เรื่อง เเผนการรักพิชิตใจเธอ

สนามบินอินชอน

                           “จ่อก...แจ่ก...จ่อก...แจ่ก”ตอนนี้พวกเราทั้งหมดก็มารวมตัวกันหน้าสนามบินอินชอน มายืนรอรถตู้ที่จะมารับไปที่พักกัน ช่วงนี้อากาสที่เกาหลีไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่แต่สำหรับคนที่นี่น่ะสำหรับพวกเราโค-ตา-ระ หนาวเลย บรื้อ~

                            “ รถตู้มาแล้วค่ะนักเรียนช่วยกันเอากระเป๋าขึ้นรถน่ะค่ะ” พวกเราช่วยกันขนกระเป๋าขึ้นรถตู้กันอย่างไว เพราะหนาวมาก อยากถึงที่พักเร็วๆ

                       “นักเรียนค่ะที่พักของเราคือโรงแรม Airpark Hotel (inheon) อยู่ใกล้กับสนามบินอินชอนนี้เองค่ะเมืองอินชอนนี้ตั้งอยู่ในจังหวัดเคียงโดซึ่งเป็นที่ตั้งของเมืองหลวงคือกรุงโซที่เรารู้จักกันดี”นั่งฟังครูแยจินพูดได้ไม่นานรถก็เลี้ยวเข้าไปในโรงแรมหรู หรือว่านี่คือที่พักของพวกเรา โหสวยจังเลย

                           “นักเรียนค่ะถึงแล้วค่ะโรงแรมที่เราจะพักกันตลอดหนึ่งอาทิตย์นี้น่ะค่ะลงกันได้แล้วค่ะเดี๋ยวเราเข้าไปข้างในกัน” พวกเราเดินตามครูแยจินเข้าไปในโรงแรมหรูระดับสามดาวครูแยจินบอกเมื่อกี้ สามดาวอย่างหรูอ่ะแล้วถ้าห้าดาวล่ะ คงจะเป็นสวรรณ์ชั้นเจ็ดเลยมั้งเนี่ย

                        “ทุกคนค่ะมารับกุญแจที่ครูน่ะค่ะพักกันห้องล่ะสองคนจับคู่กันแล้วมารับกุญแจได้เลยค่ะ”

                       “ต้นหอมแกคู่กับฉันน่ะเดี๋ยวฉันไปเอากุญแจห้องก่อน”ยัยนิวจองตัวฉันไว้แล้วก็รีบวิ่งไปรับกุญแจห้องจากครูแยจิน

                       “ต้นหอมเราได้ห้อง2230 แหละ” นั่นไงไปไม่นานยัยนิวก็เดินเอากุญแจห้องมาโชว์แล้ว

                      “นักเรียนค่ะได้กุญแจห้องแล้วดูตามหมายเลขกุญแจน่ะค่ะว่าอยู่ห้องไหน แล้วก็ไปทำธุระให้เสร็จอีกครึ่งชั่วโมงมาเจอครูที่นี่น่ะเดี๋ยวเราจะไปทานอาหารกันค่ะ เอาล่ะไปกันได้แล้วค่ะอย่าลืมน่ะค่ะอีกครึ่งชั่วโมง”ครูแยจินย้ำอีกทีจนพวกเราเข้าใจ และทยอยขึ้นห้องไปกันตามหมายเลขที่ติดอยู่กับกุญแจห้อง

                       “ นี่งัยต้นหอมถึงแล้วห้อง2230 เบอร์ห้องของเรา”ยัยนิวพูดเสร็จก็รีบหยิบกุญแจขึ้นมาไขห้องด้วยความตื่นเต้น

                       “ ว้าว..*-*สวยจังต้นหอมดูสิ เฟอร์นิเจอร์ครบเลย ทีวีก็มี ฮิตเตอร์เครื่องทำความร้อนก็มี ต้นหอมมาดูที่ระเบียงซิ วิวสวยมากๆเลย เสียดายน่ะที่เราไม่ได้มาช่วงหิมะตกอ่ะ” ยัยนิวทำท่าเสียดายอยู่หน้าระเบียงห้อง YoY

                     “ไม่เป็นไรหรอกนิวได้มาที่นี่ก็ดีถมแล้ว ดูซิเนี่ยหิมะไม่มีวิวยังสวยเลย” สวยมากเลยไปถ่ายรูปดีกว่า พอนึกได้ฉันก็รีบวิ่งไปหยิบกล้องในกระเป๋าออกมา “นิวฉันไปรอข้างล่างน่ะไปแล้ว” ยังไม่ทันที่ยัยนิวจะพูดอะไรฉันก็วิ่งออกมาข้างนอกแล้ว

