Open mind. เปลี่ยนใจมารักพี่ชาย '
9.4
Chaos_TOMO
แชร์นิยาย
16)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความKaew's Side
(_ _) งึมงำ ๆ
(=_=) หือ...
(=_O) เห...
(O_O) เฮ้ยยยยยยย!!!
ฉันเบิกตากว้างเมื่อตื่นขึ้นมาในยามเช้าและพบว่ารอบ ๆ ตัวฉันไม่ใช่ห้องนอนของฉัน ไม่ใช่โปสเตอร์ซูเปอร์จูเนียร์ขนาดเท่าตัวจริง ๆ ทะ...เท่าที่ฉันจำได้ เมื่อคืนฉันยังนอนแผ่หล่าอยู่บนเตียงกะหล่ำปลีน้อยของฉันอยู่ไม่ใช่เรอะ! แล้วทำไมถึงได้...o_O ระ...หรือว่า...
ฉันถูกลักพาตัวมาจากห้องตอนหลับหรอ!
=( )=''!!
ไม่นะๆๆๆ แล้วอย่างนี้ฉนจะโดนฆ่าตายหรือเปล่า อายุของฉันเพิ่งสิบเก้าปี ฉันยังมีอนาคตที่สดใสอยู่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยยย~
"เฮ้ยๆๆ!! ปลาติดเบ็ดแล้วเว้ย คราวนี้ตัวใหญ่แน่ ๆ"
"ฉันเห็นแกพูดแบบนี้มาสามรอบแล้วนะไอ้ป๊อป! -_-"
"วันนี้อากาศดีจริงๆ"
"ว่าแต่แก้วจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เนอะ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ดีนะที่ยัยนั่นหลับลึก พวกเราก็เลยสบ๊ายยย~"
เสียงคุ้นๆ...เหมือนกับ...
มะ...ไม่นะ -_-;; ฉันต้องฝันไปแน่ ๆ
"เฮ้ย! ไอ้เคนแกไปดูยัยแก้วดิ๊ว่าตื่นยัง"
ฝะ...ฝันเหมือนจริงได้อีกนะ! -*-
ขวับ!
ฉันรีบหันไปมองเสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังของตัวเองก่อนจะชะงักเมื่อพบว่าอีตะเคนตะกับพิชชี่เดินเข้ามาหยุดอยู่ตงหน้าฉันในระยะประชิดสุด ๆ =()=!! สองคนนี้ยืนจังก้ามองฉันพลางกะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นว่าฉันกำลังมองหน้าพวกเขาอย่างอึ้ง ๆ
"โอ๊ะ! *O* ตื่นแล้วเหรอ"
"พะ...พวกนาย...=[ ]=!!!"
"เซอร์พร้ายยยยยยยยยยยยยย > O <"
ทั้งเคนตะและพิชชี่ตะโกนขึ้นพร้อมกันเสียงดัง ในขณะที่ฉันยังเบิกตากว้างด้วยความละทึกใจอยุ่เหมือนเดิม น้ำตาของฉันค่อย ๆเอ่อล้นออกมาด้วยความชอกช้ำกับความจริงที่กำลังประสบอยู่ตรงหน้า เพราะโจรที่ลักพาตัวฉันออกมาไม่ใช่ใครที่ไหนเลยค่ะ!
อีตาโทโมะกับลูกสมันทั้งหก!! T O T
"ฮาโหลๆ -3-แก้วใจเป็นอะไรเอ่ย" พิชชี่โบกมือไปมาอยู่ตรงหน้าฉัน
"...!!!" ยังช็อกอยู่
"พี่สาววว~ พามาเที่ยวทั้งทีทำหน้าให้มัน่ราเริงหน่อยเส่ะคร้าบ" เคนตะถือโอการเข้ามาโอบไหล่ฉันพลางเอ่ยเบาๆด้วยน้ำเสียง(โคตร)ชิลๆ
( =[ ]=)
ฉันหันไปมองทางขวามือ...เขื่อนและเควินนอนนู้นครึ่งท่อนอาบแดดโดยมีแหม่มหุ่นสะบึมสุด ๆ คอยให้บริการอย่าใกล้ชิดเนื้อแนบเนื้อและจองเบกำลังนอนเล่นเกมในโน้ตบุ๊กของเขาอย่างสบายใจเฉิ่ม
(=[ ]= )
มองไปทางซ้าย...โทโมะสวมกางเกงเซิร์ฟตัวเดียวเช่นกันกำลังเหวี่ยงเบ็ดตกปลาอย่าเมามันกับอยู่กับป๊อปปี้
ฉันค่อย ๆ หันกลับมามองหน้าสองคนที่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าฉันด้วยแววตาหวาดระแวงเป็นอย่างมากเพราะรุ้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ยังไงชอบกล
"ฉันอยู่ที่ไหน..."
