lesson of angel 365วันเดิมพันหัวใจยัยจอมป่วน

lesson two

 

 

 

โรงพยาบาล : 20.34 pm

 

 

                กลิ่นของยาและไอของความหนาวเย็นค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละนิด ความรู้สึกนี้ชั่งเคว้งคว้างเหลือเกิน ทำไมสัมผัสได้ถึงความเศร้าอย่างนี้ ?

 

                ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นทีละนิด ‘ นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย เหมือนรพ.เลย แล้วฉันมานอนอยู่ตรงนี้ได้ไงวะ บ้าจริง’ ฉันลุกขึ้นยืน แต่ทำไมมันรู้สึกไม่เหมือนเดิมเนี่ย - -;

 

                “คุณหมอคะ ลูกดิฉันเป็นอะไรบ้างคะ เขาไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?”

เสียงของแม่นี่นา แม่มาอยู่ที่นี่ได้ไง ฉันหันไปมองตามเสียงที่อยู่ไม่ไกลจากฉันมาก สิ่งที่ฉันมองเห็นคือแม่และพี่ไอกำลังยืนร้องไห้อยู่ต่อหน้าคุณหมอท่านหนึ่ง

 

                “ตอนนี้คนไข้สมองกระทบกระเทือนอย่างมาก อาการหน้าเป็นห่วง เพราะไม่สามารถจะรับรู้อะไรได้อีก หากยังมีชีวิตอยู่หมอเกรงว่า...”

คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าและเห็นใจและหยุดพูดไปชั่วครู่หนึ่ง

 

                “ลูกดิฉันทำไมคะคุณหมอ..” แม่ร้องถามอีกครั้ง

                “เขาอาจจะหลับไปตลอดหรือที่เรียกว่าเจ้าหญิงนิทราครับ”

เมื่อพูดจบคุณหมอก็เดินจากไปปล่อยให้แม่และพี่สาวของฉันยืนอึ้งในคำพูดของเขา

 

                “ยู..ไม่นะ.. ลูกแม่ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย”

แม่ถึงกับเข่าอ่อนร้องไห้ไม่ยอมหยุด จนพี่ไอต้องเข้ามากอดและประคองตัวแม่เอาไว้

 

                “ยูต้องไม่เป็นไรค่ะแม่ เขาต้องหายมันต้องไม่เป็นแบบที่หมอบอกแน่” พี่ไอปลอบใจแม่และปลอบใจตัวเอง พลางร้องออกมาไม่หยุดเช่นกัน

 

                ‘ นี่เรา... เราจะตายแล้วจริงๆเหรอ?   ‘ ฉันเองก็เป็นอีกคนที่อึ้งในคำพูดที่ได้ยิน ไม่สิตอนนี้ฉันไม่ใช่คนแล้วนี่

 

                ฉันค่อยๆเข้าไปหาแม่และพี่สาวช้าๆ มองดูพวกเขาที่กำลังร้องไห้อยู่ และฉันเองก็ร้องไม่ต่างจากพวกเขาเลย

 

                ‘ แม่คะ.. แม่ได้ยินยูมั้ย ยูอยู่นี่นะแม่  ’ ฉันนั่งลงมองทั้งสองแล้วพูดออกมา แต่ดูเหมือนเสียงของฉันจะไปไม่ถึงพวกเขาเลย

 

                ‘ พี่ไอ แม่ ยูอยู่นี่นะ อย่าร้องสิยูยังไม่ได้ไปไหนเลย... ’

ฉันเอื้อมมือไปจับตัวแม่แต่ความพยายามเหลือเพียงศูนย์ เพราะร่างของฉันในตอนนี้ไม่ได้ต่างอะไรกับสายลมที่ไร้ร่องรอย

 

                “ยู..” เสียงสะอึกสะอื้นของแม่ทำให้หัวใจที่ไร้เลือดเนื้อของฉันเจ็บและเหน็บหนาวเหลือเกิน

 

