Wolf Moon Mafia นักล่าหัวใจ ของยัยมาเฟีย

“นี่โอโตะเมื่อไรจะมา ฉันยืนรอจนเมื่อยขาแล้วเนี่ย” ฉันพูดอย่างอารมณ์เสียกับชูริ
     “เขาบอกว่ากำลังจะถึงแล้ว” ชูริพูดกับฉันเมื่อวางจากโทรศัพท์แล้ว
   ตอนนี้ฉันกับชูริยืนอยู่แถวหน้าโรงหนัง มีผู้คนเดินไปเดินมามากมายแต่ว่ามีคนกลุ่มๆหนึ่งที่เดินผ่านพวกเราสองคนต้องพากันหันมามองเป็นแถว ตอนแรกก็คิดว่ามองยัยชูริเพราะยัยนี่น่ารักกว่าฉันแถมสวยด้วย แต่ทว่ามันไม่ใช่เมื่อมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินมาจากกลุ่มเพื่อนๆเดินมาหาพวกฉัน ฉันเลยถอยห่างเพราะคิดว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะขอถ่ายรูปกับชูริแต่ที่ไหนได้ ก็กลับเป็นฉันที่ถูกจับตัวไปถ่ายรูปคนนี่คนนั้น และนี่แหละเป็นสาเหตุที่ฉันอยากเข้าโรงหนังเต็มทนเพราะเหนื่อยจากการถ่ายรูปด้วยการดึกและลาก -*-
  ฉันและชูริรอโอโตะกันแค่ 15 นาที แต่ฉันกลับรู้สึกว่าการรอเพียงแค่ 15 นาทีมันโคตรแสนลำบากมากมายก่ายกองจริงๆ -*-
     “นั้นไงๆ ซุรุโอโตะมาแล้ว” ชูริดึงฉันออกจากกลุ่มนักศึกษาที่มาขอถ่ายรูปและชี้ไปทางด้านหน้าโรงหนัง
  ตอนนี้เธอรู้ไหมชูริเธอได้กลายเป็นจอมมารที่ขัดขวางกับการถ่ายรูปของพวกนักศึกษาไปที่เรียบร้อยแล้วนะตอนนี้
  วันนี้โอโตะแต่งตัวเท่นะ(ฉันไม่ได้คิดอะไรกับหมอนี่นะ) เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีเขียวขี้ม้ากับกางเกงยีนสีดำ ถึงเป็นเสื้อผ้าธรรมดาแต่ก็ทำให้เขาดูดีได้นะ เพราะสาวๆมองกันเป็นแถวเลยละ -.-;;
  “นี่ เร่งฉันจังนะ” เขารีบวิ่งมาหาฉันกับชูริ หมอนี่จัดได้ว่าหล่อใช้ได้นะ เขามีผมสีดำธรรมชาติ ดวงตาสีน้ำตาล จมูกโด่ง ริมฝีบางเพรียวบาง และผิวขาวนั้นอีก >., < (เอ่อ...อย่างที่พูดไว้ฉันไม่ได้คิดอะไรนะ)
  “ก็ยัยซุรุมันถูกพวกเด็กหนุ่มแย่งกันถ่ายรูปน่ะสิ” โอโตะหันไปตามทางนิ้วเรียวยาวของชูริชี้ โอโตะเลยบางอ๋อ
  โอโตะหันมาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มีเลศนัย
     “แหม๋ เนื้อหอมกับเด็กๆจังนะ จะกินหญ้าอ่อนเหรอ” ว่าแล้วไง ล้อฉันซะงั้นและยัยชูริก็หัวเราะคิกคักอีก
     “โอ๊ะ ฉันแค่ล้อเล่นเอง” โอโตะรีบยกมือมาลูบแขนทันที ตอนที่ฉันยกกำปั้นขึ้นทุ่มไหล่เขา
  ที่ฉันสนิทกันกับโอโตะเพราะแม่เราสองคนสนิทกันเพราะท่านทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันเลยทำให้ฉันรู้จักกับโอโตะตั้งแต่ยังแบเบาะและพอฉันรู้จักและสนิทกับชูริก็แนะนำทั้งคู่ให้รู้จัก แต่ฉันไม่รู้ว่าทั้งสองคนสนิทกันตอนไหนและรักกันตอนไหน แต่พอรู้ตัวก็ตอนปี 1 น่ะ
     “เอาละพอแค่นี้ก่อนละกันนะ รีบไปดูหนังกันเถอะเดี๋ยวหนังเริ่มฉายก่อน”ชูริรีบมาควงแขนแฟนตัวเองทันทีและลากเข้าไปในโรงหนัง และฉันถูกลากจากเด็กคนหนึ่งไปถ่ายรูปด้วยแต่ว่าชูริกลับมากระชากฉันไปอีกและรีบเดินเข้าไปโรงหนัง โอ๊ย...ฉันว่าแขนฉันยาวแล้วนะ ฉันไม่อยากแขนยาวกว่านี่อีกอ่ะ T__T
 
