แผ่นดินของหัวใจ

 

                   หลังจากที่รอ หลายชายคนโปรดมากราบ นี้ก็ผ่านไปเกือบอาทิตย์ คุณย่าจันทร์เพิ่งจะได้เห็นหน้าหลานชายคนเดียวก็วันนี้ เขาหายไปจากเมืองไทยหลายปี จนกระทั้งตอนนี้เขาไม่มีทั้งพ่อและแม่เหลืออยู่ คงจะมีก็แต่คุณย่าจันทร์เพียงคนเดียวเท่านั้น
"ย่านัด รันรตา มาทานข้าวเย็นที่นี่..หวังว่าแกจะไม่หนีไปไหนอีกนะตาวิสิท" ดวงตาของคุณย่ามองหลานชายเขม่งว่าเขาจะต้องอยู่ร่วมอาหารเย็นด้วยกัน กับ รันรตา หญิงสาวที่คุณย่าหมายมั่นจะให้เป็นภรรยาของเขาในอนาคต
"ไม่หนีหรอกครับ..แต่ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยครับ..วันอื่นก็ได้"
"วันนี้เป็นวันเกิดของ รันรตา แกนี่ไม่ได้เรื่องเลย ไปอยู่เมืองนอกแค่ไม่กี่ปี ลืมวันเกิดน้องเลยนะ"
"ผมว่า รตา เขาเป็นฝ่ายลืมผมก่อนมากกว่า"
"นี่..ทำไมชอบมองน้องอย่างนั้นนะ..ครั้งนั้นเป็นการเข้าใจกันผิด แกจะให้น้องเขาทำอย่างไงอีก..เขาทำงานบันเทิงก็ต้องพบเจอผู้คนมากมาย มันเป็นเรื่องธรรมดา..เลิกคิดได้แล้วเรื่องเก่า ๆ น่ะ"
"ผมให้โอกาส รตา อีกครั้งครับคุณย่า แต่ถ้ามีครั้งต่อไปอีก ผมรับไม่ได้นะครับ..ผมไม่อยากถูกสวมเขา"
"ไร้สาระ..จริง ๆ แกนี่"
"ผมคงอยู่ร่วมทานอาหารนาน ๆ ไม่ได้นะครับ เพราะพรุ่งนี้เช้าผมจะไปน้ำหนาว สัก 2-3 วัน"
"ไปน้ำหนาว..ไปสร้างโรงแรมใหม่น่ะรึ...แกล้มเลิกความคิดที่จะไร่คนงานในสวนสักทีเถอะ..ไม่สงสารคนอื่นบ้างหรือไง"
"ตอนแรกผมกะว่าจะทำแบบนั้นต่างหาก...แต่ตอนนี้ผมมีความคิดใหม่แล้วครับ"
"อะไร..คือ ความคิดใหม่ของแกอีกหล่ะ"
"ผมจะไม่สร้างโรงแรม ผมจะทำบังกาโลดีกว่า"
"ตายจริง..นี่แกจะบ้าหรือไง..ที่ดินตรงนั้นทำรายได้มหาศาล แก่จะตัดทำลายต้นไม้ออกอย่างนั้นหรือ"
"ผมไม่ตัดหรอกครับ คุณย่ารับรอง..ผมมีความคิดอะไรใหม่ ๆ มันยังอธิบายไม่ชัดเจนนะครับ ผมคงต้องใช่เวลาอีกหลายเดือน"
"ขอบใจที่แกยังมีจิตสำนึก.." คุณย่าหนักอกหนักใจกับเขามากมายเหลือเกิน
http://youtu.be/DtYNi94ZUkc
"สวัสดีค่ะ คุณย่า สวัสดีค่ะพี่วิสิท..กลับมาเมืองไทยไม่ยอมไปหา รตา เลยนะคะ" ร่างสาวแต่งกายเรียบร้อยเดินเข้ามาในห้องอาหาร วิสิทยิ้มให้หล่อนอย่างคนคุ้นเคย
"พี่ขอโทษที่ปีนี้ พี่ไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ให้ รตา เพราะยุ่ง ๆ นะ เดี๋ยวพี่จะให้ของขวัญย้อนหลังนะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ..รตา มาวันนี้ รตาอยากให้ คุณย่า อวยพรวันเกิดน่ะค่ะ.." หล่อนจีบปากจีบคอ สายตาแพรวพราวอยู่ตลอดเวลา คุณย่าจันทร์ชื่มชม รันรตา มากเพราะ หล่อนทั้งสวย รวย และมีชื่อเสียงโด่งดังใน หน้าจอทีวี
"ย่าตั้งใจอวยพรให้ ทั้งสองคนอยู่แล้วจ๊ะวันนี้.."  รันรตา ยิ้มไม่หุบปาก วิสิทเองก็ลำบากใจ เขาไม่ค่อยไว้ใจหล่อนเลย หลังจากที่มีข่าวฉาว ๆ เมื่อหลายปี ทำให้วิสิท ไม่มั่นใจหล่อนเหมือนสมัยรักกันใหม่ ๆ  เพื่อน ๆ หลายคนเคยเตือนวิสิทบ่อย ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงเจ้าชู้...ไม่แน่นอนกับใครจริงจัง..ชอบจับปลาหลายมือในเวลาเดียวกัน ซึ่งเขาเองก็เจอเหตุการณ์แบบนั้นมาแล้ว..
