Saep Girl แสบนักเดี๋ยวรักซะให้เข็ด

ความของสีตัวอักษร

สีชมพู:เหมือนเดิมนะค่ะ คือ แทนคำพูดของผู้แต่ง

สีแดง:คำพูดในใจ(ของตัวละคร)

1

   สวัสดีจ้า ยังจำกันได้หรือเปล่าเอ๋ย ถ้าจำไม่ได้งอนจริงๆด้วย อ่ะล้อเล่น ถ้าใครจำไม่ได้ก็ต้องมาฝื้นความจะซะแล้ว

  ฉันชื่อ  อิเชเกะ ยูมิ ตอนนี้ฉันก็อยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 แล้วนะ เวลานี้ผ่านไปเร็วยังกะโกหกเลยเนอะว่าม่ะ

“ยูมิ” เสียงใส่ของใครดังอยู่นอกห้องของฉัน

“อืม” ฉันที่ยังไม่ตื่น พอได้ยินเสียงก็เข้าไปใต้ผ้าห่ม

“เฮ้อ เมื่อไรจะแกนิสัยได้สักทีละเนี่ย” เสียงหญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องของยูมิ

  เธอหมัดรวบผมเป็นหางม้าและปักกิ๊บน่ารัก 2 อัน ใส่เสื้อนักเรียน

“ตื่นได้แล้ว” หญิงสาวดึงผ้าห่มออกและเดินไปเปิดผ้าม่านในห้องของยูมิ

“อืม” ฉันครางออกมาเพราะแสงจากดวงอาทิตย์มากระทบที่ตาของฉัน

“ตื่นๆ ตื่นได้แล้ว” หญิงสาวหันหลังมาตำหนิเพื่อนสาว

“หืม...อ้าว คารุเองเหรอมาทำอะไรที่นี้น่ะ” ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงแล้วหันไปคุยกะเพื่อนสนิทของฉัน

“มาปลุกเธอนะสิ นี้รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร” คารุถามฉัน ฉันไม่รู้แหะว่าทำไมเธอต้องอารมณ์เสียแบบนี้

“ใช่ไม่รู้” ฉันส่ายและพูดไปตามความจริง

“โธ่ คิดสักนิดสิ” คารุกุมคะมำหัวตัวเองและส่ายหัวไปมา

  เห็นคารุบอกว่าให้ฉันคิกสักนิด ฉันเลยคิดไป พอคิดออกแต่ก็ไม่แน่ใขฉันเลยหันไปมองคารุ

เอ๋...คารุใส่เสื้อนักเรียน และสีเสื้อก็เป็นมัธยมปลายปีสุดท้ายด้วย และวันนี้ก็... ยูมิคิด

“เอ๋” ฉันตะโกนออกมาเพราะฉันแน่ใจแล้วว่าวันนี้เป็นวันอะไร วันเปิดเทอมวันแรกนะสิ

“รู้สักที เอาละเมื่อรู้ไปอาบน้ำเลย เร็วๆด้วย” คารุสั่งฉัน

  แล้วฉันจะมานั่งแช่ที่นอนทำไม ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีโดยไม่ลืมที่จะเอาชุคนักเรียนไปด้วย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

     เวลาต่อมา...

“นี้เร็วสิ” คารุเร็งฉันอีก

  ตอนนี้พวกเรากำลังใส่เกียร์น้องหมาอย่างแรงเพราะว่าอีก 5 นาทีก็จะสายแล้ว และฉันอยากรู้ว่าทำไมห้องเรียนต้องไปอยู่ที่ชั้น 4 ด้วยเล่า แงๆๆ

“ฉันเร็วแล้ว”

Room  A-1

     ครืด~~

“อ้าวไง นึกว่าจะไม่มาสักแล้ว” เสียงชายคนหนึ่งในห้อง

“มาสายจัง” เสียงชายอีกคนในห้อง

“ก็ยัยยูมิตื่นสายนะสิ”