# เค #                                                                                                                                                                      
  ตุ้บ ผวะ ฟุบ เสียงทุ้มตัวของชายคนหนึ่งกระแทกกับเบาะโฟม
     “โอ๊ย เมื่อไรฉันจะทุ้มแกได้ว่ะ” ทุคิระ มาโคตะ เพื่อนของเคตะ
     “ชาติหน้าแหละ” เคตะลุกขึ้นยืน
     “โห่ แต่ฉันอยากเอาชาตินี่ว่ะ” มาโคตะลุกขึ้น
     “แกก็ฝึกเยอะๆสิ” เคหันไปเอาผ้าที่ลูกน้องของเขาเอามาให้
     “แต่ฉันฝึกมาเยอะแล้วนะเว้ย” มาโคตะพูดพลางเช็คหน้าไปด้วย
     “นั้นก็ฝึกต่อไป” และเคตะก็เดินออกไปจากห้องฝึก
  มาโคตะมองตามหลังก่อนจะดื่มน้ำที่ลูกน้องของเขาเอามาให้และเดินตามไป
     “นี้แกจะไปไหนเปล่าว่ะ” ทั้งสองเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำส่วนตัวของเคตะในโรงฝึก
     “เปล่า ทำไมว่ะ”
     “จะชวนแกไปดูหนัง” เคตะถึงกับชะงักและมองเพื่อนอย่างผวา
      “เฮ้ยๆ อย่าพึ่งคิดไปไกล ฉันชายทั้งแท่งนะเว้ย ที่บอกว่าชวนฉันไม่ได้ชวนแค่แกคนเดียวนะเว้ย แฟนฉันก็ไป” มาโคตะพูดอย่างนั้นทำให้เคโล่งอกไปได้เกินครึ่ง
     “เออๆ ฉันไปก็ได้ วันนี้งานก็ไม่มี”
     “จริงดิ” มาโคตะพูดพลางปิดล็อกเกอร์
     (-_-)(_ _)(-_-)
     “นั้นไปตอนนี้แหละว่ะ มันก็ใกล้เวลาที่ฉันนัดไว้ด้วยสิ” และทั้งสองก็เดินออกไปพร้อมกัน
 
