Heart of the wolf...Is you

        "เดี๋ยวฟีฟ่า!"        "คุ คุณไม่ได้ยินเสียงของเนเวียร์หรอ ผมว่าเราต้องไปตามเธอ!"        "ตอนนายเข้าใกล้เธอ...เนเวียร์หนะ นายรู้สึกยังไง? เอาตามตรงนะ"       "ผม...."  ฟีฟ่ายกมือขึ้นแนบอกแล้วเบินหน้าหนี โทมัสเห็นแล้วรู้ทันที เขาหัวเราะให้กับความบ้าของตัวเอง       "ฉันก็...รู้สึกเหมือนนาย"       "หมะ...หมายความว่าไง!?" ฟีฟ่าหันมามองโทมัสอย่างไม่เข้าใจ อะไรกัน! โทมัสก็รู้สึกเหมือนเขาอย่างงั้นหรอ!?        "อย่าพึ่งเข้าใจผิดไปฟีฟ่า...นี่อาจไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริง ฉันว่าเนเวียร์ต้องมีแรงดึงดูดอะไรสักอย่างที่ทำให้ 'ไลเคน' อย่างเรา มีความรูสึก...ราวกันตกหลุมรัก..."       ".........."       "นายเข้าใจใช่มั๊ยฟีฟ่า?...สาเหตุที่ฉันพาเธอมาที่นี่..." โทมัสพูดเสียงแผ่วลง พลางดึงผ้าพันแผลที่พันรอบข้อมือข้างซ้ายออก ด้านใจไร้ซึ่งแผล อย่างกับว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน.... เขาหายใจเข้าเหือกใหญ่ก่อนจะ ตัดสินใจพูดออกมา "เพื่อที่จะ 'เยียวยา' เฟค"       "ทำอย่างนั้นก็เหมือนกับหลอกเขาสิครับ"       "หะๆ นั้นมันไม่ใช่ปัญหา ปัญหาของพวกเราคือ...อะไรคือความรู้สึกที่แท้จริง...อะไรคือความรู้สึกที่จอมปลอมกันแน่... -   -;" แม้แต่ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่า ความรู้สึกนี่มันจริงหรือหลอก...งานนี้วุ่นวายแน่ๆ       "ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่า...จริงรึป่าว ตะ แต่ว่าไอ้กายส์มันไม่มีท่าทีจะชอบเธอเลยนะครับ เผลอๆ อาจจะไม่ชอบขี้หน้าเลยด้วยซ้ำ..."       "ดะ เดี๋ยวนะ!! ไอ้กายส์นี่อยู่เวรดึกของวันนี้ใช่มั๊ย!?" อยู่ๆโทมัสก็ขึ้นเสียงจนฟีฟ่าสะดุ้งเล็กๆ        "ใช่...ทำไมหรอครับ...ฮะเฮ๊ย!!!!!!!!!!"       "ชิ-ปหายแล้ว!!!!" [ประสานเสียง]   นะ นี่มันห้องอะไรเนี้ย...มืดจนมองอะไรไม่ค่อยเห็นเลย ฉันเดินคลำไปเลื่อยๆจนมาถึงห้องสี่เหลี่ยมแห่งนึง... เสียงแกรกๆ ของโซ่ดังมาจากห้องนี่แน่ๆ ต้องมีคนอยู่สิ! แต่จะตะโกนก็ไม่ได้       "หึๆ...ทางตันแล้วสินะ ทีนี่จะหนีไปไหนต่อหละ..." เสียงดังออกมาจากห้องด้านนอกตัน...จริงๆงั้นหรอ!? มะ ไม่นะ "ฉันได้กลิ่นความกลัว...ไม่ต้องซ่อนหรอกออกมาซะดีๆ"  ฉันยืนแนบมุมห้อง ใช้มีทั้งสองข้างปิดปากไม่ให้วีน งะ...เงา มีเงาเดินผ่านห้องประตูที่แง้มนิดๆหลายรอบ ขอขอบคุณคฤหาสน์หลังนี้ที่เสือกมีห้องเยอะ T^T "อยู่...นี่เองหรอ" เงาที่เคยผ่านไปมาหยุดอยู่ห้องประตู  ร่างหมาป่าใหญ่ยักษ์ค่อยๆใช้ดวงตาของมันมองผ่านช่องประตูเข้ามา...มันหวาดกลัวอะไรอยู่หละ...ทำไมไม่เข้ามาสักที นัยน์ตาสีเหลืองแก่ของมันค่อยๆห่างออกไปแต่ยังคงจ้องมองมาทางฉันอย่างเอาเรื่องอยู่        "ถ้าแกเข้ามาในห้องฉัน ฉันจะควักลูกตาแกออกมากายส์..." สิ้นเสียงปริศนา ร่างยักษ์เผลอปล่อยเสียงงี๊ดๆออกมาแล้วล่าถอยกลับไปอย่างไม่ลังเล ฉันค่อยๆหันมองหาต้นเสียงเข้มนั้น...หนีเสือปะจรเข้ อย่างนี่เองสินะ มืดจริงมืดจัง! มองไม่เห็นเลย =  =++       "คะ ใครหนะ" ฉันพูดเรียกเพื่อจะมีใครเซฮาโหลกลับมา แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบ...ตอนนี้ขาฉันไม่กล้าแม้แต่จะเดิน ฉันเตะก้อนหินที่อยู่ตรงปลายเท้าเข้าไปที่มุมมืดที่มองไม่เห็นตรงนั้น     แกรก!เสียงโซ่้...    ตุ๊บๆๆ!!ก้อนหินก้อนที่ฉันเตะไปมันถูกโยนกลับมา...แล้วก็เงียบไป อะไรกัน =  = ไม่คิดจะพูดหน่อยรึไงนะ จะเล่นเกมส์โยนหินเรอะ ด๊ายยย~ >[ ]<