Something สิ่งที่ลืมไป

ที่นี่ที่ไหนกันน่ะ? มีแต่ป่าเต็มไปหมด? ฉันอยู่ที่ไหนกัน? ฉันควรที่จะอยู่ห้องของฉันสิ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?

ทำไมกันนะ? ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นกับสถานที่นี้จัง สถานที่ที่เต็มไปด้วยป่าแบบนี้ ต้นไม้แต่ละนั้นเป็นต้นไม้ที่ใหญ่มาก

ปกคลุมท้องฟ้าจนหมด แต่กลับน่าแปลกที่ตามพื้นดินนั้นกลับมีต้นไม้เล็กๆขึ้นอยู่บนพื้นดิน

ต้นไม้พวกนี้ไม่ตายเหรอ? ต้นไม้จะอยู่ได้โดยขาดแสงแดดไปได้อย่างไรกัน?

ไม่ทันที่ฉันจะได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นก็มีหญิงชรามาปรากฎอยู่ตรงหน้าฉัน

'ใกล้จะถึงวันเดือนแรมแล้วสินะ'

'ค่ะ'

'ใกล้จะได้เวลาแล้วสิน่ะ ใกล้มากแล้ว คงต้องทำใจ ทำใจ ทำใจให้ได้น่ะหนู'

'ทำใจเรื่องอะไรเหรอคะ?'

'ทำใจให้ได้น่ะ ทำใจ ทำใจ ทำใจ...'

.

.

.

     "คุณหนูค่ะ อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ"

     "ค่ะ" ตอนนี้ฉันกำลังแต่งตัวอยู่แต่ไม่ได้สนใจกับสิ่งที่กำลังทำอยู่เลยแม้แต่น้อย เมื่อคืนนี้มันคืออะไรกันน่ะ? ความฝันแบบนั้น? ยายคนนั้นต้องการบอกอะไรกับเรา? ทำใจงั้นเหรอ? คนอย่างฉันจะต้องทำใจกับเรื่องอะไร? เรื่องที่จะเกิดขึ้นอย่างงั้นน่ะเหรอ?

     ณ โรงเรียนแซทเทิลเลอร์วารีย์

     ฉันมีชื่อว่า พัตต้า รีวาเทอร์บีช เป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูล รีวาเทอร์บีช ตระกูลที่ร่ำรวยติดอันดับท็อป 5 ของโลก และตอนนี้ฉันกำลังลงจากรถลีมูนซีนที่หน้าโรงเรียน นักเรียนในโรงเรียนพากันมองตามกันทุกคนก็ไม่แปลกเท่าไรหรอก

     ถึงแม้ว่าโรงเรียนนี้จะเป็นโรงเรียนหรูและติดท็อป 5 ของโลก ที่มีแต่พวกลูกคุณหนูหรือลูกไฮโซ พูดง่ายๆก็ลูกคนมีตังมาเรียนกันได้เท่านั้น แต่ว่าทุกคนที่นี่ก็ต้องทำตามกฎของโรงเรียนอย่างเคร่งครัดเพราะว่าจะต้องรักษาภาพลักษณ์ของโรงเรียน แต่ผิดกับฉันที่เป็นเคสพิเศษจะทำอะไรก็ได้ตามใจ ไม่เรียนก็ได้ แต่งกายผิดระเบียบก็ได้ ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ถูกจ้อง ถูกมอง ถูกเขม่งเป็นธรรมดา

     ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่ห้องเรียนของฉัน ห้องที่ฉันเรียนเป็นห้องA ห้องนี้เป็นห้องพิเศษสำหรับเด็กที่ไม่ใช่แค่รวยอย่างเดียวแต่ต้องมามันสมองที่สุดยอดด้วยเช่นกัน ห้องถูกประดับอย่างสวยงามแบบฝรั่งเศส ห้องนี้กว้างและใหญ่เท่ากับขนาดของบ้านหลังนึง แต่มีนักเรียนเรียนห้องนี้เพียง 10 คนเท่านั้น

    "นักเรียนค่ะ วันนี้เป็นเปิดเทอมวันแรกและเราก็เพิ่งจะเข้ามาเรียน ครูอยากให้แนะนำตัวกันจะได้รู้ว่าห้อง4-A ของเรานั้นมีใครกันบ้าง" จะแนะนำไปทำไม น่าเบื่อ - -*

