holic

1
                                 มนุษย์เป็นสิ่งที่มีความคิดเหนือกว่าสิ่งมีชีวิตอื่นแต่ว่ามันก็มีข้อเสียอยู่เพราะความสามารถของมนุษย์ที่หลายๆคนเรียกกันว่าพรสวรรค์นั้นต้องมีขอเสียติดตามมาด้วย อาจจะเป็นความเกลียดชัง การแข่งขันเพื่อที่จะก้าวเข้าไปยังเส้นทางสูงสุด  และการเคียดแค้น
ซึ้งสิ่งเหล่านี้นั้นมักมีติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดเมื่อถึงเวลามันจะเริ่มทำงานทันที่และทำให้มนุษย์คนนั้นจะกลายเป็นอีกคนโดยสิ้นเชิงในใจนั้นจะไม่คิดเพื่อใครอีกมีแต่ทำเพื่อความต้องการของตัวเองเท่านั้นหากมีใครที่คิดจะมาขวางทางมีเพียงสิ่งเดียวคือกำจัดแต่ว่ามีคนบางพวกเท่านั้นที่ไม่สามรถทำอะไรกับสิ่งที่ติดตัวมาได้เลยนั้นก็เพราะเป็นพรสวรรค์ที่หาได้ยากและน้อยคนนักที่จะมีพรสววค์แบบนี้นั้นก็คือการมองเห็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนได้ซึ้งคนเหล่านี้จะถูกรังเกลียดหรือศรัทธามันก็ขึ้นอยู่กับพวกเขาว่าจะใช้พรสววค์แบบนี้ไปในทางใด
“โดเมกิคุงตื่นได้แล้วฉันหิวแล้วนะ  นี่ตื่นสิโดเมกิคุง”
เสียงใสน่ารักของสาวน้อยผมขาวทำให้คนที่นอนอยู่ลืมตาขึ้นมาที่ละนิดแบบไม่เต็มใจสักเท่าไหร่แต่พอเห็นใบหน้ายิมแย้มของสาวน้อยแล้วเขาก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้เพราะว่าตอนี้ใบหน้าของพวกเขาหางกันไม่ถึงคืบแถมยังถูกคล่อมบนตัวอีกตากหาก
“อรุณสวัสดิ์จะโดเมกิคุง”
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณยูโกะ”
หลังใหญ่ที่สร้างขึ้นในใจกลางเมืองใหญ่ซึ้งบ้านหลังนี้ไม่ใช้ร้านธรรมดาเพราะมันคือร้านที่จะช่วยทำความปรารถนาให้เป็นจริงโดยสาวน้อยผมขาวที่ใช้ชื่อว่ายูโกะซึ่งจริงๆแล้วเป็นเพียงชื่อที่ตั้งขึ้นเองแต่ชื่จริงๆของเธอนั้นไม่มีใครรู้เลยแม้แต่เจ้าของบ้านอย่างโดเมกิเด็กหนุ่มชั้นม.ปลายที่ได้พบกับยูโกะโดยบังเอิญซึ้งจู่ๆเธอก็ปรากฏตัวขึ้นที่บ้านของเขาพร้อมกับกล่องใบหนึ่งซึ้งไม่รู้ว่าภายในกล่องนั้นมีอะไรใส่ไว้บ้าง
แต่ที่แน่คือเธอไม่ใช้มนุษย์ธรรมดา
“นี่ๆโดเมกิคุงวันนี้อาหารเช้าคือไรงั้นเหรอ”
ยูโกะถามด้วยใบหน้าไร้เดียนสา
“ข้าวต้ม”
“เอ๋...อีกแล้วเหรออยากกินอย่างอืนบ้างงะอย่างเช่น สตูนเนื้อ   ปลาย่างไม่ก็หมูทอดก็ได้นิ”
“ก็วันนี้นะมันวันพุธนิบอกแล้วไงว่าทุกวันพุธผมจะกินแต่ข้าวต้มเท่านั้นถ้าอยากกินอย่างอื่นก็ไปทำเองสิครับ”
“แหมอุสาได้อยู่ด้วยกันทั้งที่น่าจะมีเรื่องดีๆบางสิโดเมกิคุงนี่ชอบเย็นกับชั้นจังเลยนะ”
ยูโกะทำแก้มป่องพร้อมกับเดินกลับไปยังห้องรับแขก
ปิ๊งป่อง  ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง
“คร๊าบ  คร๊าบ”
โดเมกิเดินไปเปิดประตูก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่แต่ตัวเหมือนกับมิโกะ(คนทรงของญี่ปุ่น)ยืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทางที่กระวนกระวายอย่างมาก
 “เอ่อ...ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับท่ายังไงเข้ามาคุยกันข้างในจะดีกว่านะครับ”
โดเมกิพามิโกะสาวเข้ามายังห้องรับแขกซึ้งยูโกะกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
