Dive into LOVE

ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกวุ่นวาย เสียงดูดน้ำอัดลม เสียงคนบ่น เสียงชัตเตอร์จากแอปฯ แต่งรูปชื่อดัง เสียงรัวแข่งกันเปิดกระดาษอย่างบ้าคลั่ง เสียงนิ้วที่ประทะบนคีย์บอร์ดเป็นร้อยๆ เครื่อง และอีกสรรพเสียงที่พึงจะมีขึ้นได้ที่ลานชั้นหนึ่งของอาคารบรรณสาร

                                             หญิง สาวส่ายหน้าเบา ๆ ให้กับความวุ่นวายเหล่านั้น เธอเดินตรงมานั่งที่โต๊ะที่ไม่มีใครจับจอง เนื่องจากมีคนทำชาเย็นหกไว้ และยังไม่มีแม่บ้านมาทำความสะอาด ทำให้เป็นโต๊ะเดียวที่ว่างอยู่ในบรรดาโต๊ะอื่นๆ ที่นั่งกันอย่างแน่นขนัด

                                ขอเวลาแค่ 5 นาทีเท่านั้นแหละน่า ฉันจะใช้ไวไฟ

                                เธอ รำพันกับตัวเอง แล้วเปิดแลปท็อปขึ้น ตอนนี้ในใจเสียงตังตุบตับ เหมือนคนมารัวกลองตรุษจีนอยู่ก็ไม่ปาน เธอต้องยอมรับว่านิ้วเธอสั่นนิด ๆ ด้วย ตอนที่พยายามล็อกอินเข้าอีเมลล์ตัวเอง จนต้องพูดกับตัวเองหลายครั้งเหมือนคนเสียสติว่า ใจเย็นไว้ ปลายนิ้วเรียวสไลด์ไปบนแผงสัมผัส แล้วดับเบิ้ลแท็บตรงคำว่า "อินบ๊อกซ์"

                                เธอกวาดสายตาอย่างรวดเร็วไปบนบรรทัดแรก ๆ ของกล่องข้อความ ไม่มี!! ไม่มีอีเมลล์นั้นได้อย่างไร หรือว่าเธอจะจำเวลาผิด? เวลาที่โน่นกับบ้านเราห่างกันตั้ง 7 ชั่วโมง แน่ะ แต่ไม่น่ะ สัมภาษณ์ผ่านสไกป์ก็ทำมาตั้งหลายครั้งแล้ว ไม่เห็นจะเป็นปัญหาที่ตรงไหน เพราะเธอคำนวณเวลาได้ตรงเป๊ะ เธอจึงพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นอีกครั้ง แล้วใช้ความอดทนเปิดย้อนหลังไปอีกเกือบ 4-5 หน้า แต่ก็ไม่พบอีเมลล์ที่รอคอยเลย ใจคอเริ่มเสีย แต่ก็พูดกับใครไม่ได้ เพราะไม่มีใครมานั่งร่วมโต๊ะคอยฟังบทสนทนาเพ้อฝันกับคนอย่างเธอหรอก

                                ตอน นี้ใบหน้าได้รูปกำลังมีเม็ดเหงื่อค่อยๆ ผุดขึ้นตรงขมับ เธอเอามือปาดออกอย่างลวกๆ สีหน้าเวลานี้ใกล้เคียงกับแห้วต้มที่เอาไว้ใส่ในน้ำแข็งใสมาก เธอเอามือเสยผมขึ้น แล้วเอานิ้วลากไปมาบนแผงสัมผัสอย่างไรจุดหมาย จะเป็นไปได้อย่างไร ต้องเป็นวันนี้สิน่า เธอพร่ำบอกกับตัวเอง

                                ทัน ใดนั้น ทันทีที่สายตาเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งขยำกระดาษที่เพิ่งได้รับจากร้านถ่าย เอกสารทิ้งลงถังขยะ เธอก็กระโดดเด้งตัวขึ้นอีกครั้ง ลืมไปได้ยังไงนะ อาจเป็นเพราะความตื่นเต้นที่ขาดการกำกับของสติ ทำให้เธอลืมความจริงข้อนี้ไปเสียสนิท

                                จังก์เมลล์

                                ไวเท่าความคิด เมื่อเข้าไปในจังก์เมลล์ (อีเมลล์ขยะ) แล้ว ก็พบอีเมลล์ที่รอคอยมาหลายสัปดาห์ในบรรทัดแรก นึกว่าไม่ส่งมาซะแล้ว เธอคิด แล้วสูดหายใจลึกเท่าที่ปอดจะเอาอากาศเข้าไปได้ และเสยผมตัวเองอีกครั้ง

                                สาม

                                สอง

                                หนึ่ง

                                ผู้ คนมากมายเป็นร้อยๆ คนขนาดนี้ คงไม่มีใครสังเกตหรอก ว่ามีคนๆ นึงที่นั่งนิ่งผิดปกติ และคงไม่มีใครสังเกตหรอกว่า น้ำตาของเธอกำลังร่วงเผาะบนคีย์บอร์ด เธอเอามือปิดปากตัวเองไว้ ไม่ให้กรี๊ดเหมือนคนเสียสติ แม้ว่าตอนนี้จะเหมือนเสียสติจริงๆ แล้วก็ตาม

                                "Congratulations for your winning our honoured scholarship."


Writer's talk : ตอนแรกมาแล้วนะคะ ช่วยติชมและคอมเมนต์มาเยอะๆ เลยนะคะ ^____^