คำสาปกุหลาบเเห่งรัตติกาล

บทนำ  คำสาป

            ดวงจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่เหนือฟากฟ้ายามรัตติกาลที่

เงียบสงัดและวังเวง  ในยามที่ฉันอ่อนแอความมืดช่างน่ากลัวราวกับจะ

กลืนกินฉันเข้าไปทั้งตัว  ฉันจำไม่ได้แล้วว่านานเท่าไรที่นัยน์ตาสี

ม่วงไร้ชีวิตของฉันต้องทน  มองปราสาทหินเก่าแก่หลังงามที่จองจำ

ตัวฉันมายาวนานนับสองศตวรรษ  กลางวันหลับใหล  กลางคืนตื่นขึ้น

มาเพื่อพบว่าฉันต้องโดดเดี่ยวอยู่ลำพัง  ปล่อยให้เวลาเคลื่อนผ่านไป

ช้าๆ  ทรมานอยู่กับความเศร้าและอดีตอันเจ็บปวดที่เวลาไม่อาจลบ

เลือนไปจากหัวใจ  ฉันไม่กิน ไม่ดื่มแต่เพราะคำสาปแห่งซาตาน ฉัน

จึงยังมีลมหายใจและไม่ตาย

            ฉันเอื้อมมือขาวซีดไร้สีเลือดไปผลักหน้าต่างออก  สายลม

เหน็บหนาวพัดเข้ามาปะทะใบ

หน้าปัดเป่าเส้นผมสีน้ำตาลเข้มยาวสลวยและกระโปรงชุดราตรีสีดำ

ของฉันให้สะบัดไปตามแรง  ความ

หนาวเย็นบาดผิวกายแต่ฉันแต่ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรเลย  ฉันกวาดสาย

ตามองไปยังป่าเขียวขจีเบื้องล่าง 

ไกลออกไปที่สุดสายตา  ทะเลสาบที่สะท้อนแสงจันทร์ระยิบระยับ 

ดอกไม่ป่าสีสันสดใสที่เจริญงอก

งามอยู่รอบๆไม่ได้ทำฉันรู้สึกชื่นชมได้เลย  ในชีวิตนี้ไม่มีดอกไม้ใดจะ

งดงามได้เท่ากับ ดอกกุหลาบของฉันอีกเเล้ว นัยน์ตาสีม่วงหันกลับไป

จ้องกุหลาบแห้งเหี่ยวดอกใหญ่ที่ปักอยู่ในแจกันข้างเตียงนอน  ฉัน

สาวเท้าเปลือยเปล่าตรงไปหา  เสียงกุ๊งกิ๊งของโซ่เส้นใหญ่ที่ล่าข้อ

เท้าขวาของฉันไว้กับขาเตียงส่งเสียงดังกระทบพื้นเมื่อฉันเดิน 

ฉันทรุดตัวลงที่ปลายเตียงแล้วเอื้อมมือไปดึงลิ้นชักหยิบมีดสั้นออกมา

จรดคมมีดลงบนปลายนิ้ว  เรียกเลือดสดๆให้ไหลออกมา  ฉันปล่อยให้

เลือดรินรดดอกกุหลาบแทนสายน้ำ  ราวกับกุหลาบได้คืนชีพอีกครั้ง 

มันดูดซับเลือดของฉันก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนสภาพกลับไป

เป็นกุหลาบดังเดิม  กลีบดอกแห้งๆกลายเป็นสีน้ำเงินงดงามส่งกลิ่น

หอมประหลาด  ฉันมองดูผลงานของ

ตัวเองแล้วแย้มยิ้มข่มขืน

            ฉันรักกุหลาบดอกนี้…

            เพราะฉันแลกมันมาด้วยการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปสองคน!!

            ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียง  ดวงตาปิดลงช้าๆ ได้แต่หวังว่า

สักวัน  ฉันจะไม่ต้องลืมตาตื่นขึ้นพบห้องว่างๆห้องนี้อีก  เวลารอบตัวที่

เคลื่อนผ่านไปช่างไร้ค่า  มันไม่มีความหมายอะไรต่อตัวฉัน  ทุกๆวัน

ฉันมีชีวิตอยู่อย่างไร้ค่าและอ้างว้าง  รอเวลาที่ลมหายใจจะหยุดไป

พร้อมๆกับการรับรู้ที่สิ้นสุด  จบอดีตไว้

ตลอดกาล