"กลางทะเล"
"บนเรือสำราญวิกตรอเรียปริ๊นเซส"
"ในฐานะตัวแทนกลุ่มโซคิงส์นะครับ :)"
"-O-!!!" ฉันอ้าปากค้างด้วยความตกใจในเวลาเพียงชั่วอึดใจก่อนจะหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ อีกครั้ง แล้วก็พบว่าอยู่บนเรือจริงๆ
"กร๊าซซซซซซซซซซ T O T!!!" ฉันแทบจะพ้นไปออกมาแล้วฉันวิ่งฉับๆ หาทางหนีเอาตัวรอดจากไอ้ทริปนรกนี่ แต่มองไปทางไหนก็เจอแต่ทะเลกับทะเล และดูเหมือนว่าพวกมารทั้งเจ็ดตัวนั่นจะไม่มีใครสนใจฉันเลยแม้แต่น้อยนิด ต่างคนก็เอาแต่สนใจกิจกรรมของตัวเองอย่าเบิกบานสำราญจิตกันสุด ๆ
ฮืออออออ ฉันจะกลับเข้าฝั่ง! TOT!!!
ขวับ!
ไอ้บ้าโทโมะวางเบ็ดตกปลาลงแล้วเดินเข้ามาขว้าแขนฉันเอาไว้
"เฮ้! จะไปไหน"
"ปล่อย T___T ฉันจะไปฆ่าตัวตายยย"
"ไร้สาระ"
"พวกนายลักพาตัวฉันมา มีสาระมากเลยสิ"
"เลิกบ่นได้แล้วเอาของไปเก็บในห้องพักได้แล้ว"
เขาพยักเพยิดไปทางกระเป๋าเดินทางสีน้ำตาลอ่อนของฉัน ก่อนที่ฉันจะเบิกตากว้างเป็นอีกครั้ง
"นะ...นายจัดกระเป๋าให้ฉันงั้นเรอะ!"
"ใช่!"
"งั้น..ชั้นในของฉันก็...O_O"
"ชั้นในตัวจิ๋วกับเสื้อในคัพเอไม่ทำให้แันเกิดอารมณ์หรอก ไม่ต้องห่วง"
"กรี๊ดดดดดด TOT/" ฉันกระทืบเท้าปึงปังด้วยความไม่พอใจพร้อมกับชี้หน้าไอ้โรคจิตโทโมะไปด้วย มันกล้าดียังไงมาวิจารณ์เสื้อในกับกางเกงในของช้านนน ไอ้บ้าโรคจิต!! T^T''
"ฉันจะกลับบเานนน จะกลับๆ แงๆๆๆ พาฉันเข้าฝั่งเดี๋ยวนี้นะยะ!!"
"จะบ้ารึไง -_- ออกมาถึงกลางทะเลแล้วนะ ถ้าอยากกลับก็ว่ายน้ำกลับไปดิ โดดลงไปเลย ไปเล้ยยย" ว่าพลางโบกมือไล่
"นิสัยไม่ดีอ่ะ YOY"
":)" ยิ้มอย่างมีชัยชนะที่สุดในโลกกกก
ฮึ้ยยย อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ!
"เอาล่ะ ถ้าจะไม่โดดก็เดินตามมา"
ฉันแยกเขี้ยวไล่หลังอีตาโทโมะที่นำหน้าฉันไปด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดินตามไปด้วยความจำใจ -_,- ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องบ้า แบบนีเแถมเรือก็ยังลอยออกมาถึงกลางทะเลแล้วด้วย ถ้าจะกลับเข้าฝั่งจริงๆ ฉันก็คงต้องว่ายน้ำกลับไปอย่างที่อีตาโทโมะบอกจริงๆนั่นแหละ TT_TT ชีวิตนี้มันช่างไม่ยุติธรมมกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างฉันเอาซะเลย
โทโมะพาฉันลงมาที่ชั้นล่างของเรือซึ่งเต็มไปด้วยห้องพักสำหรับลูกเรือหลายร้อยห้อง เขาเดินมาหยุดหน้าห้อง 101 ที่อยู่ด้านในสุดก่อนจะไขกุญแจเข้าไปข้างใน
"แก้ว ^_^"
~~~(=_= )!
