ขอสืบใจคุณ ให้ผมรักหน่อยนะ [คะ ;) ] (TK)

 
-----------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 5

“เพื่อนที่เธอไม่รู้ใจ (จริงอ่ะ??)”
 
วันถัดมา

แก้วรีบวิ่งมาที่บริษัท แก้วมาสายประมาณ ครึ่งชั่วโมง
ก็เมื่อคืนแก้วนอนดึกนี่ เลยตื่นสายเลย เพราะนายโทโมะด้วยแหละ ชิชะๆๆๆ!!!

“พี่ตูนๆๆๆ” แก้วรีบวิ่งมาหาพี่ตูน พี่ตูนยืนเท้าสะเอว ทำหน้าบึ้งตึง ว่าแล้วเชียว ว่าแก้วจะต้องโดน

แก้วยื่นเอกสารให้พี่ตูน พี่ตูนรับมันอย่างหน้าตาเบี้ยวๆบูดๆ

พี่ตูนอ่านไปอ่านมา ตาถึงกับอึ้ง แล้วก็เหยมองหน้าแก้ว แก้วก็ตกใจสิคะ เดาอารมณ์พี่ตูนมิถูกกก

“จริงหรอ??” พี่ตูนมองหน้าแก้ว แก้วก็งงสิ อะไรจริง??

“ค่ะ” เออออห่อหมกไปก่อนและกัน

“อร๊ายยย มิจริงงง” เฮ้ย!! พี่ตูนจะกรี๊ดทำไมเนี่ยะ??? แก้วถึงกับเอานิ้วอุดหูพัลวัน

“พี่ตูนคะ เป็นอะไรมากป่ะเนี่ยะ??” แก้วมองหน้าพี่ตูนอย่างงงๆ

“ก็น้องแฟนคลับคนนี้ ที่ใส่แว่นอ่ะ บอกว่าเป็นน้องสาวของน้องโทโมะจริงหรอ?? พี่แทบมิเชื่อ”

“อ๋อๆ ใช่ค่ะ” แก้วยิ้มตอบ

“ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก ชิชะ!” เอ่อ…ยิ้มหน่อยก็ไม่ได้ กลัวแก้วสวยกว่าหรอ?? คิกๆ

“งั้น…พี่จะตีพิมพ์และกัน เพราะดูจากหัวข่าวและรูปและ มันฟ้องจริงๆ” ก็ใช่อ่ะดิพี่ตูน แก้วเองแทบไม่อยากจะเชื่อเลย คิดว่าน้องเขาอ้าง ไม่แน่นะ ไม่แน่…

“เฮ้ย! จริงหรอ??คะพี่ตูน” แก้วตาโตถามพี่ตูน พี่ตูนพยักหน้ารับ

กรี๊ดดดดด!!!! แก้วได้เงินเดือนแล้วววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“ขอบคุณค่ะพี่ตูน จ๊วฟๆๆๆ” แก้วกอดพี่ตูน แล้วจุ๊บพี่ตูนเบาๆ พี่ตูนทำท่าขยะแขยง

“อี๋…ฉันไม่ค่อยจะชอบชะนีนะยะ ฉันชอบผู้ชายยยย” เอ่อ…อันนั้นแก้วทราบค่ะพี่ตูน

 

ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง

แก้วเหนื่อยมาครึ่งวันและ หาอะไรทานแก้เครียดหน่อยก็ดีอยู่นะ ซดกาแฟสักนี๊สสสส

อ๊า!!!! ชื่นใจจัง

“ฮ่าๆๆๆ บังเอิญจังเลย” เอ๊ะ!! เสียงคุ้นๆ

แก้วหันหลังกลับไปดูโต๊ะถัดจากหลังแก้ว หน็อยยย นายโทโมะอีกแล้ว ทำไมบังเอิญขนาดเนี่ยะ???