                ‘ แม่..พี่ไอ.. ยูขอโทษนะคะ ‘

ความเจ็บปวดของฉันในครั้งนี้มันมากมายเหลือเกิน ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอย่างไรต่อไป สมองฉันมันสับสน ฉันทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร้องไห้ไปพร้อมๆกับพวกเขาทั้งสองคน

 

แต่แล้วภาพตรงหน้าก็ค่อยๆลางเลือนหายไป ฉันมองเห็นแม่และพี่จางลงเรื่อยๆ

              ‘ แม่ ! พี่ไอ! ‘ ฉันตะโกนด้วยความตกใจเมื่อมองเห็นว่าแม่และพี่สาวฉันค่อยๆหายไป

              ‘ ไม่นะ ไม่ อย่าทิ้งยูไป ยูกลัว แม่..พี่ไอ.... ’

ฉันเอื้อมมือไปพยายามจะคว้าพวกเขาไว้ แต่พวกเขาค่อยๆหายไปจากสายตาฉัน เหลือเพียงฉันอยู่ตัวคนเดียว

 

ฉันค่อยๆก้มหน้าร้องไห้เหมือนคนบ้า เสียงสะอึกสะอื้นของฉันดังก้องอยู่ในหู ฉันไม่มีใครแล้วไม่เหลืออะไรแล้ว ตอนนี้พระเจ้าคงเอาชีวิตฉันแล้วจริงๆใช่ไหม ? ฉันยังไม่ทันทำอะไรดีๆเลยนะ ยังไม่ได้ทำอะไรให้แม่กับพี่เลย ยังไม่ได้บอกรักแม่ยังไม่ได้กอดท่านเลย และฉันยังไม่รู้จักความรักเลยนะ...

 

               ‘ ชู่ววว์...’

เสียงหวานไพเราะดังขึ้นมาทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้น ภาพที่ฉันเห็นคือฉันอยู่ในให้กว้างๆสีขาวแสบตาที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้อะไรสักอย่าง ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกัน ?

 

             ‘ ใครน่ะ ? แล้วที่นี่ที่ไหนกัน ? ‘

ฉันตะโกนถามเจ้าของเสียงพร้อมกับหันไปรอบๆที่ไม่มีใครอยู่เลยในที่นี้

 

           ‘ ฉันชื่อริน ตอนนี้เธออยู่ในห้องแห่งความหวัง ’ เสียงหวานดังขึ้นมาอีกครั้ง

 

           ‘ พาฉันออกไปหาแม่ได้มั้ย ? ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ’

ฉันร้องไห้อีกครั้ง ตอนนี้ฉันไม่สนหรอกว่าฉันจะอยู่ที่ไหนใครจะพูดกับฉันอยู่ ฉันสนแค่ว่าขอให้ฉันมีทางออกที่จะไปหาแม่และพี่ไอได้ก็พอ

 

           ‘ ฉันพาเธออกไปไม่ได้หรอกนะ เพราะชีวิตของเธอตอนนี้ขึ้นอยู่กับฉัน ’ เสียงหวานนั้นตอบกลับขึ้นมาทันที

 

           ‘ ทำไม ? หมายความว่าไง ? แล้วเธอคือใคร ? อยู่ตรงไหน ? ออกมาดิ ! ’ ฉันตะโกนถามเสียงปริศนานั่น

 

            ‘ โอเคมนุษย์โลกเนี่ยใจร้อนจริงๆ ’ พูดจบแสงสว่างจ้าก็เกิดขึ้น ทำเอาฉันที่ยืนอยู่แสบตาจนแทบมองไม่ได้

 

                เมื่อแสงนั้นหายไปภาพที่ฉันเห็นคือหญิงสาวคนหนึ่ง เธอสาวมากสวยจนคนที่หยุดมองอาจจะลืมหายใจได้เลย ดวงตาของเธอกลมโตสีฟ้าเป็นประกาย จมูกเป็นสัน ปากเล็กสีชมพูได้รูป แก้มแดงละเรื่อเหมือนผลแอปเปิ้ลน่าทาน ผมของเธอเป็นสีทองยาวเงางาม พร้อมด้วยหุ่นที่ดูดีและปีก เอ๊ะ..! ปีก ? ใช่เธอคนนี้มีปีกสีขาวอยู่ข้างหลัง โอ้ววววววววววววว !! O_O

 

                ‘ ธะ..เธอ..เธอเป็นตัวอะไรเนี่ยยย ? ’ ถึงจะสวยแค่ไหนแต่เล่นอยู่ๆโผล่มาแบบนี้ก็ตกใจเหมือนกันเหอะ

 

                ‘ หยาบคายสุดๆ ฉันเป็นนางฟ้าย่ะ รู้จักมั้ยนางฟ้าเนี่ย =^=’

นางฟ้าคนสวยทำหน้าบึ้งตึงทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันพูด

 

                ‘ ใครจะไปรู้ล่ะเออ 555555555 แต่เมื่อกี้เธอบอกว่านางฟ้าเหรอ ? - -“ ’

ฉันพูดแล้วเดินวนดูรอบๆตัวยัยนี่ คงจะเป็นนางฟ้าจริงมั้งปีกนี่ก็น่าจะของจริงด้วยไง

 

                ‘ อย่ามาจับจับปีกฉันมั่วนะยะ เดี๋ยวจับสาปเป็นเจ้าหญิงคางคกเลยไง =O= ‘

กรี๊ดดดดด ใครจะยอมกันล่ะเออ เจ้าหญิงคางคงน่าเกลียดที่สุด T ^ T

 

                ‘ เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ ฉันชื่อริน นางฟ้าที่จะมาช่วยเธอ เพราะเธอเป็นภารกิจของฉันที่จะต้องทำให้สำเร็จลุล่วง โฮะๆๆ ‘

                ‘ ภารกิจ ? อะไรของเธอเนี่ย ? ‘ ภารกิจบ้าอะไรนี่เธอเห็นฉันเป็นของเล่นในเกมส์ของเธอรึไงเนี่ย =__=;

 

                ‘ ฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นของเล่นรู้ไว้ด้วยเบ๋บี๋ หุหุ ^.^ ‘ นั่นยังจะมาอ่านใจฉันอีก ยัยคนนี้น่ากลัวจริงๆ - -

 

                ‘ ใครน่ากลัวกันย่ะ เดี๋ยวเถอะ = [] = แต่จะยังไงก็ชั่งภารกิจของเธอมันจะทำให้ฉันเป็นนางฟ้าอย่างเต็มตัวสักที เพราะงั้นเธอต้องมาช่วยให้ฉันทำสำเร็จด้วยไง อิอิ ’ ยัยนางฟ้ายิ้มหน้าแป้น เธอนี่มันไร้สาระจริงๆ  - -“

 

                ‘ ฉันไม่ได้ไร้สาระย่ะ ฉันพูดจริง ’ นี่งานอดิเรกเธอคือการอ่านใจคนอื่นรึไงเนี่ย = [ ]=

 

                ‘ ตอนนี้ฉันยังอ่านใจคนอื่นมากไม่ได้หรอกนะเออ เพราะฉันยังเป็นแค่นางฟ้าฝึกหัด แต่ถ้าเธอช่วยฉัน ฉันก็จะได้มากกว่านี้ ’

                ‘ เหอะๆแล้วจะให้ฉันช่วยเธอยังไง ? ตัวฉันเองยังเอาไม่รอดเลยไง ‘ ฉันเอ่ยถาม โอยย ทำไมต้องมาเจอเรื่องปัญญาอ่อนด้วยเนี่ย -_________-;;

 

                ‘ มันไม่ใช่เรื่องปัญญาอ่อน แต่มันเป็นเรื่องของเธอ เธอบอกฉันสิในตอนนี้เธอต้องการอะไรมากที่สุด ? ‘ ฉันนิ่งไปกับคำถามของนางฟ้าจอมป่วนคนนี้

 