ฉันรีบถอยหลังกรูดเมื่อเห็นรอบยิ้มไม่น่าไว้วางใจนั่น
"ยิ้มให้ฉันทำไม"
"รีบเก็บของแล้วเปลี่ยนชุดว่ายน้ำซะนะ"
"ชุดว่ายน้ำ -_-!!"
"อือฮึ เพราะกิจกรรมวันแรกของวันนี้คือโปโลน้ำไม่ใส่ชุดว่ายน้ำแล้วจะสวมสไบลงเล่นรึไงล่ะคร้าบแม่คู้ณณณณ~"
"=[ ]=! มะ...ไม่อาววว ฉันไม่ถูกกับน้ำ นายก็รู้นี่ยะ"
ฉันว่ายน้ำไม่เป้นค่ะ แล้วก็ไม่อยากสวมชุดว่ายน้ำต่อหน้าไอ้พวกมารทั้งเจ็ดด้วย YY_YY''
"มีเสื้อชูชีบน่า"
"ไม่อาววว ฉันไม่ยอมให้พวกนายเห็นหุ่นงามๆ ของฉันหรอกยะ"
"โอยยย เห็นหมดแล้ว =.="
"กร๊าซซซซซซซซ" ฉันแทบปล่อยพลังใส่่หน้าไอ้โรคจิตโทโมะพลางไล่ทุบหัวเขาเพื่อนให้ความคิดชั่วๆ มันกระเด็นออกมาให้หมด!
"เฮ้ยๆๆ! เจ็บนะทุบอยู้ได้ เดี๋ยวสมองก็เสื่อมกันพอดีหรอก"
"ดี :[ นายจะได้ลืมๆ เรื่องนั้นไปซะ!!"
"ลืมไปตั้งนานแล้ว -_-"
"ไม่ต้องมาโกหก! นายยังไม่ลืมแน่ๆ ฉันรู้!"
"แล้วเธอจะพูดขึ้นมาทำไมอ่ะ"
"TTOTT!!" สรุปว่าความผิดฉันเหรอเนี่ย
"ฉันจะรีบไปเอาของที่ห้อง รีบเปลี่ยนเสื้อเข้าหล่ะ"
"ไม่!!"
"=_=+"
"ฉันไม่ได้ขอมาเป็นตัวแทนกลุ่มโซคิงส์นะ T - T นายจะมาบังคับฉันแบบนี้ไม่ได้"
"เปลี่ยนซะ ก่อนที่ฉันจะโมโหจับเธอเหวี่ยงออกนอกเรือ -_-+ " โทโมะเริ่มใช่ระบอบเผด็จการกับฉันแล้วค่ะ
ฉันแดดิ้นไปมาในใจอย่าบ้าคลั่งด้วยความชอกช้ำใจสุดๆ TT^TT ฮือๆๆ บ้าไปแล้ววววเด็กกลุ่มโซคิงส์มีเป็นร้อยเป็นพันคน แต่ทำไมเคราะห์กรรมต้องมาตกอยุ่ที่ฉันด้วยอ่ะ(ลงไปดิ้นกับพื้นเหมือนเด็ก)
แอ๊ด~
"เฮ้ยๆ ไหนนายว่าจะหลับไปเอาของที่ห้องไง" ฉันถลึงตาโตเท่าไข่ห่านทันทีเมื่อเห็นอีตาโทโมะเปิดประตูอีบานที่นอกเหนือจากประตูห้องน้ำและประตูทางออกซึ่งอยุ่ในห้องของฉัน เขาหันมายิ้มกระตุดอย่าไม่่น่าไว้วางใจสุด ๆใส่ฉันทำเอาเสียงสันหลังวาบเลยทีเดียว
"ดูให้ดีๆสิ"
"หา -O-"
"ห้องพักของเราเป็นห้องแฝด...ห้องเธอเชื่อมกับห้องแันไง"
"...!!!"
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก TOT
11 โมแล้วกินข้าวกันยังคับผม ^_^''
มาอัพให้แล้วอย่าลืมเม้นให้ล่ะ จะร้อยเม้นแล้วไปล่ะ
จุ้บ :P
(_ _) งึมงำ ๆ
(=_=) หือ...
