เจ้าสาวของผม...(18+)

5

            พอเชลล์กลับมาถึงโต๊ะก็ไม่ได้พูดอะไรให้ฟังเอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้ และร้องไห้อย่างเดียวทำให้หมอกต้องปลอบเนื่องจากชุ ฝ้าย แอ็ค ยังงงๆอยู่ ทุกคนเลยปล่อยให้เชลล์ร้องไห้ไปเรื่อยๆไม่อยากไปคาดคั้นอะไรกับเชลล์ ณ ตอนนี้

“เชลล์ พร้อมที่จะเล่าให้ฟังไหม?”หมอกที่เห็นว่าเชลล์เงียบมาได้สักพักแล้วเอ๋ยถามขึ้นมา

“อืม”เชลล์ตอบเพียงสั้นๆและเงียบไป

“เชลล์ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะ ^-^”ฝ้ายพูดและยิ้มให้กำลังใจกับเชลล์

“ไม่ๆ เรื่องมันมีอยู่ว่า...”แล้วเชลล์ก็เริ่มต้นเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นว่าเกิดอะไรขึ้น พอล่าไปเรื่อยๆน้ำตาที่คิดว่าหยุดไปแล้วกลับไหลลงมาอีกครั้ง

“ไอ้เวร!!”ชุกับแอ็คพอได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็โมโหอย่างมากและทุบโต๊ะเสียงดังเพื่อระบายอารมณ์

“ใจเย็นๆหน่อยชุ”ฝ้ายส่งสายตาปรามให้กับคนรัก

“โห...ฝ้าย ฝ้ายไม่โมโหเหรอว..ครับ”กำลังจะพูดวะแต่พอหันไปเห็นสายตาของฟ้าจากวะเลยกลายเป็นครับแทน ><

“ก็โมโหนพชุ แต่คนที่เสียใจและโมโหที่สุดก็คือเชลล์นะ”ฝ้ายพูดและหันไปมองทางเชลล์ที่สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจ

“ใช่ครับ! แอ็คช่วยใจเย็นๆหน่อยได้ไหม?!”แอ็คที่ยังไม่เลิกด่าทอกิ๊ก จนหมอกทนไม่ไหวต้องห้าม

“แต่หมอก...”

“เงียบ!! ผมรู้ครับว่าแอ็คก็โมโหไม่น้อยไปกว่าชุ แต่คนที่เสียใจที่สุดก็คือเชลล์ ไม่ใช่แอ็คอยู่ดีนะครับ”การตะโกนคำว่าเงียบของหมอกทำให้แอ็คถึงกับเงียบกริบไม่กล้าส่งเสียงอีกและทำหน้าประมาณว่า’ช่วยด้วยครับ ผมโดนคนน่ารักว่า’

“T^T”

“อิอิ”การที่เห็นแอ็คทำหน้าอย่างนั้นทำให้เชลล์หัวเราะออกมาได้ นั้นทำให้ชุ ฝ้าย แอ็ค และหมอกถึงกลับยิ้มออกมาและหัวเราะออกมาได้เพราะทำให้เชลล์หัวเราะได้แล้วถึงแม้จะนิดหน่อยก็เถอะ

“เราไปเล่นกันเถอะ ^6^”หมอกเมื่อเห็นว่าเชลล์หัวเราะได้แล้วก็เลยชวนทุกคนไปเล่นกันต่อ เพื่อให้เชลล์ได้หายเศร้าด้วย

“ปะๆ”เพื่อนๆดึงเชลล์ให้ไปเล่นด้วยกัน ทุกคนเล่นด้วยความสนุกสนานจนทำให้เชลล์ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปได้ชั่วคราว ตอนนี้ทุกคนกำลังยืนตากแดดให้หายเปียกเพื่อที่จะไปเล่นเครื่องเล่นต่อ เนื่องจากไปเล่นรถไฟเหาะดิ่งลงน้ำมาและอยากไปเล่นไวกลิ้งต่อแต่พี่พนักงานบอกว่า’ต้องทำให้คัวแห้งก่อนนะครับ’ แป่ว -_- ทุกคนก็เลยต้องมาตากแดดอย่างนี้ พอหายเปียกแล้วก็เลยชวนกันไปเล่นไวกลิ้ง โดนไม่รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งเดินตามมาด้วย

