Perform ปฏิบัติการให้หัวใจได้ปิ้งรัก

5

  ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วที่ฉันสักเกตพฤติกรรมของเขา ขอบอกตามตรงนะผู้ชายอะไรหลายอารมภ์ นิสัยของเขาไม่ค่อยตรงกับข้อมูลที่ฉันได้มาสักเท่าไร และวันนี้ก็อีกวันที่ฉันสังเกตเขาอยู่

“นี้ คารุเธอเป็นอะไรเหรอมองเรียวมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” ยูมิพูดพร้อมมองตาฉันและหันไปมองเรียวที่โดนผู้หญิงทั้งโรงอาหารกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่

“หุบปากซะ!!!” และเหมือนเคย เพียงเขาตะโกนแค่ครั้งเดียวผู้หญิงทั้งหมดก็หุบปากทันที

  ฉันมองภาพเรียวที่กำลังอารมภ์เสียอยู่ดีๆฉันเลยต้องหายใจออกมาแรง

“เฮ้อ” ฉันถอดหายใจอย่างหนัก ยูมิเองก็น่าจะได้ยินเพราะเธอเลิกมองเรียวกลับหันมาทางฉัน

“เป็นอะไร ทำไมถอดหายใจอย่างนั้นละ” ยูมิถามก่อนจะกินน้ำส้มไปอึกหนึ่งและก้มกินข้าวของตัวเองตามไป เออ ถามแบบดีๆก็ได้นะ (เธอแต่งเองนะยัยฟ้า : ยูมิ) อ่างั้นฉันผิด

“จะปรับนิสัยเขายังไงดีนะ” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆและคิดว่าคนข้างๆคงไม่ได้ยิน แต่ฉันคิดผิดเพราะยูมิถึงกับชะงักช้อนข้าวไว้กลางอากาศและมองฉันตาโต

“เมื้อกี้เธอว่าไงนะ ปรับนิสัยใคร” อ๊ากกก!!! หูเธอดีจังนะยูมิฉันว่าฉันพูดเสียงเบาแล้วนะ

 “ใครบอกสิ!!!” ยูมิถามซ้ำอีกเมื่อฉันไม่บอก ฉันหันไปมองยูมิที่ตอนนี้ถลึงตาใส่ฉัน ง่า อย่าทำตาแบบนั้นสิมันดูน่ากลัว

 “ก็...” ฉันไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงแต่ฉันหันไปมองคนที่ตอนนี้ตบหัวเพื่อนไปทีหนึ่ง ยูมิไม่ถามอะไรแต่หันไปมองตามฉันก่อนจะหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มแฝงอะไรซะอย่าง เอ๋ รอยยิ้มนั้นแปลกแหะ

 “อะไร ทำไมยิ้มแบบนั้น หยุดนะไม่สยอง” ฉันพูดพร้อมลูบตัวเองไปด้วย

“คุโรสากิ เรียว ใช่มั๊ย” ยูมิถามพร้อมยื่นหน้ามาใกล้ฉันทำให้ฉันเอนหลังตาม

“อะไร ใคร เรียวเหรอ ไม่ใช่” ฉันพูดไม่ได้ศัพท์และไม่รู้เรื่องไปตามๆกัน ฉันเองก็ฟังไม่รู้เรื่องเหมือนกัน ง่ะ พูดเองยังฟังไม่รู้เรื่อง แล้วใครจะฟังรู้เรื่องอ่ะ

“ไม่ใช่ได้ไง ก็เรียวเป็นคนที่เธอต้องปรับนิสัยให้ ไม่ใช่เหรอ”

“เธอรู้...” ฉันพูดยังไม่จบประโยคยูมิก็พูดขึ้นมาก่อน

“เธอคิดว่าฉันเป็นใคร ฉัน อิเชเกะ คารุ เพื่อนซี้เธอไง”

“ใช่ ฉันรู้ แต่เอาเถอะเธอรู้แล้วฉันคงไม่ต้องอธิบาย ออกไปได้แล้ว กินข้าวต่อเถอะ” ฉันบอก ยูมิจึงขยับออกและไปนั่งกินข้าวของตัวเองตามเดิมอย่างว่าง่าย และฉันก็เอนตัวกลับมากินข้าวของตัวเอง

  เมื่อฉันและยูมิทานข้าวเสร็จก็เตรียมเดินไปที่ใต้ร่มไม้หลังอาคารเรียน ที่ฉันเรียนเป็นที่ประจำของพวกฉัน ฉันและยูมิพูดหยอกล้อกันจนไม่รู้ว่าใครยื่นข้างหน้าพวกเรา

“ไง” เสียงใครบางคนดังใกล้ๆ แต่ฉันรู้สึกคุ้นๆยังไงไม่รู้ ฉันและยูมิหันไปตามเสียงพร้อมกันและเห็นชายร่างสูงเจ้าของผมสีเขียวขี้ม้ายืนยิ้มระรื่นอยู่

“ของนั่งด้วยคนได้ไหม” เรียวถามขึ้นเมื่อไม่มีใครพูด ยูมิพยักหน้ารับอย่างยินดีแต่ฉันนี้สิต้องจับแขนยัยเพื่อนซี้และบอกทางสายตา และยูมิก็เหมือนจะรู้เรื่องเธอยิ้มกลับก่อนจะลุกขึ้น

