The Kid , No kid.

        "เราน่าจะทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกเนอะ"  
        เซโตะรับน้ำอัดลมด้วยมือแล้วยื่นเบอร์เกอร์ให้ด้วยมือซ้าย  ซึ่งคาโอรุรับมันมาพร้อมการพยักหน้าเห็นด้วย  ทั้งสองคนไม่มีวี่แว่วของการดื่มน้ำอัดลมที่ 'หวานเกินไป' หรือกินซอสในเบอร์เกอร์ที่ 'รสชาติแย่' เลยสักนิด  เห็นได้ชัดว่าข้อค้านในตอนแรกมันไม่มีความจริงเลย
        ที่มีข้อสรุปที่ดีเช่นนี้ได้ก็เพราะโรซารี่โกรธแทบควันออกหู  ราคาบัตรที่แพงลิบลิ่วแล้วการเปลืองแรงแค่ไหนในการทำให้ลูกเห็บตกแทนหิมะ  แทนที่จะใช้โอกาสหายากในการสวีทวี้ดวิ้ว  ยังจะทะเลาะกันอีก!  
        โซราซี่ปลอบเพื่อนสาวผมทองให้ใจเย็นๆเข้าไว้  แล้วหันซ้ายขวาหาคู่รักที่กำลังทะเลาะในเรื่องเดียวกัน  จัดการบอกวิธีแก้ไขให้  แถมยังมอบบัตรสวนสนุกให้เป็นของรางวัล  หากพวกเขาและเธอยอมรับวิธีนี้  ซ้ำยังกำชับให้แสดงวิธีการนั้นใกล้ๆกับพวกคาโอรุโดยดึงความสนใจให้มากที่สุด
        สาวประเภทสองผมทองอดคิดไม่ได้จริงๆว่าถ้าปล่อยให้เพื่อนทำงานเพียงลำพังจะสำเร็จจริงๆหรือเปล่า?
        คาโอรุกินไปก็ดูรายการเครื่องเล่น  ฟ้าสีเทาครึ้มบ่งบอกว่าลูกเห็บคงตกอีกนาน  เครื่องเล่นอื่นที่อยู่ในร่มก็คงเป็นพวกโชว์ตามละครเวทีที่มีไว้สำหรับพวกเด็กๆแล้วก็หนึ่งในสุดยอดเครื่องเล่นของที่นี่เมจิคคัลเลอร์ รูม
        "ก็แค่ห้องที่มีประตูหลากสีเยอะๆแล้วก็ผู้หญิงติดสลิง  น่าสนใจตรงไหนกัน"
        "ผู้หญิงติดสลิงอะไร!"  คาโอรุเสียงสูง  "นางฟ้าแสนสวยต่างหากล่ะ  เห็นไหมๆ  แถมห้องนี้ยังติดกับอลิซรูมด้วยล่ะ"
        ตามความรู้สึกของเซโตะที่โดนเอาปลิวมาชูแทบติดหน้าแล้วก็ยังคงเป็นผู้หญิงติดสลิงยิ้มหวานลอยอยู่กลางอากาศอยู่วันยังค่ำ  แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่ได้ชอบฟังนิทานเจ้าหญิงอยู่แล้ว  และอาจเป็นเพราะเขาไม่ได้สนใจอะไรในเรื่องเจ้าชายกบนัก  จึงไม่ได้เกลียดกลัวการโดนจุมพิตแบบคาโอรุ
        แต่อย่างไรก็ตามทั้งเบอร์เกอร์และน้ำอัดลมก็หมดแล้ว  เครื่องเล่นที่อยากก็วืดเพราะลูกเห็บ  จะคล้อยตามไปก่อนก็ได้
        ขณะที่เซโตะเดินไปกับคาโอรุ  สาวผมทองคนเดิมกอดอกพูดพึมพำ  "ใช่ๆ ผู้หญิงติดสลิงอะไรกัน  นางฟ้าต่างหากล่ะ  เนอะ..."
        เมื่อเห็นโซราซี่กลั้นขำแทบไม่อยู่  โรซารี่ก็ได้แต่ยึดฮึดฮัดอยู่คนเดียว  ฮึ่ย ยัยแม่มดใจร้าย  ใช่เลย คำนี้แหละ ยัยแม่มดใจร้าย!
