Heart of the wolf...Is you

       "ในเมื่อฉันอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟังแล้ว ว่าฉันมาจากไหน ว่าเจอที่นี่ได้ยังไง แล้วพวกคุณจะอธิบายเรื่องในป่านั้นให้ฉันฟังได้รึยังค่ะ?...ว่าไงค่ะคุณโทมัส" เมื่อเล่าจบทุกอย่างที่รู้ ฉันจึงพูดแกมต่อลองโดยหันไปเน้นกับโทมัสโดยฉะเพราะ ทั้งฟีฟ่า โทมัส แคทรีน ต่างมองหน้ากันสลับไปมาประมาณว่า 'เอาไงดีวะ' ทันใดนั้นเองก็มีเสียงตะโกนโวยวายที่ฟังไม่รู้เรื่องดังมาจากห้องสักห้องในตัวบ้าน...ไม่สิ คฤหาสน์ต่างหาก =  =;       "เสียงอะไรหนะ?" เสียงมันดังมากเลยนะนั้นหนะ       "เดี๋ยวจะไปคุยกับเขาให้เอง" แคทรีนลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป เขา? ใครกัน? ..หรือว่าพวกเขาขังใครไว้?!       "ฉันไปด้วยสิ" ฉันคิดที่จะเดินตามแคทรีนไปแต่ก้ต้องหยุดเพราะว่าฟีฟ่าลุกขึ้นมาขวางหน้าประตูไว้       "ผมคงให้คุณออกจากห้องนี่ไม่ได้ครับ"       "ทำไมหละ!? พวกคุณขังใครไว้งั้นหรอ!"       "..................." ทั้งฟีฟ่าและโทมัสต่างอึดอัดที่จะตอบ จึงทำได้แค่เงียบกัน       "คงใช่สินะ"       "...................."       "ฟีฟ่าถอยฉันนะ!นายอ่อนกว่าฉันตั้งห้าปีไม่เรียก'พี่'แล้วยังจะมาขวางอีกหรอ!" ฉันพูดสุ่มเหตุผลไปมั่วๆ ขอโทษน๊า ให้ฉันออกไปเหอะ T^T       "ผม...ผม..." โอ๊ยย! ฉันไม่รอแล้ว พวกเขาคงขังใครไว้แน่ๆ ต้องรีบตามแคทรีนไป มันผิดกฏหมายจะมาขังใครไว้ไม่ได้! ฉันตัดสินใจวิ่งด้วยความเร็วเจ็ทออกมาจากห้องและไม่สนใจเสียงตะโกนที่ไล่หลังมาเลย ฉันวิ่งออกมาเลื่อยๆ ที่นี่มืดจัง แคทรีนไปไหนแล้วนะ T^T ไม่นะฉันกลัวแล้ว...กลับดีกว่า กลับห้องดีกว่า ...เอ๊ แล้วกลับทางไหนหละเนี้ยะ มันชักจะมาไกลไปแล้วนะ T[]T!! ในระหว่างที่เดินๆวิ่งๆอยู่นั้น ฉันก็ต้องหยุดกระทันหันเมื่อรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าห่างเพียงเอื้อม กำลังหายใจลดลงมา เส้นผมสีน้ำตาลแดมแดงของฉันลุ่ไปตามลมหายใจตรงหน้า...ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสีเหลืองแก่คู่ยักษ์จ้องลงมาอย่างน่ากลัว ตัวฉันเริ่มสั่นอัตโนมัติ ตอนนี้ฉันมั่นใจอยู่สองข้อ...ข้อแรก ดวงตาคู่นี้บอกว่าไม่เป้นมิตร และข้อสอง....       "กายส์..." ฉันพูดเบาๆ นัยน์ตาของมันสั่นเล็กๆราวกับตอบรับเสียงเรียก ...มันหมายความว่าฉัน 'พูดถูก' สินะ  คนที่นี่ล้วนเป็นมนุษย์หมาป่า!!       "โดนจับได้ซะแล้ว...." ร่างหมาป่ายักษ์ตรงหน้าขยับปากพูด       "นาย...."       "กะจะฆ่าเงียบๆแท้ๆ...แต่ขอโทษนะ ช่วยตายตอนนี้เลยละกัน!!"       "กรี๊ดดดด!!!" อยู่ๆขาฉันก็ทรุดลงก้นกระแทกพื้นทำให้รอดพ้นจากคมเขี้ยวที่งับลงมาราวกับเครื่องจักร เอาจริงหรอเนี้ย! สิ่งที่ฉันคิดได้ตอนนี้คือวิ่ง! ฉันออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต! นักวิ่งโอลิมปิกคงอาย ฉันวิ่งมั่วไปเลื่อยๆในความมืด เป็นเพราะวิ่งหักหลบไปมาบ่อยๆทำให้ ร่างใหญ่โตของมันกระแทกนู้นนี่ตลอดทางทำให้ช้าลง แต่ถ้าเป็นทางโล้งหละก็ฉันลงเส็จมันไปแล้ว แสงสลัวๆเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยฉันได้ในตอนนี้!        "หนอย! ยัยนี่!!" เสียงฝีเท้าใหญ่ยักษ์อยู่ๆก็หายไป ฉันหยุดวิ่งพลางหันซ้านหันขวา หาย! หายไปไหน!? ความกลัวเข้าครอบฉันมากขึ้น ไม่นะ! ฉันกลัวแล้ว!!        "อย่าคิดว่าไอ้พวกนั้นจะช่วยเธอได้ตลอด ฉันจะหักคอเธอช้าๆ ...ไม่สิ ก่อนที่จะหักคอต้องหาอะไรสนุกๆทำกันก่อน หึๆ..." เสียงมาจากตรงไหนกัน! ทำไมที่นี่มืดจังนะ สวิทไฟอยู่ไหน! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!