                ‘ ฉันอยากกลับไปอยู่กับแม่และพี่.. ’ ฉันตอบนางฟ้ารินเบาๆ

 

                ‘ เสียใจเรื่องนี้ฉันให้เธอไม่ได้หรอก ’ เอ้า แล้วจะถามอะไรซากอะไรวะเนี่ย T ^T

 

                ‘ เธอไม่อยากได้อะไรมากกว่านี้รึไง ? คิดสิคิดๆๆๆ ^ O ^ ‘ แล้วจะให้คิดอะไรตอนนี้ย่ะคนไม่มีอารมณ์คิดไง = =;

 

                ‘ ฉันอยากรู้จักความรักที่แท้จริง ’ อ่าวเวณ ปากฉันทำไมมันชอบพูดอะไรไปเองวะเนี่ย - . –

                ‘ ถ้าเรื่องนี้ล่ะได้เลยไงนางฟ้ารินรินจัดให้ได้ 555555 ’

                ‘ แล้วฉันก็ยังไม่ได้ทำอะไรดีๆเลยไง ไม่เคยทำอะไรดีๆให้ใครสักคนเลย แม้แต่คนที่ฉันรัก ฉันก็ยังไม่เคยทำให้ ._. ’

                ‘ น่าเห็นใจเธอจริงๆ โอเคงั้นฉันจะทำให้เธอสมหวังเอง  ’ นางฟ้ารินพูดขึ้น ทำให้ฉันกลับมามีความหวังอีกครั้ง

 

                ‘ แต่มันยังมีข้อแม้อยู่ว่า เธอจะต้องหายไปจากบ้านเกิดของเธอและไปอยู่ในพื้นที่ใหม่ที่ไกลเลย โชคชะตาจะนำพาเธอให้เจออะไรหลายๆอย่าง เธอต้องรีบทำความดีและหาความรักที่แท้จริงให้ได้ เพราะเธอจะมีเวลาอยู่บนโลกมนุษย์ได้แค่เพียง 365 วันเท่านั้น และหลังจากวันนั้นเธอก็จะหายไปตลอดกาล ^-^ ’

                ‘ 365 วัน ก็ 1 ปีนี่นา !! ทำไมมันน้อยจังอ่ะ T ^T’ น้อยเกินไปสำหรับฉันนะเนี่ย มากกว่านี้ไม่ได้รึไงกัน แงๆๆๆ

 

                ‘ อย่าเรื่องมากฉันให้พรก็บุญแล้วย่ะ = =; เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะ โฮ่ะๆๆ ’ เหออ เอาเถอะอย่างน้อยก็ยังมีเวลาอยู่นี่หว่า ดีกว่าไม่มี -3-

 

                ‘ คิดได้เริ่ดมากค่ะ 555555 เอาล่ะฉันจะให้พรขอนี้กับเธอ อย่าลืมที่ฉันบอกล่ะเธอต้องทำมันให้ได้ไง ’ นางฟ้าคนสวยใช้นิ้วเรียวของเธอแตะเบาๆที่หน้าผากของฉัน  สัมผัสของเธอชั่งอบอุ่นมันทำให้ฉันน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

 

ภายในห้องกว้างสีขาวสว่างจนแสบตา สายลมพัดอ่อนๆปนกลับกลิ่นไอของดอกไม้อ่อนๆผสมปนกันอยู่ทั่วทุกอนูห้อง และภายใต้ใบหน้าที่มีหยดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเหมือนลำธารที่เย็นเฉียบ

 

“ฉันจะทำให้คำขอของเธอเป็นจริงแค่365วันเท่านั้น จงจำไว้...” 

เมื่อสิ้นเสียงคำหวานแสงอันเจิดจ้าก็แล่นเข้าในหัวสมองฉันทันที

 

 

 

 

 โปรดติดตามตอนต่อไป

อัพตอนสองเร็วหน่อยกลัวคนจะลุ้นเกินค่า อิอิ ฝากกันหน่อยเนอะๆ