แผ่นดินของหัวใจ

http://youtu.be/DtYNi94ZUkc
 
"นี่คุณจะไปไหน.!.ฉันจะกลับบ้าน!!!" หล่อนพยามดึงแขนของเขาออกจากข้อมือของหล่อน
"ฉันก็กำลังพาเธอกลับนี่ไง!"ขาบีบข้อมือของหล่อนแน่นเข้าไปอีกจนเจ็บ
"ฉันเช่าห้องอยู่ในตลาด.!.ฉันไม่ไปกับคุณ!" หล่อนตระโกนบอก
"นี่อยากจะทำตัวให้ไอ้เสี่ยนั้นมารับไปอยู่ด้วยใช่มั้ย.!!!.ถึงได้ออกมาอยู่ข้างนอก!!"
"เอ๊ะ..นี่มันชีวิตของฉันนะ! คุณมายุ่งอะไรด้วย!!!"
"ฉันไม่ให้เธอไปอยู่ที่อื่น.!.กลับไปที่ไร่วันนี้เดี๋ยวกับฉัน!!"
"นี่อะไร!! เป็นบ้าไปแล้วหรือไงอ่ะ!..กลับไปเพื่อรอให้คุณไล่พวกเราออกไปอยู่ที่อื่นอีกน่ะรึ.!.ฉันไม่กลับ"
"ฉันจะเอาเธอกลับ...นี่คนมองกันใหญ่ไม่อับอายชาวบ้านรึไงเธอ.."
"ไม่กลับ.!.แล้วก็ไม่อายด้วย.!.ฉันจะกลับห้องของฉัน!..ต่างคนต่างอยู่..สว่นคุณก็ไปที่ชอบ ที่ชอบเถอะไป๊!!!"
"ปากดี..ไม่หยุดใช่มั้ย" เขาถือโอกาสก้มลงมาจุมพิตหล่อนเข้าอย่างจัง..หล่อนถึงกับนิ่งสนิท เขาถอนริมฝีปากของเขาออกอย่างเร็วไว
"จะปากดีอีกมั้ยห่ะ..ขึ้นรถเดี๋ยวนี้..ไม่งั้นฉันจะจูบปากเธอกลางตลาดอย่างนี้อีกหลาย ๆ รอบ"
"ไอ้โรคจิต.." หล่อนหน้าแดง หูแดง..เมื่อชาวบ้านมองทั้งคู่อย่างใจจดใจจ่อ
"อ๋อ..ชอบให้จูบโชว์มากนักใช่มั้ยหะ.."หล่อนกระโดดขึ้นรถอย่างอัตโนมัติ   ดาวยืนมองเพื่อนของตัวเอง อย่างตกใจ ทำอะไรไม่ถูกอยู่อย่างนั้น
   http://youtu.be/YZ0aCBpGSWQ
"คุณหมายความว่ายังไงหะ..."
"เรียนจบตั้ง ม.6 ไม่เห็นต้องถาม ว่าฉันหมายความยังไง ?" เขาย้อนหล่อนกัดฟันจนแน่น
"เธอต้องอยู่ในไร่ของพ่อฉัน ทำตามสัญญาที่ครอบครัวเธอให้ไว้กับพ่อของฉันไง.."
"นี่..คุณอารมณ์ไหนกันแน่...เมื่อก่อนคุณยืนยันว่าจะไล่พวกเราออกจากไร่ วันนี้มาบังคับกันให้อยู่...ทุกคนมีหัวใจ..มีชีวิตนะ ไม่ใช่เครื่องยนต์" หล่อนต่อว่า
"หุบปากของเธอไปเลย..น้ำตาล..ฉันจะสร้างบังกะโล..ฉันจะไม่สร้างโรงแรม" เขาพูด น้ำตาลยิ่งงง เข้าไปอีก
"อ้าว..ต่างกันตรงไหนในเมื่อคุณก็จะทำลายไร่เหมือนเดิม"
"โธ่โว้ย...บังกะโลก็แค่หลังเล็ก ๆ ตัดต้นมะพร้าวทิ้งไม่กี่ต้นหรอกน๊า..จะเสียดายไปทำไมก้าน..."
"แล้วคนงานคุณจะเอายังไงกันแน่หล่ะ.."