    "สวัสดีค่ะ เราชื่อตัวไอ สวีเดนเซอร์ค่ะ แฝดคนพี่ค่ะ ^.^" หญิงสาวเรือนผมสีดำสนิทยาวถึงกลางหลัง หน้าตาดูดี สวยคม นัยน์สีดำเช่นสีผม เอ่ยแนะนำตัวเป็นคนแรกพร้อมรอยยิ้มหวานที่เจาะจงให้ผู้ชายในห้อง

    "สวัสดีค่ะ ส่วนเราแฝดคนน้องชื่อตัวยู สวีเดนเซอร์ค่ะ ^.^" หญิงสาวแฝดน้องเ่อ่ยแนะนำตัวเป็นคนที่ 2 เธอหน้าตาเหมือนแฝดผู้พี่ของเธอทุกอย่าง ต่างแค่เรือนผมสีดำที่สั้นแค่ยาวเลยไหล่มาเพียงเล็กน้อย และเรือนร่างที่ดูผอมบางกว่าเท่านั้น

    "สวัสดี เราชื่อกวิน เทเลนเบิร์ด - -"

     กวินเป็นผู้ชายหน้าเข้ม ดูคล้ายๆ กับพวกทหาร ออกคมเข้มสมชาย แต่ใบหน้ากับเรียบนิ่งไร้ร่องรอยอารมณ์ใดๆ

    "สวัสดี เราแบลเทอร์ ทัมมัสวาส .."

    แบลเทอร์เป็นผู้ชายสูงโปร่งร่างบาง ดูเหมือนพวกคุณชายที่ทำอะไรไม่เป็น ผิวสีขาวค่อนไปทางซีด คาดว่าคงจะไม่เคยออกแดดเป็นแน่

    "สวัสดีจ้ะ เราพิตตี้ เพอราสเวน่ะ^^"

    พิตตี้สาวสวยใใส ร่าเริงอ่อนแนวหวานค่อนไปทางม้าดีดกะโหลกนิดหนึ่ง ถือว่าเป็นสาวกล้าพอสมควร มีแฟนตั้งแต่ตอนปีหนึ่ง แถมยังมีข่าวว่าเป็นคนจีบฝ่ายชายก่อนด้วย ณ ปัจจุบันโสดแต่ไม่สนิท

    "สวัสดีจ้ะ เราชื่อฮันนี่ นิกเพอร์ ^^"

    ฮันนี่สาวหวานเรียกพี่ เรียยบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ กิริยามารยาทอยู่ในกฏเกณฑ์แบบในหนังสือตำราของผู้ดีเป๊ะๆ ไม่เคยหลุดนอกกรอบเลยสักนิด แม้ว่าจะมีข่าวออกมาว่าตัวจริง ไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นกันอยู่ทุกวัน

    "โย่ว โย่ว เราซีเกลล์ ทอร์มาราส ^^"

    ซีเกลล์หนุ่มตี๋สดใสร่าเริงดั่งฤดูใบไม้ผลิ ผู้ซึ่งมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา ไม่เคยมีใครเห็นใบหน้านี้ไร้รอยยิ้มเลยสักครั้ง แต่คนเราจะสามารถยิ้มได้ตลอดเวลาเลยเหรอ?

    "ดี เราเพิร์ต กัสแลสเวอร์ - -"

    เพิร์ตหนุ่มเงียบ มาดเย็นชา เขามีลักษณะรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาจนสาวพากันลุ่มหลง แม้ว่าใบหน้านี้จะไม่เคยเผยยิ้มออกมาสักครั้งหนึ่งก็ตาม

    "สวัสดีครับสาวๆที่น่ารัก ผมเจบี แลนด์สลอตส์ ^O^"

    เจบีหนุ่มหล่อ คาสโน่วาตัวพ่อประจำโรงเรียน หนุ่มฮอตที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้ ว่ากันว่าสาวคนใดที่หนุ่มคนนี้สนไม่เคยหลุดรอดจากมือเขาได้สักรายเดียว

    "..."

    "เอ่อ.. นักเรียนคนที่อ่านหนังสืออยู่ช่วยแนะนำตัวหน่อยจ้ะ เหลือเธอคนเดียวแล้วน่ะ" ป้าคุณครูเอ่ยเรียกให้ฉันแนะนำตัว แต่ว่านะ...ฝันไปเหอะ เรื่องน่าเบื่อแบบนั้น ฉันไม่เสียเวลาเปลื้องน้ำลายให้เสียเวลาหรอก อีกอย่างอ่านหนังสือยังสนุกกว่าด้วยซ้ำ ถ้าต้องไปทำความรู้จักกับพวกสองหน้าน่ะ

    "..."

