คลื่นรักทะเลหวาน

    ท่ามกลางแสงเเดดอันร้อนเเรงบวกกับผืนทรายที่ร้อนระอุ  ขณะที่ผู้คนส่วนใหญ่หลบเเดดอยู่ในที่พัก หรือ ร้านอาหารริมหาด กองถ่ายละครของนางเอกเมฆรินทร์ต้องทำงานสู้กับแสงตะวันเเละลมทะเลเพื่อฉากจบอันสวยงาม เเสนหวานให้สมกับเป็นตอนอวสารและการปิดกล้องของละครสุดฮอตของปี 

“ น้องเมฆจ๋า มาให้พี่ซับเหงื่อเติมแป้งหน่อยนะคะ หน้าหนูมันไปหมดแล้วเนี่ย”  ช่างแต่งหน้าร่างชายใจสาว ยืนกวักมือตะโกนเรียกนางเอกอยู่ใต้ร่มผ้าใบผืนใหญ่ของกองถ่าย พร้อมกับยกผ้าซับเหงื่อตัวเองป้อยๆ 

“ แหมพี่ตั๋นคะ ทำแบบนี้นี่มันเห็นแก่ตัวชัดๆเลยนะ ให้เมฆเดินไปหาแล้วก็ต้องเดินตากแดดกลับมาเข้าฉาก สองครั้งสามครั้งแล้วนะ เนี่ยจะละลายกลายเป็นไอไปหมดแล้ว เดี๋ยวก็ขอกองถ่ายเปลี่ยนช่างแต่งหน้าใหม่ซะเลยนี่” เมฆรินทร์กระฟัดกระเฟียด

“ โถๆๆ น้องเมฆขา เห็นใจพี่เถอะ พี่น่ะเดินไปซับหน้าเดี๋ยวก็พระเอก นางเอก นางร้าย เอ็กซ์ตร้า วนไปวนมาตั้งแต่เช้าจนพี่จะเป็นลมอยู่แล้ว ถึงพี่จะฐานใหญ่ แต่พี่ก็คนนะคะ ไม่ใช่รถถัง”  พูดเท่านี้สีหน้าช่างแต่งหน้า “ โบตั๋น” ก็งอง้ำพร้อมกับมีน้ำตาคลอหน่วย 

“ อ่ะ อ่ะ เดินมาแล้วนี่ไง แค่นี้ก็ต้องทำเป็นบีบน้ำตา” เมฆรินทร์เดินมานั่งบนเก้าอี้หน้าช่างแต่งหน้ายื่นหน้าให้โบตั๋นซับแต่ปากก็ไม่หยุดคำตำหนิ

โบตั๋นรีบทำตามหน้าที่ของเธอ ซับหน้าให้นางเอกสาวอย่างเร่งด่วนพร้อมกับควักตลับแป้งคู่ใจจะมาเติมหน้าให้นางเอกคนดัง แต่ยังไม่ทันที่ฟองน้ำจะถูกหน้าบอบบาง เสียงแหวก็ดังขี้น

“ พี่ตั๋นทำอะไรคะ! เมฆบอกพี่เป็นล้านครั้งแล้วไงว่าไม่ใช้แป้งของกองถ่าย ถูกเหงื่อถูกหน้าใครมามั่งก็ไม่รู้ เครื่องสำอางค์กองถ่ายยี่ห้ออะไรก็ไมรู้ ถ้าเมฆแพ้หน้าเยินถ่ายต่อไม่ได้  พี่จะรับผิดชอบไหวมั้ยฮะ!” 

เสียงแหลมของเมฆรินทร์ ดังมากพอที่จะเรียกใครต่อใครในกองถ่ายที่กำลังพักจากการถ่ายทำให้หันมาสนใจกับดราม่านอกจอ  รวมไปถึงผู้จัดละครที่กำลังเช็คฉากเช็ดชุดกับฝ่ายคอสตูมห่างออกไป ให้รีบวิ่งมาดู 

“ มีอะไรน้องเมฆ มีอะไรกันโบตั๋น  เสียงดังไปถึงนู่น” ผู้จัดละครวิ่งกระหืดกระหอบมาถามด้วยความตกใจ 