“บังเอิญหรือจงใจ ฟ้าคงไม่ผ่าใส่หัวนาย แล้วนายก็ฉลาดขึ้นมานะ ว่าฉันอยู่ไหนน่ะ” แก้วมองด้วยสายตาที่อาฆาต (ในใจ)

หน็อยยยย นายโทโมะทำหน้าทำตาอย่างกับ เยาะเย้ย แก้ว ชัดๆ

“นั่นสิเนอะ ฟ้ามันคงไม่ผ่าหัวคนหล่ออย่างฉันหรอก ว่าแต่เธอซดกาแฟเหมือนไม่ได้จิบกาแฟมา 10 ชาติว่างั้นเลย เฮอะๆ” หัวเราะ มีหน้ามาหัวเราะอีก แล้วไงยะ???

“จะชาติไหนก็ช่าง ฉันกินมันเข้าไปแล้ว”

“แต่มันส่อถึงมารยาทที่ ต่ำ อ่ะแก้ว”

“จะ ต่ำ มันก็เรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว”

“เกี่ยวสิเว้ย!! ก็ฉันไม่ชอบอ่ะ” เอ๊ะ!!! นายนี่ยังไงกันนะ ชิชะ

“ก็เรื่องของนาย”

“น้องโทโมะๆ พี่มีข่าวมาแหลงนิ๊ ไม่รู้ว่าอีนักข่าวคนไหนแล มาตีข่าวว่าน้องอั้น โดนอีสาวว่าเป็นน้องสาวของน้องโทโมะแล มันน่าตบให้ฟันกระต่ายหายแหละหนา” เย้ย!!! อีพี่หลวงแจ้งนี่

เดี๋ยวก็ เฉาะ ! เอ้ย! เดี๋ยวก็ด่าซะเลย

“นั่นน่ะสิ ใครกันวะ??” ใช้ วะ เลยอ่ะ สงสัยจะโมโหโกรธกรานมาก

“นั่นแล น้องโทโมะ” แล้วพี่หลวงแจ้งก็หยิบหนังสือที่ตีพิมพ์ล่วงหน้า อะไรมันจะตีพิมพ์เร็วขนาด

หรือว่าข่าวที่แก้วหามาเป็นข่าวสุดท้ายแล้วที่พี่ตูนต้องอัพตีพิมพ์ ตายล่ะๆ

“โทโมะว่านักข่าวคนนั้นร้ายกาจมากเลยนะ เอ๊ะ!!! แต่ดูจากหัวข่าวที่พาดมา ดูท่านักข่าวคนนั้นจะเลววว ยิ่งกว่าเสียอีกนะ” นี่นาย!!! หาว่าฉัน เลว หรอ?? ฮึ๊ย!! (เก็บอาการไว้ แก้วใจ)

“นายพูดถึงอะไรอยู่น่ะ??” แก้วทำเป็นลำพึงลำพังถาม นายนั่นมีสายตาที่อาฆาตใส่แก้ว

แก้วไม่อยากมองมันอ่ะ ตาน่ากลัวจะตาย ยิ่งกว่ายายดุเสียอีก (ฮ่าๆๆ ตากับยาย)

“พูดถึงคนแถวนี้น่ะ” หน็อยยย นายด่าฉัน ว่างั้นแหละ ชิชะๆ

“คนแถวนี้นี่มันใครกันหรอ??”

“ไม่รู้สิ คนๆนั้นยังไม่รู้ตัวเลย” ก็ แก้ว นั่นแหละ ชิชะๆ

“ฉันคิดว่านายคงจะพึมพำอะไรไว้น่ะ เหอะๆ” แล้วแก้วก็หัวเราะไปเรื่อย

“ข่าวมันตีหัวมาขนาดนี้และ จะปฏิเสธได้ไงถ้าไม่ใช่เธอ แล้วภาพที่ปรากฎก็มาจากห้องมีทของฉันอ่ะ” หรอ?? แก้วมิทราบ !!!