    ตอนนี้สถานการณ์เรื่มอึดอัดเพราะมีแต่ความเงียบไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆ

    "นี่เธอ! ครูเค้าให้แนะนำตัวน่ะไม่ได้ยินเหรอ"

    ตัวไอเริ่มขึ้นเสียงดัง เนื่องจากเริ่มหมดความอดทนกับท่าทางหยิ่งไม่สนใจใคร

    "..."

    "นี่เธอ!! ไม่ได้ยินหรือไง! หรือว่าหูหนวกเหอะถึงไม่ตอบอ่ะ!"

    ตอนนี้เปลี่ยนเป็นยัยตัวยูที่ตะคอกใส่ฉัน แต่ถึงอย่างนั้นถ้าฉันไม่อยากพูดสักอย่าง ใครจะทำอะไรได้ ในเมื่อฉันมีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ในโรงเรียนแห่งนี้...

     "..."

     "นี่คุณพัตต้า รีวาเทอร์บีช ไม่คิดจะแนะนำเลยเหรอค่ะ"

     พิตตี้พูดกับด้วยถ้อยคำที่ค่อนข้างสุภาพ ติดน้ำเสียงหยาบกระด้างไปหน่อย

     "ก็รู้กันอยู่แล้ว...ไม่ใช่เหรอ"

     ฉันพูดขึ้นโดยที่สายตายังคงจดจ้องอยู่กับหนังสือตรงหน้า พิตตี้เบ้หน้าหมั่นไส้นิดหน่อย แต่ไม่ได้ว่าอะไรเพราะได้ยินชื่อเสียงด้านความหยิ่งของเธอคนนี้มาไม่น้อย ต่างกับตัวไอและตัวยูที่เลือดขึ้นหน้าจนแดง

     "นี่!!"

     "เอาล่ะๆ พอแล้วนะจ้ะ เราเริ่มเรียนกันเลยดีกว่านะ" คุณป้าอาจารย์ที่เห็นท่าไม่ดี จึงเอ่ยตัดบทลากนักเรียนเข้าสู่บทเรียนคาบเช้าทันที

     "ฝากไว้ก่อนเถอะ"

     ตัวไอพูดสะบัดเสียงใส่ แล้วสะบัดหน้ากระแทกก้นลงนั่งเก้าอี้ตัวเอง ส่วนตัวยูเลียนแบบฝาแฝดตัวเองไม่ผิดเพี้ยน สมแล้วที่เป็นฝาแฝดกัน ฉันคิดในตอนที่เหล่ตาขึ้นมองสถานการณ์รอบตัว ก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่ออย่างสะบายอารมณ์

     คงไม่มีอะไรมากวนแล้วสินะ...

     "เธอนี่เจ๋งอ่ะ! เราซีเกลล์ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพัตต้า กลางวันนี้ไปกินข้าวกับเราน่ะ"

     "..." ไม่มีอะไรมากวน...

     "เธอไม่คิดจะคุยกับเราบ้างเหรอ เราอยากจะสนิทกับเธอน่ะ -^-"

     หนุ่มหน้าตี๋ตัวขาวทำปากยู่ใส่อย่างน่ารัก ในสายตาสาวๆ ที่เหลือในห้อง ยกเว้นคนที่ถูกส่งให้ เนื่องจากไม่ละสายตาขึ้นมามองแม้แต่น้อย

     "..." ไม่มีอะไรมากวน...

     "เย็นชาจังเลย แต่ถ้าไม่พูดแปลว่าตกลงน่ะ ^^"

     ฝ่ายซีเกลล์ก็ไม่ได้กดดันกับความเงียบของฉันสักนิด แม้ยังคงความร่าเริงสดใสดั่งฤดูใบไม้ผลิได้อย่างเหนียวแน่น

     "..." ไม่มีอะไรมากวน...

     "เย้!! เราถือว่าเธอตกลงแล้วน่้ะ ^O^"

     ซีเกลล์กำกำปั้นชูขึ้นเหนือหัวอย่างสนุกสนาน ฉีกยิ้มสดใสส่งให้อีกฝ่าย แม้คนรับจะไม่แม้แต่เหลือบสายตาขึ้นมามองก็ตาม ก่อนจะเดินออกไปนั่งที่ตัวเองอย่างอารมณ์ดี

     ฉันอุตส่าห์คิดว่า...

     จะไม่มีอะไรมากวนอีกแล้วนะ

     ท่านหนอนหนังสือทำไม...ไม่ช่วยหนูล่ะคะ?

Next... ชีวิตที่เคยสงบเริ่มวุ่นวาย.