หมับ! เชลล์โดนจับที่แขนทำให้ทุกคนหันไปมองเพราะเชลล์หยุดชะงักไป

“กิ๊ก...”เชลล์ที่พูดออกมาช่างแผ่วเบา

“เชลล์ กิ๊ก ขอโท..”พลั่ก! ยังพูดไม่ทันจบก็โดนชุและแคต่อยให้คนละหมัด

“แอ็ค!/ชุ!”ฝ้ายและหมอกตะโกนด้วยความตกใจ

“ผมขอโทษนะครับ คุณคือใครเหรอ”O_o คำพูดของเชลล์ทำให้ทุกคนตกใจ โดยเฉพาะกิ๊กที่ถึงกับช็อคไปชั่วขณะ

“กิ๊กไงเชลล์ กิ๊กเอง”กิ๊กพูดและเขย่าแขนเชลล์ทั้งสองข้าง

“รู้จักผมด้วยเหรอครับ”คำพูดนั้นยิ่งทำให้กิ๊กเขย่าตัวของเชลล์แรงขึ้น

“กิ๊กเอง กิ๊ก”

“ขอโทษนะ ผมไม่รู้จักคุณ ไปเถอะทุกคน”เชลล์สะบัดตัวออกแล้วลากหมอกกับฝ้ายให้เดินตาม

“หึ กูช่วยอะไรมึงไม่ได้นะ”แอ็คพูดและตบบ่าของกิ๊กให้กำลังใจก่อนเดินตามหมอกไป

“สู้ๆนะ มึง ^-^”ชุตบบ่าของกิ๊กอีกข้างและเดินตามเพื่อนๆไป ทิ้งให้กิ๊กเครียดกับสิ่งที่ตนเองทำไว้

            เฮ้อ...แล้วผมจะง้อยังไงดูท่าน่าจะโกรธมากๆ ผมไม่น่าทำแบบนั้นเลยก็แค่อยากลองใจแล้วก็อยากดูว่าถ้าผมไม่ง้อเชลล์จะเป็นยังไง แล้วผลที่ได้รับก็คือน้ำตาจากดวงตาคู่สวยนั้น มันทำให้ผมเครียดมากตามหาตัวเชลล์ตั้งแต่บ่ายโมงยันบ่ายสามกผมก็มาเจอเขา แต่พอเค้าปักเค้ากับไม่รู้จักผมซะนี่ มันเจ็บนะครับ มันเจ็บมากๆเลยกับการที่คนที่เรารู้จัก ห่วงใย ห่วงหาและรักมาก มาทำกับเราแบบนี้ทำเหมือนเราเป็นคนไม่รู้จักเลย แต่มันก็สมควรแล้วละเพราะผมเริ่มก่อนนี่หน่า ถ้าผมไม่เริ่มเค้าก็คงไม่ทำแบบนี้กับผมหรอก เฮ้อ....แล้วผมจะง้อยังไงละครับทีนี่

“เชลล์ อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะนะ มึง”ฝ้ายหันไปมองหน้าเชลล์หลังจากที่เดินหนีออกมาเลย

“ไม่เป็นไรหรอก ^^”ถึงใบหน้าจะมีรอยยิ้มแต่ดวงตากลับมาน้ำใสๆไหลออกมา

“เชลล์”หมอกและฝ้ายดึงเชลล์เข้ามาปลอบ

“เฮ้อ...ไอ้กิ๊กนะ ไอ้กิ๊ก”ชุและแอ็คพูดออมาเบาและมองเชลล์ด้วยความสงสาร

ณ ห้องเรียน

“เชลล์ กิ๊กขอโทษนะ..”

“ผมบอกแล้วไงว่า ‘ผมไม่รู้จักคุณ’”

“โถ่ เชลล์...”

เชิญคุณกลับไปนั่งที่ของคุณได้แล้วครับ”เชลล์พูดและหันหน้าไปทางหน้าต่างเพื่อมองวิวข้างนอก ทำให้กิ๊กจ๋อยละกับไปนั่งทีของตนเองซึ่งห่างจากเชลล์มาก ตอนแรกก็นั่งด้วยกันหรอกแต่พอเชลล์โกรธ เชลล์ก็เลยขอเปลี่ยนที่กับเพื่อนหลังห้อง

วันต่อมา

“เชลล์จ๋า…I’m sorry”
“ขอโทษจริงๆครับ ผมไม่รู้จักคุณ”

วัดถัดมา

“I’m So sorry”

“...”

และก็เป็นแบบนี้ประมาณเดือนกว่าๆและกิ๊กก็หายไปไม่มาง้อเชลล์อีกเลย