 
        ในห้องเมจิคคัลเลอร์รูมหลากสีสันราวกับสร้างขึ้นจากสายรุ้ง  บานประตูเรียงกันซ้ายขวา  สีสันสลับกันไปมาสดใส  คล้ายโลกนิทานที่จะมีนางฟ้าโผล่มาจริงๆ  แน่นอน  ผู้หญิงที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศพร้อมกับเต้นรำไปมานี่คือนักกายกรรมซึ่งเป็นมนุษย์แท้ๆ
        ผู้คนมากมายที่เข้าไปแต่กลับไม่แออัดเพราะความกว้างและยาว  ประตูแต่ละบานก็มีผู้คนกรูกันเข้าไป  แน่นอน ในหลายร้อยบานประตูต้องมีสักแห่งที่ทะลุเข้าอลิซรูม  ซึ่งถ้าใครจะสิ่งที่เรียกว่า 'ประตูของอลิซ' ก็จะสามารถเข้าไปในอลิซรูมได้ฟรีๆ  แต่มันไม่ใช่สิ่งที่หาได้ง่ายเลย
        เซโตะควงแขนไปกับกับคาโอรุ  ตั้งเป้าหมายว่าถึงพวกเขาจะมีบัตรฟรี  แต่จะไม่ใช้การเล่นห้องหลากสีนี้ให้เสียไปเปล่าๆ  เฉกเช่นเดียวกับอีกหลายๆคนที่อยากรู้ว่าตนเองมีโชคแค่ไหน  ใช่แล้ว...การเสี่ยงทายง่ายๆอย่างเช่นหาประตูอลิซที่ถูกต้องให้เจอยังไงล่ะ
        "ในแต่ละบานจะมีประตูทะลุผ่านไปยังห้องใหญ่ๆอีกห้อง  ฉะนั้น เราต้องเข้าไปในห้องของแต่ละบานเพื่อตรวจสอบ"  คาโอรุยิ้มแหย  "ฉลาดดีนะ แค่เดินผ่านห้องก็ใช้เวลาไปตั้งเยอะแล้ว  แถมคงไม่มีใครอยากใช้เวลาทั้งวันเพื่อเครื่องเล่นชนิดเดียวซึ่งอาจจะพลาดหรอก"
        เซโตะกอดอกหน้ามุ่ย  ถึงหน้าจะมุ่ยแต่ใจก็คิด  การสร้างประตูสักบานขึ้นมาคงจะมีรูปแบบแน่นอน  ไม่ใช่ประตูแรกเพราะที่นั่นจะเป็นบานที่ทุกคนกรูกันเข้าไป  ฉะนั้น ตัดแผนอยู่ใกล้ที่สุดกลับปลอดภัยที่สุดออกไปได้เลย  ประตูสุดท้ายก็เช่นเดียวกัน  วิ่งรวดเดียวไปบานสุดท้าย  ใครจะเสี่ยงติดตั้งประตูอลิซกันล่ะ
        นางฟ้าค่อยๆลอยลงมาเชื่องช้างดงาม  นางดัดหลังเป็นรูปสะพานโค้งเห็นส่วนเว้าชุดเจน  ช่างงดงามเย้ายวน  นางฟ้าปลอมที่ในความรู้สึกของเซโตะยังคงเป็นผู้หญิงติดสลิงตนนั้นยื่นใบสีฟ้าให้
        'Welcome To Magic Color Room  คุณต้องการอะไรจากที่นี่?  เวทมนตร์  ความสนุกสนาน  ความตื่นเต้น'
        เด็กหญิงตัวนน้อยสามสี่คนที่ำได้รับใบสีฟ้าใกล้ๆกับพวกคาโอรุตอบกันเสียงใส  แต่ละคำตอบแตกต่างกันไป  นางฟ้าบิดตัวกลับมาอย่างอ่อนพลิ้วในท่าสะพานโค้งกลับด้าน  หน้าอกที่คอเสื้อเว้าแทบคลุมไม่อยู่ทำให้คาโอรุยกมือขึ้นปิดตาเด็กหนุ่มผมแดงซึ่งงุนงงกับการกระทำนั้นโดยอัตโนมัติ  แล้วเลี่ยงสายตาไปทางอื่นอย่างมีมารยาท
        นางฟ้าเผยยิ้มแสนเย้ายวนใจ  เลื่อนมือของคาโอรุที่ปิดตาเซโตะอยู่อย่างเบาๆแล้วส่งสายตาหว่านเสน่ห์เต็มที
        เซโตะทำเสียงปกติ  "มีอะไร ผู้หญิงติดสลิง"
