กลร้อน เล่ห์รักชีค

บทที่ 5

 
เจ็บ ความรู้สึกแรกจู่โจมเข้ามาทันที ร่างบางเริ่มดิ้นเล็กน้อยหนักตัวไปหมดที่นี้ที่ไหน...มันเกิดอะไรขึ้นนะ...ความถามแรกผุดขึ้นมาจากนั้นความรู้สึกมากมาถาโถมเข้ามา ศพคนตายเกือบร้อย ลูกธนูมากมายราวห่าฝน เลือดสีแดงฉาดนองเต็มพื้นราวกับละเลงสีเล่น ใช่!ฉันตายหรือยังอยู่ๆร่างบอบบางลืมตาขึ้นผุดลุกทันที
นี่ฉันยังไม่ตายเหลียวมองรอบตัวทุกอย่างสีขาวพนังห้องสีขาว ผ้าห่ม ผ้าคลุมเตียงสีขาว อ้อคงจะเป็นนี่ละมังที่สีเทาหม่นๆน่ะฉันก้มมองตัวเองร่างกายปรกติดีทุกอย่างนี่ฉันยังไม่ตายงั้นหรือมือข้างซ้ายมีสายน้ำเกลือสงสัยคงเป็นโรงพยาบาล
นายทหารนอกเครื่องแบบเดินเข้ามาใบหน้าเคร่งขรึมราวกับเครียดอะไรสักอย่างเดินเข้ามาเขามีตาสีชาที่ทรงพลังทำเอาคนถูกมองออกอาการหายใจไม่ออกชั่วขณะ  ชารค์ครุ่นคิดมาตลอดเกือบทั้งอาทิตย์กับเรื่องผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ว่าเขาตกหลุมรักอะไรเธอหรอกแต่เขาสงสัยตัวเธอต่าง  โดนสุดยอดพิษของเขากลับไม่ตายทั้งๆที่ไม่เคยมีใครรอดสักคนเดียวเขาทุ่มเวลาคิดสูตรพิษไร้สีไร้กลิ่นไร้รสชาติขึ้นมาเกือบ 5 ปีไม่มีใครคิดยาแก้ได้แม้แต่คนเดียวแม้ตัวเขาเองยังจนปัญญา
“เธอโดนธนูพิษของฉันแล้วทำไมถึงรอด”  เขาเปิดประเด็ดทันทีเมือพบหน้าเธอเขาอยากให้เธอฟื้นขึ้นมาตั้งแต่ที่รู้ข่าวว่าเธอรอดชีวิตเมือ3วันก่อนแล้ว
“ห๊ะ เอ่อหมายความว่าไงที่โดนอะไรนะ...”
ฉันถึงกับงงชั่วขณะที่อยู่ๆคนแปลกหน้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาหมายความว่าเขาเป็นคนยิงธนูนั้นมาที่ฉัน  ร่างสะดุ้งขึ้นมาทันทีร่างกายสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้ฉันรนรานจะลงจากเตียงที่นั่งอยู่นั้นสายน้ำเกลือโดนกระชากออกจนเห็นเลือดกระเด็ดออกมา
กริก!
“เอาสิ! ถ้าเธอเอาเท้าลงกับพื้นเมือไรปืนนี้เจาะสมองเธอแน่  คราวนี้ไม่ว่าเธอมียาดีขนาดไหนก็ไม่รอดหรอก”
ฉันหยุดกึกเมือมีอะไรเย็นจ่อที่ท้ายทอยฉันฉันหันกลับไปพบกับปากกระบอกปืนเข้าพอดีหัวใจฉันเกือบหยุดเต้นเมือเห็นใบหน้าของเขาฉายแววอำมหิตขึ้นมาพร้อมกับดวงตาสีชาจ้องเขม็ง
“เธอนั่งดีๆแล้วเล่าเรื่องที่ฉันถามดีกว่า”
“แล้วนาย จะ จะฆ่าฉันหรือเปล่า ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะ เชื่อฉันสิฮึกๆ”  ฉันสะอึกแบบไร้น้ำตาจริงสินะฉันควรหันมาเผชิญหน้ากับมัน
“ถ้าเธอให้ข้อมูลที่เป็นประโยนช์ฉันอาจจะไว้ชีวิตเธอ”
“ฮึกๆ จริงๆนะ”
“ชายชาติทหารไม่คืนคำ!”  
เขายืนยันหนักแน่นเมือเห็นผู้หญิงตรงหน้ารู้สึกจะว่าง่ายกว่าที่คิดตอนแรกเธออาจจะตกใจที่รู้ว่าเขาเป็นคนฆ่าเธอเธอจึงคิดจะหนีแต่เมือเขาพูดคุยกับเธอดีๆปรากฏว่าเธอว่าง่ายกว่าที่คิด
“ได้ฉันจะเล่าให้ฟัง แต่ไม่รู้ว่ามันจะเกี่ยวข้องกันไหม”
“พูดมาเถอะ แล้วฉันจะพิจรณาเองว่าควรเชื่อหรือไม่”  ฉันพยักหน้ารับจากนั้นเริ่มลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมือ 3 เดือนก่อน
“น้องเป็นลูกของไอ้สมศักดิ์ใช่ไหม!”
ฉันสะดุ้งโหย่งเมือกำลังกลับโรงเรียนดีๆอยู่ๆก็มีคนอายุประมาณ 30-40 มีกันประมาณ 5-7 คนเดินเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังฉันไว้หน้าตาทุกคนบอกยี่ห้อเลยว่ามันต้องเป็นโจรหรือนักเลงแน่ๆ
“พะ พวกพี่มีอะไรกันหรือจ๊ะ”  ฉันพูดจาดีไว้ก่อนเมือเห็นพวกมันดูท่าจะเอาเรื่องเหมือนกัน
“แถมหนู พูดจาดีนะแถมสวยด้วยอายุกี่ปีจ๊ะ”
“ไอ้สัด...มึงอย่าพึ่งหม้อกูทวงหนี้ให้เฮียเฮงก่อนแล้วมึงค่อยหม้อเข้าใจ๋”
ฉันถึงกับช็อคขึ้นมาทันทีพ่อฉันไปยืมตังใครมาอีกนะ พ่อนะพ่อ ฉันโอดครวญในใจทันทีแต่ใบหน้ายิ้มแย้มสู้เสื้อเข้าไว้
 
.....................................
ค่ะติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
เม้นให้ด้าเยอะๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ...