the Lanzoval กู้วิกฤติอาณาจักรมนตรา

วันที่ 8 ตุลาคม ตลาดแถวจตุรัสกลางเมือง อาณาจักรมอสเซลโล่

"คุณป้ามีเรียม ข้ามาแล้ว!!!"

"หนูวินเดล เสียงดังทำไมจ๊ะ ถึงจะเป็นตลาดก็ไม่ต้องเสียงดังขนาดนี้ก็ได้นะ"หญิงสาวอายุ30กว่าพูดกับเด็กสาวผมสีเงินที่หอบอยู่เพราะวิ่งมาแต่ไกลพร้อมตะโกนตั้งแต่ยังไม่ถึงร้านอีก ดวงตาสีแดงสดใสดูเหมือนดีใจอะไรบางอย่าง

"แฮกๆ ขอโทษค่ะ วันนี้ที่โรงเรียนมันเลิกช้าเพราะจัดงานฉลองจบการศึกษา นึกว่าจะมาไม่ทันทำงานซะแล้ว"วินเดลพูดพร้อมปาดเหงื่อ

มิเรียมรู้จักเด็กคนนี้มานานมากแล้ว วินเดล เอนเซล เด็กหญิงที่อายุจะครบ17 ในวันพรุ่งนี้ เด็กหญิงคนนี้เป็นคนที่ไม่รู้ที่มาที่ไปเท่าไหร่นัก รู้เพียงแต่ว่าเธอคนนี้ต้องเป็นคนพิเศษ แม่ของเธอเรนน่า เอนเซล บอกว่าสามีของตนเป็นทหารองครักษ์ในวัง แต่ได้ถูกสังหารตอนที่ปกป้องพระราชา ถึงแม้เธอจะบอกอย่างนั้น แต่ทุกคนก็ยังสงสัยอยู่ เพราะตอนที่หญิงสาวแสนสวยและเด็กทารกน้อยในอ้อมกอดปรากฏตัว เธอกลับได้รับความเมตตาจากพระราชา โดยส่งเสียให้วินเดลได้เรียนโรงเรียนเวทอันดับ1ของอาณาจักร โดยไม่เสียค่าเล่าเรียนและไม่ต้องสอบเข้า ซึ่งมันเป็นสิทธิที่ไม่เคยมีใครเคยได้รับ แต่เมื่อไม่สามารถสืบได้ หลายคนก็เลยสรุปไปว่าสามีของเรนน่าคงเป็นคนสนิทของพระราชา แต่หลังจากวินเดลเข้าโรงเรียนไม่นาน เรนน่าก็ป่วยโดยไม่มีสาเหตุ ไม่สามารถรักษาได้ ตอนนี้เด็กคนนี้จึงกลายเป็นเด็กบ้านแตกไปโดยปริยาย ซ้ำพลังธาตุของเด็กคนนี้ยังดูแปลกๆอีก แต่เธอก็บอกเสมอว่าตัวเองเป็นธาตุลม แต่เด็กคนนี้ก็เป็นคนดีเป็นที่รักของทุกคนที่นี่ ซึ่งเธอจะมาทำงานพิเศษที่นี่ทุกวัน ทั้งที่ทุกคนแทบจะประเคนเงินให้โดยไม่ต้องทำอะไร แต่เด็กคนนี้ไม่คิดจะเอาเงินนั้นเลย จนตอนนี้เธอเลยเป็นที่ต้องการของใครหลายคน

"แหม ก็มาทันทุกวันนี่จ๊ะ แล้วแม่ของหนูเป็นไงบ้างล่ะ"

"ก็ดีขึ้นนิดหน่อยค่ะ"

"เหรอจ๊ะ ดีจังเลยน้า แสดงว่าวันนี้ต้องเป็นวันดีของหนูแน่ๆ"

"ค่ะหนูก็คิดอย่างนั้น"วินเดลพูดพร้อมยิ้มอย่างสดใส

"มาจ้ะ มาช่วยป้าขายของเร็ว"

"ค่ะ"

อีกด้านหนึ่ง พระราชวังมอสเซลโล่

"องค์ชาย พระราชาทรงเรียกพบไปที่สวนพะย่ะค่ะ"ทหารเรียกเจ้าชายแห่งมอลเซโล่ที่อยู่ในห้องมาชั่วโมงกว่าแล้ว

"ข้ารู้แล้วละน่า ไปได้แล้ว"

"ม..ไม่..ไม่ได้หรอก..พะย่ะค่ะ"ทหารพูดด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว เหงื่อแตกพลั่กอย่างกับเห็นปีศาจมัจจุราช แต่ในใจทหารคนนี้กลับคิดว่า ให้ไปต่อสู้กับปีศาจยังดีกว่ามาพูดประโยคนี้กับเจ้าชายซะอีก

ปึง!!!! เสียงประตูกระแทกถึงกับทำทหารสะดุ้ง

"เมื่อกี้เจ้าว่าไงนะ"เจ้าของดวงตาสีแดงเพลิงที่ดูแล้วเหมือนกองไฟที่ตอนนี้ดูเหมือนกำลังโกรธจัด และผมสีน้ำตาลไหม้ ถามมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ จ้องมาที่ทหารโดยไม่กลัวว่าทหารจะช็อกตายเลยแม้แต่น้อย

"เอ่อ...คือ.."

"เฮ้อ...เอาล่ะใจเย็นแล้วบอกมาว่า ทำไมเจ้าต้องมาคอยคุมข้า"

'ข้าควารใจเย็นกว่านี้หน่อยละมั้ง ทหารจะได้ไม่ช็อกตายไปอีกคน'เขาคิด

"คือ..พระราชาตรัสว่าหากไม่จับตาดูพระองค์ทุกฝีเก้าจนกว่าจะถึงสวน พระราชาจะลงโทษกระหม่อม ต้องขออภัยด้วยพะย่ะค่ะ"

"แปลว่าถ้าเจ้าไม่พาข้าไป ก็จะถูกเสด็จพ่อลงโทษใช่มั้ย"

"พะย่ะค่ะ"

"งั้นก็..หลับไปก่อนละกันนะ"พูดจบก็ปาผงยาสลบไปก่อนที่ทหารคนนั้นจะล้มลงไปนอนที่พื้นเรียบร้อย พร้อมเสียงที่ดังมาจากในห้อง

"ทหารที่วังมันอ่อนขนาดนี้เลยเหรอ ฟารอน"

"ก็แบบนี้ประจำนี่ แล้วทำไมมาช้านักล่ะวู้ด"

"ทำไงได้ ข้ามันคนงานยุ่ง"

"เออ งานยุ่งก็งานยุ่ง ไปได้รึยัง"

"ได้ เคลียทางให้แล้วล่ะ"ฟารอนได้ยินอย่างนั้นก็รีบหยิบเสื้อคลุมมาใส่ แล้วเดินไปที่หน้าต่าง

"เชิญเสด็จพะย่ะค่ะ"วู้ดพูดพร้อมโค้งอย่างกวนแล้วร่างทั้งสองก็หายไปจากห้อง พร้อมกับเสียงโวยวายของทหารที่เดินผ่านมาหน้าห้อง

"แย่ละสิ แจ้งทหารทุกนาย!!!!เจ้าชายหนีไปอีกแล้ว!!!!!!!!!!!"

เวลาต่อมาที่ตลาดแถวจตุรัส

"นี่จ้ะ ค่าแรงวันนี้ กลับไปพักเถอะจ้ะหนูวินเดล"

"ขอบคุณค่ะคุณป้า"

"หนูวินเดล พรุ่งนี้หนูก็มาสินะ ลุงขอจองตัวหนูไว้เลยละกันนะ"

"แน่นอนค่ะคุณลุงมีท เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะมาช่วยนะคะ"

"พูดแล้วนะ ไปเถอะกลับไปหาแม่ของหนูได้แล้ว อ้อ นี้เนื้อหมูที่ลุงเก็บเอาไว้เอากลับไปทำกินกับแม่ละกันนะ"ลุลคนนั้นพูดพร้อมยื่นของให้

"นี่จ้ะวินเดล พี่ว่าเอาผักนี้ไปทำซุปด้วยก็ดีนะมันดีต่อสุขภาพ"พร้อมกับผักจากพี่สาวในร้าน

"ขอบคุณมากนะคะ งั้นหนูไปก่อนนะคะ"วินเดลพูดจบก็เดินออกจากตลาดกลับไปบ้าน

ปึ้ก!!ระหว่างที่เดินอยู่นั้นกลับมีคนวิ่งมาชนจนของกระเด็นลงพื้นไปคนละที่โดยที่วินเดลก็ล้มไปอีกคน

"เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า"เสียงผู้ชายคนนั้นพูด

แต่วินเดลไม่ตอบเธอกำลังสังเกตุผู้ชายคนนี้ เค้าใส่เสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ม เห็นแค่ดวงตาสีแดงเพลิงเท่านั้น แต่จากที่ดูคงเป็นคนที่มีฐานะมากทีเดียว

"นี่ เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า"เสียงชายคนนั้นถามอีกครั้ง

"เอ่อ ไม่ ข้าไม่เป็นอะไร เอ๊ะ! แย่แล้วของของข้า!!"

"ข้าขอโทษจริงๆนะ พอดีข้ารีบมากไปหน่อย เดี๋ยวข้าจะ..."

"อยู่นั่นไง!!!!!"เสียงดังขึ้นจากข้างหลังทั้งสองคน และสิ่งที่วินเดลเห็นคือ..ทหารเป็นกองทัพ!!!!!!

ตานี่เป็นฆาตกรโหดรึไงเนี่ย!!!!!

"ไปจับมาเร็ว!!!"

"ซวยละสิ ขอโทษนะเดี๋ยวข้ามาจ่ายค่าเสียหายให้"พูดจบก็วิ่งไปเลยแบบไม่คิดชีวิต ก่อนจะลอยขึ้นไป ในขณะที่วินเดลกำลังงง ธาตุลมเหรอ?

แต่ก็มีทหารธาตุลมลอยตามไปก่อนจะยื่นมือไปคว้าตัวคนแปลกหน้า แต่พลาดเพราะเขาคนนั้นหลบก่อนมือจึงไปกระชากเสื้อคลุมแทนจนเสื้อคลุมหลุดออก และผู้ชายคนนั้นก็ทำให้วินเดลอึ้งไปอีกรอบ

นั่นเจ้าชายฟารอนเนสไม่ใช่เหรอ!! แล้วไหงโดนทหารตัวเองล่าขึ้นมาเนี่ย?!

"องค์ชายกลับไปกับเราดีกว่านะ"

"มีสิทธิ์อะไรมาสั่งข้าล่ะ"

ไอ้เจ้าบ้าวู้ดทีงี้หนีไปแล้วทิ้งข้าไว้เหรอ!!!!!

"สิทธิ์ในนามของเสด็จพ่อของท่าน"

"ชิ ช่วยไม่ได้"พูดเหมือนจะยอมแพ้แต่ไม่อยู่แล้ว คนอย่างฟารอนไม่ถึงที่สุดข้าไม่กลับ!!

ฟารอนยกมือขึ้นก่อนจะสาดลูกไฟรัวไปที่ทหารทุกคน แล้วอาศัยช่วงชุลมุนคว้าแขนวินเดลเอาไว้

"เจ้าชาย!!"

"ไว้คุยกันทีหลังนะ แต่ตอนนี้ข้าขอไปหลบที่บ้านเจ้าก่อนได้มั้ย"ถามอย่างนั้นแต่ทำหน้าเหมือนอยากให้ตอบว่าได้เต็มที่เลยนะนั่น

แต่ยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว ก็เขาเป็นเจ้าชายนี่นา

"ตามหม่อมฉันมาเพคะ"พูดจบวินเดลก็วิ่งไปทันที พร้อมกับฟารอนที่วิ่งตามไป และเมื่อไฟดับลงหัวหน้าทหารถึงกับหน้าขึ้นสีด้วยความโกรธ

"เอาไงดีครับหัวหน้า"

"หาให้ทั่ว แล้วก็ส่งคนเจ็บไปรักษาซะ"

ท่านชักป่วนใหญ่แล้วนะเจ้าชาย

"แล้วผู้หญิงคนนั้นละครับ"

"ลองหาดูละกันไม่แน่อาจเจอเจ้าชายด้วย"

"ครับ"

'ว้าว! ฟารอนเจอสาวเหรอเนี่ย สวยซะด้วยสิ'วู้ดที่แอบดูอยู่บนหลังคาตึกคิดก่อนจะตามไปที่บ้านของวินเดล

----------------------------------------------------------------------------