                       ฉันเดินออกมาจากโรงแรมพรอ้มกับกล้องถ่ายรูปที่พร้อมจะเก็บภาพทันทีเมื่อเจอวิวสวยๆ ตรงนั้นก็สวย ตรงนี้ก็สวย ถ่ายเลยดีกว่าจะได้เอาไปอวดพ่อกับแม่ “แชะ...แชะ...แชะ” ฉันเก็บภาพไปเรื่อยๆ โอ๊ะตรงนั้นก็สวย “แชะ..” นีมันเลยครึ่งชั่โมงแล้วนี่นา ถ่ายรูปซะเพลินเลยเราไปดีกว่าเดี๋ยวยัยนิวจะหาไม่เจอ  อ้าวนั่นครูแยจินนี่นายืนคุยกับใครอยู่ตรงหน้าโรงแรมน่ะ เป็นผู้ชายซะด้วย มองระยะใกลยังหล่อเลย เดินไปดูใกล้ดีกว่า ดูจากการแต่งตัวแล้ว คงจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันแหละ ดูไปก็คล้ายแทคยอน วงทูพีเอ็ม เหมือนกัน คุยกันซะสนิทเชียว แฟนครูแยจินล่ะมั้ง อิจฉาจัง  เสน่ห์แรงเหมือนกันน่ะเนี่ครูเรา

                       “ ต้นหอมแกไปไหนมาฉันตามหาแกจนทั่วเลยน่ะ” อยู่ๆยัยนิวก็วิ่งหน้าตั้งมาอย่างเหนื่อยหอบสงสัยคงจะตามหาฉันล่ะมั้งเนี่ย

                       “ก็อยู่แถวๆนี้แหล่ะถ่ายรูปมาด้วยดูซิ”ฉันโชว์รูปที่ถ่ายมาให้ยัยนิวดู ยัยนิวถึงกับนิ่งเลยทีเดียว ฉันถ่ายดีขนาดนั้นเลยหรอ

                       “ต้นหอมผู้ชายในรูปหล่อว่ะไปเจอมาจากไหนหรอ” แป่ว...-*-นึกว่ารูปที่ฉันถ่ายมาสวยซะอีกดันไปดูรูปผู้ชายที่ฉันถ่ายติดมาด้วยซะงั้น

                       “โอโหไม่ต้องดูแล้ว ไปกินข้าวดีกว่า”ฉันรีบดึงกล้องออกจากมือยัยนิวเก็บเข้ากระเป๋าแล้วลากยัยนิวไปห้องอาหารของโรงแรม อย่างอารมณ์เสีย

  ปาร์ค ชางมิน:

                  สวัสดีครับนี่คือช่วงเวลาของปาร์ค ชางมิน แนะนำตัวบ้างแล้ว ผมมีชื่อว่า ปาร์ค ชางมิน เป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลี อายุ 19ปี กำลังศึกษาอยู่ปีสองที่มหาลัยชื่อดังของเกาหลี ในมหาลัยผม ป๊อบปูล่ามากในหมู่สาวๆ (ชิหลงตัวเอง)ผมไม่ค่อยปฎิเสธสาวสวยๆที่มาให้ท่าผมซักเท่าไหร่ แค่ผ่านไปแล้วก็ผ่านมาเท่านั้นไม่คิดจริงจังเท่าไหร่ 

