Love lesson บทเรียนรักกั๊กหัวใจยัยตัวร้าย

หลังจากอาหารเช้าผ่านไปทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัวและเตรียมตัวไปทำงานในไร่

โทโมะ : ไปไม่ถึงเดือนกลับมาพร้อมกับสาวสวยเลยน้า [โทโมะยังไม่เลิกแซว]

เขื่อน : เหอะ ยัยนั่นเสนอตัวเองเลยนะเห้ย [พูดพร้อมกับนึกทบทวนเรื่องก่อนๆ]

โทโมะ : แต่ฉันเห็นนะเว้ยว่าแกทำสายตายังไงใส่เธอ

เขื่อน : บ้าไปใหญ่แหละ ฉันนี่นะจะพิศวาสยัยนั่น

โทโมะ : แล้วแกพามาที่นี่ทำไมหละ

เขื่อน : ฉันจะแก้แค้นยัยนั่น

โทโมะ : เออๆอย่าแรงไปนะเว้ยยังไงซะเธอก็เป็นผู้หญิง

เขื่อน : อืม เดี๋ยวนี้โหมดโหดหายไปไหนหมดแล้วหละ เจอยัยทอมจัดการเรียบเลยหละสิ

โทโมะ : เห้ยๆใครทอม พูดให้ดีๆนะเว้ย แฟนฉันผู้หญิงแท้ร้อยเปอร์เซ็นเว้ย

เขื่อน : เออๆเอาเถอะ [พูดจบก็พากันลงไปหาสองสาวที่รออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว]

            ณ ไร่องุ่น ช่วงนี้เป็นช่วงที่องุ่นออกผลและเป็นฤดูเก็บเกี่ยว องุ่นพวงใหญ่ๆหลากสีขึ้นเต็มต้นไปหมด

เขื่อน : งานของเธอคือต้องเก็บองุ่นพวกนี้ให้หมดไม่งั้นอดกินข้าว [หันไปสั่งเฟย์ที่ยืนมององุ่นอย่างไม่ละสายตา]

เฟย์ : อะไรนะตั้งเยอะตั้งแยะใครจะไปเก็บหมด [เมื่อรู้ตัวก็หันไปเถียงทันที]

เขื่อน : ก็เธอไง [ชี้ไปทางเฟย์]

แก้ว : มันไม่มากไปหรอ

โทโมะ: เออว่ะ

เขื่อน : ไม่หรอกน้อยไปด้วยซ้ำ

แก้ว : งั้นฉันจะช่วยเฟย์

โทโมะ : ไม่ได้หรอก วันนี้เราต้องไปกรุงเทพ

แก้ว : ไม่ไปไม่ได้หรอ

โทโมะ : ไม่ได้ [พูดจบก็ลากแก้วไปทำงานของตนปล่อยให้เขื่อนกับเฟย์อยู่กันสองคน]

เฟย์ : นายจะให้ฉันทำจริงๆหรอ มันมากไปน้า [อ้อนวอนสุดขีด]

เขิ่อน : ไม่เสร็จไม่ต้องกินข้าว [พูดจบก็เดินไป]

เฟย์ : ฮึ่ย!!! ไอขี้บงการ [บ่นกับตัวเองและลงมือเก็บองุ่นทันที]

            กลางวันแดดก็แรงลมก็ไม่มีพัดผ่าน ทั้งร้อนทั้งเหนื่อยแต่เฟย์ก็ยังทำงานต่อไม่หยุด ตอนนี้ถึงเวลาพักกินข้าวของคนงานแล้วแต่งานเธอยังไม่เสร็จเอเลยตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไปโดยบ่นตลอดเวลา

คนงาน : ไม่มากินข้าวหรอหนู [ถามพร้อมกับกวักมือเรียก]

เฟย์ : ไม่ค่ะ [ตอบกลับแล้วยิ้ม]

คนงาน : ระวังเป็นลมเป็นแล้งไปนะ

เฟย์ : ค่ะ [ตอบแล้วกลับไปทำงานต่อ

            บ่ายๆแดดยิ่งแรงกว่าเดิมกลางวันก็ยังไม่ได้กินข้าวทำให้เฟย์รู้สึกมึนหัวคล้ายจะ…

ฟุ่บ!!!

คนงาน : เห้ย หนู [รีบวิ่งไปดู]

คนงาน : เห้ยๆไปตามนายเขื่อนมาเร็ว

เขื่อน : ไม่ต้องตามหรอกครับ

คนงาน : นายคะ นังหนูยังไม่ได้กินข้าวเลยแดดก็จัดคงเป็นลมไปค่ะ

เขื่อน : แกล้งสำออยละสิไม่ว่า [ยืนกอดอกมองร่างเฟย์ที่นอนไม่ได้สติ]

คนงาน : แต่หน้าเธอซีดมากนะคะ

เขื่อน : พาไปหาหมอเร็ว [จากตอนแรกที่ทำเฉยชาแต่พอมองหน้าเฟย์ดีๆแล้วซีดมากเลยสั่งให้คนงานพาไปหาหมอซึ่งเขาก็ตามไปติดๆ]

            โรงพยาบาล

หมอ : คนไข้ไม่เป็นไรมากครับแค่พักผ่อนไม่เพียงพอ กินข้าวไม่ตรงเวลาเฉยๆครับ

เขื่อน : ครับ ขอบคุณครับ

            เขื่อนพาเฟย์มานอนพักต่อที่บ้าน จัดที่นอนให้อย่างดี นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆตลอดเวลา

‘ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว…ฉันเป็นหั่ว…ไม่ๆจะไม่มีคนคอยให้ฉันแกล้งหนะสิ’เขื่อน