“นั่นน่ะสิ ฉันเองยังแปลกใจ แฮะๆ”

“เธอเป็นนักข่าวใช่ป่ะ?? พูดมาตรงๆ คิดว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียนม.ปลายแล้วคิดทรยศกันแบบนี้อย่าเป็นเพื่อนกันดีกว่า” แหมม…นายพูดอย่างกับนาย เคย เป็นเพื่อนฉันงั้นแหละ ชิชะ ทำพูดมาก

“ทำไม?? ฉันเป็น แล้วไง” แก้วมองตานายโทโมะอย่างอารมณ์ไม่ดี ขึ้นแล้วนะโว้ย!!! อีแก้วขึ้นแล้ว (พี่แก้ว หยาบคายอ่ะ) เออ ไม่สนใจ

“เป็นก็ให้เลิกๆไปเซ่” นายจะตะโกนหาบ๊ะเตี่ยอะไรของนาย แค่เรารู้กันแค่สองคน ฉันก็จะบร้าตายอยู่แล้ว แล้วดันมาตะโกนวอกแวก น่าเอารองเท้ายัดเข้าปากจริงๆ นี่ถ้าแก้วไม่สงบสติอารมณ์นะ ป่านนี้นายโทโมะได้อมรองเท้าแก้วกลับบริษัทแล้วล่ะ ชิชะ!!! (ใจเย็น บ่นตั้ง 2 บรรทัดเต็มแหน่ะ)

“ถ้าฉันเลิก แล้วฉันจะหาอะไรประแด๊กเล่า นายพูดมาก” แก้วขึ้นบ้าง (แต่ขึ้นเบาๆ) เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หรอก!!! (เว้ยยย…ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งตะโกนใส่เค้า)

“ก็ทำงานเป็นผู้จัดการส่วนตัวของฉันดิ”

“เหอะๆ โทษที ฉันไม่อยู่ชายคาเดียวกับนายหรอก”

“หน็อยยย” นายโทโมะกัดฟันกรอก แก้วทำหน้าเชิดๆใส่ ชิชะ เหอะๆ

“ฉันทำงานแบบนี้ ฉันมีความสุขดีแล้ว อย่างน้อยฉันก็จะได้กวนราวีนายเหมือนตอนที่นายเคยแกล้งฉันตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ถือซะว่า เกลือจิ้มเกลือ ไม่ผสมกะปิใส่น้ำมะนาวและกัน” แก้วพูดจบก็หยิ่งใส่ แหะๆ เผื่อนายนั่นจะได้เปลี่ยนใจ ไม่เอาแก้วเป็นผู้จัดการส่วนตัว ไม่เป็นได้ก็ยิ่งโคตะระจะดีเลย

“กวนราวีเพื่อนเรอะ??? หน็อยยย ไอเกลือจิ้มเกลือเธอใช่ไม่ได้ผลหรอก ถ้าเป็นแบบ เกลือจิ้มกะปิ เหยาะน้ำปลานิดหน่อย เค็มกำลังดี เนี่ยะสิ ฮ่าๆๆๆ” หัวเราะกวนตีนนะ แต่แก้วก็ไม่เข้าใจอ่ะ ใครเข้าใจบ้าง?? (ขนาดคนแต่งเองยังไม่เข้าใจที่โมะพูดเลย)

“เอาเถอะๆ ยังไงฉันก็ไม่เปลี่ยนอาชีพแน่นอน”

“แล้วเธอจะแฉฉันเล่นเนี่ยะนะ”

“อ๊ะ! แน่นอน” นายนั่นดูโมโหมากเลย บอกแล้วว่าแก้วจะไม่จ้งตานายนั่น ชิชะ น่ากลัวจะตาย ยิ่งกว่ายายดุเสียอีก แง้วว (อย่าร้องพี่แก้ว แง้วแล้วเดี๋ยวโมะจะอ้อนเอา อิอิ)

“น้องโทโมะ ไปได้แล้วนิ๊ เดี๋ยวไม่ทันเข้างานหล่าว” เออ ดีไปไกลๆซะก็จบ

“อ๋อๆ ครับๆ ฉันไปก่อนนะ ยัยตัวแสบ” ใครแสบยะ นายนั่นแหละ ชิชะ

แล้วนายโทโมะก็เดินออกจากร้านกาแฟไป แอบทำหน้าหงิกใส่ ชิชะ -^-!!!

 

 
  -----------------------------------------------------------------------------------
 
ขอโทษที่อัพช้านะคะ พอดีลืมไปว่าแปะนิยายที่นี่
เคยแปะที่โมะทีมมาก่อน เลยเอามาแปะที่นี่ นานพอควรแล้ว
แต่อยากให้สาวก TK ได้อ่านกัน :)