                  ผมมีพี่สาวหนึ่งคนชื่อว่า ปาร์ค แยจิน แก่กว่าผม 5ปี พี่ผมเป็นครูสอนภาษาเกาหลีอยู่ประเทศไทยเห็นว่าวันนี้พานักเรียนมาทัศนะศึกษาที่นี่ มาซะใกลเชียว สาวไทยจะน่ารักเหมือนสาวเกาหลีหรือเปล่าน่า~          “แชะ...แชะ...แชะ” )TT( อึ่ยใครมาแอบถ่ายรูปแถนนี้เนี่ขัดจังหวะการแนะนำตัวจริงๆเลย (หรอ~) นั่นงัยเจอต้นเหตุและ เป็นผู้หญิงซะด้วยกำลังถ่ายรูปอยู่เลยหน้าตาน่ารักซะด้วยเหมือนตุ๊กตาเดินได้เลยแหะ ผู้หญิงอะไรน่ารักเป็นบ้าเลย ถึงจะตัวเล็กก็เถอะแต่หน้าอกหน้าใจนี่สิไม่เล็กตามตัวเลย ขนตางอนข้ากับตาโตๆนักริมีปากชมพูระเรื่อหน้าสัมผัส ผมก็ดัดเป็รลอนสวยยาวไปถึงกลางหลัง มีสีปลอนทองแซมมาบ้านิดหน่อยพอสวยงาม จะทำยังงัยถึงจะได้เข้าไปอยู่ในสายตาเธอน่ะ พอห็นผมแล้วเธอคนนั้นจะได้เคลิ้ม วิ่งตามก้นผมแทบไม่ทัน ผู้หญิงก็เป็นแบนี้กันทุกคนแหละ (แหวะ) อ๊ะเธอกำลังหันกล้องมาทางต้นไม้ข้างตัวผมนิ “ แชะ” ^_^*สำเร็จก่อนที่กล้องเธอจะหันมาผมก็รีบวิ่งไปเกาะต้นไม้ที่เธอจะถ่ายทันที แค่เนี่ผมก็ไปอยู่ในรูปของเอแล้ว หวังว่าคงจะเห็นผมอยู่ในรูปน่ะ  ^_^ (ฉันจะยุให้ยัยนั่นลบรูปทิ้งซะ) !*!

             “ชางมิน...” ใครเรียก ผมกำลังมองยัยตุ๊กตาของผมเพลินๆ(เขาเป็นของนายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ย่ะ) “มานานแล้วหรอทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะอากาศมันเย็นเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” พี่สาวผมเรียกนี่เองมาตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า อ้าวยัยตุ๊กตาของผมหายไปไหนแล้วไวจริงๆ

                    “ และนั่นมองใครอยู่ล่ะไม่เห็นสนใจที่พี่พูดเลย” มาถึก็บ่นเลยพี่สาวผมเนี่ย

                    “ เปล่าครับคิดถึงนูน่าจะแย่” ผมสวมกอดพี่สาวก่อนที่เธอจะงอน ผมชอบเรียกพี่สาวว่านูน่า มาตั้งแตจำความได้แล้ว

                      “ ไหนขอพี่ดูซิไม่ไม่เจอกันตั้งนานหล่อขี้นสูงขึ้นน่ะเนี่ย   น้องพี่”โอ้ยพี่แยจินจับตัวผมหมุนไปหมุมามึนไปหมดแล้วเนี่ย @_@

            “ฟุดฟิศ...ฟุดฟิศ ชางมิน!สูบบุหรี่ด้วยหรอพี่ได้กลิ่นน่ะ” จมูกดีจริงๆพี่เราอุตส่าห์ชีดน้ำหอมดับกลิ่นแล้วน่ะเนี่ย                                                 

                      “แหมผมโตแล้วน่ะนูน่า”

                    “ เพี้ย ! นี่แนะถึงโตแล้วก็สูบไม่ได้” โอ้ยตีมาซะแรงเชียวยังกับผมไปฆ่าใครตายแนะ (แต่การสูบบุหรี่ก็เหมือนกับฆ่าตัวเองทั้งเป็น ห้ามทำตามน่ะน้องๆ)

                     “นูน่าไม่รักผมแล้วหรออุตส่าห์มาหาเพราะคิดถึงน่ะเนี่ย มาตีกันแบบเนี่ยงอนแล้วน่ะ” ผมทำท่าน้อยใจใส่พี่สาว เหมือนเด็ก

                     “ก็เพราะว่ารักงัยพี่เป็นห่วงน่ะ อายุแค่19ริอาจสูบบุหรี่ยังงี้ต้องบิดหูให้เข็ด” โอ้ย  ~ บิดหูอีกแล้ว เจ็บYoY แอ๊ะ! สูบที่ปากทำไมบิดที่หูหว่า ?(หรือจะให้ฉันบิดล่ะแต่ฉันไม่บิดหรอกแต่จะ ..) หยุดคิดเลย -_-**

               “ไหนอ่ะลูกศิษย์นูน่าอ่ะสวยป่ะ” เข้านิสัยเดิมผมอีกแล้ว

                      “ อย่า..แม้แต่..จะคิด เด็กที่มาเนี่ยคัดมาแล้วทั้งนั้น”

                      “คัดความสวยมาหรอนูน่า”ผมพูดพรางทำหน้าทะเล้นไปด้วย

                      “เด็กรียนทั้งนั้นย่ะ”

                        “คร้าบ เด็กเรียนก็เด็กเรียน”ถ้าเจอผมเข้าหน่อยล่ะขี้คล้านจะตามกันต้อยๆ (ตามไปไล่ควายหรอ คริ..คริ )  