“แหมแปลกจริงที่วันนี้ลูกค้าเป็นมิโกะผู้มีความบริสุทธ์ที่หาได้อยากมาก”
“นี่คุณยูโกะพูดดีๆหน่อยสิครับนี่ลูกค้านะ”
“ก็มันจริงนี่นา...แล้วคุณมีความปราดรถนาเรื่องอะไรงั้นเหรอฉันจะช่วยให้คุณสมปรารถนาเองไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามแต่ต้องมีค่าตอบแทน”
“ขอแค่คุณช่วยฉันได้ฉันจะจ่ายให้เท่าไหร่ก็ได้ค่ะ”
“แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นละ”
“เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสิบวันก่อนปู่ของฉันได้รับบัตรเชิญจากบ้านหลังหนึ่งและท่านก็ไม่กลับมาอีเลยฉันเป็นห่วงมากฉันเลยลองโทรไปตามเบอร์ที่ให้เอาไว้แต่ก็ไม่มีคนรับสายทั้งที่ตอนตอบรับงานยังมีคนรับอยู่แท้ๆ”
“แล้วคุณเคยไปแจ้งตำรวจรึเปล่า”
“ไปมาแล้วค่ะแต่พอบอกที่อยู่ให้พวกเขาฟังเขาก็บอกว่าไม่มีสถานที่นี่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะตามหายังไงเพื่อนที่โรงเรียนแนะนำว่าที่นี่จะช่วยให้ความปรารถนาเป็นจริง”
“แสดงว่าคุณปู่ของคุณคงจะรู้อยู่แล้วว่าไม่มีบ้านหลังนั้นอยู่ตั้งแต่แรกแล้วแต่เพราะคำเชื้อเชิญนั้นอาจจะเหมือนกับท้าทายมากกว่าเขาเลยเขาไปยังที่นั้นยังไงล่ะ  เอาเป็นว่าฉันยอมรับคำขอของคุณแล้วกันเรื่องค่าตอบแทนนั้นเอาไว้คุยที่หลัง”
มิโกะสาวดีใจมาที่ยูโกะนั้นยอมรับคำขอของเธอได้เขียนที่อยู่ของบ้านหลังนั้นให้กับยูโกะและจากไปพร้อมกับความหวังที่จะได้พบกับคุณปู่อีกครั้ง
“แน่ใจแล้วเหรอครับที่ตอบปากรับงานนี้นะถ้าหากพวกเราไปแล้วไม่เจอบ้านหลังนั้นละ”
โดเมกิทำหน้าไม่มั้นใจกับการกระทำของยูโกะ
“ต้องเจอสิเพราะว่าบัตรเชิญอันนั้นฉันก็พึ่งได้มาเมื่อวานนี้เองตอนแรกกะว่าจะไม่ไปแล้วแต่พอมีคนมาขอร้องแถมยังเป็นสถานที่เดียวกันอีกแสดงว่ามันต้องมีเรื่องน่าสนุกรออยู่แน่”
“งั้นขอให้สนุกนะครับงานนี้ผมขอบายนะ”
“พูดอะไรนะงานนี้เธอก็ต้องมีด้วยครึ่งนะเพราะคนที่พาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านก็คือเธอนะเพราะฉะนั้นหน้าที่ของเธอก็คือการช่วยปู่ของผู้หญิงคนนั้นเข้าใจใช้มั้ย”
“เอ๋....”
“มีปัญหาอะไรงั้นเหรอหรือว่าเธอจะปฏิเศษว่าเธอไม่ทำกันละพอคนเจ้าปัญหา”
ยูโกะสงสายตาเชิงแหย่ๆ
“เข้าใจแล้วๆ  แค่ผมไปด้วยก็พอแล้วใช้มั้ยละครับ”
“ไม่ใช้แค่นั้นเธอยังต้องช่วยฉันตามหาคำตอบและตามหาคุณปู่ของผู้หญิงคนนั้นที่หายไปในบ้านนั้นอีกพูดง่ายก็คืองานทั้งหมดเธอต้องเป็นคนทำ”
“ จะบ้าเหรอครับเรื่องของบ้านหลังนั้นมันไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย”
“ทำไมจะไม่เกี่ยวเพราะในบัตรเชิญนี่นะมันเขียนชื่อเธอตากหากละ”
ยูโกะหยิบบัตรเชิญขึ้นมาให้โดเมกิดู
“เอ๋..แล้วทำไมถึงเป็นผมละ”
“ก็เพราะว่าบ้านหลังนี่นะเป็นบ้านของเธอฉันเป็นแค่ผู้อาศัยดังนั้นการที่จะเขียนชื่อเจ้าของบ้านลงไปก็ไม่ถือว่าแปลกอะไรแต่ว่างานนี่รู้สึกว่าจะมีสิ่งเลวร้ายซุกซ่อนอยู่ท่าทางน่าสงสัย”
บัตรเชิญปริศนาที่ถูกส่งมาถึงโดเมกิหญิงสาวที่ต้องการให้ค้นหาปู่ที่หายสาบสูนทุกอย่างเริ่มขึ้นโดยมีต้นเหตุจากบ้านหลังนั้นซึ้งมีบางอย่ากำลังให้ยูโกะและโดเมกิไปค้นหา