  หลังจากที่ทานข้าวมื้อเซ็ง เสร็จเรียบร้อย..คุณย่าก็ไม่วายเจ้าวางแผน ชี้ให้รตาตามไปน้ำหนาวด้วยกันกับเขาอีกต่างหาก..แต่เขารู้ว่ารตา ไม่มีเวลาไปกับเขาแน่นอน..
"เออ...คือครั้งนี้คงจะไปด้วยกันไม่ได้น่ะคะ คุณย่าขา..รตา ติดงานที่เพชรบุรีน่ะคะ..เอาไว้ครั้งหน้า รตา จะตามไปนะคะพี่วิสิท" หล่อนพูดอย่างนี้เป็นประจำ วิสิทคิดอยู่แล้วว่าหล่อน ไม่ไปที่ในป่าในดงกับเขาแน่นอน
"ไม่เป็นไร..เพราะพี่ก็คงไม่มีเวลาพา รตา เที่ยวเหมือนกัน.." วิสิทบอก
"ครั้งหน้า วิสิทจะต้องนัดน้องล่วงหน้าซิ..น้องจะได้เตรียมตัวทัน" คุณย่าสั่ง
"ครับ"http://youtu.be/DtYNi94ZUkc

ณ อำเภอน้ำหนาว........
"ฉันขอร้องให้ พจน์ เขียนแบบบ้านทรงไทยขนาดเล็กให้..คาดว่าเดือนหน้าคงจะเสร็จ"
"ระหว่างโรงแรมกับบังกะโล...บังกะโลดูดีกว่าเยอะ เพราะที่ฉันเข้าไปเมื่อวานก่อน บรรยากาศดีมากเลย..ฉันดีใจที่แกเปลี่ยนใจทำบังกะโลว่ะ" กันต์บอกกับเพื่อนรักจากความสึกจริง ๆ
"บังกะโลในป่ามะพร้าว..ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าจะออกแบบยังไงให้ดูดีที่สุด..ช่วยหน่อยซิว่ะ" วิสิทขอร้องอย่างน่าเห็นใจ
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง..เออ..สรุปว่าคนงานในสวนก็ไม่ต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น..เฮ้อโล่งอกไปที"กันต์พูด วิสิททำตาโต เหมือนเพิ่งคิดอะไรออก
"คนงาน...เฮ้ยเดี๋ยวฉันมาฉันมีธุระด่วน..ต้องรีบทำ" อยู่ ๆ เขาก็วิ่งออกไป กันต์เรียก เขาก็ไม่ฟัง
"อ้าว..อะไรของเขานะ..อยู่ก็วิ่งไปซะงั้น..ผู้จัดการมือใหม่จริง ๆ" กันต์ส่ายหน้าไปมา

       วิสิท ขับรถของเขาออกจากโรงแรมหรูในตัวอำเภออย่างเร่งรีบ เขาจะต้องไปบอกกับ น้ำตาลเรื่องนี้ที่ไร่ก่อนที่หล่อนจะย้ายออกจากไร่ชยานนท์..เขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร ?...เขาจอดรถและดับเครื่องยนต์ หน้าบ้านของน้ำตาล ..เขารู้สึกว่ามันเงียบผิดปกติ...เขารีบเดินเข้าไปในไร่ เพราะเขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์บางอย่างกำลังทำงานอยู่ในไร่
"ใครเห็นน้ำตาลบ้าง ..เขาไปไหน" เขาถามชาย 2-3 คน แต่ไม่ม่ใครอยากคุยกับเขาสักเท่าไร
