Special travel การเดินทางแสนพิเศษ

               เช้าวันนี้สดใสดีนะ ฉัน ฝน และก็ฟ้าก็เดินไปโรงเรียนตามปกติ วันนี้อาจารย์ให้นักเรียนทุกคนทำรายงานเรื่องอะไรก็ได้ที่นักเรียนสนใจ กลุ่มล่ะ 4 คน ฉัน ฝน และ ฟ้าก็จับกลุ่มอยู่ด้วยกัน ฉันมองไปรอบๆห้องว่ามีเพื่อนคนไหนบ้างที่ยังไม่มีกลุ่มอีก เพราะกลุ่มฉันขาด 1 คน ฉันมองไปเห็นเฟียสยืนอยู่ ฉันเลยวิ่งไปหาเค้า
   " เฟียส เธอยังไม่มีกลุ่มใช่ไหม อยู่กลุ่มฉันนะ " ฉันพูดพลางดึงมือเฟียสไปนั้งอยุ่กับกลุ่มของฉัน โดยไม่ได้เปิดโอกาสให้เค้าตอบสัก
~~~เริ่มทำงานกลุ่ม~~~
 ฉัน ฟ้า และฝน ช่วยกันปรึกษาหารือว่าจะทำเรื่องอะไร ออกแบบวิธีการทำโครงงานยังไง ในขณะที่ เฟียส ยังคงนิ่งเฉยไม่พูดไม่จา ( เป็นเพราะฉันบังคับเค้าให้มาอยู่กันฉันป่าวเนี่ย?? )
   " นิ!! นายจะนั้งนิ่งไม่ช่วยคิด ไม่พูดไม่จาบ้างหรือไง !!~" ฟ้าพูดด้วยความโมโห หลังจากที่เห็นเฟียสนั้งนิ่งอยู่นาน
เฟียสเงยหน้ามองฟ้านิ่ง
  " กลัวว่าดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากไงฮ่ะ " ฟ้าพูดเชิงเปรียบ
  " พอเถอะฟ้า เค้าเป็นเพื่อนใหม่ก็ต้องการปรับตัว ให้เวลาเ้ค้าหน่อย " ฝนพูดตัดบทน้องสาว
  " โทษทีนะ เฟียส ฉันรู้ว่าเธอกำลังปรับตัวอยู่ " ฝนพูดอย่างเข้าใจ
ทุกคนนั้งทำงานกันต่อไปเรื่อย และเฟียสก็ช่วยทำงาน แต่ก็ยังไม่ยอมพูดจา ได้แต่รับฟังอย่างเดียว
       พักกลางวันฉันชวนเฟียสมาทานข้าวกับฉัน ฝน และฟ้า เฟียสก็มาด้วย แต่ก็ยังคงไม่พูดเหมือนเดิม
  " จะชวนอีตาทึ่มนี่มากินข้าวด้วยทำไมก็ไม่รู้ " ฟ้าบ่นอยู่คนเดียว
  " อย่าเสียมารยาท " ฝนกระแอ้มน้อง
หลังเลิกเรียน ฉันชวนเฟียสกลับบ้านพร้อมกันกับ ฉัน ฟ้า และก็ฝน แต่บังเอิญวันนี้ฝน กับ ฟ้า คุณแม่รับไปข้างนอก ฉันกลับเฟียสเลยกลับบ้านกันแค่ 2 คน ฉันยังงงอยู่เลยว่าทำไมเฟียสถึงตกลงจะกลับบ้านพร้อมฉันทั้งๆที่เราสองคนก็ยังไม่รู้เลยว่าบ้านของฉันและเฟียสอยู่ที่ไหน
  " วันนี้เราขอไปอ่านหนังสือที่บบ้านเธอนะ " เฟียสพูดขึ้นในขณะที่เดินอยุ่
ฉันอึ้งเล้กน้อย เมื่อได้ยินที่เฟียสพูด ก่อนที่จะตกลงให้เฟียสมาอ่านหนังสือที่บ้านของฉัน
  " เฟียส แล้วเธอรู้หรอว่าบ้านของฉันอยู่ที่ไหน " ฉันถามเค้ากลัวว่าเค้าจะมาไม่ถูก
เฟียสไม่ตอบแถมเดินก้มหน้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รีรอหันหลังมามองฉันเลย
  " อะไรของเค้านะ แล้วจะมาถุกไหมเนี่ย?? " ฉันพูดกับตัวเอง
 ผ่านไป 1 ชั่วโมง
  " เมือ่ไหร่จะมาสักทีนะเฟียส " ฉันบ่นกับตัวเอง
      กรี๊งงง.....
      กรี๊งงง.....
เฟียสยืนอยู่หน้าประตูบ้านของฉันซะแล้ว ฉันเลยรีบวิ่งไปเปิดประตู แต่ถ้าว่าฉันกลับซุ่มซ่ามเดินสะดุดก้อนหินเข้าซะงั้น
     โครม....