(=_O) เห...
(O_O) เฮ้ยยยยยยย!!!
ฉันเบิกตากว้างเมื่อตื่นขึ้นมาในยามเช้าและพบว่ารอบ ๆ ตัวฉันไม่ใช่ห้องนอนของฉัน ไม่ใช่โปสเตอร์ซูเปอร์จูเนียร์ขนาดเท่าตัวจริง ๆ ทะ...เท่าที่ฉันจำได้ เมื่อคืนฉันยังนอนแผ่หล่าอยู่บนเตียงกะหล่ำปลีน้อยของฉันอยู่ไม่ใช่เรอะ! แล้วทำไมถึงได้...o_O ระ...หรือว่า...
ฉันถูกลักพาตัวมาจากห้องตอนหลับหรอ!
=( )=''!!
ไม่นะๆๆๆ แล้วอย่างนี้ฉนจะโดนฆ่าตายหรือเปล่า อายุของฉันเพิ่งสิบเก้าปี ฉันยังมีอนาคตที่สดใสอยู่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยยย~
"เฮ้ยๆๆ!! ปลาติดเบ็ดแล้วเว้ย คราวนี้ตัวใหญ่แน่ ๆ"
"ฉันเห็นแกพูดแบบนี้มาสามรอบแล้วนะไอ้ป๊อป! -_-"
"วันนี้อากาศดีจริงๆ"
"ว่าแต่แก้วจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เนอะ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ดีนะที่ยัยนั่นหลับลึก พวกเราก็เลยสบ๊ายยย~"
เสียงคุ้นๆ...เหมือนกับ...
มะ...ไม่นะ -_-;; ฉันต้องฝันไปแน่ ๆ
"เฮ้ย! ไอ้เคนแกไปดูยัยแก้วดิ๊ว่าตื่นยัง"
ฝะ...ฝันเหมือนจริงได้อีกนะ! -*-
ขวับ!
ฉันรีบหันไปมองเสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังของตัวเองก่อนจะชะงักเมื่อพบว่าอีตะเคนตะกับพิชชี่เดินเข้ามาหยุดอยู่ตงหน้าฉันในระยะประชิดสุด ๆ =()=!! สองคนนี้ยืนจังก้ามองฉันพลางกะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นว่าฉันกำลังมองหน้าพวกเขาอย่างอึ้ง ๆ
"โอ๊ะ! *O* ตื่นแล้วเหรอ"
"พะ...พวกนาย...=[ ]=!!!"
"เซอร์พร้ายยยยยยยยยยยยยย > O <"
ทั้งเคนตะและพิชชี่ตะโกนขึ้นพร้อมกันเสียงดัง ในขณะที่ฉันยังเบิกตากว้างด้วยความละทึกใจอยุ่เหมือนเดิม น้ำตาของฉันค่อย ๆเอ่อล้นออกมาด้วยความชอกช้ำกับความจริงที่กำลังประสบอยู่ตรงหน้า เพราะโจรที่ลักพาตัวฉันออกมาไม่ใช่ใครที่ไหนเลยค่ะ!
อีตาโทโมะกับลูกสมันทั้งหก!! T O T
"ฮาโหลๆ -3-แก้วใจเป็นอะไรเอ่ย" พิชชี่โบกมือไปมาอยู่ตรงหน้าฉัน
"...!!!" ยังช็อกอยู่
"พี่สาววว~ พามาเที่ยวทั้งทีทำหน้าให้มัน่ราเริงหน่อยเส่ะคร้าบ" เคนตะถือโอการเข้ามาโอบไหล่ฉันพลางเอ่ยเบาๆด้วยน้ำเสียง(โคตร)ชิลๆ
( =[ ]=)
ฉันหันไปมองทางขวามือ...เขื่อนและเควินนอนนู้นครึ่งท่อนอาบแดดโดยมีแหม่มหุ่นสะบึมสุด ๆ คอยให้บริการอย่าใกล้ชิดเนื้อแนบเนื้อและจองเบกำลังนอนเล่นเกมในโน้ตบุ๊กของเขาอย่างสบายใจเฉิ่ม
(=[ ]= )
มองไปทางซ้าย...โทโมะสวมกางเกงเซิร์ฟตัวเดียวเช่นกันกำลังเหวี่ยงเบ็ดตกปลาอย่าเมามันกับอยู่กับป๊อปปี้
ฉันค่อย ๆ หันกลับมามองหน้าสองคนที่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าฉันด้วยแววตาหวาดระแวงเป็นอย่างมากเพราะรุ้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ยังไงชอบกล
"ฉันอยู่ที่ไหน..."
