เรื่อง เเผนการรักพิชิตใจเธอ

 ฉันกำลังเดินชมตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ กับนิวกันอย่างตื่นตา เหมือนกับในซีรีย์เกาหลีที่ฉันเคยดูเลย แต่จู่ๆครูแยจินก็เดินมาบอก ว่ามีคนมาหาอยู่หน้าพิพิธภันฑ์ ใครน่ะมาหาฉัน หวังว่าคงไม่ใช่นายชางมินหรอกน่ะ ทำไมครูแยจินไม่ยิ้มให้ฉันเลยล่ะ หรืครูเขาจะรู้แล้ว ครูขาหนูขอโทษ พอครูแยจินเดินจากไปฉันก็รีบวิ่งไปหน้าพิพิธภันฑ์ทันที  ฉันวิ่งมาถึงก็พบกับนายชางมินยืนพิงกำแพงอยู่
                                    “นายมาที่นี่ได้งัย” ฉันวิ่งไปหาเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
                                    “ถามนูน่ามาน่ะ”
                      “แสดงว่าครูแยจินรู้แล้ว”
                      “อื่ม รู้แล้วแนบอกนูน่าเมื่อกี้นี้เอง” เขาพูดเสร็จก็ทำสีหน้าสลดลงไปทันทีไม่ผิดกับฉันตอนนี้เลย
                                    “ มิน่าเมื่อกี้ครูแยจินไม่ยิ้มให้ฉันเลย” แล้วฉันจะกล้าสู้หน้าครูแยจินได้งัย
                                    “ใช่โกรธมากเลย” และเขาก็ทำท่าว่าเหมือนน้ำตาจะไหลแต่ตอนนี้ฉันน้ำตาฉันไหลไปแล้วล่ะ
                                    “นูน่าบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าเราสองคนอีก” ห๊ะ ถึงขนาดนั้นเลยหรอ แต่ก็สมควรโกรธอยู่หรอก ลูกศิษแย่งแฟนครูมันก็สมควรอยู่หรอก
                                     “แล้วฉันจะทำยังงัย” ฉันถามเขาอย่าร้อนใจ
                                     “เราต้องไปกันแล้วน่ะต้นหอม นูน่าเป็นลูกมาเฟียจะสั่งฆ่าเราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้”นายชางมินดึงมือแนอย่างรีบร้อนแต่ครูแยจินเนี่นน่ะเป็นลูกมาเฟียไหนบอกเป็นลูกเจ้าของบริษัทธรรมดางัย คราวนี้ฉันต้องซวยแน่ๆเลย “อย่าชักช้าเลยต้นหอมฉันจะพาเธอหนีเอง” ชางมินนายต้องมาเดือดร้อนเพราะฉัน  และนายชางมินก็รีบพาฉันไปนั่งในรถสปอตสีดำราคาแพงของเขา แล้วก็ขับออกไปอย่างเร็ว ขับเบาๆก็ได้ฉันกลัว             
                         ปาร์ค ชางมิน:
                                    ผมขับรถพาต้นหอมมาที่เมืองปูซาน ที่นี่มีบ้านพักชายทะเลส่วนตัวของพ่อผมอยู่หลังหนึ่ง ทีนี่ผมชอบมาบ่อยๆเวลาที่ผมอยากพักผ่อน วันนี้วางแผนหรอกต้นหอมมาที่นี่ล่ะ โดยมีพี่แยจินร่วมมือบ้างนิดหน่อย  นิดหน่อยจริงๆน่ะ   ผมไม่เคยลงทุนอะไรมากขนาดนี้กับผู้หญิงคนไหนเลยน่ะเนี่ย ต้นหอมคนแรกเลย และก็จะเป็นคนสุดท้าย  โดยการบอกต้นหอมว่าพี่แยจินโมโหมากที่ผมไปบอกเลิกและบอกไปอีกว่าพี่แยจินเป็นลูกมาเฟียแท้จริงแล้วพ่อกับแม่เราเป็นแค่เจ้าของบริษัทนำเที่ยวธรรมดาๆนั่นเอง
