สัตว์วายร้ายกับนายแว่นเฉิ่ม

โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่ง 07:30 

โรงเรียนนี้คนเยอะมากๆเลยครับ ตั้งแต่เข้ามาแทบจะเหยียบกันตาย-*- ผมหันซ้ายหันขวา
เริ่มทำตัวหลุกหลิก ผมไม่เคยเข้ามาในที่แบบนี้เท่าไหร่ เลยทำให้ผมเป็นคนตื่นคนเห็นคนโน้น
คนนี้ก็เลยกลัว ผมเลยเดินก้มหน้าก้มตาเดินไปห้องประชุมเพราะวันนี้เป็นวันแรกเลยทำแค่
ปฐมนิเทศ

ผลัก!


"โอ๊ย ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" ผมเอ่ยขอโทษกับคนที่ผมเดินชน แต่ตอนนี้แว่นตาผมหายไปไหนแล้วเนี่ยYOY ผมเลยมองอะไรไม่ค่อยเห็น
"หัดดูทางบ้างสิวะ เดินไม่ดูตา..." ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคู่กรณีของผม ถึงแม้จะมองไม่ค่อย
เห็นก็เถอะ(แล้วจะดูเพื่อ?-*-) แต่พอเขาเห็นหน้าผมก็หยุดพูดทันที และก็รู้สึกเหมือนถูก
มองจากผู้คนรอบข้างยังไงไม่รู้ หน้าผมมันขี้เหร่มากนักรึไง ถึงได้มองจนตาแทบถลน(รู้ได้ไง)
ผมเห็นเขาไม่พูดอะไรก็เลยก้มหน้ามองหาแว่นตาต่อ และรู้สึกเหมือนมีคนมาสกิดที่ไหล่ ก็
เลยหันไปดู ก็เห็นในมือของเขามีอะไรบางอย่างอยู่และสิ่งนั้นก็คือแว่นของผมนี่เอง
"หานี่อยู่รึเปล่าครับ" ผู้ชายคนนั้นเอ่ยเสียงหวาน 
"อา ใช่ครับขอบคุณมากครับ" ผมกล่าวขอบคุณ แล้วเอื้อมมือไปหยิบแว่นตาก่อนจะใส่แล้ว
มองหน้าคนที่มีพระคุณที่หาแว่นตาผมเจอ โห~หน้าตาน่ารักจังเลย ปากเล็กๆสีชมพู หน้า
ขาวๆ กับตาโตๆ ดูแล้วเหมือนผู้หญิงเลย0-0
"เปลี่ยนจากคำขอบคุณมาเป็นนี่ดีกว่า" 

จุ๊บ

เฮ้ย! ผมโดนเขาขโมยหอมแก้มอ่ะ เป็นไปได้ยังไง! แม้แต่ผมเองยังไม่กล้าหอมแก้มตัวเองเลยนะ(จะหอมยังไง)
"อ๊าย~แกฉันได้หอมแก้มสาวน้อยคนนั้นด้วยล่ะ แก้มนุ่มมากเลย พูดแล้วอยากจะหอมอีก
จริงไหมจ๊ะ" เขาหันมาหาผม แต่ขาผมก็ตอบรับอัตโนมัติโดยการวิ่งออกจากตรงนั้นทันที ใคร
จะไปอยู่ให้โง่ล่ะ ผมวิ่งกระหืดกระหอบมาตรงหน้าห้องน้ำชาย แล้วผมก็ได้ยินเสียงบางอบ่าง
"เฮ้ย นายรู้รึเปล่าวะ ว่าไอ้แว่นเฉิ่มๆที่ตอนเดินเข้าโรงเรียนอ่ะ ตอนแรกเราว่ามันเอ๋อๆยังไง
ไม่รู้ แต่ตอนที่มันไปเดินชนไอ้ไก่(คนที่ผมชน)แว่นตาหลุด โคตรน่ารักเลยอ่ะ" 
"เออ จริงด้วย หน้าตาน่ารักมากๆเลย พอลองมองตาแล้วเหมือนเมดูซ่า เล่นเอาเราซะยืนแข็ง
เป็นหินเลย เราเห็นด้วยนะว่าไอ้ไก่ถึงกับเป็นลมตอนที่หมอนั่นวิ่งออกมา"
"อิจฉากะเทยนั่นจริงเลยอ่ะ" บทสนทนาของทั้งก็มาอยู่ในหูผมเรียนร้อยแล้ว ตกลงผมขี้เหร่
หรือไม่ขี้เหร่เนี่ย งงไปหมดแล้ว

ประกาศขอให้นักเรียนทุกไปรวมตัวกัน ณ ห้องประชุมที่ตึก.....ด้วยค่ะ

เสียงประกาศเตือนทำให้ผมได้สติแล้วรีบวิ่งออกจากตรงนั้นแล้วตรงไปยังห้องประชุมทันทีพอ
ผมมาถึงก็มีคนมองบางคนก็ยืนเฉย แต่ที่แน่ๆคนที่ขโมยหอมแก้มผมไปเมื่อเช้ามองมาทางผม
แล้วส่งยิ้มหวานให้ ผมจึงหันหลังกลับแล้วเลือกที่นั่งที่ไกลจากกะเทยคนนั้นที่สุด แล้วการ
ปฐมนิเทศก็เริ่มขึ้น ก็ไม่มีอะไรมากก็แค่ให้คุณครูพูดอะไรสักอย่างสองอย่างแล้วก็ปล่อย
นักเรียนไปทานข่าว ผมเดินออกมายังโรงอาหารแล้วก็ซื้อข้าวมากิน นั่งกินเงียบๆคนเดียวไป
สักพักพอหมดผมก็เอาจานข้าวไปเก็บ แล้วก็รู้สึกอยากล้างหน้ามากๆเพราะอากาศมันร้อน ผม
จึงเดิินไปทางห้องน้ำแล้วถอดแว่นออก วักน้ำมาล้างหน้าเบาๆแล้วรู้สึกเหมือนมีคนมอง พอ
หันไปคนทั้งห้องน้ำก็หันมามองผม ถึงจะมองไม่ค่อยชัดก็เถอะ แต่ก็พอรู้
"ที่รักขา อย่ามาถอดแว่นแถวนี้สิคะ รู้ไหมพวกนี้มันหื่นขนาดไหน" อยู่ๆคุณกะเทยก็โผล่มา
แล้วหยิบเอาแว่นมาใส่ให้ผม แล้วหันไปเขม่นพวกนั้น
"หันหน้าไปทางอื่นเลยนะยะ รู้ไว้เนี่ยแฟนฉัน จริงไหมคะที่รัก"
"ไม่จริง" ผมตอบความจริงออกไป แล้วผมผิดตรงไหนหรอครับ
"ฮ่าๆ ขี้โม้นี่หว่า ตกใจหมดนึกว่าจะเป็นแฟนกันจริงๆซะอีก" 
"งั้นก็แปลว่ายังโสดอ่ะดิ" เอ่อ ตอนนี้รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยเข้ามาเยือนซะแล้ว -*-
 
20%
 
 
ไว้แค่นี้นะคะเดี๋ยวมาต่อใหม่^0^