Silent Melody ดนตรีรักสื่อวิญญาณ

  ที่บ้านโอโตะสึกิ   “โห!!! นี่บ้านหรือวังเนี่ย  ใหญ่เว่อร์”   “ชอบมั้ยล่ะ  ฉันกับพี่ช่วยกันออกแบบเลยนะเนี่ย”   “พากันเป็นนักออกแบบตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ”   “ก็เร็วๆนี้เอง เหอๆ”   “ฮิบาริคุงมาเหนื่อยๆ งั้นพี่ทำของหวานให้ทานนะ”   “ว๊าว!!ขอบคุณครับ” คาเมะเดินเข้าไปในห้องครัวที่ออกแบบและตกแต่งอย่างสวยงาม ฮิบาริมองตามหลังด้วยความรู้สึกประทับใจกับความงามที่ดูเรียบสงบนั้น แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นเงาคนแต่งชุดขาวเดินตามคาเมะไปด้วย   “หืม!?”  “มีอะไรหรอ เพื่อน?”  “นี่ นอกจากนายกับพี่สาวแล้ว มีคนอื่นอยู่ด้วยอีกมั้ย”  “ปล่าวนี่ ตอนนี้ก็อยู่กัน 2 คนนี่ล่ะ ทำไมหรอ” “เอ่อ...ไม่มีอะไร” “......” หนุ่มผมยาวแปลกใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก  และคิดว่าเขาคงตาฝาดไปเอง  “ฮิบาริ แล้วนายพักอยู่ไหนล่ะ”   “ก็เช่าอพาร์ตเม๊นท์อยู่คนเดียวน่ะ”   “ทำไมไม่อยู่กับเพื่อนร่วมวงล่ะ”  “ฉันชอบอยู่คนเดียวน่ะ”  “ซะงั้น ไม่เหงาหรือไง” “ไม่หรอก ชิลๆ อ่ะ” ขณะนั้นคาเมะเดินออกมาพร้อมสำรับของหวาน แล้วเรียกทั้ง 2 หนุ่มให้มาทานของหวานที่เตรียมไว้ พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน   “เจ๊....จะว่าไปแล้ว บ้านหลังใหญ่ แต่มีคนอยู่กันแค่ 2 คน ผมว่ามันก็เงียบเกินไปนะ”   “แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ โทโมะ”   “ผมคิดว่าเราน่าจะมี พ่อบ้าน แม่บ้าน  เวลาที่เราไปทัวร์คอนเสิร์ตจะได้มีคนเฝ้าบ้านให้เราไงครับ”   “ก็ดีนะ”  “แล้วก็.....ผมว่าน่าจะชวนใครอีกคนมาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านเราเพิ่มด้วยนะครับ” “จะชวนใครล่ะ” โทโมะกอดคอฮิบาริ เพื่อนรัก เป็นนัยว่าจะชวนเขามาอยู่ด้วย  “เฮ้! ฉันหรอ!?”  “ถูกต้องแล้วครับ นายจะไปเช่าอพาร์ตเม๊นท์แพงๆอยู่ทำไมล่ะ มาอยู่ด้วยกันกับฉันกับพี่คาเมะดีกว่า ทั้งประหยัด ทั้งมีเพื่อน  คุยเพิ่มตั้ง 2 คน อีกสักหน่อยก็มีอีกเพียบ”   ฮิบาริหยุดคิดสักพัก เขามองหน้าคาเมะ และได้เห็นรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากสวยนั้น  “มาสิจ๊ะ ฮิบาริคุง....บ้านนี้ยินดีต้อนรับเธอนะ”  “จะดีหรอครับ จะไม่เป็นภาระเพิ่มหรอ”  “ดีสิจ๊ะ...โทโมะจะมีเพื่อน พี่ก็จะได้มีน้องเพิ่มอีกคน น่าสนุกดีออก”  “ไม่ต้องคิดมากแล้วน่ะเพื่อน เอาเป็นว่ามาอยู่กับฉัน กับเจ๊ พรุ่งนี้เลย โอเค๊..”  “พรุ่งนี้เลยหรอ”  “อืม” หนุ่มผมยาวชำเลืองไปที่หญิงสาวอีกครั้ง ซึ่งเธอก็ยังคงยิ้มน้อยๆอยู่อย่างนั้น “เอาวะ มาก็มา” ความคิดนั้นเกิดขึ้นในหัว และในวันต่อมา หนุ่มน้อยฮิบาริก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่กับคาเมะและโทโมะในบ้านหลังงามนี้ แต่ครั้งนี้เขาพบว่ามีพ่อบ้านและแม่บ้านเข้ามาอยู่ด้วย พวกเขาช่วยกันขนสัมภาระของฮิบาริไปเก็บยังห้องที่จัดเตรียมไว้จนเรียบร้อย   “ห้องนี้เป็นห้องของเธอ ฮิบาริคุง แล้วก็คิดซะว่า บ้านนี้ก็เป็นบ้านของเธอด้วยนะจ๊ะ”   “ทุกที่ในบ้านนี้นายมีสิทธิ์เท่ากับพวกเรา เพราะอย่างนั้น ชิลๆเลยนะเพื่อน”  “ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ คุณฮิบาริ” “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” นับตั้งแต่วันที่หนุ่มน้อยฮิบาริเข้ามาอยู่กับ 2 พี่น้อง บ้านหลังนี้ก็มีแต่ความสุขและเสียงหัวเราะ รวมทั้งเสียงถกเถียงกันของ  โทโมะกับฮิบาริในบางครั้ง แม้จะมีทัวร์คอนเสิร์ตที่ต่างวาระกัน แต่เมื่อถึงเวลาพักพวกเขาก็จะมาทำกิจกรรมร่วมกันเสมอ แต่ก็มีบางอย่างทำให้ฮิบาริรู้สึกเหมือนมีใครคอยจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก   “แปลกจังเลย...ความรู้สึกของเราเหมือนกับว่า ยังมีใครคนอื่นอยู่อีก นอกจากพี่น้องโอโตะสึกิ แล้วก็พวกคนงาน.....เฮ้อ..นี่เราคงจะเหนื่อยมากจนเพี้ยนไปแล้วมั้ง” หนุ่มผมยาวคิดเอง เออเอง บางทีเขาอาจจะเหนื่อยมากเกินไปจริงๆ ว่าแล้วเขาก็ล้มตัวลงกับที่นอนนุ่มแล้วหลับไปทันที และในตอนนั้นเอง มีชายผ้าสีขาวของใครสักคนปลิวไหวไปตามสายลมอยู่ทีระเบียงห้องของฮิบาริอยู่พักหนึ่ง แล้วอัตรธานหายไปในความมืด บางทีสิ่งที่เขาเห็น อาจจะไม่ใช่ว่าเขาเหนื่อยจนคิดมากไปเองซะแล้ว.....