“ ก็ช่างแต่งหน้ากองพี่อมรเนี่ย นอกจากขี้เกียจไม่ยอมทำงานแล้ว ยังจะทำหน้าเมฆพังอีกน่ะสิคะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำผิดนะคะ เมฆบอกมาล้านๆครั้งแล้วก็ยังไม่เข้าใจ แล้วถ้าเกิดเมฆหน้าเยินผิวเสีย ถ่ายต่อไม่ไหว เค้ารับผิดชอบไหวมั้ยล่ะคะ เมฆเซ็งสุดๆเลยนะเนี่ย”

เมฆรินทร์เปิดฉากฟ้องผู้จัดละครค่ายยักษ์ใหญ่ “อมร” อย่างไม่ไว้หน้าใคร พร้อมทั้งชี้ไปที่ช่างแต่งหน้าตัวต้นเหตุที่ทำให้เธออารมณ์เสีย

“ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่อมร ฮีอๆๆๆ ตั๋นอ่ะวิ่งไปวิ่งมาแต่งคนนั้นทีคนนี้ทีจนตั๋นจะเป็นลมอยู่แล้ว ก็เลยขอมานั่งพักในร่มบ้างน่ะค่ะ”  โบตั๋นร้องไห้น้ำมูกไหลน้ำตานองอย่างไม่อายใคร นาทีนี้เธอกลัวตกงานมากกว่ากลัวมาสคาร่าเยิ้ม “ส่วนเรื่องแป้งแต่งหน้า เครื่องสำอางค์ วันนี้เรามาถ่ายกันกลางเกาะ ไม่ใช่ในสตู จะให้ตั๋นขนมาทั้งเครื่องสำอางค์กองถ่ายทั้งหีบเครื่องทรงของน้องเค้า ตั๋นก็ตายพอดีสิคะพี่ ฮือ ฮือ ฮือ ฮึก ฮึก” โบตั๋นสะอึกสะอื้น

อมรมองหน้าโบตั๋นอย่างเวทนา สงสารทั้งกะเทยร่างใหญ่สงสารทั้งตัวเอง จะให้ไล่โบตั๋นออกก็ดูจะใจร้ายเกินไป แต่จะให้ตำหนิดาราผู้ยิ่งใหญ่อย่างเมฆรินทร์นั้น ให้เค้าเอาหัวจุ่มน้ำทะเลตายซะตรงนี้ดีกว่า

“ เอาอย่างนี้แล้วกันนะครับน้องเมฆ เดี๋ยวพี่ให้เอกซ์ตร้ามาตากแดดแทนแล้วกัน ให้ผู้กำกับถ่ายให้เห็นแค่ด้านหลัง แล้วอีกสองชั่วโมงพอแดดร่มแล้วน้องเมฆคนสวยค่อยออกมาถ่ายซูมช่วงหน้านะครับ แป๊บเดียวเอง นะ นะ นะ แล้วเราก็จะได้ปิดกองกันแล้ว” อมรตอบเมฆรินทร์เสียงหวานแต่น้ำตาตกใน  เกิดมาก็ไม่เคยเห็นใครเรื่องมากเท่าชี นี่ถ้าไม่ได้เกิดมามีรูปร่างหน้าตาเพอเฟคจนไม่มีใครเทียบจนผลักเรตติ้งละครเนื้อเรื่องบ้านๆให้พุ่งกระฉูด แถมเงินอีกล้านนึงเค้าก็ไม่จ้างมาให้เสียพลังงาน 

“ส่วนเรื่องโบตั๋นพี่ขอแล้วกันนะครับ ไหนๆก็ฉากสุดท้ายแล้ว เรื่องหน้าพี่จะคัดเอาแต่ช่างเเต่งหน้ามือหนึ่งมาให้น้องเมฆเลย นะครับนะ คนสวยไปพักก่อน โกรธมากเดี๋ยวหน้าย่นน้า”

เมฆรินทร์สะบัดหน้าพรืด แล้วจ้ำอ้าวกลับเข้าไปในห้องพักของตัวเอง โดยไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ ก็ทำไมล่ะเธอไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ คนที่ผิดคือโบตั๋นที่ไม่ได้เรื่อง ถ้าหน้าของเธอเสียไปเเค่ไล่ออกก็ยังไม่พอหรอก เธอคิด