"กลางทะเล"
"บนเรือสำราญวิกตรอเรียปริ๊นเซส"
"ในฐานะตัวแทนกลุ่มโซคิงส์นะครับ :)"
"-O-!!!" ฉันอ้าปากค้างด้วยความตกใจในเวลาเพียงชั่วอึดใจก่อนจะหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ อีกครั้ง แล้วก็พบว่าอยู่บนเรือจริงๆ
"กร๊าซซซซซซซซซซ T O T!!!" ฉันแทบจะพ้นไปออกมาแล้วฉันวิ่งฉับๆ หาทางหนีเอาตัวรอดจากไอ้ทริปนรกนี่ แต่มองไปทางไหนก็เจอแต่ทะเลกับทะเล และดูเหมือนว่าพวกมารทั้งเจ็ดตัวนั่นจะไม่มีใครสนใจฉันเลยแม้แต่น้อยนิด ต่างคนก็เอาแต่สนใจกิจกรรมของตัวเองอย่าเบิกบานสำราญจิตกันสุด ๆ
ฮืออออออ ฉันจะกลับเข้าฝั่ง! TOT!!!
ขวับ!
ไอ้บ้าโทโมะวางเบ็ดตกปลาลงแล้วเดินเข้ามาขว้าแขนฉันเอาไว้
"เฮ้! จะไปไหน"
"ปล่อย T___T ฉันจะไปฆ่าตัวตายยย"
"ไร้สาระ"
"พวกนายลักพาตัวฉันมา มีสาระมากเลยสิ"
"เลิกบ่นได้แล้วเอาของไปเก็บในห้องพักได้แล้ว"
เขาพยักเพยิดไปทางกระเป๋าเดินทางสีน้ำตาลอ่อนของฉัน ก่อนที่ฉันจะเบิกตากว้างเป็นอีกครั้ง
"นะ...นายจัดกระเป๋าให้ฉันงั้นเรอะ!"
"ใช่!"
"งั้น..ชั้นในของฉันก็...O_O"
"ชั้นในตัวจิ๋วกับเสื้อในคัพเอไม่ทำให้แันเกิดอารมณ์หรอก ไม่ต้องห่วง"
"กรี๊ดดดดดด TOT/" ฉันกระทืบเท้าปึงปังด้วยความไม่พอใจพร้อมกับชี้หน้าไอ้โรคจิตโทโมะไปด้วย มันกล้าดียังไงมาวิจารณ์เสื้อในกับกางเกงในของช้านนน ไอ้บ้าโรคจิต!! T^T''
"ฉันจะกลับบเานนน จะกลับๆ แงๆๆๆ พาฉันเข้าฝั่งเดี๋ยวนี้นะยะ!!"
"จะบ้ารึไง -_- ออกมาถึงกลางทะเลแล้วนะ ถ้าอยากกลับก็ว่ายน้ำกลับไปดิ โดดลงไปเลย ไปเล้ยยย" ว่าพลางโบกมือไล่
"นิสัยไม่ดีอ่ะ YOY"
":)" ยิ้มอย่างมีชัยชนะที่สุดในโลกกกก
ฮึ้ยยย อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ!
"เอาล่ะ ถ้าจะไม่โดดก็เดินตามมา"
ฉันแยกเขี้ยวไล่หลังอีตาโทโมะที่นำหน้าฉันไปด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดินตามไปด้วยความจำใจ -_,- ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องบ้า แบบนีเแถมเรือก็ยังลอยออกมาถึงกลางทะเลแล้วด้วย ถ้าจะกลับเข้าฝั่งจริงๆ ฉันก็คงต้องว่ายน้ำกลับไปอย่างที่อีตาโทโมะบอกจริงๆนั่นแหละ TT_TT ชีวิตนี้มันช่างไม่ยุติธรมมกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างฉันเอาซะเลย
โทโมะพาฉันลงมาที่ชั้นล่างของเรือซึ่งเต็มไปด้วยห้องพักสำหรับลูกเรือหลายร้อยห้อง เขาเดินมาหยุดหน้าห้อง 101 ที่อยู่ด้านในสุดก่อนจะไขกุญแจเข้าไปข้างใน
"แก้ว ^_^"
~~~(=_= )!
ฉันรีบถอยหลังกรูดเมื่อเห็นรอบยิ้มไม่น่าไว้วางใจนั่น
"ยิ้มให้ฉันทำไม"
"รีบเก็บของแล้วเปลี่ยนชุดว่ายน้ำซะนะ"
"ชุดว่ายน้ำ -_-!!"
"อือฮึ เพราะกิจกรรมวันแรกของวันนี้คือโปโลน้ำไม่ใส่ชุดว่ายน้ำแล้วจะสวมสไบลงเล่นรึไงล่ะคร้าบแม่คู้ณณณณ~"
"=[ ]=! มะ...ไม่อาววว ฉันไม่ถูกกับน้ำ นายก็รู้นี่ยะ"
ฉันว่ายน้ำไม่เป้นค่ะ แล้วก็ไม่อยากสวมชุดว่ายน้ำต่อหน้าไอ้พวกมารทั้งเจ็ดด้วย YY_YY''
"มีเสื้อชูชีบน่า"
"ไม่อาววว ฉันไม่ยอมให้พวกนายเห็นหุ่นงามๆ ของฉันหรอกยะ"
"โอยยย เห็นหมดแล้ว =.="
"กร๊าซซซซซซซซ" ฉันแทบปล่อยพลังใส่่หน้าไอ้โรคจิตโทโมะพลางไล่ทุบหัวเขาเพื่อนให้ความคิดชั่วๆ มันกระเด็นออกมาให้หมด!
"เฮ้ยๆๆ! เจ็บนะทุบอยู้ได้ เดี๋ยวสมองก็เสื่อมกันพอดีหรอก"
"ดี :[ นายจะได้ลืมๆ เรื่องนั้นไปซะ!!"
"ลืมไปตั้งนานแล้ว -_-"
"ไม่ต้องมาโกหก! นายยังไม่ลืมแน่ๆ ฉันรู้!"
"แล้วเธอจะพูดขึ้นมาทำไมอ่ะ"
"TTOTT!!" สรุปว่าความผิดฉันเหรอเนี่ย
"ฉันจะรีบไปเอาของที่ห้อง รีบเปลี่ยนเสื้อเข้าหล่ะ"
"ไม่!!"
"=_=+"
"ฉันไม่ได้ขอมาเป็นตัวแทนกลุ่มโซคิงส์นะ T - T นายจะมาบังคับฉันแบบนี้ไม่ได้"
"เปลี่ยนซะ ก่อนที่ฉันจะโมโหจับเธอเหวี่ยงออกนอกเรือ -_-+ " โทโมะเริ่มใช่ระบอบเผด็จการกับฉันแล้วค่ะ
ฉันแดดิ้นไปมาในใจอย่าบ้าคลั่งด้วยความชอกช้ำใจสุดๆ TT^TT ฮือๆๆ บ้าไปแล้ววววเด็กกลุ่มโซคิงส์มีเป็นร้อยเป็นพันคน แต่ทำไมเคราะห์กรรมต้องมาตกอยุ่ที่ฉันด้วยอ่ะ(ลงไปดิ้นกับพื้นเหมือนเด็ก)
แอ๊ด~
"เฮ้ยๆ ไหนนายว่าจะหลับไปเอาของที่ห้องไง" ฉันถลึงตาโตเท่าไข่ห่านทันทีเมื่อเห็นอีตาโทโมะเปิดประตูอีบานที่นอกเหนือจากประตูห้องน้ำและประตูทางออกซึ่งอยุ่ในห้องของฉัน เขาหันมายิ้มกระตุดอย่าไม่่น่าไว้วางใจสุด ๆใส่ฉันทำเอาเสียงสันหลังวาบเลยทีเดียว
"ดูให้ดีๆสิ"
"หา -O-"
"ห้องพักของเราเป็นห้องแฝด...ห้องเธอเชื่อมกับห้องแันไง"
"...!!!"
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก TOT
11 โมแล้วกินข้าวกันยังคับผม ^_^''
มาอัพให้แล้วอย่าลืมเม้นให้ล่ะ จะร้อยเม้นแล้วไปล่ะ
จุ้บ :P
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
