คลื่นรักทะเลหวาน

เกษมเดินด้วยความรีบร้อนมุ่งหน้าไปบ้านพนักงานขับเรือจนเกือบชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

“ อ้าว นายเล็ก ทำไมวันนี้มาเกาะได้ล่ะครับ”

“ วันนี้เอาปลาขึ้นได้เยอะ  เลยว่าจะเเบ่งมาให้ที่รีสอร์ทก่อนจะไปส่งโรงงาน เห็นไอ้ชะเอมมันบอกว่าเเม่ครัวบ่นว่าช่วงนี้เเขกเข้ามากอาหารทะเลไม่พอ พี่บ่าวจะรีบไปไหนล่ะเดินจนเกือบจะชนชั้น” นิ่งนทีทักตามเเบบหนุ่มใต้

“ผมจะรีบไปหาไอ้เอกมันน่ะครับนาย กลัวว่ามันจะปิดบ้านไปซะก่อน พอดีลูกค้าวีไอพี เมฆรินทร์ ที่เป็นนางเอกละครน่ะครับ เค้าจะรีบเข้าฝั่ง”

หัวใจของนิ่งนทีเเทบจะหยุดเต้นเมื่อได้ยินชื่อเมฆรินทร์ นี่เค้าฝันไปใช่มั้ย มันจะเป็นไปได้ยังไงที่นางเอกที่เฝ้าฝันถึงจะมาอยู่บนเกาะห่างไกลเเห่งนี้  มือของนิ่งนทีเย็นจัดเเต่หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะกลับร้อนรุ่มเพียงเเค่ได้เห็นหน้าเธอ

“ไม่ต้องไปหาไอ้เอกมัน เดี๋ยวชั้นจะไปส่งที่ฝั่งให้เอง ไอ้ชะเอม เอ็งไปเตรียมเรือให้ข้า”  นิ่งนทีหันไปสั่งชะเอมที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“อ้าว ก็ตอนเเรกนายเล็กว่าจะค้างที่นี่คืนนึง เเล้วเข้าฝั่งไปส่งปลาพรุ่งนี้นี่ครับนาย ทำไมจะไปตอนนี้ซะล่ะนาย” ชะเอมสงสัย

“มึงเป็นพ่อกูรึไงไอ้ชะเอม ซักกูจริง มึงจะไปรึจะให้กูไปเอง” ลองนายเล็กถึงขั้นมึงกูเเบบนี้ ชะเอมก็โกยอ้าวไปจัดการตามที่นายสั่ง กลืนความสงสัยหายลงคอไปหมด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องพักเมฆรินทร์ดังขึ้น หลังจากที่นิ่งนทีได้ข้อมูลมาจากเกษมผู้จัดการรีสอร์ท

“มาเเล้วเหรอ ช่วยขนกระเป๋าสามใบตรงบันไดทางเข้าห้องให้ด้วยนะ” เมฆรินทร์ตะโกนสั่งงานพร้อมกับเปิดประตูให้ผู้มาเยือน

เเสงไฟหน้าประตูห้องพักส่องผิวหน้านวลของเมฆรินทร์เมื่อเธอเก้าเท้าออกมาจากห้อง ผมสีน้ำตาลเงางามล้อเเสงไฟดูน่าสัมผัส ผิวหน้าเเละผิวตัวของเธอหมดจดปราศจากไฝฝ้าดูผ่องละออตาอย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนรับกับเเพขนตาดกหนา รับกับเเก้มสีชมพูระเรื่อเเละริมฝีปากบอบบางสีชมพูจัด จมูกโด่งปลายมนช่วยส่งให้ใบหน้าของเธองดงามดั่งปฎิมากรรมชิ้นเอก อกของเธอไม่เล็กเกินไปเเละไม่ใหญ่เกินตัวช่างเหมาะเจาะกับสัดส่วนของเอวคอดเเละสะโพกกลมกลึงดั่งเทวดาปั้น ช่วงไหล่ของเธอที่โผล่พ้นเดรสลินินสีขาวลาดต่ำรับกับช่วงคอระหงเเละเนินอกอิ่ม นี่เธอเป็นคนหรือนางอัปสรสวรรค์มาจุตติ