ทันทีที่นางเอกจอมเหวี่ยงจากไป เสียงฮือฮาจากไทยมุงก็ดังขึ้นทันที ทั้งเสียงวิจารณ์ เสียงปลอบใจ ที่มาจากความอยากรู้อยากเห็นในชะตากรรมของสาวตัวใหญ่หัวใจจิ๋ว  

“ ฮือ ฮือ ฮือ  พี่อมรจะไล่ตั๋นออกจริงๆเหรอคะ อย่าเลยนะคะพี่อมร ถ้าตั๋นออกเเล้วตั๋นจะเอาเงินที่ไหนมาโมนมโมหน้าล่ะค่ะพี่ เห็นใจหนูเถอะ ฮือฮือ”

“โอ๊ย ไมเกรนกูจะแดกตาย” อมรตะโกนระบายให้หายขัดใจ “พอแล้วไอ้ตั๋น ไม่มีใครออกไม่มีใครไปไหนทั้งนั้นล่ะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว จะได้รีบๆถ่าย รีบๆจบ ถ้าให้พี่อยู่เห็นหน้ายัยนี่อีกวัน พี่คงน้ำลายฟูมปากพอดี”  “อ้าว โว้ย แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว ยืนมุงกันอยู่ได้แล้วเมื่อไหร่งานมันจะเสร็จ กูไม่ได้เสียเงินค่าเครื่องบินมาให้พวกมึงพักร้อนริมหาดนะโว้ย ไป ไปทำงาน” อมรไล่พวกไทยมุงจนกระจัดกระจายทางใครทางมันเเล้วก็เดินไปทำงาน

เมื่อเหตุการณ์สงบ สมาคมขาเม้าท์ก็เกิด ตัวนำก็ไม่ใช่ใครที่ไหน โบตั๋นกะเทยบอบบาง ที่พอเมื่อน้ำตาเเห้งน้ำลายก็เเตกฟอง

“โอ๊ย ชั้นล่ะเกลียดอีเมฆนี่จริงๆ ไปกองไหน กองไหน เค้าก็กระเจิงมาหมด ตอนที่ไปถ่ายเรื่องนางฟ้าคาเฟ่ ชีก็ไปวีนผู้กำกับหาว่าจ้องเเต่จะให้เธอโดนลวนลาม ก็ในบทเธอต้องเป็นนักร้องคาเฟ่มันก็ต้องมีโดนกอดโดนคลำบ้าง ไม่ใช่เเม่ชีนี่จะได้มองได้เเต่ตา เเตะต้องไม่ได้”

“อ้าว เเล้วกองนั้นเค้าทำไงล่ะพี่” อ้อยฝ่ายคอสตูมถามด้วยความอยากรู้

“ โอ๊ย ก็ต้องหาเอ็กซ์ตร้ามาเล่นเเทนกันจ้าละหวั่น  สุดท้ายส้มเลยไปหล่นที่อีหนู กะเทยฝ่ายผม โอ๊ยมันเเทบจะไม่อาบน้ำเลยโดนพระเอกกอด ฮ่าๆๆ”

“ว้าย ฮ่าๆๆ จริงเหรอพี่ ฮ่าๆๆ  เเต่ก็นะชีเรื่องมากเเบบนี้มาตลอดล่ะ ของเเบบนี้มันเป็นวาสนา ก็ดูหุ่นเธอหน้าเธอสิ เป๊ะซะขนาดนั้น สวยไม่พอยังรวยเป็นบ้าเป็นหลัง พ่อเเม่ก็มีหน้ามีตา ใครจะไปขัดใจเธอได้” ปุ๊กปิ๊กฝ่ายอาหารผสมโรง

“ ไม่มีใครทำอะไรเธอได้ เเต่ก็ไม่มีใครอยากคบไงล่ะ  เเม้เเต่จะจีบยังไม่มีเลย กลัวความสมบูรณ์เเบบ” อ้อยต่อ

“ก็สมน้ำหน้านางเเล้วล่ะ  สุดท้ายก็ได้เเต่นั่งเชิดหน้าอยู่บนคานประดับเพชร”  โบตั๋นเอ่ยอย่างสะใจ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า