                         “ตามพี่มาน่ะเดี๋ยวไปทานข้าวกัน”

                      “ ครับเดี๋ยวผมตามไป” แล้วนูน่าก็เดินเข้าไปในโรงแรม ทำไมผมยังไม่ตามไปหรอเพราะจะหายัยตุ๊กตาของผมน่ะสิล่ะสายตาไปแป๊บเดียวหายไปไหนเลยไวจริงๆ (ชิคงจะอยู่รอแกหรอก)

                     ผมเดินดูข้างนอกโรงแรมอยู่หลายรอบก็เจอผมเลยตัดสินใจเดินไปหาพี่สาวในโรงแรมทันที  แต่พอผมเดินเข้าไปยังห้องอาหารภายในโรงแรมก็เจอยัยตุ๊กตาของผมยืนตักอาหารอย่างมีความสุข คราวนี้ล่ะผมไม่ปลอ่ยเธอคาดสายตาไปแน่ๆ ผมยืนคิดแผนอยูสักพัก แล้วดำเนินการตามแผนทันที  ด้วยความที่เอกำลังเพลินอยู่กับการตักอาหารใส่จานอยู่นั้นโดยไม่ได้มองข้างๆว่ามีผมยืนขวางไว้อยู่จึงทำให้เธอตกใจคว่ำจานอาหารใส่ตัวผมจนเลอะไปหมดทั้งตัวและหัวใจ (แหวะ) นี่แหละครับคือแผนการของผม(ลงทุนจริงๆ)

                      “ว้าย..ขอโทษค่ะ”อ้าวเป็นคนไทยหรอเนี่ยนึกว่าคนเกาหลีซะอีกหน้าตาคล้ายคนเกาหลีเลยแฮะ

               “อ้าวเป็นคนไทยหรครับเนี่ย”ทั้งที่รู้อยู่แล้วยังจะถามอีกผมเนี่ยจริงๆเลย

                     “ค่ะฉันต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะพอดีตักอาหารเพลินไปหน่อยค่ะ”เธอทำท่าเก้ๆกังๆขอโทษผมใหญ่เลยน่ารักแฮะ “ไม่เป็นไรหรอกครับแล้วนี่มาคนเดียวหรอครับ”

                       “เปล่าค่ะมากับทางโรงเรียนยังถ้าไม่เป็นไรแล้วดิฉันขอตัวน่ะค่ะ”อ้าวเฮ้ยยังถามไม่หมดเลยจะไปซะแล้วผู้หญิงคนนี้แปลกจริงๆไม่หลงเสน่ห์ผมบ้างหรือไง

                       “ เดี๋ยวครับเดี๋ยว”ผมเรียกเธอไว้ก่อนที่เธอจะเดินออกไปและผมก็ถือวิสาสะคว้าแขนเธอไว้อีก          “อ๊ะ! มีอะไรหรือเปล่าค่ะ” เธอถามผมอย่างกับทำท่ารังเกียจแถมยังแกะมือผมออกจากแขนเธออีก ดีท้าทายดี

                         “คุณทำเสื้อผมเลอะแล้วไม่คิดจะรับผิดชอบหน่อยหรอครับ” จู่ๆผมก็คิดแผนที่จะตีสนิทเธอขึ้นมา (หืมในหัวมีแต่แผนหรืองัยย่ะ)

                        “คุณจะให้ดิฉันซักเสื้อให้หรอค่ะ” เธอถามผมต่อด้วยท่าทางหวาดๆหน้าแกล้งจริงๆ

                        “ไม่ตอ้ง ถึงขนาดนั้นหรอกครับ เพียงแค่คุณไปทานข้าวเป็นเพื่อนผมแค่นี้เอง” ผมพูดอย่ามีเลศนัย     

                         “ก็ไปซิค่ะเพื่อนฉันนั่งอยู่ทางโน้นค่ะ” เธอพูดพรอ้มกับชี้มือไปทางเพื่อนๆของเธอ แต่ผมไม่คิดจะไปนั่งตรงนั้นหรอกคน เยอะจะตายไปผมต้องการนั่งกับเธอคนเดียว

