Wolf Moon Mafia นักล่าหัวใจ ของยัยมาเฟีย

บทที่ 4
  ผมรีบเข้าไปอุ้มเด็กน้อยทันทีและปลอบให้ ก็เด็กเขาร้องไห้ใหญ่เลย
     “โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องนะครับปลอดภัยแล้วนะ โอ๋ๆ” เฮ้ย ปลอบเด็กยากชะมัด
  ตึก ตึก
  ผมได้ยินเสียงฝีเท้าจากหน้าร้านพอหันไปก็เจอเธอคนนั้น ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเธอมาจากไหนและชื่ออะไร แต่เธอคนนี้สวยใช้ได้เลยละ แต่ว่าเมื่อกี้เธอบอกว่า...
     “นายไปช่วยเด็กก่อน ทางนี้ฉันจัดการเอง” ผมเลยไม่แน่ใจว่าเธอเป็นผู้หญิงหรือเปล่า เธอจะจัดการกับพวกนั้นด้วยตัวคนเดียว ทีแรกผมก็กะว่าจะช่วยเธออยู่หรอกนะ แต่ผมคิดว่าเด็กสำคัญกว่า ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรด้วยสิเพิ่งมาเอะใจก็ตอนนี้แหละ -_-
  เธอเดินเข้ามาในร้านและมานั่งยองๆข้างผมและลูบหัวเด็กเชิงปลอบโยน ผมมองใบหน้าเธอแค่ครึ่งเสี้ยว เธอยิ้มสวยมากและดูเป็นคนดีด้วย
  พอเธอปลอบเด็กได้สักพักเด็กก็เลิกร้องไห้ เธอยืนขึ้นและบอกว่าเอาเด็กไปคืนพ่อแม่ซึ่งผมก็ไม่ได้ปฏิเสธและเดินตามเธอไป
     “พวกคุณปลอดภัยนะค่ะ” เอ๋?? เธอรู้ได้ไงว่าพ่อแม่เด็กอยู่นี้ และใครพามาหลบที่นี้ละ หรือว่าเธอกันแน่?
     “แล้วลูกฉันละ ลูกฉันละ” ผู้เป็นแม่ร้องไห้คร่ำครวญเพราะความเป็นห่วงลูกผู้เป็นพ่อรีบเข้ามาปลอบ
     “ลูกพวกคุณปลอดภัยดีครับ” ผมพูดและส่งไปให้พ่อแม่ของเด็ก
     “พ่อจ๋า แม่จ๋า”
     “ฮือๆ ลูกแม่ ลูกแม่ปลอดภัยแล้ว” พ่อแม่และลูกโอ้มกอดด้วยความโล่งใจที่ลูกสาวคนตนนั้นปลอดภัย และผมก็ยินดีกับเข้านะ และยิ้มกับภาพตรงหน้า
  ไม่นานหนักตำรวจนับร้อยนายก็ได้มาถึง และเข้าไปตรวจดูภายในห้างและมีกลุ่มกู้ภัยรีบมาดูและขนย้ายศพของแก๊งมาเฟีย และมีกู้ภัยบ้างคนรีบนำตัวพ่อแม่ลูกที่ปลอดภัยไปพักและสอบปากคำและแน่นอนต้องพวกผมด้วย ตลอดที่ให้สอบปากคำตำรวจที่ทำหน้าที่พากันอึ้งไปตามเหตุการณ์ที่พวกผมพูดส่วนพ่อแม่และเด็กก็เล่าเรื่องตามเหตุการณ์ที่เห็น
  พอสอบปากคำเสร็จแล้วผมจึงขอแยกตัวออกมาเพราะผมมีธุระที่ต้องไป
     “คุณตำรวจค่ะ ดิฉันขอตัวกลับก่อนนะ พอดีดิฉันมีงานเข้ามาค่ะ”
     “อ๋อ ได้ครับ ขอบคุณสำหรับความร่วมมือนะครับ”
     “ค่ะ”
 
“เฮอ มาถึงซะที” ฉันทิ้งตัวลงบนที่นอนแสนหนานุ่มและกลิ้งไปกลิ้งมา
“วันนี้เหนื่อยชะมัด ฮึ่ม” ฉันกระเด้งตัวขึ้นมาและชกหมัดกลางอากาศ 2-3 ครั้ง
“แต่ก็ได้ออกแรงเต็มที่เลยแฮะ นานๆทีจะมีเรื่องสนุกๆบ้าง” และมีรอยยิ้มพุดขึ้นมาจากใบหน้าของฉัน
  ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนจะมีเสียงจากคนข้างนอกทางช่องเสียงหน้าประตูและประกดไปหน้าของคนข้างนอกทางหน้าจอขนาดเล็กข้างๆ
“มายุ เหรอ เข้ามาสิ”
“มีอะไรเหรอ” ฉันถามมายุที่เดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีสงบเสงียบ
มายุ เป็นแม่บ้านคนสนิท และพี่เลี้ยงของฉัน จริงๆแล้วมายุอานุเท่ากันกับฉันแต่ว่ามายุเกิดก่อนฉัน 1 เดือน และที่มายุเป็นแม่บ้านและพี่เลี้ยงนั้น เพราะฉันเจอมายุตอนที่โดนพวกนักเลงกำลังขมขู่เพื่อหวังจะหลักพาตัวไปที่แห่งหนึ่ง
“คุณหนูจะเอาของว่างไหมค่ะ” ฉันครุ่นคิดก่อนจะตอบออกไป จะว่าไปแล้วท้องฉันก็เริ่มร้องซะแล้วสิ
“อืม เอาก็ดีนะ ไปหลังสวนละกันนะ” ฉันพูดพร้อมเดินนำออกไป
“ค่ะ”
# อีกฝั่ง #
“ห๊ะ ว่าอะไรนะ พวกแกถูกผู้หญิงคนเดียวจัดการหมดเลยเหรอ พวกแกทำงานกันยังไง”
// พวกผมขอโทษครับ แต่ว่าคนที่จัดการพวกผมไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวนะครับ //
“อะไร มีใครมาช่วยนั้นเหรอ”
// เปล่า ครับแต่ว่าหมอนั้นหวังจะมาช่วยเด็กที่เป็นตัวประกันครับ และหมอนั้นก็เก่งเอาการเลย //
“ฮึ่ย!! (ทุ่มโต๊ะด้วยความโมโหของคนพูด ทำให้ปลายสายนั้นเงียบกันเป็นแถว)พวกแกทำงานกันยังไงกันว่ะ”
// พวกผมขอโทษครับ //
“และคนอื่นๆละ”
// ถูกตำรวจจับตัวไปครับ และส่วนอาการนั้นสาหัสเอาการเลย //
“นั้นแค่นี้แหละพวกแกที่เหลือรีบกลับมาให้เร็ว อย่าให้ใครเห็นพวกแกเด็ดขาด!!!”
“ทำงานพลาดยังงั้นเหรอ ชิสึโร” เสียงแหบห้าว แต่แฝงด้วยความโมโหของผู้เป็นนายใหญ่
“ผมของโทษด้วยจริงๆ ครับ” ชิสึโรโค้งตัวเป็นแทนคำขอโทษ
“ก็ได้ ฉันจะยกโทษให้ แต่อย่าให้พลาดอีกละ”
ก๊อก ก๊อก
เสียงประตูดังขึ้นระหว่างสนทนา ชายสูงโปร่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมส่งสายตาที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจ
“มีอะไรเหรอ” ชิสึโรมองผู้มาเยือนด้วยแววตาที่เกลียดชัง
“ยัยนั้นรอดไปได้ รู้รึยัง”
“ฉันรู้...และแก” ยังไม่ทันพูดจบชายที่เพิ่งเข้ามา เดินไปพิงโซฟาสีเทาตรงกลางห้อง
“คนของคุณน่ะ ไม่เห็นจะได้เรื่อง” ด้วยคำพูดและสายตาอันดูถูกทำให้คนที่ได้ยินนั้นถึงขั้นขีดสุด
“อะไรนะ”
“หึ เจ้านายไม่ได้เรื่องลูกน้องก็ไม่เรืองเหมือนกันละนะ” เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่หน้าประตู
“อ๋อ และถ้าอยากให้งานเสร็จไวๆละก็” เขาหยุดชะงักเมื่อประตูเปิดออก
“ก็น่าจะเอาคนที่เก่งกว่าผมและยัยนั้นไปลุยเอง ท่าจะดีกว่า” และเขาก็เดินออกไป
ตุ้บ!!!