# โรงหนัง #
     “ที่รัก” เอาอีกแล้วไงคู่นี้ -_-
     “ไงจ้ะ ที่รักทำไมมาช้าจังเลย” สาสากาชิ พารู แฟนสาวของไอ่โคตะ
  ผมขอบอกไว้ก่อนนะเวลาคู่นี้มาเจอกันทีไร ผมอยากจะอ้วกทุกที ก็ทั้งคู้จู่จี่กันอย่างน้ำตาลเรียกพี่เลยละ
     “ขอโทษทีนะ ที่มาช้าเดียวเราเข้าไปตอนนี้เลยละกัน ไปเร็วเพื่อน” โคโตะพูดกับพารูก่อนจะมาคุยกับผมที่ยืนดูคู่นี้จู่จี่กันอยู่
  แต่เดียวก่อนนะ...เอ๊ะ ข้างหน้าตรงนั้นมีอะไรกันทำไมคนเยอะผิดปกติ
     “ที่รักทำไมตรงนั้นคนเยอะจังเลยอ่า” เอาอีกและ พอสักที่ได้ไหมคำว่าที่รักเนี่ย
     “ไม่รู้สิ”
     “เดี๋ยวฉันไปดูให้” ผมอาสาไปดูเหตุการณ์ให้ทั้งสองคน และผมก็ได้ยินเสียงของคาโตะตามหลังมาว่า ‘เออ ฝากด้วยนะเว้ย’ เออ ฝากแล้วอยากลืมเอามาคืนละ
  ผมเดินแทรกผู้คนที่ยืนออกันตรงหน้าโรงหนังบางคนก็กรี๊ดพอเห็นผมเข้า เฮอ ผมละเซ็งกับความหน้าตาของผม จะไปไหนมาไหนต้องมีเสียงกรี๊ดทุกที
  ผมเดินแทรกมาเรื่อยจนถึงตรงกลางและผมก็เห็นคนพวกนี้กำลังแย่งถ่ายรูปกันกับหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเธอหันหลังให้ เอ๋...เธอเป็นดารารึไงว่ะ แต่ว่าทำไมใจของผมถึงเต้นอย่างแปลกๆ หลังจากมองอยูนานก่อนที่ผมจะเดินกลับไปหาคู่หวานแต่ต้องเปลี่ยนใจเมื่อหญิงสาวคนนั้นหันข้างมา ถึงหันข้างแต่ผมยังจำใบหน้าของเธอได้ดี ซุรุ...
  ไม่รู้ทำไมผมจึงมองเธออยู่อย่างนั้นโดนไม่ขยับไปไหน ผมขอบอกว่าวันนี้เธอแต่งตัวจากที่ผมเคยเห็นตอนแรกที่พบเธอ เธอดูดีมากในเสื้อหลากสไตล์แต่ไม่ใช้โทนดำที่เธอชอบใส่(จากปากของพ่อเธอเล่ามานะ) ผมมองเธอนานเท่าไรก็ไม่รู้แต่ผมถึงกับแทบจะออกมาไม่ทันก็ตอนที่เธอดันมองมาทางผมและถูกใครก็ไม่รู้กระชากออกจากกลุ่มคนนั้น แต่ผมไม่สนใจแหละ
     “สงสัยดารามาว่ะ”
     “จริงเหรอใครมาละ” เอาแล้วไงโรคบ้าดารามาแล้ว -_-;
     “นี้ๆ พอเลย ลืมแล้วเหรอว่าฉันอยู่ตรงนี้ทั่งคน” ไอ่นี้ก็ขี้งอนเก่งซะ -_-;  เฮอ
 
     “เอ๋ เหมือนเราจะเห็นอะไรแวบๆในฝูงคนในตอนนั้นนะ” ฉันพูดกับตัวเองในโรงหนังเบาๆ พอฉันคิดไปอีกก็ส่ายหัวทันทีรู้สึกปวดหัวและ สนใจหนังดีกว่า
ระหว่างที่ซุรุกำลังดูหนังและกินข้าวโพดขั้วไป เคตะและเพื่อนของเขาก็เข้ามา เคตะเลือกนั่งใกล้กับซุรุแต่ซุรุนั้นไม่รู้ตัวหรือพูดง่ายๆว่าเธอไม่สนใจ เคตะเขาปล่อยให้เพื่อนสวีทกันไปเขาเลยมาสนที่จอใหญ่ด้านหน้าทันที
  ระหว่างที่หนังฉายไปเรื่อยๆทั้งสองคนจะรู้ไม่ว่า เรื่องราวในหนังนั้นมันสอดคล้องกับชีวิตจริงของทั้งสอง
 
     “เฮอ หนังวันนี่เนี่ยสนุกจังเลยเนอะ เศร้าด้วย” เฮอ เพื่อนฉันชักจะอินกับหนังแล้วสิ
     “นั้นสิ ไว้วันหลังเรามาดูด้วยกันนะ” โอโตะพูดพร้อมโอบไหล่ชูริ
     “ถ้าพวกเธอมาจะดูหนังแบบนี้นะ ฉันขอบาย” ฉันขอพูดก่อนล่วงหน้านะ
     “ทำไมเหรอ” โอโตะหันมาถาม
     “โอโตะไม่น่าถามเลย อย่างซุรุเนี่ยนะจะดูขอพวกนี้เป็นอ่ะ” ชูริพูดแทรกขึ้นมา
     “เออ ใช่”
     “เฮอ นั้นฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกัน” ฉันขอตัวจากคู่รักคู่นี้ทันที ถ้าฉันอยู่นะมีหวังได้อ้วกแน่ๆ
 ระหว่างทางที่เดินฉันก็แวะเข้าร้านนู้น ร้านนี่ วันนี้อยากซื้ออะไรติดไม้ติดมือบ้างอ่ะ ฉันเดินเข้ามาในร้านหนึ่งซึ่งร้านก็แนวๆสไตล์หวานหน่อย แต่ดูๆก็ไม่เหมาะกับฉันหรอกดูไปนั้นแหละ -.-
  พอฉันดูเสร็จแล้วฉันก็เลือกซื้อ 2-3 ตัว และออกมาจากร้านทันที แต่ว่าพึ่งออกมาได้ไม่กี่ก้าวตัวฉันก็ลงไปจำม่ำอยู่กับพื้นซะอย่างงั้น
     “โอ๊ยย” อ๊ากก ก้นช้านนนนน!!!
     “เป็นอะไรไฃมั๊ยครับ” เป็นสิย่ะ เจ็บมากด้วย TT^TT  ดะ...เดี๋ยวก่อนเมื่อกี้...เสียงคุ้นๆแฮะ
  ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับ...
 