“ได้สิ เชิญนั่งเลย” ยูมิหันไปพูดกับเรียวและยื่นมือมาทางฉัน

 “ขอบใจ” เรียวพูดก่อนมานั่งข้างฉัน ฉันหันไปมองคนที่มานั่งอย่างสบายอารมภ์ข้างฉันก่อนจะหันไปเรียกเพื่อนตัวแสบ แต่ตอนนี้ฉันเห็นเพียงแค่หลังยูมิหายที่วิ่งลับหายไป

  ฉันหันไปหาเรียวที่นอนพิงต้นไม้อย่างสบายอารมภ์อยู่คนเดียว

“นี้ ยูมิจะไปไหนเหรอ” ฉันถลาเขาไปถามคนที่นอนสบายใจอยู่ใต้ต้นไม้ เมื่อฉันเห็นว่าเขาไม่ตอบฉันจึงตัดสินใจเดินออกมาเพื่อไปตามยูมิ แต่ฉันยังเดินพอก้าวหนึ่งเลย ฉันก็ถูกแรงกระชากไปนั่งใต้ร่มไม้ข้างเรียวซะแล้ว

  ฉันหันไปมองตาเขียวใส่คนที่กระชากฉันที่ตอนนี้ยังอยู่ในถ้าเดิม ฉันก้มลงมองมือฉันที่ตอนนี้มือเรียวประกบมือฉันอยู่

          ตึก

          เอ๊ะ อะไรใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว

“นี้ปล่อยฉันนะ” ฉันหันไปตวาดใส่เรียวและดึงมือตัวเองออก แต่เรียวกลับยึดไว้

  เรียวลืมตาขึ้นมาและมองฉัน ฉันเองก็กะว่าจะด่าเขาอยู่หรอกนะ แต่พอฉันเงยหน้าขึ้นมาฉันและเขาจมูกชนกันแล้ว ฉันและเรียวต่างคนต่างไม่กล้าขยับดวงตาสองเราเปิดกว้างจนฉันเห็นเงาของฉันอยู่ในดวงตาสีเทาของเขา ฉันมองดวงตานั้นไม่รู้นานเท่าไรแต่ที่รู้ดวงตาของเรียวนี้สวยชะมัด และนั้นทำให้ฉันเผลอพูดว่า...

“สวยจัง”

          ผลัก!!!

“นี้!!! เธอว่าใครสวย ห๊ะ” ว่าแล้วเรียวก็ผลักฉันไปจมกองอยู่กับพื้น อ๊าก อีตาบ้าผลักมาได้ก้นฉันบวมแหง TT^TT

  ฉันเอามือลูบสะโพกตัวเองและมองเรียวตาขวาง

“จะบอกให้นะ ฉันเป็นผู้ชาย ผู้ชายทั้งแท่ง” แล้วเรียวก็สบถมาอีกจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์

“นี้!!! พอได้แล้วที่ฉันว่าสวยนะตานายต่างหากละที่สวย” ฉันตะโกนอย่างเหลืออด แต่เอ๋ทำไมเงียบไปละ เขาน่าจะว่าฉันนี้ ฉันลืมตาขึ้นมาและได้เห็นไปหน้าที่เมื่อกี้ยังเขียวแต่ตอนนี้มันเป็นสีลูกมะเขือเทศยังแพ้เลย เอ๋ อย่าบอกว่าคนที่โหด ที่ชอบอละวาดกลับเขินเป็นกับเขาด้วยเหรอ

 “นี้อย่าบอกว่านายเขินน่ะ” พอฉันพูดหน้าเรียวแดงขึ้นอีก ผู้ชายอะไรเวลาเขินเนี่ยน่ารักชะมัด ยิ่งเป็นผู้ชายที่ชอบอละวาดด้วยแล้วน่ารักเป็นบ้า >///<

 “ยะ ยัยบ้า คะ ใครเขิน” เรียวพูดตะกุกตะกะฟังไม่รู้เรื่องเลย และเดินหนีไป แน่เหรอว่าคนอย่างฉันจะยอม(แกล้ง)ให้หนีละ นางเอกของเรื่องเหรอเนี่ย  และฉันก็แกล้งเขาไปตลอดทางจนถึงทางขึ้นห้องเรียน และ

         ตุ้บ!!!

“อ๊ะ!!!” อ๊าก!!! อีตาบ้าหยุดก็ไมบอกกัน

  ระหว่างที่ฉันต่อว่าเขาอยู่ในใจ ตัวฉันก็เอนไปผิดทางซะแล้ว แย่ละ ตกแน่ เพราะฉันเดินชนเขาอย่างแรงเลยนี้ แต่ฉันไม่รู้อะไรเลยตอนนี้ฉันหลับตาปี๋เลยและนึกถึงสภาพที่ฉันจะนอนกองอยู่ข้างล่าง

          หมับ!!!

*****************************************************************************

อัพละน้า วันนี้ปรับปรุ่งเร็วหน่อยอิๆ จะได้อ่านกันเยอะๆ ยังไงก็เม้น+โหวตกันเยอะนะค่ะ