Sky of love รักเรานิรันดรน์

ณ ร้านขายหนังสือเเห่งหนึ่ง

ใน ณ ที่นี้มีเเต่ความเงียบสงบ เเต่เป็นที่ที่มีความสุขสำหรับมิกะ หญิงสาวที่ชื่นชอบหนังสือเป็นชีวิตจิตใจ(นิยาย^^)เธอสามารถอ่านทั้งวันทั้งคืนก็ยังได้ ถ้าเธอได้หยิบหนังสือเเล้ว เธอจะไม่วางมันลงจนกว่าจะจบเล่ม อะเเฮ่มอึ้งล่ะสิ ที่ฉันบ้าอ่านขนาดนี้ เเต่ฉันก็ไม่ใช่โรคจิตหรอกนนะที่จะอ่านขนาดนั้น เเต่มันก็อดไม่ได้จริงๆที่จะอ่านให้จบ  ก็เวลาอ่านน่ะเหมือนว่าฉันจะเป็นตัวละครในเรื่องนั้น ก็อ่านทีไรพระเอกก็หล่อทุกที>///< เเต่ว่านะเราก็คุยกันมานานเเล้ว ยังไม่รู้จักฉันเลย ฉันชื่อ นามิสะ มิกะ ผู้เเสนทีจะน่ารัก(ตัดคำหลังออกก็ได้นะ- -

"ยัยมิกะตื่นได้เเล้ว ร้านหนังสือปิดเเล้วนะโว้ย"

งึมงำๆ-o-ใครมาปลุกวะเนี่ย กำลังเเนะนำตัวอยู่เลยขัดจังหวะจริงๆ

"เเน่ะยังไม่ตื่นอีก ไฟไหม้ๆตื่นได้เเล้วโว้ย"

อ้าก เเสบเเก้วหู เเล้วใหนล่ะไฟไหม้ เเหม่ะต้นเหตุอยุ่นี่เอง

"นี่ยัยมัมมี่ ไฟไหม้ตรงใหนกันยะ พูดปดนะเเก"

"ก็เเกไม่ยอมตื่นนี่ ร้านหนังสือปิดเเล้ว มาอ่านหนังสือฟรี ยังมานอนอีกเหรอ"

ยัยที่ทะเลาะกับฉันเมื่อกี๊นี้ ชื่อยัย ซุซุกิ ซายะ เเต่ทำไมฉันเรียกว่ามัมมี่น่ะเหรอ เมื่ออาทิตย์ก่อนยัยซายะตกบรรไดเเขนหักพันเเผลไปซะครึ่งตัว หมอโรงพยาบาลพันเเผลซะเว่อ เลยเรียกว่ายัยมัมมี่

"นี่เธอลืมอะไรรึป่าว ยัยมิกะ วันนี้วันเกิดเเกไม่ใช่เรอะ รีบไปอ้อนวอนขอนิยายจากพ่อเซ่ อดได้ขึ้นมาก็ซวยไป"

"จริงด้วยวันนี้วันเกิดฉันนี่ รีบไปดีกว่า เดี๋ยวอดนิยายเล่มใหม่ รีบชิ่งดีกว่าเดี๋ยวเจ้าของร้านจะเก็บค่าอ่านหนังสือฟรี"

ฉันรีบวิ่งออกจากร้านอย่างใส่เกียสุนัขกลับไปหาพ่อเเสนที่จะน่ารักของฉัน ทุกปีน่ะพ่อจะซื้อนิยายมาให้ทุกปีเลย ยังไม่รู้เลยว่าพ่อจะซื้อนิยายเรื่องอะไร ต้องรีบกลับไปถาม

ณ บ้านของฉัน

"พ่อคร้า~~~~~~^o^"

ฉันรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดพ่อสุดที่รักที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน

"มิกะ ลูกพ่อมามะโมะๆๆๆมามะ"

"หนูไม่ใช่หมานะ จะเรียกกันเเบบนี้"

"พ่อล้อเล่นน่ะ อ่ะนี่นิยายที่พ่อซื้อมาให้"

"หนูรักพ่อที่สุดในโลกเลย"

ฉันรีบวิ่งพรวดขึ้นไปบนห้อง นอนบนเตียงรีบเปิดกล่องออก อ่า นิยายเเนวรัก ฉันรีบเปิดอ่านทันที อ่านไปได้ครึ่งเรื่อง ตาของฉันเริ่มสะลึมสะลือ พร่ามัวไปหมด ตาฉันลืมปิดลงอย่างช้าๆ เเล้วผลอยหลับไป ที่นี่มันที่ใหน เต็มไปด้วยความมืด เเละเสียงที่เงียบกริบ ฉันเริ่มสัมผัสได้ถึง'กลิ่นลางๆของปาฏิหาร'อะไรบางอย่าง ฉันเริ่มได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่กึกก้องอยู่ในสมอง ที่ดังว่า เธอเปรียบเสมือนเงาของฉัน ดังซ้ำไปซ้ำมา เเล้วเริ่มเห็นเเสงสว่างใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เริ่มเห็นหน้าใครบางคนในเเสงสว่างที่ทำให้เเสบตานั้น ผู้ชายคนนั้นคือใครกันเเน่!!!