lesson of angel 365วันเดิมพันหัวใจยัยจอมป่วน

Lesson five

 

 

 

 

ชีวิตใหม่ ? (3)

 

                ต้นหญ้าสีเขียวอ่อนปกคลุมเต็มพื้นที่ฉันกำลังก้าวเดิน ท่ามกลางอากาศที่บริสุทธิ์ เสียงนกร้องเป็นจังหวะเหมือนจะขับร้องเพลงกันเบาๆ ลมเย็นๆพัดผ่านตัวฉัน

 

                ‘ เย็นสบายจริงๆ ที่ไหนกัน ? ’

ฉันเอ่ยขึ้นแล้วหลับตา สูดอากาศที่บริสุทธิ์นี้เข้าไปจนเต็มปอด แล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะลืมตาอีกครั้งแล้วมองไปรอบๆตัว

 

                ไม่มีใคร ที่นี่สงบและสบายเหลือเกิน มันทำให้ฉันแทบลืมเรื่องราวร้ายๆที่ผ่านเจ้ามาในชีวิต

 

                ‘ ยู..  ’ เสียงคุ้นหูเรียกชื่อฉันขึ้นมา ทำให้ฉันต้องหันหลังกลับไปหาเจ้าของเสียงทันที

 

                ‘ แม่.. พี่ไอ... ยัยป๊อป.. ทุกคน’ ภาพที่ฉันเห็นคือแม่ พี่ไอ และเพื่อนๆที่ฉันรักกำลังยืนยิ้มให้ฉันอยู่ตรงหน้า

 

                ‘ มานี่สิยู ’ แม่ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนแล้วอ้าแขนออก ฉันไม่พูดคำใดนอกจากวิ่งไปหาแม่แล้วสวมกอดไว้อย่างแน่น

 

                ‘ คิดถึง.. ยูคิดถึงแม่จังเลย ’ ฉันกอดแม่แน่นหน้าซุกกับอกอุ่นของแม่ สัมผัสที่ฉันตามหา สัมผัสที่ฉันเพิ่งรู้ในวันที่สายว่าฉันขาดมันไม่ได้ เพียงแค่ฉันคิดแบบนั้น น้ำตาก็หลั่งไหลลงมาอีกครั้ง

 

                ‘ ร้องไห้ทำไมกันยู เราได้เจอกันแล้วนี่นา ‘ พี่ไอเข้ามาใกล้ฉันแล้วขยี้หัวฉันเบาๆ

 

                ‘ นั่นสิยู แกนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆว่ะ ยัยยูคนเก่งของเราหายไปไหนเนี่ย 555555 ’

 ป๊อปพูดเสริมขึ้นมา ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างหัวเราะ

 

                ‘ ก็คนมันคิดถึงนี่หว่า ให้ทำไงได้ อยากกลับไปหาทุกคนใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย T 3T’

แต่ฉันก็ยังคงร้องไห้อยู่ ก็ลองใครมาเจอแบบฉันดิ ถ้ายังหัวเราะได้ให้สิบบาทเลย แต่ต้องไปเอาที่ไอ่ป็อปมันนะ เพราะตอนนี้ฉันไม่มีเงินสักบาท T .T

 

                ‘ เราต้องได้พบกันอีกแน่นะลูก ในนี้ ’ แม่พูดแล้วค่อยๆเอามือของท่านแตะมาตรงที่อกข้างซ้ายของฉัน

 

                ‘ จนถึงวันนั้น เราคงจะได้เจอกันอีกนะยู พี่จะรอเธอนะ ’ พี่ไอพูดขึ้น

 

                ‘ ใช่แล้วยู แกรีบทำตามความฝันของแกให้ได้นะ พวกเราจะรอแก ’ ป๊อปพูดเสริมต่อจากพี่ไอ

 

                ‘ ลูกต้องทำมันให้ได้นะ แม่จะรอลูกจ๊ะ ’ แม่ยิ้มให้ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินออกไปจากฉัน

 

                ‘ เดี๋ยวทุกคน อย่าทิ้งยูไปสิ พี่ไอ ป๊อป แม่.. ’ เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องเป็นทุกคนที่ฉันรักค่อยๆหายไปจากฉัน

 

                ‘ ไม่นะอย่าไปเลย ได้โปรดกลับมาเถอะนะ ทุกคน... ยูไม่อยากอยู่คนเดียว... ’ หยดน้ำตาใสของฉันไหลมาไม่หยุด ฉันไม่อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันไม่อยากโดดเดี่ยวแบบนี้... Y Y

 

                ‘ อย่าร้องเลยนะ ยูลูกพ่อ ’

เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาอีก เสียงนี้ เสียงที่ฉันไม่ได้ยินมานานเท่าไหร่แล้วนะ 12ปี ไม่สิ 13ปีสิ ตั้งฉันอายุ5ขวบหลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ยินเสียงนั้นอีกเลย

 

                ‘ พ่อ.. ’ ฉันหันไปหาเจ้าของเสียง และมันก็ใช่จริงๆ พ่อของฉันกำลังอยู่ตรงหน้าฉันจริงๆ

 

                ฉันวิ่งเข้าไปกอดพ่อด้วยความคิดถึง   ‘พ่อคะ.... ยูคิดถึงพ่อ..คิดถึงแม่และทุกคนจังค่ะ ยูขอโทษที่ทำตัวไม่ดีไม่เคยทำอะไรให้แม่สักอย่าง แต่ยูอยากกลับไปหาแม่จังค่ะพ่อ... Y Y ’

ฉันปล่อยโฮละบายความในใจให้กับคนที่อยู่ตรงหน้า ฉันกอดท่านไว้แน่น พ่อค่อยๆลูบหัวฉันเบาๆ อบอุ่นเหลือเกิน สัมผัสนี้ที่หายไปจากชีวิตฉัน คิดถึงเหลือเกิน

 

               ‘ ฟังนะคนดีของพ่อ ’ พ่อจับประคองใบหน้าฉันไว้ ‘ ไม่ว่าลูกจะไม่ดียังไง พ่อกับแม่ก็รักลูกเสมอนะเข้าใจไหม ?’

พ่อเช็ดน้ำตาที่กำลังเลอะเต็มใบหน้าของฉันเบาๆแล้วยิ้มให้ฉันอย่างเอ็นดู

 

              ‘แต่ยูยังไม่ได้ทำอะไรดีๆเลย ยังไม่ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างเลยนะคะ’

              ‘ใช่ เพราะลูกยังไม่เคยทำมัน ตอนนี้ยังพอมีเวลาที่ลูกจะทำมันให้เป็นจริงตามที่ลูกต้องการ เพราะงั้นลูกต้องสู้และห้ามร้องไห้ อย่าลืมสิ่งที่ตัวเองตั้งใจไว้นะลูก’ สิ่งที่ฉันต้องทำ คือพรที่ฉันได้จากนางฟ้ารินน่ะสินะ

 

ฉันพยักหน้าตอบเบาๆ  พ่อยิ้มให้ฉันอีกรอบ แล้วค่อยๆบรรจงจูบเบาๆบนหน้าผากของฉัน

              ‘พ่อรักลูกนะยู...’  เมื่อพ่อพูดจบ ร่างของพ่อก็ค่อยๆหายไปจากตัวฉัน

             ‘ไม่นะ พ่อ อย่าเพิ่งไป อย่าทิ้งหนู... !!’

 

 

 

 

                “ม่ายยยยยยย !!!!”  ฉันสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาอย่างเร็ว O_O!!!

 

                “ฝัน ? ฝันไปเหรอเนี่ย ?” ฉันฝันไปแต่ทำไมคราบน้ำตาของฉันยังคงอยู่เนี่ย T ^ T ฮึก... งือออ

                “ที่นี่ที่ไหนอีกแล้วเนี่ย ? “ฉันหันมองรอบๆตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในห้องนอนหรูกว้างสีชมพูดูสะอาดตาและน่ารักเหมาะกับหญิงสาวอย่างมาก

 

เห้ยยย มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย O[]O แต่เอ๊ะ.. เดี๋ยวนะ ตอนนั้นฉันตื่นมาแล้วอยู่ในสวนสาธรณะ และก็เจออีตาบ้าคนนึงกวนส้นสุดๆ = =;  แล้วฉันก็สลบไปนี่นา !!! จำได้แล้ววๆๆๆ หรือนายนั่นจะเป็นคนพาฉันมาที่นี่เนี่ย ไม่แน่ที่นี่อาจจะเป็นโรงแรมก็ได้ หรือไม่ก็เป็นสถานที่ลับที่จะพาฉันมาทำมิดีมิร้าย โอ้วว ไม่นะ ฉันไม่อย่าเสียเวอร์จิ้นฉันให้กับใครนะ ฉันจะมีลูกตอนอายุ 30 T [ ]T (ได้ข่าวว่าฉันจะมีชีวิตแค่1ปีนี่นา - -“)

 

                “ถึงจะแค่หนึ่งปีแต่ฉันก็ไม่อยากทำให้ตัวเองมีราคีหรอก ยังไงตอนนี้รีบหาทางออกดีกว่า” หลังจากที่เพ้อเจ้อยู่คนเดียวฉันก็ลุกขึ้นจากเตียงทันที

 

               “โว๊ะ เสื้อฉันทำไมแปลกๆเนี่ย?” ฉันก้มดูเสื้อผ้าตัวเองแล้วเดินไปที่หน้าตู้กระจกบานใหญ่

 

               “ว้าวววววววว O_O” คนในกระจกเนี่ยไม่ใช่ฉันใช่มั้ยนี่ ? ใส่ชุดเดรสสีชมพูฟูฟ่องหวานเชียว อย่างกับคุณหนูเลยไง น่าตกใจชะมัด

 

              “ดูๆไปฉันก็น่ารักนะนี่ คึคึ -//////-“  ชมตัวเองก็เป็นนะคนเรา กร๊ากกกกกกก - .. –

 

              “มันไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้นี่นา ยัยยูเอ๊ยโง่จริงๆ ต้องหาทางออกๆ = w =” เมื่อตั้งสติได้ฉันก็ค่อยๆเปิดประตูออกมาจากตัวห้อง

 

              ให้ตายเถอะสาบานมั้ยว่านี่บ้าน ทางเดินใหญ่ไปไหนเนี่ย ? โอยย ตายๆๆ ห้องก้มีเยอะเหลือเกิน แล้วจะเดินไปทางไหนดี - -“ บ้านหรือเขาวงกต เริ่มมึนเกิดมายังไม่เคยได้ยิน คนหลงทางในบ้าน -3 –

 

              ฉันเดินมองดูความงามของตัวบ้านเรื่อยๆ บ้านนี้น่าสนใจจริงมีรูปปั้นอะไรไม่รู้เยอะเยอะ แถมยังมีรูปเก่าๆแชวนอีก มันไม่ใช่บ้านเหอะนี่มันพิพิธภัณฑ์ชัดๆอ่ะ =[]=

 

              ฉันเดินลงมาจนถึงกลางบ้าน ฉันเดาเอานะว่านี่อาจจะเป็นห้องโถงเพราะมันใหญ่และกว้างมากจริงๆ ฉันว่าบ้านฉันยังไม่ได้ครึ้งของห้องน้ำในบ้านหลังนี้มั้ง (อันนี้ก็เว่อร์ไป - -)

 

                “แม่กระต่ายสาวคนนั้น” อยู่ๆก็มีเสียงชายแปลกๆดังขึ้นจากข้างหลังฉัน ทำให้ฉันต้องหันไปมองทันที

                “เธอหลงทางมาเหรอจ๊ะเนี่ย?”

หนุ่มหล่อเข้มผมสวยยาวประบ่าผิวขาวเนียนถามฉันที่กำลังยืนอึ้งในทำพูดของเขาอยู่ -//////-

 

                “(_ _)(- -)(_ _)(- -)(_ _)(- -)” ทำตัวไม่ถูกค่ะ ได้แค่พยักหน้าตามระเบียบ -____________-;;

 

                “555555555 เธอนี่น่ารักจริงๆ เธอคงเป็นคนที่ริวตะพามาสินะ น่าสงสารจริงๆ งั้นฉันจะเป็นคนพาเธอไปเอง” ว่าแล้วเขาก็รีบคว้ามือฉันแล้วพยายามพาฉันไปที่ไหนสักแห่ง

 

                “ดะ...เดี่ยวสิ จะพาฉันไปไหนเนี่ย?” นายบ้านี่มันอะไรกันวะ อยู่ๆมาลากๆถูๆฉันไปไหนเนี่ย =[]=

 

                “ก็ไปสวรรค์ของเราทั้งสองไงจ๊ะ แม่กระต่ายน้อยของฉัน >.^” เออ สวรรค์ก็ดีเหมือนกันอาจจะเย็นสบาย เห้ยยย!!บ้าแล้ว ไม่นะ ฉันยังไม่อยากขึ้นสวรรค์ไม่ว่าจะแบบไหนก็แล้วแต่เหอะ ไม่อยากตายไม่อยากเสียซิงเว้ยยยย T [] T

 

                “ไม่เอา ไม่ไปนะฉันไม่อาววววววววววววว TOT” ฉันพยายามดิ้นสะบัดออกจากนายนั่น แต่ฉันไม่มีแรงเลยอ่ะ ก็ไม่ได้กินอะไรเลยนี่นาย แงๆๆๆ พลังงานหาย T[]T

 

                “น่านะ ฉันจะทำให้เธอมีความสุขเองนะ ^O^”

ไม่เอา ฉันไม่อยากได้ความสุขแบบนั้น ไม่ๆๆ ไม่นะม่ายยยยยย TOT นายนี่แรงเยอะชะมัด นี่ฉันจะเสียความบริสุทธิ์แล้วจริงเหรอเนี่ย ??? T ____________ T

 

 

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

วันนี้จะอัพรวดสองตอนเลยนะคะ อีกตอนรอหน่อยน๊าคะ