“เอ๋ ตื่นสายเหรอ นี้เธอตื่นสายเป็นกับเขาด้วยเหรอ” ชายคนนี้คุยกับคารุก่อนจะมาคุยกับยูมิ

“นี้นายชินจิ อย่ามาว่าฉันนะ” ฉันส่วนกลับไป เห็นว่าหน้าตาน่ารักแล้วจะไม่กล้านะ หลงตัวเอง

“อะไร ฉันยังไม่ว่าเธอเลยนะ” ชินจิทำหน้ากวนใส่

“นี้พอๆแล้ว เฮอพวกเธอทะเลาะกันมาตั้งปีนึงแล้วนะ ไม่เบื่อเหรอไง” คารุมายืนระหว่างฉันและชินจิ

“ใช่พวกเธอกัดกันมาตั้งปีก่อนนู้น~ เลยนะ” นี้ก็เรียวเจ้าของหัวใจของคารุละ แต่ว่าอันที่กัดมหายถึงไรย่ะ

“นี้เรียวอย่าพูดแบบนั้นสิ” คารุหันไปว่าเรียว

“โทษที” พูดแค่นั้นก็ทำท่าเฉยและเดินไปฟัง Mp 3 ไม่รู้งอนเหรอเปล่านะ

“เฮอ” คารุถอนหายใจออกมา มีแต่คารุนี้แหละที่รู้ใจของเรียวละ คารุเดินไปหาเรียวและทำท่าเหมือนง้อเลย นั้นไงคิดไม่ผิดเลย ยูมิ

  ฉันก็มานั่งโต๊ะข้างเดียวกับคารุและเอาหนังสือขึ้นมาอ่านพรางๆ อย่างไม่สนเลยว่าชินจิไปไหน จนกระทั่งครูเข้ามาในห้อง

“วันนี้นะจ้ะ ครูจะจัดที่นั่งใหม่ให้กับทุกคนโดยตามเลขที่นะจ้ะ ให้นักเรียนทุกคนจับกระดาษในกล่องนี้ เดี๋ยวจะให้หัวหน้าห้องของปีที่แล้วมาเอากล่องให้พวกเธอจับนะจ้ะ” และหัวหน้าก็ไปยกกล่องมาและคนอื่นๆก็จับกระดาษกันครบ

“ในกระดาษนั้นจะมีหมายเลขอยู่ ซึ่งมันเป็นหมายเลขที่ของนักเรียนนะจ้ะ เอาละให้นักเรียนไปนักที่หมายเลขที่ที่ครูติดไว้มุมโต๊ะของแต่ละโต๊ะนะจ้ะ” และทุกคนก็ลุกขึ้นไปนักตามเลขโต๊ะของตัวเองซึ้งตามหมายเลขบนกระดาษ

  ฉันได้หมายเลขที่ 18 ฉันก็มานั่งที่โต๊ะที่ 18 และฉันก็มองข้างโต๊ะข้างๆก็เป็นหมายเลข 17 ใครได้หมายเลข 17 นะ ยูมิ

  ฉันหันไปมองคารุและเรียว ทั้ง 2 คนก็ได้นั่งที่เดียวกัน (ทั้ง 2 นั่งติดทางหน้าต่าง)

“เอ๋ เธอได้หมายที่ 18 เหรอ” เสียงจากทางด้านหลัง

“หืม...เอ๊ะ” ฉันหันไปก็เจอกับชินจิเลย หรือว่าชินจิจะได้หมายเลข 17 ไม่น่าาาาาาาาTT^TT

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาแล้วจ้าเรื่องที่ 3 เป็นเรื่องต่อจากเร่ืองแรกนะ จำได้หรือป่าวเอ๋ย (จำไม่ได้โกรธแน่ อ่ะล้อเ่ล่ง)

เม้น+โหวตกันเยอะๆนะค่ะขอบคุณค่ะ