Open mind. เปลี่ยนใจมารักพี่ชาย '

1:00 P.M.
 
                 กว่าจะประชุมเสร็จเกือบบ่ายโมงตรง ฉันเดินโซซัดโซเซออกมาจากหอประชุมคริสตัลด้วยอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น แต่ก็ต้องชะงักเพราะยังไม่ทันก้าวพ้นหอประชุม ร่างสูงของโทโมะก็เดินเข้ามาขวางฉันเอาไว้เสียก่อน
 
(*-_-*)...พร้อมกับเงยหน้ามาแบบนี้
 
"..."ฉันมองหน้าโทโมะนิ่งพร้อมกับหันซ้ายหันขวามองหาลูกสมันของเขา แต่ดูเหมือนพวกคนนั้นจะแยกตัวออกไปแล้ว ฉันจึงหันกลับมามองทางโทโมะอีกครั้งเชิงถามว่าเขามีธุระอะไร และเมื่อเห็นเขาว่าไม่ยอมพูดอะไรออก ฉันจึงเดินเลี่ยงไปทางอื่นแทน
 
(   -_-) แต่เขาก็เข้ามาขวางทางฉนเอาไว้อีก
 
"..."ฉันมองหน้าเขาอีก และเดินเลี่ยงไปทางอื่นแทน
 
(-_-   ) แล้วเขาก็เดินเข้ามาขวางฉันไว้อีกรอบเหมือนกัน
 
"โอ้ยยยย! มีอะไรก็พูดออกมาสิยะ!!"
 
"เธอจะไปไหน"
 
"เรื่องของฉัน!"
 
"หืมมมม...."เขาลากเสียงยาวอย่างกวนประสาทพร้อมกับโน้มคอลงมาหาฉันในระยะประชิดมาก ๆ เล่นเอาฉันแทบถอยหลังกรูดไม่ทัน สังเกตุได้ว่าบรรดาสาว ๆ รอบข้างจ้องหน้าฉันราวกับว่าฉันไปแย่งสามีพวกหล่อนมา       -_-+ ชิส์! ก็แน่ล่ะหมอนี่แทบจะเป็นผู้ชายที่ป็อปปูล่าร์ที่สุดในรั้วพีเรี่ยมสควอตเลยก้ว่ได้ แถมกลุ่มพวกเขาก็มีแต่คนหน้าตาดี ๆทั้งนั้น (แต่นินสัย -*- <<< เป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายเป็นคำพูดได้) จะได้รับความสนใจมากขนาดนี้คงไม่แปลกหรอก
 
"หลีกไป๊! TOT นายอยากเห็นพวกนั้นมาตามฆ่าฉันรึไงยะ!"
 
"ทำไมอ่ะ น่าหนุกดีออก"
 
"หนุกเหนิกอะไรของนายา! T_T"
 
"อิ˜อิ˜อิ˜อิ"
 
"เลิกหัวเราะแบบนั้นซะที!!"
 
"อิๆๆ.
 
"TOT!!"
 
"ทำไมมองหน้าป๋าแบบนั้นหล่ะจ๊ะ˜ :)ดูคนอื่นสิ เขาออกจร่าเริงจะตายไป" อีตาโทโมะทำหน้ากวน ๆ พลางบีบเสียงเล็กเสียงน้อย...คงคิดว่าน่ารักหล่ะมัั้ง -*- เขายกมือขึ้นมาพาดบ่าฉันอย่างถือวิสาสะสุด ๆ ปล้วหันไปโปรยิ้มละลายใจใส่บรรดาผู้หญิงรอบข้าง เล่นเอาสาว ๆพวกนั้นเป็นลมไข้ขึ้นกันเป็นแถบ ๆ
 
 
               หน้าหม้อเอ๊ย...-_-+
 
"ไปที่ชอบ ๆ ซะไป๊!" ฉันหันไปขู่ฟ่อ ๆ ใส่คนข้างกายพลางปัดมือเขาออกจากไหล่อย่างแรง
 
พลั่ก!
 
"เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน!" เขาวิ่งมาขว้าแขนฉันเอาไว้
 
                   ทำไมหมอนี่มันปัญหาเยอะจริง ๆ -_-^
"อะไรอีกหล่ะ"
 
"ไปซูเปอร์มาร์เก็ตกัน!"
 
