lesson of angel 365วันเดิมพันหัวใจยัยจอมป่วน

 

 
 
Lesson one.
 
                ภายในห้องกว้างสีขาวสว่างจนแสบตา สายลมพัดอ่อนๆปนกับกลิ่นไอของดอกไม้อ่อนๆผสมปนกันอยู่ทั่วทุกอนูห้อง และภายใต้ใบหน้าที่มีหยดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเหมือนลำธารที่เย็นเฉียบ
 
“ฉันจะทำให้คำขอของเธอเป็นจริงแค่365วันเท่านั้น จงจำไว้...” 
 
เมื่อสิ้นเสียงคำหวานแสงอันเจิดจ้าก็แล่นเข้าในหัวสมองฉันทันที
 
ก่อนหน้านี้ 6 ชั่วโมง : 15.48 pm.
 

          “ยู ฉันว่านี่มันจะมากไปแล้วว่ะแก เขาเรียกรุมกันชัดๆเลย = []= “

ป๊อป หรือชื่อในวงการของมันคือป๊อปซี่ แม่มันเรียกอีป๊อป คนนี้มันคือเพื่อนรักฉันเองค่ะ
                “ปอดแหกจริงแกอีป๊อป แกไม่สู้ก็ไม่อยู่ข้างหลังฉันเลยไป”
ส่วนเสียงอันไพเราะเหมือนนกไดติงเกลนี้ก็คือเสียงฉันเอง โฮ๊ะๆๆ สวยๆเก๋ๆแบบนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ยูศิษย์แม่ชะม้อย(?)คนนี้ อิอิ ๐(>w<)๐
 
                “เอาเหอะอีคนเก่ง แต่นี่ฉันว่ามันเยอะไปนะแก ดูดิมันเล่นยกพวกมาแบบนี้ฉันว่าไม่ไหวเรียกกำลังเสริมเหอะ”

อีป๊อปเพื่อนรักดูมันจะกลัวมากกับเหตุการณ์ครั้งนี้ ท่านผู้อ่านอาจจะมึนและงงว่าอีพวกนี้ทำบ้าอะไรกัน จะอธิบายแบบพอสังเขปนะคะ คือว่าตอนนี้ฉันกำลังนัดตบกับเด็กสายสามัญอยู่ค่ะ 55555 = ^ =
 
              “เออเอางั้นก็ได้ งั้นแกไปโทรบอกไอ้โต้งให้รีบมาไงเดี๋ยวฉันจะไปเจรจากับมัน”

ก็ไม่รู้หรอกนะว่าตบกันเขาจะมีการเจรจาก่อนมั้ย แต่จะลองทำดู ฮิฮิ - -“
                “โอเคเลยค่ะอีเพื่อน เดี๋ยวโทรไปบอกให้รอนี่นะเว้ย”พอพูดจบมันก็รีบวิ่งหายไปปล่อยให้ฉันยืนสวยอย่างอ้างว้างคนเดียว
 
                “อีเพื่อนเวณโทรตรงนี้ไม่ได้รึไงวะนี่ = 3 =” (บ่นพึมพำๆ)
                “ไหนใครคืออียูที่เขาว่าเก่งว่าแน่วะ”
 

เสียงแหลมๆของฝ่ายตรงข้ามดังขึ้นมาพร้อมกับสีหน้ากวนๆของมัน หมั่นไส้จริงๆอีนี่ = =;
 
                “โง่หรือโง่ ? ฉันก็ยืนอยู่คนเดียวตรงนี้ตาบอดรึไงวะ? ”

ฉันตะโกนกลับด้วยสีหน้าที่กวนส้นยิ่งกว่า หน๊อยยย อีนี่โบ๊ะหน้าซะเทาเชียวนะไม่บอกนี่ไม่รู้เลยนะว่าคน คิดว่ากระดาษแข็งขาวเทาที่ไหนมาตั้งอยู่ตรงนี้ 555555555 =___=
 
          “แกนี่ปากดีนักนะ แย่งแฟนชาวบ้านแล้วยังจะทำกร่างใส่อีกหน้าไม่อายจริงๆเลยนะ”

อุ๊ยตายย อีช้างพังมันโมโหแล้ว (ความจริงมันไม่อ้วนหรอกแต่มันกำลังตกมันเหมือนช้างไง) 55555
 
          “ฉันน่ะมีดียิ่งกว่าปากอีก แล้วฉันไม่เคยแย่งแฟนใครค่ะ แฟนเธอแหละมายุ่งกับฉันเอง ถ้าเธอคิดว่าดีพอเธอก็ล่ามโซ่แฟนเธอแล้วเดินจูงสิคะ อย่าให้มันมายุ่งกับฉัน เพราะฉันเองก็รำคาญ = =;;;”

 สาบานเหอะถึงฉันจะเป็นคนแบบนี้แต่ฉันไม่เคยยุ่งของชาวบ้าน อย่าว่าแต่ของคนอื่นเลยไงของตัวเองฉันยังไม่เคยมีเลยนะเออ ให้ตายเรียกมาเพราะเรื่องแค่นี้ โอยย ปวดกระบาลจริงๆ = 3 =
 
                “อีหน้าด้าน ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!” อีช้างพัง(?)มันเริ่มโมโหอีกแล้วค่ะ - -“
 
                “ทนไม่ไหว ? ก็ไม่ต้องทนสิค้า!!!”

เมื่อพูดจบ เท้าอันสวยและเรียวงามของฉันก็ถีบเข้าตรงท้องอีช้างอย่างเต็มแรงก่อนที่มันจะลงไปนอนลงกับพื้น
                “อีนี่แกทำเพื่อนฉันรึ!?” เพื่อนของมันที่อยู่กันเป็นสิบค่อยๆก้าวมาหาฉันที่อยู่ตัวคนเดียว - -“
อีป๊อปซี่ขี้ติดตูดมึงไปไหนเนี่ยยยยยย กูไม่ใช่ยอดมนุษย์นะที่จะจัดการอีพวกนี้ได้ มึงทิ้งกูอ่ออีบ้า T____T
 
                “เห้ยยๆ !! เรื่องนี้พวกแกไม่เกี่ยวอย่าหมาหมู่มันไม่ยุติธรรม!!”
คือความจริงสู้ไม่ได้ไง เลยต้องเอาข้อนี้มาอ้างก่อน
 
                “ไม่ต้องไปฟังมัน รุมมันเลยเพื่อน!”
อีช้างพังค่อยๆลุกขึ้นแล้วสั่งการเหล่าช้างอีกหลายเชือกทันที อ่าวอีนี่มึงมันไม่มีจรรยาบรรณของการเป็นนักรบเลยนะ อย่างนี้เขาเรียกว่ารุมเว้ยอีโง่อีช้างพัง!! =[]=
 
                “เออ เข้ามาเลย ฉันกลัวซะที่ไหนกัน” อีปากจ๋าทำไมพาซวยอย่างนี้คะ T ^T
                พอฉันพูดจบเหล่าบรรดาช้างก็ค่อยๆเข้ามาหาฉัน คิดดูสิฉันเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆนะทำไมต้องมารุมด้วยเนี่ยยย เอาเถอะมาถึงขั้นนี้สู้ล่ะวะไม่ถอยหรอก !! =O=
 
          “อียู ฉันมาแล้ววววว”
เสียงสวรรค์ดังขึ้น อีป๊อปค่ะมันมาแล้วมาพร้อมเพื่อนๆอีกหลายคนเลยไง ให้รอนานเลยนะรีบเลยไงมันจะฆ่าฉันแล้ว(?)
 
                ทั้งสองฝ่ายต่างเข้าหากันตบตีต่อยหยิกบิดจิ้มชิมครีมจุ่มนม(อันหลังๆนี่น่าจะไม่ใช่ - -“)กันอย่างเมามันส์ ส่วนฉันก็เล็งไปที่นางพญาช้างอีตัวเสียงแหลมนี่แหละ หาว่าฉันแย่งแฟนแกใช่มั้ย ต้องเจอแบบนี้ไง โฮ๊ะๆๆๆ
                ในระหว่างที่กำลังชุลมุนวุ่นวายเหมือนอยู่ในสนามมวยที่มีทั้งนักมวย คนดูและตากล้อง อย่างว่าล่ะประเทศไทยพี่แกชอบถ่ายคลิปตบกัน ถ้าจะถ่ายก็ถ่ายฉันดีๆแล้วกัน อย่าถ่ายตอนฉันหน้าเบี้ยวๆไม่เอาไม่ดี = .. =
 
                “เห้ยย หนีเร็วมึงตำรวจมา!!!”
เสียงของใครคนใดคนหนึ่งดังขึ้นทำเอาทุกคนที่อยู่ ณ.ตรงนี้หยุดนิ่งไปสามวินาทีก่อนที่จะรีบวิ่งหนีกันแบบไม่คิดชีวิต
 
                “อียูหนีๆๆๆๆๆๆๆๆหนีเร็ววววววๆๆๆๆๆ!! >O<”
ฉันน่ะหนีแล้วไงแกสิหนีให้ทันเถอะอีป๊อป วิ่งอยู่ข้างหลังยังเจือกมาพูดให้ฉันเร็วอีก =[]=
 