     ร่างของฉันลงไปกองกับพื้น
   " สายป่าน เป็นไรมากป่าว " เฟียสพูดด้วยความเป็นห่วง
เฟียสพยายามจะเข้ามาช่วย แต่บังเอิญว่าประตูมันล็อคอยู่ เพราะฉันดันหกคะล้มก่อนที่จะได้ปลดล็อคประตู
น่าอายสุดๆไปเลย อุสาห์มีแขกมาบ้านทั้งที กลับทำตัวซุ่มซ่ามต่อหน้าแขก ฉันค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นจากพื้น
เดินขะเหย่งขาไปเปิดประตูให้เฟียส เฟียสเข้ามาประคองตัวฉันพาเดินเข้าไปในบ้าน
เฟียสถามฉันว่า " กล่องยาทำแผลอยู่ไหน " 
   " ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง " ฉันพูด
   " เดี้ยงขนาดนี้ แล้วยังจะไหวอีกหรอ " เฟียสตื้อ
ฉันอึ้งนิดหน่อยที่เค้าพูดแบบนี้ " อยุ่ตรงชั้นวางของหนะ รบกวนด้วยนะ "
เฟียสเดินไปหยิบกล่องยาที่ชั้น แล้วกลับมมาทำแผลให้ฉัน
  " ฉันนี่น่าอายจังเลยเนอะ ต้องมาลำบากให้เธอช่วย แทนที่จะได้ตอนรับอย่างดี กลับต้องให้เธอมาช่วยทำแผลให้ฉัน " ฉันพูดกับเฟียส
  " ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเราก็เพื่อนกัน มีอะไรช่วยได้ก็ต้องช่วย " 
ฉันรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยเฟียสก็เห็นฉันเป็นเพื่อนคนนึงของเค้า
  " แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะเฟียส " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เฟียสยิ้มรับคำขอบคุณของฉัน มันเป็นครั้งแรกที่ฉันเพิ่งเห็นเค้ายิ้ม เค้าก็ดูน่ารักดีนะ ฉันว่า
หลังจากทำแผลเสร็จเฟียสกับฉันเราก็มานั้งคุยกัน
  " ฉันรู้นะเฟียส ว่าเธออยากมีเพื่อน " ฉันเอ่ยขึ้น
  " ก็ฉันมีเธอแล้วนี่ไง สายป่าน " เฟียสมองน่าฉันแล้วยิ้มให้
  " แล้วเธอไม่อยากเป็นเพื่อนกับคนอื่นบ้างหรอ กับ ฝน ฟ้า และคนอื่นๆหนะ " ฉันบอก
  " ก้อยากมีอยู่หรอกนะ แต่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะคุยกับเพื่อนยังไง " เฟียสพูดด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย
  " งั้นเธอก็เริ่มจากเพื่อนใกล้ตัวเธอก่อนสิ อย่างเช่น........ " ฉันพูดค้าง
  " ฝน กับ ฟ้า เนี่ยนะ " เฟียสพูดต่อ
  " ก็ใช่นะสิ ฝน กับ ฟ้า ก็อยู่กลุ่มโครงงานเดียวกันก็ต้องคุยกันเป็นธรรมดา " ฉันอธิบายให้เฟียสเข้าใจ
  " ฝน ฉันเองก็ไม่เท่าไหร่หรอก คุยโอเคร ดูเค้าก็คงเข้าใจความรู้สึกฉันเหมือนเธอนั้นแหละ " เฟียสขยายความ
  " แต่..ถ้าเป็นยัยฟ้า ปากร้ายนี่ ฉันคงคุยด้วยไม่ค่อยไหว เถียงแทบจะไม่ทันแหนะ พูดเร็วยิ่งกว่ารถไฟเหาะอีก " เฟียสเอ่ย
เห็นเฟียสพูดยังงี้ ฉันเองถึงกับใบกินไปชั่วขณะ สงสัยเค้าคงจะไม่ใช่ผู้ชายที่เงียบขรึม ยังที่ฉันคิดไว้แล้วล่ะม้าง..
  " ฟ้าก็เป็นคนยังงี้แหละ เป็นคนอารมณ์ร้อน อารมณ์เสียง่าย อย่าไปถือสาเลยนะ เฟียส " ฉันพูดต่อ
  " เอ่อ....ส่วนเรื่องโครงงานจะเอาไงหรอ " เฟียสถาม
  " เดี๋ยวไว้พรุ่งนี้ค่อยช่วยกันคิดอีกทีล่ะกานนะ " ฉันตอบ
  " วันนี้เย็นมากแล้ว ฉันไม่กวนเธอแล้วล่ะ งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัันที่โรงเรียนนะ " เฟียสบอกลา
ฉันเดินขะเหย่งขาไปส่งเฟียสที่หน้าประตูบ้าน
  " บาย เฟียส เจอกันพรุ่งนี้นะ " ฉันกล่าวลา
เฟียสเดินถัดจากบ้านฉันไปอีก 2 หลัง ฉันเห็นเค้ากดกริ่งอยุ่หน้าประตู สักพักก็มีป้าคนนึงเรียกเฟียส
  " กลับมาแล้วหรอลูก " พลางเอามือลูบหัวเฟียสแล้วพาเข้าบ้าน
  แหม !!~ ที่แท้บ้านก็อยู่แค่เนี่ย แล้วไม่บอกตั้งแต่ที่แรก ถึงว่าทำไมมาบ้านฉันถูก ฉันปิดประตูเดินขะเหย่งขาเข้าบ้าน คืนนี้ ฉันคงอดนอนดิ้นแล้วล่ะ จนกว่าขาของฉันจะหายดี แม่ฉันคงจะนอนสบายเลย ฉันนอนตัวแข็งทื่อ!!!~