"เอ๋ ? O_O"
 
"วันนี้พ่อจะมากินข้าวเย็นด้วยกันที่ห้อง ไปซื้อของที่ซุเปอร์ฯกัน"
 
"(=_=)" ฉันมองคนตรงหน้าอย่าางระหวาดระแวง เป็นครั้งแรกเลยนะที่เขาพูดดี ๆ กับฉันตั้งแต่ฉันมาถึงเมืองไทย
 
                 หรือว่าจะมีอะไรแอบแฝง...=O=
 
"เสร็จแล้วก็ไปทำความสะอาดห้องต่อด้วย"โทโมะพล่ามไปเรื้อยพลางนับนิ้วตัวเองว่าต้องทำอะไรบ้าง โดยทีี่มืออีกข้างยังจับมือฉันอยู่
 
"โทโมะ..."
 
"ครับ"
 
"รู้จักทำตัวเป็นผู้ชายธรรมดา ๆ เหมือนชาวบ้านชาวช่องเป็นด้วยเหรอ"
 
"..."
 
"..."
 
ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้ -_-;
 
"อื้ม...งั้นอย่างนี้ต้องให้รางวัลฉันซะแล้วสิ" โทโมะโน้มหน้าลงมาคุยกับฉันที่ตัวเล็กกว่าเขามากกกก!
 
"รางวัลอะไรมิทราบ!"
 
"รางวัลไง..."
 
"-*-" <<< ไม่เก็ต
 
"ถ้าเธอให้ฉันดูห่นสวยๆ นั่นอีกสักรอบ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณเลย"
 
ตึง!! (หน้าหงาน)
 
ชัดเจนมากกกกกกกกกกกกก
 
"ปาย-โลง-นา-โร้ก-ซ้า-ป๊ายยยยยยย!!!"
 
...!!!
 
สองสามวันต่อมา
ห้องพักของโทโมะและแก้ว
 
3: P.M.
 
"จะเอายังไงดีวะเนี้ย -_-^^ พวกเราต้องเดินทางวันพรุงนี้แล้วด้วย"
 
"เพราะยัยพวกนั้นแท้ ๆ"
 
"โธ่ว้อยยยย :( แล้วพวกเรารู้จักเด็กกลุ่มโซคิงส์ซะที่ไหนล่ะวะ!!!"
                      สืบเนื่องมาจากการประชุมเกี่ยวกับกิจกรรมกะชับสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มโซคิงส์กับแพลทตินั่มนั่นเมื่อวันก่อน ทำให้ตอนนี้เหล่าแพลทตินั่มทั้งเจ็ดมานั่งซุ่มอยู่ที่ห้องของโทโมะเพื่อประชุมปรึกษาหารือกัน ้กี่ยวกับเรื่องคัดเลือกกนักศึกษาประจำชั้นปีของจนจากกลุ่มโซคิงส์นั่นเอง ส่วน 'ยัยพวกนั้น' ที่พวกเขาพูดถึงก็คือนักศึกษาหญิงกลุ่มเดียวกัน ทั้งที่ปกติเวลามีกิจกรรมในรั้วพีเรี่ยมสควอต พวกผู้หญิงจะเป็นคนจัดการแท้ๆแต่กลับมาโยนให้พวกเขาเฉยเลย พร้อมกับสั่งซะดิบดีว่า...
 
‘ไปหาชุดมาสักคนไป๊ -O- พวกแกถนัดอยู่แล้วไม่ใช่เรอะเรื่องนี้’
 
ยัยพวกนั้นมันเห็นพวกเขาเป็นคนยยังไงวะ!!
 
"ดักฉุดตามมุมตึกเถอะ!!"
โป๊ก!
 
                     พิชชี่ที่เอ่ยเสนอความคิดเห็นออกมาเจอเพื่อนผู้เลือดร้อนอย่างป๊อปปี้เขกกระโหลกเข้าให้เต็ม ๆ จนแทบลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นเลยทีเดียว
 
"แกเขกหัวอันล้ำค่าของฉันทำไมว่ะไอ้ป๊อป TOT!! ฉันแค่ออกความคิดเห็น"
 
"นั้นแกคิดแล้วเรอะ พวกเราเป้นลูกผู้ดีนะเฟ้ย :( จะไปทำอะไรแบบนั้นได้ยังไงหา!"
 
"ถ้าแกมีวิธีดี ๆ ก็บอกมาเซ่!!"
 
"=_=++ แกคิดจะหาเรื่องฉันงั้นเหรอไอ้พิช"
 
"ปะ...เปล่าครับ T^T" <<< กลัวโดนฆ่า
 
"ฉันว่าสาว ๆ ที่อยากไปกับพวกเราก็ออกจะเยอะแยะ ไม่เห็นต้องมาคิดมากเลยวะ" เขื่อนเสนอความเห็น ก่อนที่ป๊อปปี้จะตวัดหางตาไปทางเพื่อนของตนทันที
 
"พวกที่เห็นผูชายหน่อยก็หุตั้งหางกระดิกแบบนั้น แกจะเอาไปให้รำคาญลูกตาทำไมวะ!!"
 
"งั้นแกต้องการคนแบบไหนหล่ะ"
 
"คนแบบไหนก็ได้ที่ไม่ใช่สังกัดแก"
 
"=()=..." คำตอบนี้ทำเอาคนฟังถึงกับจนปัญญา ถ้าไม่ใช่บรรดาสาว ๆในสต็อกของเขาแล้วจะไปหาได้ที่ไหนฟะเนี้ย!
 
แกรก!
 
                 ในระหว่างที่เหล่าแพลทตินั่มนั่งใช้สมองอันน้อยนิดของพวกเขาอยู่นั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างเล็กๆ ของแก้วซึ่งอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของเด็กโซคิงส์...คาดว่าเพิ่งเข้าไปทำธุระในมหาวิทยาลัยมาจึงต้องแต่งตัวแบบนี้ เพราะว่าช่วงนี้ไม่ได้อยู่ช่วงเปิดเทอม แก้วมองหน้พวกแพลทตินั่มทั้งเจ็ดด้วยสายตาเบื่อหน่ายก่อนจะเดินไปรินน้ำในตู้เน็นกิน แต่ก้ต้องชะงักเมื่อพบว่าพอหันหน้ากลับมา พี่ชายต่างสายเลือดและเพื่อน ๆ ของเขายังคงมองแก้วตั้งแต่หัวจรดด้วยแววตาแปลก ๆยังไงชอบกล
 
(-_,-)(-_,-)(-_,-)(-_,-)(-_,-)(-_,-)(-_,-)
 
                 ...สายตาแบบนี้มันมีเลศนัยสุด ๆ ทำเอาคนถูกมองถึงกับผวา
 
"นายกำลังคิดเหมือนที่ฉะนคิดหรือเปล่าบีหนึ่ง" เควินกระทุ้งสีข้างของเขื่อนพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่น่าไว่วางใจเปนอย่างยิ่ง ก่อนที่เขื่อนะจะแสยะยิ้มปีศาจออกมาแล้วหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
 
"ฮิ ˜ ฮิ ˜ ฮิ ˜ ฮิ ˜ ฮิ"
 
                  จากนั้นคนอื่นก็เริ่มหัวเราะตาม ๆกัร
 
˜˜˜(=()=;;)
 
                 แก้วเหงื่อแตกพลั่กพร้อมกับทั้งก้าวเท้าาถอยหลังหนีพวกปีศาาจแสยะยิ้มตรงหน้า ภาพที่แก้วเห็นคือภาพ (หลอน) ของพวกหนุ่ม ๆ แพลทตินั่มที่แปลงร่างเป็นสัตว์ประหลาดเต็มตัว ทุกคนมีดวงตาแดงฉานและมีเขี้ยวงอกออกมาเหมือนแดร็กคิวล่า อาร่าทะมึนปกคลุมไปทั่วประหนึ่งว่าแก้วได้หลุดออกไปอยู่ในมิติเรียบร้อยแล้ว...
 
                 แต่ก่อนที่แก้วจะสติแตกกับเสียงหัวเราะชวนผวานั้น  แก้วเอาแต่หลับตาปี๋แล้ววิ่งเข้าห้องนอนของตนพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
 
ปัง!!!
 
                 ทว่า!...ภาพของพวกแพลทตินั่มเวอร์ชั่นกลายพันธุ์ก็ยังติดตาแก้วมาจนถึงตอนนี้อยู่ดี...
 
                 นะ...น่ากลัว T_T แววตาของคนพวกนั้นมันน่ากลัวสุดๆ!
 



ชแว๊บบบบบบบบบบบบบบ! มาอัพให้แล้วนะ นี้ก็เย็นมากแล้ว อิอิ ' =_= 

ไปก่อนนะพรุ่งนีมาอัพใหม่ชุ้บ ๆ -3-''