                “ป๊อป แกเนี่ยวิ่งให้มันเร็วหน่อยได้มั้ยวะห่วยจริงๆ”
ฉันหันไปดูอีเพื่อนรักที่มัวแต่วิ่งอืดอาด ป๊อปมันไม่เก่งเรื่องวิชาพละมาแต่ไหนแต่ไร แต่ตอนนี้น่าจะวิ่งให้มันเร็วหน่อยไง = =;
 
                “บึกก..!” รู้สึกเหมือน ฉันจะไปชนอะไรเข้าสักอย่างแล้วไงเนี่ย - -“
แต่ทำไมไม่เจ็บวะ แปลกจริง
 
                ฉันค่อยๆหันหน้าไปมองสิ่งกีดขวางที่ฉันชนอยู่ตรงหน้า แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า..
                “ตำรวจ!!!! O[]o” โอยย หนีมาตั้งนานมาเจออยู่ตรงหน้าเลยไง ซวย วันนี้มันวันซวยอะไรของกูคะเนี่ยยยย เพราะเจ้าชั่งกลั่นแกล้งจริงๆ T ^ T
 
 
 
 
 
 
สถานีตำรวจ : 18.09 pm
 
          “เพี๊ยะ..!!” เสียงฝ่ามือกระทบลงที่หน้าของฉันอย่างเต็มแรง ทำเอาใบหน้าของฉันหันไปตามแรงมือ
                “ยูแกมันอีลูกไม่รักดี ! ทำไมแกชอบทำให้ฉันขายหน้า แกนี่มันสอนไม่เคยจำเลยจริงๆ”
แม่ของฉันตะโกนลั่นสน.ด้วยความโมโหและทนไม่ไหวของพฤติกรรมที่แย่ๆของฉัน
 
                “แม่คะพอเถอะแค่นี้ยูมันก็คงสำนึกผิดแล้ว”
ไอพี่สาวของฉันลุกขึ้นบอกให้แม่ใจเย็นลง พี่สาวของฉันเป็นคนดีเรียนเก่งสุภาพและเรียบร้อย ต่างกับฉันเลยไง คนข้างบ้านพูดกันบ่อยๆว่าฉันมันลูกนอกไส้หรือเปล่า = 3 =
 
                “มันจะสำนึกได้ไง ดูหน้ามันสิมันแม่ด่ามันมันยังไม่รู้สึกอะไรเลย!!”
ฉันเปล่าไม่รู้สึกนะแต่หน้าฉันมันไปเองนี่หว่า
(-___________-) หน้าแบบนี้สวยออกเป็นไหนๆ อิอิ
 
                “ผมจะเอาเรื่องคุณให้ถึงที่สุด คุณกล้ามากที่ปล่อยให้ลูกคุณมาทำร้ายลูกผม”
พ่อของยัยช้างพังพูดออกมาเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยความโมโหเป็นที่สุด
 
                “เรื่องไรลุงฉันไม่ได้เป็นคนนัดท้าสักหน่อย อีช้างเอ้ยลูกสาวลุงตะหากเป็นคนนัดพวกฉันมาทำไมฉันต้องโดนคำขู่จากลุงด้วย”
ฉันพูดเสียงเรียบตอบแต่สีหน้าฉันโครตกวนส้นเลยว่ะ 555555555 - -;
 
                “ยัยเด็กนี่ปากเก่งจริง พวกคุณดูแลลูกยังไง ไม่มีการอบรมสั่งสอนรึไงกัน!”
ตาลุงนั่นโมโหหนักขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดกวนๆจากฉัน
 
                “อ่าวลุง พูดงี้ได้ไงวะ ฉันทำก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับแม่กับพี่ฉันเลยนะเว้ย!!”
เริ่มโมโหแล้วนะไอ้แก่ชอบโอ๋ลูกนี่ =[   ]=
 
                “อียู !!! พอเลยหยุดเลยแกจะทำฉันอับอายขายขี้หน้าไปถึงไหน ?! เอ่อ.. ต้องขอโทษแทนลูกสาวดิฉันด้วยนะคะคุณ ฉันผิดเองที่ไม่มีเวลาอบรมมันเท่าที่ควร (_ _)”
แม่ตะหวาดใส่ฉันก่อนที่จะหันไปก้มหัวขอโทษไอ้ลุงนั่น แม่อ่ะทำไมต้องไปขอโทษมันด้วย ลูกมันตะหากที่ผิด =3=
 
          “ก็ได้ผมจะไม่เอาเรื่องพวกคุณ แต่คุณต้องให้ลูกสาวคุณกราบขอโทษผม!!”
อ่าว ไอ้แก่นี่มึงวอนโดนตีนกูแล้วไง ชาตินี้กูยังไม่เคยก้มหัวกราบใครเลย มึงเป็นใครมาจากไหนเนี่ย
 