“ ขนกระเป๋าไปลงเรือก่อน เเล้วเดี๋ยวจะให้ถ่ายรูปคู่พร้อมเเจกลายเซ็นต์ให้ โอเคมั้ย” อาการอึ้งตะลึงงันของเเฟนละครไม่ใช่เรื่องใหม่ของเมฆรินทร์ เเสงไฟหน้าห้องจ้าเกินไปจนทำให้เธอมองหน้าผู้มาเยือนไม่ชัด เเต่อาการเงียบสนิทของเขาก็ทำให้เธอเดาได้ไม่ยากว่าเขากำลังตกตะลึงในความงามของเธออยู่เเน่นอน

เสียงของเมฆรินทร์ปลุกนิ่งนทีออกจากภวังค์ เเม้สำเนียงการพูดของเธอจะฟังดูห้วนทะเเม่งหู เเต่ในเวลานี้เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอพูดว่าอะไร รีบยกกระเป๋าทั้งสามใบเดินนำทางไปยังเรือ

เมื่อนิ่งนทียกกระเป๋าเเละขึ้นเรือไปได้เเล้วก็หันมายื่นมือให้เมฆรินทร์เกาะ เพราะเรือของเขานั้นเป็นเรือสปีทโบ๊ตขนาดใหญ่ที่สั่งทำพิเศษเเบบมีห้องน้ำเเละห้องครัวเล็กๆในตัว ดังนั้นเรือจึงต้องจอดห่างจากท่าพอประมาณ การจะลงเรือลำนี้ได้ต้องนั่งเรือพายหรือลุยน้ำมาประมาณใต้อกเพื่อปีนขึ้นบันไดทางหลังเรือ  เเน่นอนว่าเมฆรินทร์ไม่ยินยอมที่จะเปียก ชะเอมจึงต้องพายเรือพาทั้งสองออกมายังเรือใหญ่ ความที่คลื่นตอนเย็นค่อนข้างเเรงเรือพายจึงโคลงมาก ถ้าเธอไม่จับอะไรเพื่อยึดไว้ก็อาจจะร่วงลงน้ำก่อนจะได้ขึ้นเรือยนต์

“ไม่ต้องพยายามจะเเต๊ะอั๋ง ชั้นรู้ทันเธอหรอก ชั้นจับขั้นบันไดไต่ไปเองได้” เมฆรินทร์เเหวใส่ “พนักงานรีสอร์ทนี้ก็ดูสะอาดสะอ้านดี เเต่ทำไมไม่จัดการเรื่องคนขับเรือบ้างนะ หนวดเครารุงรังเนื้อตัวก็เหม็นจนเวียนหัว”

นิ่งนทีอึ้งไปกับคำพูดที่คราวนี้เค้าได้ยินชัดเจนเต็มสองหู ผู้หญิงคนนี้มีคำพูดอัปลักษณ์ขัดเเย้งกับรูปร่างหน้าตา นิ่งนทีขบกรามเเน่นข่มความโกรธ มันก็คงจะจริงของเธอ เค้าออกเรือไปเกือบเดือนได้อาบน้ำเเค่ไม่กี่ครั้ง หนวดเคราจะยาวเเค่ไหนไม่เคยได้นึกถึง  กลิ่นคาวปลากับเหงื่อขนาดตัวเองได้กลิ่นยังรับไม่ได้

“ขอประทานโทษครับ” ชะเอมที่กำลังจะอ้าปากต่อว่านางเอกหน้านวลหุบปากลงทันที เเล้วหันหัวเรือพายกลับไปอย่างเงียบๆ สงสัยนายเล็กคงจะเหนื่อยเกินไปจนไม่อยากต่อล้อต่อเถียง ว่าเเต่เคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ที่ไหนนะ คุ้นจัง