        นางฟ้าแทบจะตกสลิงเป็นครั้งแรกในการทำงาน  โชคดีที่ความพลิ้วไหวทำให้เธอเปลี่ยนท่าได้อย่างว่องไวและงดงาม  ไม่งั้นการที่นางฟ้าตกสลิงจะทำให้ความใฝ่ฝันของเด็กหญิงตัวน้อยต้องเสียหายไปอีกเท่าไหร่  หลังจากที่ถูกโจมตีด้วยคำว่าผู้หญิงติดสลิงของเซโตะ
        นางฟ้ามองการหันหลังพยามกลั้นขำของคาโอรุแล้วอมยิ้มพลางพยักหน้านิดๆ  ในใจคิดไปถึงไหนต่อไหน  ก่อนจะชี้ไปที่ใบสีฟ้าให้คำตอบคำถาม
        "เรากำลังค้นหาประตูอลิซ"  เขาตอบตามตรง
        นางฟ้าหยิบเหรียญทองปลอมขึ้นมาอันหนึ่งด้วยท่วงท่าทรงเสน่ห์  แต่ไม่มากจนล้นเหมือนเมื่อครู่  เซโตะกระพริบตาปริบๆ  "อะไร?  ถ้าคิดว่าฉันจะจ่ายใต้โต๊ะเธอเพื่อแลกกับการบอกว่าประตูอลิซอยู่ไหนน่ะ  ไม่มีทาง"
        นางฟ้าเหวอสุดๆ  รีบยื่นเหรียญให้โดยไม่ดัดท่าอะไรแล้ว  เด็กน้อยสามสี่คนนั้นหันมาโวยวายยกใหญ่  บอกว่านางฟ้าบอกคำใบ้ต่างหาก  นางฟ้าไม่เคยรับเงินเพื่อแลกกับการใจดีหรอก
        เซโตะทำหน้าเยาะๆ  "โกหกสิ้นดี  นางฟ้าไม่มีจริงหรอก  แล้วรู้ไหมว่านางฟ้าของพวกเธอก็ทำงานเป็นผู้หญิงติดสลิงอยู่นี่ไงล่ะ  เป็นนางฟ้าปลอม!"
        เด็กผู้หญิงเริ่มเบะปากร้องไห้กระจองอแง  สิ่งที่เซโตะจำได้ก่อนจะสลบเหมือนคือหมัดงามๆของนางฟ้าพร้อมกับเสียงขอบคุณเบาๆของคาโอรุราวกับเห็นชอบในการกระทำนั้น...
 
        "อูย..."
        เซโตะส่งเสียงเบาๆระหว่างสะลึมสะลือ  ความรู้สึกรอบเบ้าตาคือปวดหนึบ  เท่าที่จำได้คือเขาโดนนางฟ้า...ไม่สิ ผู้หญิงติดสลิงต่อยเอา  ทำไมกันล่ะ เขาแค่พูดความจริงไม่ให้เด็กๆพวกนั้นต้องอยู่ในความเพ้อฝัน  คิดว่าผู้หญิงติดสลิงเป็นนางฟ้าจริงๆ
        "นายปากเสียนี่นา  ทำเด็กร้องไห้ด้วย  ไปทำลายความฝันของเด็กๆไม่ดีนะ"  คาโอรุประคบยาแรงๆด้วยใบหน้าใสซื่อแอบสะใจ  พูดเบาๆในประโยคต่อ  "หึ โดนสักหมัดก็ถือว่าปรานีแล้ว  เป็นฉันต้องเบิ้ลสอง  มาพูดได้ไงว่านางฟ้าไม่มีจริงได้ไง  ทำร้ายจิตใจกันสุดๆ"
        สำหรับเซโตะแล้วคิดว่าคนที่โดนทำร้ายจิตใจไม่น่าจะใช่แค่เด็กผู้หญิงพวกนั้น  แต่เป็นตัวคู่เดทจำเป็นด้วยมากกว่า  พยาบาลหนุ่มสุดหล่อหัวเราะเบาๆกับประโยคสนทนาเหล่านั้น  พลางขอโทษ
        เซโตะทำหน้างุนงง  ถามว่าเขาขอโทษเรื่องอะไร  เรื่องที่หัวเราะงั้นเหรอ
        "เปล่าๆ แบบว่านางฟ้าติดสลิงคนนั้นมันแฟนฉันเอง  ขอโทษแทนเธอที่ต่อยนายไปน่ะ"  ซากุระฮิสะทำหน้ายิ้มเขินๆเมื่อพูดถึง  ก่อนจะถอนหายใจยาว  "แต่เพราะต่อยนายเลยต้องงดทำงานสักวันสองวัน  หรือแต่งหน้าให้ลูกค้าจำไม่ได้น่ะ  ฮ่าฮ่าฮ่า"