และบอกับเธอว่าพี่แยจินอาจจะสั่งคนให้มาตามฆ่าเราสองคนก็ได้ รู้สึกว่าต้นหอมจะช็อคไปเลย จึงทำไห้ผมลากเธอขึ้นรถมาได้อย่างสะดวก หวังว่าแผนของผมคงจะไม่ทำให้ต้นหอมโกรธน่ะ ถ้าเธอรู้ว่าผมโกหก กะว่าจะพาเธอมาอยู่สักสองวันเท่านั้นแหละ หลังจากนั้นผมก็จะบอกความจริงกับเธอ หวังว่าต้นหอมคงจะเข้าใจผมน่ะ ท่านผู้อ่านช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วยน่ะครับ  แต่ตอนนี้ผมขอดูใจต้นหอมก่อนว่าเธอรักผมจิงหรือเปล่า แต่ผมน่ะรักเธอหมดทั้งหัวใจของผมเลยล่ะ
                          “นี่นายพาฉันมาถึงไหนเนี่ย” หลังจากที่ผมขับรถมาจอดหน้าบ้านพักของพ่อผมได้สักพักต้นหอมก็เปิดปากพูดกับผมได้สักทีหลังจากที่เธอนั่งเงียบอยู่นาน และตลอดทางที่ผมขับรถมา  “ว่าไงล่ะเงียบอยู่ทำไม” ต้นหอมจ้องหน้าผมเพื่อหาคำตอบสายตาของเธอเหมือนกับคนสิ้นหวัง ขอโทษน่ะต้นหอมที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะว่า ‘ฉันรักเธอ’
                           “เราต้องหลบอยู่ที่นี้กันสักพัก” ผมเล่นละครทำหน้าเศร้าใส่เธอ -_-: “จนกว่าผมจะเคลียกับนูน่าได้น่ะ” ผมตีบทแตกมั้ยล่ะค้ราบ
                 “แล้วอีกนานมั้ยกว่าครูเขาจะหายโกรธน่ะ บอกตรงน่ะตอนนี้ฉันคิดถึงบ้านกลัวว่าจะไม่ได้กลับบ้านไปเจอหน้าพ่อกับแม่”
                           “ไม่นานหรอกพอนู่น่าหายโกรธแล้วก็กลับบ้านได้” ^_^ ผมพูดปลอบใจต้นหอมเพราะตอนนี้ต้นหอมทำหน้าเหมือนจะร้องให้
                          “จริงหรอ แล้วนายจะไปเคลียกับครูเขายังงัย”
                “ฉันขอเวลาอยู่กับเธอแค่สองวันเท่านั้นหลังจากนั้นฉันก็จะยอมนูน่าทุกอย่างไม่ว่านูน่าจะสั่งลูกน้องให้ทรมารฉันหนักแค่ไหนฉันก็ยอม แค่เธอปลอกภัยก็พอแล้ว”
                          “ไม่ได้น่ะนายจะทำอย่างนั้นไม่ได้ฉันไม่ยอมถ้าจะตายก็ต้องตายด้วยกันซิ”
                “ต้นหอมเธอรักฉันมั้ย”
                “รักสิฉัรักนาย”
                “ผมตัดสินใจถูกแล้วที่เลือกคุณ”
                “แต่นายต้องมาลำบากเพราะฉันน่ะ”
                “ไม่เป็นไรเพื่อความรักของเราแล้วผมยอมทุกอย่าง”
                “อื้อ...” ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากเราสองคนเราจ้องหน้ากันอยู่นานผมโน้มหน้าไปใกล้ใบหน้าสวยๆตาโตๆของเธอที่จ้องหน้าผมอยู่เคลืบด้วยน้ำตาน้อยๆของเธอทำให้ผมหลงเสน่ห์เธอมากขึ้นจนเผลอจูบกับเธอไปตอนไหนก็ไม่รู้แต่ว่าเนิ่นนานมากเลยทีเดียว เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมรักเธอจนโงหัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว