AD.3013

 
                                             ตอนที่1 จุดเริ่มต้น

ค่ำคืนอันเหน็บหนาวของเมือง เคออส (Chaos) ชายหนุ่มเดินโซซัดโซเซไปตามท้องถนนที่ทอดยาวไปในความมืด
มีเพียงแสงไฟที่ให้ความสว่างแค่พอเห็นทางอยู่เป็นระยะบางดวงติดๆดับเหมือนกับว่ามันจะหมดลมหายใจไป
ไม่ตอนใดก็ตอนหนึ่ง เช่นเดียวกับตัวเขาเองตอนนี้ที่ลมหายใจเรื่องขาดห่วง ชายหนุ่มทรุดตัวลงพิงกำแพงหิน
ที่เปียกชื่นและหนาวเหน็บ เม็ดฝนเริ่มโปยปรายลงมา นัยต์ตาสีนิลบัดนี้เริ่มพล่ามัว ลมหายใจเริ่มรวยริน สมองเริ่มพล่าเบลอ
นึกถึงแต่เรื่องราวที่ผ่านมาในอดีต เจ็บปวดจนอยากกลั้นใจตาย ทว่าตอนนี้เขายังไม่อยากตาย ในใจเต็มไปด้วย
ความเครียดแค้นโศกเศร้า  โกรธและเกียจจนอยากฉีกใครสักคนออกเป็นชิ้นๆ
" สภาพแบบนี้แค่ลุกขึ้นยืนยังไม่ไหวจะไปมีปัญญาจัดการกับมันได้ยังไง"  ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างเจ็บแค้นใจ
มือกุมหน้าท้องที่เต็มไปด้วยเลือด ซึ่งบัดนี้ไหลเป็นทางไปกับสายฝนที่เริ่มตกหนักไปทุกที
 
"ฉันขอสาปแช่งพวกแกไปชั่วกัปชั่วกัลป์มนุษย์มีแต่พวกโสมม" เสียงอาฆาตเล็ดลอดไรฟันที่กัดแน่น
เพราะฝืนความเจ็บปวดที่ทวีหนักขึ้นทุกทีจนบัดนี้ ใบหน้าเริ่มบิดเบียวและซีเผือด
 
และในท้ายที่สุดก็ทนไม่ไหว นัตย์ตาเหม่อลอยไร้สติ  และความรู้สึกสุดท้ายดับวูบ...
"ได้เวลาที่เจ้าต้องไปแล้ว... "  เสียงๆหนึ่งก้องอยู่ในโสตประสาท
และภาพตรงหน้าเริ่มปรากฎชัดขึ้น ชุดคลุมสีดำยาวถึงพื้น ในมือถือหนังสือที่ดูหนักและเล่มใหญ่สีดำสนิท
อีกมือมีเคียวด้านยาวเหมือนยมทุตในเทพนิยายไม่มีผิดแต่ใบหน้านั้นไม่ใช่หัวกะโหลกอย่างที่คาดไว้เป็นใบหน้า
ของชายหนุ่มเหมือนรูปแกะสลักแต่ทว่าไร้สีเหลือดและซีดเผือดเหมือนกระดาษผ้าคลุมนั่นปิดบังใบหน้าครึ่งบนไว้
ทำให้มองไม่เห็นดวงตาที่จ้องมาทางเขาและมันทำให้รู้สึกสันหลังวาบ...
 
