Love lesson บทเรียนรักกั๊กหัวใจยัยตัวร้าย

ตอนนี้ก็เกือบ 6 โมงเย็นแล้วไม่มีวี่แววว่าเฟย์กับเขื่อนจะกลับมา คนทั้งบ้านยิ่งเป็นห่วงกันไปใหญ่ ทั้งหมดจึงมาร่วมกันที่ห้องรับแขก
ฟาง : เมื่อไหร่เฟย์จะกลับมาซักทีคะคุณแม่ [ฟางถามพลางน้ำตาคลอเบ้า]
แม่ : แม่ว่าเดี๋ยวคงกลับมาแหละจ้า [พูดปลอบขัวญฟาง]
ป๊อปปี้ : ผมว่าพี่เขาคงพักที่คอนโดหละมั้ง
แม่ : แม่ก็ว่างั้นแหละ งั้นเราแยกย้ายกันไปนอนเถอะ [แม่ทำท่าจะลุกหากแต่โดนลูกสะใภ้คนโตรั้งไว้ก่อน]
ฟาง : หนูขอรอน้องต่อก่อนได้ไหมคะ [ฟางออดอ้อน]
ป๊อปปี้ : จะรอทำไม [ชายหนุ่มพูดอย่างเย็นชา]
แม่ : ก็ได้จะ แม่จะรอเป็นเพื่อน
ฟาง : ขอบคุณค่ะ
            1 ชั่วโมงผ่านไป
ป๊อปปี้ : จะรออีกนานไหมครับ [ถามออกไปขณะที่มือยังคงกดโทรศัพท์]
แม่ : แม่ก็ว่างั้นแหละนี่มันดึกมากแล้วนะไปนอนได้แล้วไป พรุ่งนี้จะต้องรีบตื่นไปทำธุระกับแม่
ป๊อปปี้ : คนไหนครับแม่
แม่ : ทั้งคู่แหละจ้ะ
ฟาง : แต่ว่าหนูยังอยากรอน้องอยู่เลยค่ะแม่
แม่ : แม่ว่าไปนอนเถอะ แม่ไปนอนก่อนนะ ง่วงมากเลย
ป๊อปปี้/ฟาง : ครับ/ค่ะ
ป๊อปปี้ : ไปนอนได้แล้ว ถ้าไม่ไปฉันจะล็อคประตูไม่ให้เธอเข้าห้องแน่ [ชายหนุ่มขู่ก่อนจะเดินนำหน้าไป]
ฟาง : อย่าขู่ฉันนะ
ป๊อปปี้ : … [ไม่มีเสียงตอบ]
ฟาง : นี่ นาย…นาย [ฟางตะโกนเรียกแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ตอบ]
ฟาง : นายๆๆๆ [ยังคงเรียกต่อไป]
ป๊อปปี้ : ฉันมีชื่อเรียกให้ถูกด้วย แล้วจะนอนไหม 1 2 3 4… [ร่างบางรีบวิ่งเข้าห้องทันทีกลัวจะไม่ได้เข้าห้องทำเอาชายหนุ่มหัวเราะกับท่าทางของเธอ]
ฟาง : ทำไมนายถึงไม่ร้ายเหมือนแต่ก่อน
…
ฟาง : นี่นายยังฟังที่ฉันพูดไหม [หญิงสาวถามออกไป]
…
ฟาง : นายจะเอายังไงกับฉันกันแน่
…
ฟาง : ป๊อปปี้ๆๆๆๆ [หญิงสาวตะโกนลั่นห้องหวังว่าชายหนุ่มจะตอบและมันก็จริง]
ป๊อปปี้ : จะโวยวายอะไรนักหนาห้ะ รำคาญ [ชายหนุ่มแกล้งหงุดหงิดที่หญิงสาวกวนสมาธิของเขาแต่ในใจกลับดี๊ด๊าที่เธอเอ่ยเรียกชื่อ]
ฟาง : ขะ…ขอโทษ [หญิงสาวก้มหน้าน้ำตาไหล]
ป๊อปปี้ : โถ่เว้ย!!! [ชายหนุ่มสบถออกมาก่อนจะเอื้มมือไปเช็ดน้ำตาให้ร่างบางที่ร้องไห้ไม่หยุด]
ฟาง : ฮึก…นายตะคอกฉัน
ป๊อปปี้ : เลิกร้องได้แล้วถ้าเธอไม่หยุดฉันจะฆ่าเธอจริงๆแน่ [ชายหนุ่มขู่แต่ผลที่ได้รับกลับเลวร้ายกว่าเดิมเธอยิ่งร้องไห้หนัก]
ฟาง : ฮึก….ฮือๆๆๆๆๆ
ป๊อปปี้ : โอ๋ๆไม่ร้องนะ ฉันอยู่นี่แล้วฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ฉันแค่พูดเล่น [ในที่สุดชายหนุ่มก็ทนเห็นน้ำตาของร่างบางไม่ได้จึงเข้าไปปลอบอย่างอ่อนโยน]
ฟาง : อืม [ร่างบางเหนื่อยเพลียจนหลับไป ใบหน้าหวานของเธอทำให้เขาหยุดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจุมพิตเบาๆที่หน้าผาก]
ป๊อปปี้ : จุ๊บ! ฝันดีนะยัยขี้แย [อุ้มฟางไปไว้บนเตียงจัดการห่มผ้าห่มให้เธออย่างมิดชิดแล้วก็ล้มลงนอนข้างๆเธอ]
            ติ๊งน่องงงงงง [เสียงออด]
            เนื่องจากทุกคนในบ้านนอนไปหมดแล้วเหลือแต่เพียงป๊อปปี้ที่นอนไม่หลับอยู่คนเดียวเขาเลยลงมาดูว่าใครมา
ป๊อปปี้ : อ้าว เขื่อนไปไหนมา [ถามขณะปิดประตูบ้านลง]
เขื่อน : คอนโด [ตอบสั้นๆเพราะไม่อยากเจอหน้า]
ป๊อปปี้ : แล้วเฟย์อยู่ไหน รู้ไหมมีแต่คนเป็นห่วงเฟย์
เขื่อน : ใครเฟย์ ไม่เห็นรู้จัก [ชายหนุ่มทำหน้างง]
ป๊อปปี้ : เอ้า ก็คนที่พี่พาออกไปเมื่อเช้าไง
เขื่อน : เห้ย!!! [ตะโกนออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาปล่อยเธอแช่น้ำเย็นตั้งแต่เมื่อเย็นแล้วนี่มันมืดแล้วด้วย นึกได้ดังนั้นจึงรีบเปิดประตูบ้านขับรถมุ่งหน้าไปยังคอนโดทันที]