"น้ำตาลย้ายออกจากบ้านเมื่อสาย ๆ วันนี้เองครับคุณ.." เสียงชายคนหนึ่งตอบ
"ก็ฉันสั่งแล้วไง ว่า เมื่อไรที่ฉันต้องการให้ไปถึงไป..ไงหล่ะ..นี่แล้วรู้มั้ยว่า น้ำตาลจะไปอยู่ที่ไหน" เขาถาม
"ไม่ทราบหรอกครับ..แล้วคุณจะให้พวกเราไปอยู่ที่ไหนหล่ะครับ พวกผมเตรียมเก็บของมาหลายวันแล้วนะครับ"
"ฟังฉันนะ...ทุกคนไม่ต้องย้ายไปที่ไหนทั้งนั้น..ทำงานที่นี่ต่อไปเข้าใจมั้ย..นี่คือคำสั่ง." เขาพูดจบ แล้วเดินออกไป คนงานยิ้มดีใจอย่างบอกไม่ถูก หลังจากที่กังวลมาหลายวัน...เขาขับออกจากไร่เพื่อตามหา น้ำตาลในตลาด และในหมู่บ้านเล็ก ๆ จนเข้าคิดออกว่าที่สุดท้ายเขาจะตามหาหล่อนได้ที่ไหน ..บ้านเสี่ยธงชัย..
"น้ำตาลไม่ได้อยู่ที่นี่โว้ย...นายของข้าไปต่างจังหวัด" ลุกน้องของเสี่ยพูดจาดุดัน น่ากลัว
"แล้วพวกนายเห็น น้ำตาลมาแถวนี้บ้างมั้ย ?" เขาถาม
"จำไม่ได้หรอก ผู้หญิงหลายคนเข้าออกบ้านเสี่ยไม่ซ้ำหน้า ใครจะไปจำได้ว่ะ"
"ฉันก็แค่ถามดู..ขอบใจ" เขาตัดสินใจขับรถออกจากบ้านเสี่ยแต่โดยดี...เขารู้สึกเป็นห่วงหล่อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
  สุดท้ายเข้าก็จอดรถกระทันหัน เมื่อเห็น น้ำตาลเดินอยู่ในตลาด กับ ดาว เพื่อนสนิท เขาไม่รี่รอ...รีบลงจากรถคันหรูของเขาทันที
"น้ำตาล.!!!!." เสียงนั้นทำให้สองสาว หยุดชะงัก สีหน้าทั้งสองแสดงความประหลาดใจ ที่เห็นชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาอย่างมุ่งมั่น ผู้คนในตลาดมองและซุบซิบกันใหญ่
"คุณมาทำอะไร!" หล่อนยิ่งคำถามสั้น อย่างไม่ตั้งตัว ดาวตื่นตระหนก เมื่อชายหนุ่มดึงแขนเพื่อนรักอย่างไม่ฟังเสียง
"จะไปไหน!!..ฉันไม่ไป..!ปล่อยนะ!"
"ปล่อยเพื่อนฉันนะคุณ..!"
"ฉันจะปล่อยถ้าเธอกับไปกับฉันแต่โดยดี" เขาสั่ง
"นี่.!.ฉันย้ายออกมาจากไร่ของคุณ..คุณยังมาตามราวีอะไรกับฉันอีกอ่ะ.!.จะบ้ารึไง..!"
"เรามีเรื่องต้องคุยกัน!..วันนี้เดี๋ยวนี้!" เขาดึงหล่อนออกไปจากตรงนั้น หล่อนกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ดาวยืนงง อยู่อย่างนั้น
"ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณแล้วน๊ะ..!"
http://youtu.be/DtYNi94ZUkc