ไขความลับของนายมาเฟีย

วัฟเฟิล - สายๆๆๆสายแล้ว

ฉันกำลังรีบวิ่งไปมหาลัยอยู่ที่รีบก็เพราะมันสายแล้วน่ะสิ วันนี้ฝันร้ายมากต้องเป็นรางบอกหตุแน่เลย ฮือ...T_T

มัวแต่คิดอยู่นั่นแหละจะไปเรียนสายแล้ว

      ติ๊ง.....ต๊อง....

มาทันพอดีเลย เฮ้อออ เหนื่อยๆๆๆ 

วัฟเฟิล - อ่าวเจน!

ตอนที่ฉันกำลังจะเข้าห้องเรียนก็เจอเจนเพื่อนสนิทที่กำลังจะเข้าห้องอยู่พอดี

เจน - อ่าววัฟเฟิลพึ่งมาหรอ

วัฟเฟิล - อือ ตื่นสายไปหน่อยน่ะ

เจน - ปะเข้าห้องเรียนกันได้แล้ว

วัฟเฟิล - อืม

ระหว่างเรียนอยู่นั้นฉันก็สังเกตเห็นว่ามีเด็กใหม่ที่เข้ามาเรียนห้องเดียวกับฉัน

วัฟเฟิล - เจนเจน นั่นใครน่ะ เด็กใหม่หรอ 

เจน - ใหน อ่อตรงนั้นอะนะ

ฉันพยักหน้าเล็กหน่อยแทนคำตอบ

เจน - เขาเป็นมาเฟีย ที่เขามาเรียนเพราะพ่อเขาให้มาน่ะสิ เขาไม่พูดกับใครเลย นั่งเงียบได้ทั้งวัน

วัฟเฟิล - แล้วทำไมพ่อเขาให้มาเรียนละ พ่อเขาเป็นมาเฟียด้วยหรือเปล่าอะ

ฉันถามด้วยความสงสัย

เจน - พ่อเขาก็เป็น แต่เพราะอะไรฉันก็ไม่รู้นะ แกจะถามทำไม

วัฟเฟิล - ป่าวก็แค่สงสัยน่ะ

    ตอนพักกลางวัน

 ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปโรงอาหารกับเจนฉันก็ ตุบ! ฉันเดินชนอะไรบางอย่าง เหมือนเป็นตัวคนและฉันก็สัมผัส

 ได้ว่ามีซิกแพคแน่นๆน่าสัมผัสอยู่ตรงหน้าฉัน

มาเฟีย - นี่เธอ!บังอาจมาเดินชนฉัน อยากตายหรือไงฮ่ะ!

เสียที่ดุดันนี้คือเสียงของนายมาเฟียคนนั้น

วัฟเฟิล - ขะ..ขอโทษ

ฉันตกใจจนขวัญกะเจิดกะเจิงไปใหนหมดแล้วก็ไม่รุ เสียงฉันเลยติดอ่างไปหน่อย

มาเฟีย - แค่ขอโทษมันยังไม่พอสำหรับฉันหรอก

 อยู่ดีๆเขาก็กระชากแขนฉันและก็บีบแรงมากพร้อมกับพูดโดยยิ้มมีเล่กล

วัฟเฟิล - อย่าทำไรฉันเลยนะฉันกลัวแล้ว

 ฉันอ้อนวอนเขาให้เขาปล่อยฉัน เอ๊ะ!ฉันเพิ่งสังเกตนะว่าคนอื่นๆกำลังมองเราอยู่ ส่วนยัยเจนก็ทำหน้าตื่นตกใจอยู่ข้างหลังฉัน ไม่ช่วยฉันเลยอะ

มาเฟีย - ฉันไม่ทำไรหรอก แค่ฉันจะให้เธอชดใช้ด้วยการมาเป็นคนรับใช้ฉันเป็นเวลา2เดือน ทำได้ไหมล่ะ"

วัฟเฟิล - ดะ...ได้

ตายแล้วตอบตกลงเฉยเลย ถ้าไม่ตอบอย่างนี้ก็โนฆ่าตายน่ะสิก็เลยตอบๆไป

มาเฟีย - ดี เริ่มงานพรุ่งนี้ห้ามสาย เข้าใจไหม!

วัฟเฟิล - อืม

พอสิ้นเสียงการตอบโต้ของฉันกับเขา เขาก็เดินไปโดยที่ไม่สนใจสายตาคนอื่นๆที่กำลังจ้องมองอยู่เลย โดยที่ฉันยังยืนอายอยู่

    ณ บ้านของวัฟเฟิล

วัฟเฟิล - เจน ฉันว่าแล้ว่าวันนี้ฉันต้องเจอเรื่องไม่ดีอะ

เจน - อะไรทำให้เธอคิดยังงั้น

วัฟเฟิล - ก็เมื่อคืนนี้ฉันฝันร้ายน่ะสิ

เจน - อย่าคิดมากน่า ทำงานให้เสร็จแล้วไปช้อปปิ้งกัน

วัฟเฟิล - อือๆ

 +ฉันคิดว่ารักนั้นคือความผูกผัน คิดว่ารักแท้ต้องเดินผ่านวันและเวลา เสี้ยวนาทีก็มีความหมายเปลี่ยนโลกได้ทั้งใบ+อยู่ดีๆก็มีเสียงเพลงโทรศัพท์ดังขึ้น

เจน - ใครโทรมาอะวัฟเฟิล

วัฟเฟิล - ไม่รู้ดิ ไม่มีชื่ออะ

 ติ๊ด~

วัฟเฟิล - ฮัลโล สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าขอสายใครค่ะ

คนปริศนา - ขอสายวัฟเฟิล

  เสียงจากปลายสายนี้เป็นผู้ชายและฉันก็คุ้นเสียงนี้มาก

วัฟเฟิล - ฉันวัฟเฟิลเองค่ะ มีอะไรไหมค่ะ

คนปริศนา - เปล่าหรอก ฉันแค่จะมาบอกว่าถ้าพรุ่งนี้เธอเบี้ยวฉัน เธอโดนแน่

เสียงคนๆนั้นคือเสียงของนายมาเฟียนี่เองถึงว่าคุ้น.....คุ้น

วัฟเฟิล - นี่คุณมาเฟียใช่ไหม

มาเฟีย - ฉันมีชื่อ อย่ามาเรียกฉันว่ามาเฟีย

วัฟเฟิล - แล้วคุณชื่ออะไรหล่ะค่ะ

มาเฟีย - ฉันชื่อคาเรน กรุณาเรียกฉันด้วยชื่อนี้ด้วย ไม่งั้นเธอเจอดีแน่

วัฟเฟิล - ค่ะๆๆ

คาเรน - แค่นี้แหละ ฉันอยากจะบอกอะไรล่วงหน้าหน่อย คืนนี้นอนหลับฝันดีนะ เพราะพรุ่งนี้ต้องมาเจอกับฝันร้าย ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด~หลังจากเขาตัดสายไป ยัยเจนก็รีบถามทันที ฉันก็เล่าทุกคำพูดที่ฉันกับเขาพูดด้วยกัน

วัฟเฟิล - เจน คืนนี้นอนค้างบ้านฉันนะ ฉันกลัวอ่ะ

เจน - อือๆก็ได้

วัฟเฟิล - เย้ๆๆๆ  

เจน - งานก็เสร็จพอดีเลย ปะไปช้อปปิ้งแก้เครียดกันกัน กลับมาจะได้นอนสบาย

วัฟเฟิล - เออใช่ๆๆไปกันโลด ยะฮู้!

         ติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะค่ะ