# ณ ในออฟฟิต แห่งหนึ่ง #
     “เตรียมเรื่องไว้เรียบร้อยรึยัง ชิสึโร” เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้น
     “ครับ เรียบร้อยแล้วครับ” ยูสาคะ ชิสึโร เลขาส่วนตัวของชายปริศนาคนนั้น
     “ดี...นั้นเริ่มจัดการตามแผนได้เลย”
     “ครับ” ชิสึโรโค้งตัวและเผยให้เห็นสายตาที่ดูมีเล่ย์นัย 
  ก๊อก ก๊อก
  เสียงเคาะประตูดังขึ้นและตามมาด้วยเสียงเอี๊ยดแอ๊ดของประตู และมีชายท่าทางน่ากลัวเดินเข้ามา
     “คนพร้อมแล้วครับนาย”
     “ดี...นั้นพวกแกไปได้เลย”
     “ครับนาย” เขาโค้งตัวให้ก่อนจะเดินออกไปตามคำสั่งของนายของเขา
  พอสิ้นเสียงประตูชายปริศนาก็หัวเราะเสียงดังอย่างกับผู้มีชัย
 
# ห้าง #
     “นาย/เธอ” ฉันและเขาร้องประสานเสียงกัน อ๊ากกก ทำไมต้องเป็นนายนี้ด้วยเนี่ยยย! TT^TT วันแรกฉันเจอหน้านายก็พอแล้วนะ ทำไมพระเจ้าถึงให้ได้มาเจออีกละเนี่ย ฮือๆ
     “เธอมาทำอะไรที่นี้…” เขาหยุดพูดก่อนจะหันไปมองร้านที่ฉันพึ่งออกมา
     “และคนอย่างเธอช้อปเป็นกับเขาด้วยเหรอ และมาซื้อเสื้อหวานๆแบบนี้อีก” อร่ายยย ดูถูกมากไปแล้วนะย่ะ
  ฉันลุกขึ้นพรวกทันที แต่ลืมไปว่ายังเจ็บที่ก้นอยู่เลยร้องออกมาและหาที่รีบยึดไว้ทันที แต่นายนี้หาว่าฉัน...
     “นี่...เธอจะอ่อนฉันเหรอไง แค่ล้มแค่นี้ถึงกับต้องร้องเลยเหรอไง”
     “ฉันเป็นผู้หญิงนะย่ะ ไม่ใช่นาย!! อีตาบ้า เคตะ!!”
     “อ้าวจำชื่อฉันได้ด้วย”
     “อย่ามากวนประสาทฉันนะ!!!” ฉันตะโกนด่าใส่อีตาบ้านี่เสียงดัง ทำให้คนที่อยู่บริเวณนี่หันมามองเราอย่างสนใจ
     “ฮึ่ม” ฮึ้ยย!! ยัง ยังมาทำหน้ากวนๆอีก แม่ทนไม่ไหวและนะ!!!
     ปัง!!
 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
#>. อัพแล้วนะค่ะ ไม่รู้นานไปรึเปล่าน่า อิๆ ไม่นานไปหรอก(แน่จั๊ย?!) ตอนที่ 2 นี้อาจมีให้งงบ้างเพราะมันหักมุมนะ ยังไงก็อ่านให้สนุกและเข้าใจด้วยเน้อ 
ปล. เนื้อเรื่องอาจมีตกหล่นบ้างก็ขออภัยด้วยนะ และเม้น โหวตกันหน่อยนะค่ะ เพื่อที่จะเป็นกำลังใจที่จะให้ไรเตอร์ได้แต่งต่อไปนะ

ขอบคุณค่ะ