                        “  ผมหมายแค่คุณกับผมสองต่อสอง”คำพูดของผมทำเอาเธออึ้งไปเลยทีเดียว

                        “ เออ่...ก็ได้ค่ะแต่ต้องเป็นที่นี่น่ะค่ะ” ก็ยังดีกว่าไม่นั้งกับผมเลยแผนผมก็สำเร็จไปอีกคั่นแล้ว  ผมตกลงแล้วหยิบอาหารนำเธอไปนั่งอีกมุมหนึ่งของห้องอาหารซึ่งไม่ค่อยมีคนนัก เธอตักอาหารอยู่สักพักเธอก็เดินตามมา นั่งโต๊ะเดียวกับผมเธอเลือกที่จะนั่งฝั่งตรงข้าม นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นละก็ เสยมานั่งบนตักผมเชียว ดูเธอสิมาถึงก็รีบกินใหญ่เลย ไม่ห่วงสวยซะบ้างเลย (แต่ก็เห็นว่าเขาสวยใชมั้ยล่ะ)

                         “จะรีบกินไปไหนละครับเดี๋ยวก็ติดคอหรอก”  ผมถามเธอจนทำให้สำลักอาหารเลยทีเดียว ตลกจริง เอตั้งผมเจอเธอนี่ผมยิ้มไปกี่ครั้งแล้วน่ะ เธอทำให้ผมยิ้มได้จริงๆ

                         “บอกแล้วว่าไม่ต้องรีบเห็นมั้ยนี่ครับน้ำ” ผมส่งน้ำให้เธอด้วยท่าทางขำๆ

                         “คุณหัวเราะฉันหรอ” เธอหันมาว่าผมอย่างโกรธก็มันน่าขำจริงๆ

                         “เปล่าครับใครจะขำคนสวยอย่างคุณล่ะ” ผมก้มหน้าแอบขำเธอใหญ่ ก็ดูซิตอนนี้หน้าเธอแดงไปหมดแล้วไม่รูว่าเพราะสำลักอาหารหรือเพราผมชมเธอเมื่อกี้ก็ไม่รู้   

                         “ แล้วทำไมคุณยังไม่กินล่ะฉันต้องรีบไปรวมกลุ่มกับเพื่อนแล้วน่ะ” เธอคนนี้จ้องจะหนีผมตลอดเลยว่ามั้ย ชื่อก็ยังไม่รู้จัก

                         “ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยน่ะ”

                         “ฉันชื่อว่าต้นหอมนะ” ต้นหอมหรอไม่รู้ว่าจะหอมเหมือนชื่อหรือเปล่าน่ะ

                          “ยินดีที่ได้รู้จักรครับส่วนผมชื่อว่า ปาร์ค ชางมิน ผมเป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลีน่ะครับเรียนอยู่มหาลัยปีสองแล้ว” ผมแนะนำตัวซะยาว

                           “หรอค่ะ ฉันก็กำลังจะเข้ามหาลัยปีนี้แหละค่ะ”

                           “งั้นเราก็อายุห่างกันแค่ปีเดียวซิครับ” เธอพยักหน้าให้ผมพร้อมกับตักอาหารเข้าปากอีกรอบ ในปากยังเคี้ยวไม่หมดเลย ดูซิแก้มป่องเชียว ยัยตุ๊กตาของผม

                            “อ้าวชางมิน ต้นหอม มานั่งทานข้าวที่นี่เอง รู้จักกันด้วย้หรอ” พี่สาวผมเองแหละที่เดินมาทักแต่แอ๊ะพี่สาวผมรู้จักตุ๊กตาของผมด้วยหรอ

                             “พึ่งจะรู้จักกันน่ะค่ะ”

                             “นูน่ารู้จักต้นหอมด้วยหรอครับ” ผมถามพี่แยจินอย่างสงสัย

                            “รู้จักดีเลยล่ะ ก็ต้นหอมน่ะเป็นลูกศิษของพี่เอง” อ๋อจุดใต้ตำตอนี่เอง

                            “ หนูกินเสร็จแล้วค่ะครูไปกันได้หรือยังค่ะ” ตุ๊กตาของผมนี่กินไวจริงแถมยังหาเรื่องหนีผมอีก เธอหนีผมไม่พ้นแน่  “เราหายกันแล้วน่ะ”เธอหันมาพูดกับผมเบาๆ

                              “จะไปไหนกันหรอครับผมไปด้วยได้มั้ยนูน่า”ผมหันไปพูดกับพี่สาว

                              “อ๋อพี่จะพานักเรียนไปเดินตลาดเมียงดงน่ะจ่ะถ้าอยากไปก็ไปซิจ๊ะ” ถึงไม่อนุญาตผมก็ไปอยู่แล้ว

                                   “งั้นถ้าพี่อยากได้อะไรเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง ต้นหอมด้วยน่ะอยากได้อะไรก็บอก”ผมทำท่าเป็นเสี่ยใหญ่

                              “จร้าพ่อคนรวย” พีสาวยังหันมากระแนะกระแหนผมอีก