Love lesson บทเรียนรักกั๊กหัวใจยัยตัวร้าย

หลังจากอาหารเช้าผ่านไปทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัวและเตรียมตัวไปทำงานในไร่
โทโมะ : ไปไม่ถึงเดือนกลับมาพร้อมกับสาวสวยเลยน้า [โทโมะยังไม่เลิกแซว]
เขื่อน : เหอะ ยัยนั่นเสนอตัวเองเลยนะเห้ย [พูดพร้อมกับนึกทบทวนเรื่องก่อนๆ]
โทโมะ : แต่ฉันเห็นนะเว้ยว่าแกทำสายตายังไงใส่เธอ
เขื่อน : บ้าไปใหญ่แหละ ฉันนี่นะจะพิศวาสยัยนั่น
โทโมะ : แล้วแกพามาที่นี่ทำไมหละ
เขื่อน : ฉันจะแก้แค้นยัยนั่น
โทโมะ : เออๆอย่าแรงไปนะเว้ยยังไงซะเธอก็เป็นผู้หญิง
เขื่อน : อืม เดี๋ยวนี้โหมดโหดหายไปไหนหมดแล้วหละ เจอยัยทอมจัดการเรียบเลยหละสิ
โทโมะ : เห้ยๆใครทอม พูดให้ดีๆนะเว้ย แฟนฉันผู้หญิงแท้ร้อยเปอร์เซ็นเว้ย
เขื่อน : เออๆเอาเถอะ [พูดจบก็พากันลงไปหาสองสาวที่รออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว]
            ณ ไร่องุ่น ช่วงนี้เป็นช่วงที่องุ่นออกผลและเป็นฤดูเก็บเกี่ยว องุ่นพวงใหญ่ๆหลากสีขึ้นเต็มต้นไปหมด
เขื่อน : งานของเธอคือต้องเก็บองุ่นพวกนี้ให้หมดไม่งั้นอดกินข้าว [หันไปสั่งเฟย์ที่ยืนมององุ่นอย่างไม่ละสายตา]
เฟย์ : อะไรนะตั้งเยอะตั้งแยะใครจะไปเก็บหมด [เมื่อรู้ตัวก็หันไปเถียงทันที]
เขื่อน : ก็เธอไง [ชี้ไปทางเฟย์]
แก้ว : มันไม่มากไปหรอ
โทโมะ: เออว่ะ
เขื่อน : ไม่หรอกน้อยไปด้วยซ้ำ
แก้ว : งั้นฉันจะช่วยเฟย์
โทโมะ : ไม่ได้หรอก วันนี้เราต้องไปกรุงเทพ
แก้ว : ไม่ไปไม่ได้หรอ
โทโมะ : ไม่ได้ [พูดจบก็ลากแก้วไปทำงานของตนปล่อยให้เขื่อนกับเฟย์อยู่กันสองคน]
เฟย์ : นายจะให้ฉันทำจริงๆหรอ มันมากไปน้า [อ้อนวอนสุดขีด]
เขิ่อน : ไม่เสร็จไม่ต้องกินข้าว [พูดจบก็เดินไป]
เฟย์ : ฮึ่ย!!! ไอขี้บงการ [บ่นกับตัวเองและลงมือเก็บองุ่นทันที]
            กลางวันแดดก็แรงลมก็ไม่มีพัดผ่าน ทั้งร้อนทั้งเหนื่อยแต่เฟย์ก็ยังทำงานต่อไม่หยุด ตอนนี้ถึงเวลาพักกินข้าวของคนงานแล้วแต่งานเธอยังไม่เสร็จเอเลยตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไปโดยบ่นตลอดเวลา
คนงาน : ไม่มากินข้าวหรอหนู [ถามพร้อมกับกวักมือเรียก]
เฟย์ : ไม่ค่ะ [ตอบกลับแล้วยิ้ม]
คนงาน : ระวังเป็นลมเป็นแล้งไปนะ
เฟย์ : ค่ะ [ตอบแล้วกลับไปทำงานต่อ
            บ่ายๆแดดยิ่งแรงกว่าเดิมกลางวันก็ยังไม่ได้กินข้าวทำให้เฟย์รู้สึกมึนหัวคล้ายจะ…
ฟุ่บ!!!
คนงาน : เห้ย หนู [รีบวิ่งไปดู]
คนงาน : เห้ยๆไปตามนายเขื่อนมาเร็ว
เขื่อน : ไม่ต้องตามหรอกครับ
คนงาน : นายคะ นังหนูยังไม่ได้กินข้าวเลยแดดก็จัดคงเป็นลมไปค่ะ
เขื่อน : แกล้งสำออยละสิไม่ว่า [ยืนกอดอกมองร่างเฟย์ที่นอนไม่ได้สติ]
คนงาน : แต่หน้าเธอซีดมากนะคะ
เขื่อน : พาไปหาหมอเร็ว [จากตอนแรกที่ทำเฉยชาแต่พอมองหน้าเฟย์ดีๆแล้วซีดมากเลยสั่งให้คนงานพาไปหาหมอซึ่งเขาก็ตามไปติดๆ]
            โรงพยาบาล
หมอ : คนไข้ไม่เป็นไรมากครับแค่พักผ่อนไม่เพียงพอ กินข้าวไม่ตรงเวลาเฉยๆครับ
เขื่อน : ครับ ขอบคุณครับ
            เขื่อนพาเฟย์มานอนพักต่อที่บ้าน จัดที่นอนให้อย่างดี นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆตลอดเวลา
‘ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว…ฉันเป็นหั่ว…ไม่ๆจะไม่มีคนคอยให้ฉันแกล้งหนะสิ’เขื่อน