะลุกใจจะขาดแต่ขาเป็นตะคริวอ่ะลุกไม่ขึ้นนี่หน่า
"ตามใจ"
พี่มันพูดจบก็เดินไปทิ้งฉันทันที ฉันเลยต้องใช้แรงสุดท้ายดันตัววิ่งไปเกาะแขนพี่มันทันที โดยเอาเสื้อราคาเป็นพันของพี่มันเป็นตัวประกัน กลัวพี่มันเดินหนีนิก็ขาเค้าสั้นกว่าอ่ะ ที่แรกพี่มันก็สะบัดๆอ่ะแล้วก็เดินหนีเรื่องอะไรจะยอมชั่วโมงนี่มีพี่มันเป็นที่พึ่งสุดท้ายต้องเกาะให้แน่น เอาสิเดินไวเสื้อพี่มันก็ขาดฉันไม่ซื้อใช้ให้ใหม่ด้วยนะเอาสิๆเดินเร็วไปเลย สุดท้ายพี่มันก็ยอมเดินช้าลงแต่ฉันไม่ปล่อยเสื้อพี่มันหรอกก็มันมืดอ่ะกลัว