        เซโตะมองอย่างรู้สึกไม่เชื่อ  บุคลิกอบอุ่นดูใจดีเป็นมิตรกับเด็ก สิ่งแวดล้อมและสิ่งมีชีวิตทั่วราชอาณาจักรแบบพยาบาลหนุ่มผู้นี้จะมีแฟนสุดเย้ายวนขนาดนั้น  โกหกชัดๆ!  สเป็คที่เหมาะกับคนแบบนี้ต้องเป็นสาวน้อยช่างฝัน  จินตนาการถึงเจ้าชายที่หล่อแบบเหลือเชื่อ  ดีอย่างเหลือเชื่อและมีรักแท้แบบเหลือเชื่อด้วย  ประมาณโรเมโอกับจูเลียตนั่นล่ะ!
        คาโอรุแอบสะกิดหมับ  บอกว่าการทำงานกับตัวตนจริงๆไม่เหมือนกัน  ความจริงแล้วนางฟ้าตนนั้นอาจเป็นผู้หญิงอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนกับซากุระฮิสะก็ได้
        แต่บุรุษพยาบาลคนนั้นหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเช่นเคย  
        "ไม่หรอก ตัวตนจริงๆก็ประมาณนั้นแหละ  แต่พอทำงานก็ต้องเพิ่มบุคลิกเข้าไปเป็นสองเท่า  บางครั้งก็กลายเป็นนางฟ้าสุดเย้ายวนไป  เพราะคนที่เข้าไปในเมจิคคัลเลอร์ รูมก็มีทั้งเด็กและผู้ใหญ่รวมทั้งผู้ชายด้วย
        คาโอรุขมวดคิ้วหน่อยๆ  "แล้วนายไม่รู้สึกแบบ...หึง...เหรอ  ถ้าแฟนสาวสุดเซ็กซี่กำลังทำท่าอะไรแบบนั้นอยู่"
        "หึง!"  ซากุระฮิสะตอบทันที  "แต่ทำไงได้ มันเป็นงานของเขานี่นา  แล้วจะพูดว่าแฟนสาวก็ยังไงๆอยู่นะ  เพราะหน้าสวยเกินไปเลยโดนจับแต่งหญิง  ทั้งที่ความจริง... แฮะๆ  เหมือนพวกนายนั่นล่ะ"
        สองคู่เดทจำเป็นประมวลคำพูดเขินๆของซากุระฮิสะได้ในเวลาไม่กี่วินาทีแล้วโต้ตอบทันทีว่า่พวกเขาไม่ใช่คู่รักสักหน่อย  ที่มาด้วยกันวันนี้ก็เพราะได้บัตรฟรีต่างหาก  อย่างไรก็ตาม คาโอรุอดถามไม่ได้  ถึงจะเลี่ยงสายตาโดยทันทีก็เถอะ  แต่แวนหนึ่งเขาว่าเขาเห็น 'หน้าอกตู้มๆ' ของแฟนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพศชาย
        "ของปลอมน่ะ  เนียนมากใข่ไหมล่ะ  ยังสงสัยอยู่เลยว่าเขาทำได้ไง"  ซากุระฮิสะทำหน้าตาเหมือนนักสืบกำลังตั้งข้อสันนิษฐาน  "แต่ก็นะ ถึงจะปลอมตัวยังไงๆ  คนรักก็คือคนรัก  เราก็ต้องรักแฟนตัวเองไว้ก่อนล่ะ  พวกนายก็รักกันมากๆนะ"
        เซโตะฟังแล้วเบือนหน้าหนี  นึกถึงผู้มีเนตรราตรีที่เห็นด้วยในการที่เขาโดนชกแล้วพูดอย่างหนักแน่น  "แฟนฉันต้องเป็นคนสวย น่ารักแล้วก็แสนดี  นุ่มนวลอ่อนหวาน  ดูยังไงๆเจ้าหมอนี่ก็ไม่ใช่เลยนะ"
        คาโอรุคิ้วกระตุกอย่างโกรธๆ  คิดถึงตอนที่เซโตะบอกว่านางฟ้าไม่มีจริงและซีเวลเป็นนางฟ้าปลอม  "แฟนของฉันต้องเป็นคนน่ารัก  พูดเพราะ  ไม่ดิบเถื่อนและเป็นอันธพาลอย่างใครบอกคนหรอก  ฮึ่ย!"
        ซากุึระฮิสะหัวเราะเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้  แต่ที่รู้แน่ๆคือตอนนี้เสียงหัวเราะของเขาไม่น่ารื่นรมณ์สำหรับพวกคาโอรุเหมือนครั้งที่แล้ว  มันเป็นเสียงที่ไม่รู้ว่าหัวเราะอะไร!
        บุรุษพยาบาลพยักหน้าแล้วผายมือไปทางประตู  "ในเมื่อฟื้นแล้วก็ออกไปเถอะ  แล้วที่โกรธๆก็คืนดีกันซะนะ  ที่นี่มียาทุกประเภทแต่ไม่มียาคู่รักหายโกรธหรอกนะ  เฮ้อ ถ้ามีก็ดีสิ  ซีเวลของฉันเวลาโมโหแล้วทำฉันเจ็บตัวเกือบทุกที"
        ท่าทางจะรักกันมากนะนี่ื  ถึงขนาดเรียกซีเวลของฉัน...
        อย่างไรก็เถอะ เซโตะกับคาโอรุพยามยืนยันอีกครั้งว่าพวกเขาไม่มีทางเป็นอย่างที่ซากุระฮิสะเข้าใจแน่นอน!
 
        อย่างไรก็ตาม เซโตะยืนยันว่าตนไม่มีทางเข้าไปเล่นในเมจิคคัลเลอร์ รูม อีกเป็นแน่  แถมเวลาเหลืออีกแค่ไม่กี่ชั่วโมง  จะไปหาประตูอลิซจากจำนวนเป็นร้อยได้ยังไงกันล่ะ  ถึงกระนั้นคาโอรุก็ไม่ยอมแพ้  ต่อให้เข้าอลิซรูมจะไม่ต้องจ่ายอะไรเพราะมีบัตรวีไอพี  แต่ว่าจะให้ยอมแพ้ง่ายๆมันก็จะเซ็งไปซะเปล่าๆ
        นางฟ้าโรยตัวลงมาจากเพดานอีกครั้ง  ถึงจากคอนแท็กสีฟ้าจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว  รวมทั้งเปลี่ยนชุดและสีการแต่งหน้าพร้อมทั้งสวมหน้ากากผีเสื้อคลุมปิดไปซะครึ่งหนึ่ง  แต่ถ้าถามจากแววตาที่มองเขามา  เซโตะเดาได้ทันทีว่านี่คือเจ้าของหมัดงามๆก่อนที่เขาจะสลบแน่นอน
        เป็นการปลอมตัวที่เนี้ยบมาก  หน้าอกตูมๆยังคงเสมือนจริง  ยิ่งงานนี้เอาแต่ยื่นใบต่างๆให้ลูกค้า  ไม่จำเป็นต้องออกเสียง  ยิ่งเหมือนผู้หญิงจริงๆมากเลยทีเดียว
        "อลิซรูม"  เซโตะตอบอีกครั้งก่อนจะอ่านเหรียญสีทองที่ได้รับมาเป็นครั้งที่สอง  "เต้นรำไปกับเวทมนตร์ของอลิซ  ดั่งกระต่ายขาวนำทาง?  เฮ้ นายมีกระต่ายให้พวกเราด้วยเหรอ"
        ซีเวลค้อนขวับแล้วพุ่งขึ้นด้านบนเพื่อ 'ลอย' ไปหาผู้เล่นในเมจิคคัลเลอร์ รูมคนอื่นโดยไม่ได้ตอบอะไรอีก  แต่ก็แน่นอน ถึงเซโตะอยากจะต่อยคืนสักหมัดเพราะศักดิ์ศรีหยามกันไม่ได้  แต่ก็นั่นล่ะ ในฐานะผู้ชายแล้วบอกตามตรงว่าเขาลังเลในการทำร้ายคนที่ทั้ง 'สวย' ทั้งมี 'หน้าอก'  ไม่แน่ว่านางฟ้าปลอมคนนี้จะเป็นผู้ชายจริงๆอย่างที่ซากุระฮิสะบอก  แถมถ้าเขาทำร้ายผู้หญิงแท้ๆขึ้นมา  บอกตามตรงว่าเสียศักดิ์ศรียิ่งกว่าโดนชกฟรีซะอีก
        คาโอรุสะกิดแขนเซโตะที่เหม่อแล้วถามว่าเขาคิดออกหรือยัง  เห็นเหม่อมองเหรียญตั้งนานแล้ว  เด็กหนุ่มผมแดงส่ายหน้ารัวๆไม่ตอบอะไร  มีความรู้สึกไม่อยากบอกคาโอรุว่าเขากำลังคิดถึงซีเวลอยู่  ถึงมันจะเป็นการคิดที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องฉันชู้สาวก็เถอะ  เอ๊ะ...ทำไมถึงต้องเปรียบกับเรื่องแนวนั้นด้วยล่ะ?  เซโตะมึนไปหมด  ทั้งที่ปริศนาน่ามึนกว่าอยู่ที่คำใบ้ในเหรียญทองแท้ๆ
        "นี่...นี่!  เฮ้อ นี่นายคิดอะไรอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วนะ  เอาเถอะ ฉันว่ากระต่ายขาวนำทางนี่มันอาจจะเป็นสัญลักษณ์อะไรสักอย่างบนบานประตูไม่ก็พื้นนะ  เช่นมีสัญญลักษณ์หรือคำว่าแรบบทประดับอยู่  ประตูสีน้ำเงินนั่นไง!"
        เซโตะโดนลากเข้าไปในประตูบานนั้นอย่างรวดเร็วท่ามกลางความมั่นใจเต็มที่ของคาโอรุ  ประตูสีน้ำเงินก็คือสีชุดของอลิซ  แถมยังมีคำว่าแรบบิทประดับอยู่ด้วย  ถึงจะคิดดูดีๆแล้วชุดอลิซจะเป็นสีฟ้าก็ตามเถอะ
        ในห้องของประตูสีน้ำเงินมีคู่รักกำลังจัดงานแต่งงานในห้องโถงกว้าง  บาทหลวงพูดด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบว่าคู่บ่าวสาวจะรับเป็นคู่สามีภรรยาหรือ  พวกเขาพูดอย่างหวานซึ้งแล้วตอบตกลง  โดยที่พวกนักแสดงเหล่านั้นแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้ว่ามีใครก้าวเข้ามาในห้อง  ให้บรรยากาศเหมือนหลุดเข้าไปในโลกปริศนาผ่านทางบานประตู  ซึ่งโลกปริศนานั้นไม่รับรู้การมีอยู่ของคนที่ก้าวผ่านประตูนั่น
        คาโอรุตกใจเล็กน้อยที่เจอบรรยากาศแบบนี้แล้วรีบลากเซโตะออกไปทันที
        "นั่นคงเป็นอลิซที่แต่งงานแล้วงั้นสินะ"  เซโตะยิ้มเยาะๆ  "กระต่ายขาวนำทางนี่คงจะหมายถึงการสังเกตกระต่ายจริงๆนั่นล่ะ  แต่เต้นรำไปกับเวทมนตร์ของอลิซคงหมายถึง...ผู้หญิงติดสลิงชุดสีฟ้านั่นไง!"
        ซีเวลกอดอกกลางอากาศแล้วเลิกคิ้วพลางยัดคำใบ้ต่อไปใส่มือ  ถึงจะไม่ได้เจอบานประตูแต่การที่ได้คำใบ้ใหม่ก็ทำให้เซโตะรู้สึกว่าตนเองได้ไปหนึ่งแต้มล่ะ!
        คาโอรุค้อนขวับแล้วอ่าน  "ปล่อยใจไปกับลอลิซ  เธอคือคนที่สามารถเปิดประตูได้  ยังไงกันล่ะเนี่ย?"