                “ยูทำตามที่เขาบอกเถอะเรื่องมันจะได้จบๆพี่ขอล่ะ”
พี่ไอเข้ามาขอร้องกับฉันเบาๆ เพราะรู้แน่ว่าฉันคงไม่ยอมทำเรื่องแบบนี้เป็นอันขาด ก็แน่ดิใครจะไปยอม ฉันไม่ใช่คนผิดนะเว้ยยย = [ ] =
 
                “ว่าไงจะทำมั้ย?” ลุงคนนั้นยิ้มมุมปากเหมือนจะบอกว่าตอนนี้มันถือไพ่เหนือกว่าฉัน
 
                “ไม่”ฉันตอบเสียงแข็ง และด้วยสายตาที่โกรธจนถึงขีดสุด = =
 
                “ยูแกมัน!! ขอโทษค่ะลูกฉันมันดื้อมันไม่ดีมันเลว ดิฉันจะขอโทษแทนเอง”
                “แม่ไม่ต้องไปขอโทษมัน มันมีสิทธิ์อะไรต้องมาให้เราขอโทษด้วย”
                “เพี๊ยะ..!!!!”
เมื่อสิ้นคำพูดของฉัน ฝ่ามือของแม่ก็ตบลงมาที่ใบหน้าฉันเต็มแรงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ รับรู้ถึงความรู้สึกชาบนใบหน้าที่โดนแรงกระทบ เลือดค่อยๆไหลออกจากมุมปากเล็กน้อย
 
          “ยูแกมันเด็กไม่รักดี ฉันไม่เคยสอนแกให้เป็นแบบนี้ ทำไมถึงได้เลวแบบนี้”
แม่ด่าฉันพร้อมกับมีน้ำตาหลั่งไหลออกมา ฉันไม่ดีใจหรอกนะที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้แต่เรื่องนี้ฉันไม่ผิดจริงๆ
 
                “แม่ก็ว่าแต่ยู ยูทำอะไรก็ผิดไปหมดเลย ทั้งๆที่ยูไม่ได้เป็นคนก่อเรื่องแท้ๆเลยนะ! ถ้าไม่มียูแม่กับพี่คงมีความสุขกว่านี้ใช่มั้ย ?!”
ฉันละบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจพร้อมกับร้องไห้ออกมาไม่ต่างจากแม่ที่กำลังร้องไห้อยู่
 
                “ใช่!! กูคงมีความสุขกว่านี้ มึงจะไปตายที่ไหนก็ไปเลย!!!”
เสียงและคำพูดของแม่ชั่งกรีดหัวใจอย่างมาก ฉันเจ็บเหลือเกินที่ได้ยินคำคำนั้น
 
                “ได้.. งั้นยูจะไปตายเอง!!!!” พูดจบฉันก็รีบวิ่งออกจาสน.โดยไม่ฟังเสียงพูดของใครใดๆทั้งสิ้น
 
                แม่ไม่อยากให้ฉันมีชีวิตอยู่แล้ว แล้วฉันจะอยู่ไปเพื่ออะไร ทำไมไม่มีใครเข้าใจฉันเลยสักคน  ถ้าฉันตายไปคงจะดีใช่มั้ย เอาชีวิตฉันไปเลยสิ พระเจ้าอยากได้ชีวิตห่วยๆแบบลูกนักใช่มั้ย ? ก็เอามันไปเลยสิ !!!
 
                ขาที่วิ่งก้าวไม่ยอมหยุดไม่ต่างจากน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหลของฉัน ฉันวิ่งอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างว่าจะมีใครหรือมีอะไรยังไง ในตอนนั้นสมองฉันมันหดหู่และเสียใจเป็นอย่างมาก แต่แล้ว...
 
                “โครมมมมมม!!!!”
เสียงกระแทกอะไรสักอย่างมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองลอยเคว้งคว้างไปหมด เหมือนตัวเบาแทบจะไม่มีความรู้สึกใดๆ เหมือนกับว่าวิญญาณกำลัง..ออกจากร่าง...
 
                “เห้ยย !!! มีคนโดนรถชน” เสียงของใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น ผู้คนต่างวิ่งพากันมุงดูที่เกิดเหตุแห่งนั่น
                “ยู ยู ยู!!!!!!!!” เสียงที่คุ้นหูนี้เรียกชื่อของฉันไม่หยุด
                ‘ หืม.. รถชนเหรอ? แล้วเสียงใครเรียกฉัน ?  อืม.. แต่ชั่งเถอะเหนื่อยจังเลย ’ ฉันหลับตาลงปล่อยตัวและใจให้ลอยเคว้งตามสายลม...
 
 
 
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ
ปล.อาจจะมีคำไม่สุภาพหน่อยต้องขออภัยด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ติชมด้วยนะจะได้เอาไปปรับปรุงค่าา > w <