หมดอายุขัยของเจ้าบนโลกมนุษย์นี้แล้ว เสียงเรียบและเยียบเย็นดังก้องกังวานกล่าวต่อและร่างนั้นยังคงยืนนิ่งไม่
ไหวติ่งอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม
 
"มะ หมายความว่าไงคุณเป็นใคร หมดอายุขัยผมตายแล้วงั้นหรอ"
"ใช่" 
"คุณเป็นใคร"
"ผุ้นำวิญญาณ หรือ ที่พวกเจ้าบนโลกมนุษย์เรียกกันว่า ยมทูต" เสียงเย็นเยียบนั้นฟังดูมีอำนาจจนเขาเริ่มเกิดความกลัว
"ไม่ไม่ไม่ ไม่จริง ผมยังไม่ตาย!! ผมต้องไม่ตาย!! นี่มันแค่ความฝัน!! "
"ตามข้ามา" ผู้นำวิญญาณร้องสั่งแล้วหันหลังเดินนำหน้าไป
ตอนนี้เขาไม่รู้จะทำยังไงทั้งกลัวและสับสนละคนกันจึงตามไปอย่างว่างาย
สภาพรอบๆตัวมองไม่เห็นสิ่งอื่นนอกจากหมอกควันสีขาวอมเทาแม้กระทั่งพื้นยังมองแทบไม่เห็นเท้าตัวเอง
 
และในที่สุดหนทางก็ไปสุดที่ประตูสีดำขนาดใหญ่ที่สลักเป็นภาษาหน้าตาแปลกประหลาดที่มีหัวกะโหลกล้อมรอบ
ขอบประตู
นั่นอะไร
"ประตูสู่ยมโลก วิญญาณทุกดวงจะถูกพิพากษาที่นี่"  เสียงเย็นกล่าวก้องกังวาน
 
"ผมไม่เข้าไป"
...............มีเพียงความเงียบ
"ผมยังไม่ตาย!! จะให้ทำยังไงก็ได้ผมยังไม่อยากตายแลกกับอะไรก็ได้ได้โปรด" ผมพยายามร้องขอชีวิต
......................ความเงียบเริ่มปกคลุม
 
ไม่มีเสียงตอบกลับมา จากชายร่างสูงตรงหน้า
 
"แลกกับดวงวิญญาณของเจ้านะหรือ"
"หมายความว่ายังไงผมไม่เข้าใจ"
 
"ดวงวิญญาณหนึ่งแทนที่ดวงวิญญาณหนึ่งจากไป เจ้าอยู่และข้าได้รับการปลดปล่อย และเจ้าไม่ต้องผ่านเข้าสู่
ยมโลกบางทีนี่อาจถึงเวลาแล้ว..."
 
"ผมจะกลายเป็นยมทูต"
"ใช่ และต้องสาปต้องอยู่ในสภาพนี้ไปชั่วนิรันดร์จนกว่า..."
................ เสียงนั้นเงียบไปชั่วอึดใจ
"จะมีใครสักคนมารับช่วงต่อแทน"
"ตกลง" ชายหนุ่มตอบเสียงหนักแน่น จะด้วยเหตุผลกลใดเขาเองก็ไม่แน่ใจนักแต่ที่แน่ๆเขาไม่อยากเขาไปใน
ประตูนั่นแน่ๆ
ชายร่างสูงภายใต้ผ้าคลุมสีดำ ยื่นหนังสือเล่มหนาสีดำสนิทที่ถืออยู่ให้เขา ก่อนจะหายลับไปกับตา
 
และทันใดร่างของเขาแปรเปลี่ยนไปไม่ต่างจากชายเมื่อครู่ ชุดคลุมดำยาว ผิวซีดเผือด และความรุ้สึกที่เหมือนไม่รุ้
สึก จะว่ามนุษย์ก็ไม่ใช่วิญญาณก็ไม่เชิง และความรุ้สึกเยือกเย็นและดำมืดกำลังไหลเข้ามาในตัว บัดนี้เขากลาย
เป็นยมทูตแล้ว พร้อมกลับอำนาจที่ยิ่งใหญ่ในมือ..
.......................................................................................................................................
 
"แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อยมทูตตนนั้นใช้พลังอำนาจที่มีตามแต่ใจจะปราถนา และเพื่อการแก้แค้นทำลายเผ่าพันธุ์
มนุษย์" ชายแก่อายุห้าสิบว่าพลางมองสบตากับเด็กหนุ่ม ที่นั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ
นี่ไม่ใช่นิทานแต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงเมื่อห้าร้อยปีก่อนนับแต่ ค.ศ. 2513
 
"ปลดปล่อยปีศาจ เป็นเครื่องมือสังหารมนุษย์ ด้วยหนังสือของยมทุต" เด็กหนุ่มกล่าวพลางสบตาชายแก่นิ่ง
ตามที่เล่าต่อๆกันมาห้าร้อยปี หนังสือเล่มนั้นมันของหนังสือปีศาจ ที่กำหนดอายุขัยของมนุษย์และปีศาจไว้ทุกตน
อดีตและอนาคตของมนุษย์ทุกผู้นาม รวมทั้งควบคุมและเชื่อมต่อระหว่างโลกมนุษย์และปีศาจ
 
เจ้าแห่งความตายตนนี้เกียจชังมนุษย์ยิ่งนักครั้นจะฆ่าเสียทั้งหมดโดยกำหนดอายุขัยให้สั้นลงก็อาจทำได้แต่ไม่
ทั้งหมด ในบางครั้งถ้าทำความดีอาจถูกยืดอายุขัยออกไปอีก และตายแบบนี้มันธรรมดาเกินไป จึงเปิดประตูที่เชื่อม
ต่อระหว่างสองโลกออกปีศาจสารพัดสายพันธุ์ออกอาละวาดและดูดกลืนพลังวิญญาณมนุษย์ เพื่อเพิ่มอายุขัยตัวเอง
จนโกลาหลไปทั่วโลก
 
"ใช่ตอนนี้เผ่าพันธุ์มนุษย์เหลือน้อยลงไปทุก ขณะ และอีกไม่นานอาจสูญพันธุ์ไปจากโลกก็เป็นไปได้ "
ตาเฒ่าว่าพลางยก ไวน์ขึ้นดื่ม
ตั้งแต่เขาจำความได้โลกนี้ปกคลุมไปด้ววยปีศาจมากมาย สารพัดสายพันธุ์ ชายแก่ผู้นี้เป็นคนเก็บเขามาเลี้ยงใน
ขณะที่เขากำลังเป็นอาหารมื้อเช้าให้เจ้าสัตว์ปีศาจที่จะว่าสิงโตก็ไม่ใช่มังกรก็ไม่เชิง
พวกมันจะออกล่าเฉพราะตอนกลางคืนเท่านั้น  และคืนนี้ก็อีกเช่นเคยพวกมันออกล่าและพวกเขาหลบซ่อนดิ้นรน
เอาชีวิตให้รอดจนกว่าจะเช้า
 
"ดับตะเกียงตรงนั้นซะ ไลโต้  ฟ้ากำลังมืดแล้วเดี๋ยวพวกมันจะสังเกตเห็นเราได้"
ชายแก่ร้องสั่งพลางนอนเหยียดยาวบนโซฟาเก่า กอดปืนไรเฟิลไว้แนบอก
 
ลึกๆแล้วชายแก่และเด็กหนุ่มต่างก็รู้ว่าต้องเผชิยหน้ากับอสูรร้ายแน่นอน เพียงแต่ยืดเวลาออกไปเท่านั้นพวกมันล่า
เหยื่อด้วยประสาทสัมผัสที่ไม่ธรรดา
พวกเขาจะต้องดิ้นรนออกไปจากเขต C7นี่ให้ได้ ข้างนอกนั่นยังพอมีที่ๆปลอดภัยให้หลบซ่อนที่ๆพวกมันไม่คิดว่า
จะมีมนุษย์อาศัยอยู่ ที่นี่เต็มไปด้วพวกมันล้อมรอบไว้จนหมด ในกลางวันพวกมันจะซ่อนตัวอยู่ตามมุมมืดของตึก
ของบ้านที่ส่วนใหญ่ล้วนถูกทิ้งร้าง เพื่อรอเวลาออกล่าเหยื่ออย่างเช่นตอนนี้...