“ท่าน”
“มันคิดว่าฉันคือใคร อย่ามาดูถูกฉันให้มันมากนัก”
 
# บ้านตระกูลชิคคาริ #
ทาบกลางสิ่งแวดล้อมอันเขียวชะอุ่น มีหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งจิมน้ำชากับหญิงสาวอันที่เป็นที่พึ่ง
“เฮอ ไม่ได้มานั่งจิบชาที่สวน...นานมากเลยนะ”
“นั้นสินะค่ะ เท่าที่ฉันจำได้ ก็...8 ปี แล้วละมั่งค่ะ”
“นั้นสิ”
ตอนนี้ฉันรู้สึกดีมากเมื่ออยู่กับสภาพแวดล้อมที่มีต้นไม้และใบหญ้า เฮอ นานๆทีฉันจะได้มานั่งเล่นที่นี่ เพราะหลังจากแม่ตายฉันก็ไม่ได้มานั่งเล่นที่นี้อีกเลย
“คุณหนูค่ะ คุณหนู” เสียงเรียกของมยุทำให้ฉันหลุดออกจากผวัง
“คุณหนูเป็นอะไรค่ะ ไม่สบายหรือเปล่า”
“อ๋อ เปล่า”ฉันพูดพร้อมวางแก้วชา
“ฉันสบายดี” ฉันพูดพร้อมยิ้มให้กับมายุเพื่อนเป็นการยืนยันว่าฉันสบายดี
แต่ทว่ามายุนั้นรู้สึกว่าผู้เป็นคุณหนูของตนนั้นไม่ได้สบายดีอย่างที่พูด และเพื่อให้คุณหนูนั้นได้อยู่คนเดียวมายุเลยหาข้ออ้างเพื่อให้คุณหนูนั้นได้คิดอะไรตามลำพัง
“อ่ะ คุกกี้หมดแล้วละค่ะ ฉันขอตัวไปเอาเพิ่มก่อนนะค่ะ”
“ อะ .. อืมได้”
ในระหว่างที่ได้อยู่คนเดียวนี่ ฉันมองไปรอบๆเพื่อให้ในใจนั้นได้สบายลงบ้าง แต่กลับมีภาพที่ในอดีตกลับพุดขึ้นมา ภาพที่ฉัน...ไม่มีวันลืม ภาพที่ตรงหน้า ภาพผู้เป็นแม่ได้เสียสละชีวิตเพื่อปกป้องฉัน
“เอ่อ ว่าแต่หมอนั้นเป็นใครกันนะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัพแล้วนะค่ะ โทษทีที่อัพช้าไปหน่อยนะค่ะ พอดีใกล้จะงานกีฬาสีแล้วและงานก็เยอะด้วย หัวหมุนไปหมดเลย แต่ก็ตอยหาเวลามาแต่งอยู่นะค่ะ ยังไงก็(คำสุดท้ายเหมือนทุกตอน) อ่าน เม้น และโหวตกันเยอะๆนะค่ะ 
ขอบคุณค่ะ รักคนอ่านมว๊าก  จุ๊บๆ
ช่วงพูดคุย...
bowlukTk : ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ อัพและนะค่ะ ช่วยโหวตด้วนะ
Fakfaeng_love_TK : อัพแล้วนะค่ะ อ่านด้วยละ  
LovePFTKKF : อัพแล้วนะค่ะ ตอนนี้ไม่รู้จะสนุกหรือเปล่า ก็ลองอ่านดูนะและช่วยบโหวตด้วยละ ขอบคุณค่ะ