"ก็อยู่เหมือนเดิมหล่ะกัน..ไม่ต้องย้ายไปไหนหรอก"
"งั้นรึ..ขอบใจ" หล่อนทำหน้าตากวน ๆ
"นี่อย่ายั่วโมโหฉันอีกได้มั้ย.." เขาพูดตามความรู้สึก
"จะขอบคุณก็ได้นะ...ดอกพิกุลมันคงไม่ร่วงออกจากปากหรอก" เขาต่อว่า หล่อนมองเขาด้วยหางตาอย่างไม่เกรงใจ
"ฉันจะเก็บคำขอบคุณ..ไว้ให้คนที่น่าจะขอบคุณ เท่านั้น" หล่อนย้อน วิสิท หมั่นไส้หล่อนขึ้นมาทันที
    เขาดับเครื่องรถคันหรูของเขา แล้วทั้งคู่ก็พร้อมใจกันลงจากรถ เมื่อถึงบ้านในไร่เรียบร้อย  หล่อนเดินสะบัดสะโบกตัวปลิวขึ้นไปที่ระเบียง แล้วหันมามอง ชายหนุ่มที่ยืนท้าวเอว อยู่ด้านล่างอย่าง..ไม่สพอารมณ์
"นับจากวันนี้ไปฉันจะเข้ามาที่นี่..อาจจะข้างที่นี่เป็นบ้างวัน ..หน้าที่ของเธอ เตรียมห้องนอนไว้ให้ฉันเข้าใจมั้ย" เขาสั่ง หล่อนทำตาโต
"มาข้างที่นี่ทำไม..ค่ะ..คุณออกจะรวย โน้นโรงแรมหรู ๆ มีแยะไปที่นี่มีห้องนอนเพียงห้องเดียว" หล่อนรีบบอก
"ก็ห้องนั้นแหล่ะ ส่วนเธอก็นอนข้างนอกไง..ไม่เห็นจะยากเลย..เจ้าของไร่นะ ไม่ใช่คนอาศัย" เขาพูด
"ทำตามที่ฉันสั่ง...เข้าไปดูในสวนด้วย...ทำงานของเธอตามปกติ..นี่ก็ใกล้จะสิ้นเดือนแล้ว ..อย่าลืมทำเรื่องเงินเดือนคนงาน..." เขาสั่งเหมือนจะรู้ว่าหล่อนมีหน้าที่ทำอะไรบ้างในไร่นี้ หล่อนอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก วิสิทเดินกลับเข้าไปในรถและขับรถออกไป หล่อนรู้สึกเครียดกับเรื่องราวต่าง ๆ ในวันนี้ไม่น้อย...สรุปหล่อนและทุกคนก็ไม่ตกออกจากไร่ชยานนท์ เจ้าของไร่คนใหม่จะมาไม้ไหนกันแน่ หล่อนคิด

"คิดไปคิดมาคุณวิสิท ก็อาจจะเป็นคนดี คนหนึ่งก็ได้นะพวกเรา"
"นั่นซิ อาจจะยังดูเป็นหนุ่มสมัยใหม่ไปเท่านั้น"
"อย่าเพิ่งเดาไปเรื่อยเปื่อย ดูท่าทางจะเอาแต่ใจ เสียงดังซะขนาดนั้น ระวังจะรับไม่ทัน"
"ไร่ชยานนท์..ไม่มีชีวิต ชีวา มานานหลายปี มีเจ้านายหนุ่มมาดูแล คงจะมีอะไร ใหม่ ๆให้ทำอีกเยอะเลย"
"น้ำตาล มันบอกว่า เขาจะสร้างบังกะโล 10 หลังด้วยนะ"
"10 หลังจะไปปลูกตรงไหน..ไร่เต็มไปด้วยสวนทั้งนั้น"
"นั่นซิ สงสัยพวกเราต้องเหนื่อยตัดมะพร้าวกันหนักแน่ ๆ "
"จะว่าไปที่นี่ อากาศดี..อุดมสมบูรณ์ ทำบังกะโล ดีกว่าทำโรงแรม "
"เออ...ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหล่ะ...พวกเราจะได้มีงานทำกันต่อไปเรื่อย ๆ ไงหล่ะ" 
     กลุ่มคนงานในไร่ พูดคุยกันหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อย ต่างคนต่างวิจารณ์เจ้านายคนใหม่อย่างสนุกปาก ไร่ชยนนท์ คงจะเปลี่ยนไป หลังจาก 1 เดือนที่เจ้านายคนใหม่ เข้ามาทุกคนเหมือนมีที่พึ่งต่อไป สาวน้อยสาวใหญ่ในระแวกนั้นต่างพากัน แวะเข้ามาในไร่อย่างไม่มีเหตุผล ใดนอกจากจะมาแอบมอง วิสิท หนุ่มมาดเข้มใบหน้าคม ๆ อารมณ์แปรปรวน ได้ตลอดเวลา สาว ๆ หลายคนในตลาดแอบอิจฉา น้ำตาล ที่ได้เห็นหน้าหนุ่มหล่อเกือบทุกวัน ..น้ำตาลรู้สึกต่างจากคนเหล่านั้นไกลริบ  หล่อนรู้สึกอึดอัดไม่มีความสุข...ยิ่งได้เห็นหน้าเขา หล่อนยิ่งเหนื่อย และยิ่งรู้สึกว่าไม่เคยว่างเลยตลอดทั้งวัน...เขายื่นงานให้หล่อนทำตั้งแต่ เช้าจนค่ำ...วันหนึ่งหล่อนจะพักเต็มที่คือได้เวลานอน...

   หลายวันผ่านไป ไร่ชยานนท์ มีผู้คนเข้าออกอยู่ตลอดเวลา ...ทั้งคนที่หล่อนรู้จักและไม่รู้จัก วันนี้เสี่ยธงชัยโผล่เข้ามาในไร่ หลังจากที่ได้ทราบว่า ชายหนุ่มคนที่เขาเคยเห็นที่ไร่ชยานนท์เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน เป็นเจ้าของไร่..เสี่ยยิ่งเจ็บแค้นในใจเพิ่มเป็นทวีคูณ..แต่วันนี้เสี่ยเข้ามาทำพูดดีกับทุกคนในไร่ ..เปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ ...เอาของฝากมาฝากเจ้าของไร่ เพื่อเป็นการขอโทษวิสิท..วิสิทก็ให้อภัย ๆ ทั้งที่ ไม่อยากจะเจอพวกเสี่ยอีก...แต่เขารู้ว่าเสี่ยมีจุดประสงค์อะไร...หญิงสาวที่ผู้ตามลำพังในไร่นี้ รูปร่างหน้าตาสวยเฉิดฉาย ขนาดเขายังอ่อนไหวในความงามของหล่อนเป็นบางเวลา...แต่ไม่เข้าซะเลยเจอหน้ากันที่ไร ก็เหมือนลิ้นกับฟันกระทบกันเป็นประจำ ทุกครั้งไป..จนเขาต้องแกล้งให้หล่อนโมโห...นั่นแหล่ะที่เขาจะมีความสุข..
"วันนี้..เห็นที่จะต้องค้างคืนที่นี่...รู้สึกเหนื่อยยังไงก็ไม่รู้...พวกแกกลับโรงแรมเถอะ พรุ่งนี้เราค่อยมาทำงานกันต่อ" เขาบอกกับเพื่อน ๆ หลังจากที่ปรับพื้นที่กันตลอดทั้งวัน เขาเหลือบไปมองหน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อนเพื่อนกระพริบตาติด ๆ กัน สงสัญญาณว่าเขากำลังจะคิดอะไรกับหล่อนหรือเปล่า ..น้ำตาล..หลบสายตาของทุกคนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้..
"เธอเตรียมห้องไว้ให้ฉันรึเปล่า น้ำตาล.."
"เปล่า" กันต์ แอบขำกับเพื่อน ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ อย่างอดไม่ได้
"อะไรนะ"  เขาถามเสียงดัง
"สงสัยนายจะต้องกลับกับพวกเรา แล้วหล่ะ" กันต์ พูดกระซิบเบา ๆ ที่หูของวิสิท
"ไม่...ฉันจะค้างที่นี่...คืนนี้ ไปเตรียมห้องนอนเดี๋ยวนี้" เขาสั่งเสียงแข็งอย่างโมโห
"แต่ฉันต้องทำงานต่อ..ไม่เห็นรึไง...อยากนอนก็ไปเตรียมเอง..ที่นี่ทุกคนต้องช่วยเหลือตัวเองค่ะ...อยากนอนก็หาที่นอนเอาเอง..ขอโทษนะคะที่ไม่สุภาพ..ฉันไม่ว่าง" หล่อนพูดจบเดินสะบัดร่างออกไป
     วิสิท หน้าแตกยับ..เพื่อนพากันหัวเราะเสียงดัง เขาทำหน้าเซ็ง ๆ
"เห็นที เจ้านายจะต้องนอนลำบากแล้วหล่ะ" กันต์พูด
"นิสัยแบบนี้พูดจาแบบนี้..น่าจับจูบสักทีจะได้เข็ด" เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น
"ไม่เข็ดหรอก" เขาตอบอย่างมั่นใจทันควัน จนเพื่อนอีกคนเดินเข้ามาถามใกล้ อย่างสงสัย
"หมายความว่าไง ตอบมั่นใจขนาดนี้ นี่แกจูบเขาแล้วรึ ?" เพื่อนคนหนึ่งรู้ทันเขาจนได้ 
"ระวังจะตกหลุ่มรักหล่อน..นะโว้ยเพื่อน แก่น ๆ แบบนี้ สวยซ่าแบบนี้เป็นฉัน ไม่ปล่อยเอาไว้แน่" กันต์พูดยิ้ม ๆ เหมือนกำลังจะแอบปิ๊งหล่อนเหมือนกัน
"นั่นมันแก ไม่ใช่ฉัน..หยุดพูดมากกันได้แล้ว กลับกันไปได้แล้ว..เหนื่อย ๆ" วิสิทใช้แขนผลักหลังเพื่อนเบา ๆ
"ระวังตัวไว้ให้ดีนะเพื่อน คืนนี้อาจจะนอนไม่หลับ" เพื่อนคนหนึ่งกระซิบที่หู
"ไร้สาระ..ไปได้แล้ว พรุ่งนี้เจอกัน"