Broken Heart Of Me ยัยหน้าใสขโมยหัวใจนายชุบเปอร์สตา

 
นายต่างหากที่ต้องเป็นคนสูญเสีย...”  
 
ฉันว่า ด้วยใบหน้าที่จริงจัง พลางยิ้มหยันให้อีตาหน้าหล่อเจ็บใจเล่น ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าน้ำหน้าอย่างอีตานี่ จะทำให้ฉันไปร้องไห้ในคุกได้จริงๆ งั้นหรือ :) คิดผิดคิดใหม่ได้นะ ไอ้ผีหญีปุ่นเอ๊ย !! 
 
 
 “เธอว่ายังไงนะ ?” 
“ไม่ได้ยินหรือไง อ้อ...นายหูตึงสินะ -_-” 
“ยัยนี่ -_-^^” 
( -_-) + + (-_- ) เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ 
         ฉันกับอีตาหน้าหล่อมองตากันอย่างเชือดเฉือนอย่างไม่มีใครยอมใคร ให้มันรู้ไปสิ ถึงฉันจะเป็นผู้หญิง แต่ฉันก็ไม่มีวันยอมแพ้คนอย่างนายที่เป็นผู้ชายหรอกนะ!!! 
 
“เดี๋ยวก็ท้องหรอก -_-!!!” 
 
ไอ้เคนตะพูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงแบบไม่สบอารมณ์ 
“ไม่ใช่ปลากัด/ไม่ใช่ปลากัด!!!” 
 
ฉันกับอีตาหน้าหล่อพูดขึ้นมาพร้อมกัน 
“นายจะพูดตามฉันทำไมวะ” 
“เธอนั่นแหละที่พูดตามฉัน” 
“ไม่ใช่ปลากัดแล้ว แต่หมากัดกัน ชิมิ -O-” 
“เงียบไปซะไอ้เคนตะ”
 
ฉันจัดการใช้เท้ายันเข้าที่ขาไอ้เคนตะเต็มแรง
“มันเจ็บนะยัยลูกแกะ !!! -_-^” 
 
ไอ้เคนตะว่าก่อนจะพูดฉายาที่น่าอับอายนั่นออกมา
“หือ? ลูกแกะ นั่นชื่อเธอหรอ น่าขำชะมัด หึ”
 
อีตาหน้าหล่อพูดก่อนจะอมยิ้มนิดๆ อะ...ไอ้เคนตะ ฉันเกลียดแกที่สุดเลย!หาไรมายัดปากมันก็คงดี
“คุณโทโมะครับ เมื่อไรจะให้พวกกระผมเลิกจับไอ้พวกโง่นี่สักที”
“พวกโง่เหรอ หา -_-!!!” 
ฉันตะคอก ก่อนจะหันไปถลึงตาใส่ไอ้คนที่พูด
 
“แล้วนายชื่อโทโมะงั้นเหรอ ชื่อเหมือนของใช่เด็กเลยอ่ะ อืมมม อะไรนะ โคโดโมะ โดเมะ งี้ใช่ป่ะ?” 
 
ฉันว่าด้วยใบ้หน้ากวนตีนนิดๆ พร้อมกับยักคิ้วไปให้อีตาหน้าหล่อนี่หนึ่งที
“หน็อย...ยัย...”
“อะไร ?”
“ฉันไม่มีเวลาจะมาต่อล้อต่อเถียงกับเธอหรอกนะยัยลูกแกะ”
“ฉันชื่อลูกแก้ว -_-^”
“ทำไม ชื่อลูกแกะ ก็น่ารักดีออก ชื่อจะได้เข้ากับหน้าตาอย่างเธอไง -_-”
 
กวนแหละ อีตานี  !! เดี๋ยวเจอฟรีคิกแน่ ค่อยดูนะ !!
“รอให้ฉันหลุดออกไปก่อนเถอะไอ้ลูกแหง่!!!”
“ฉันไม่มีวันให้เป็นแบบนั้นหรอกน่าาาา :)”
ตุบตับ ตุบตับ ตุบตับ
ขณะที่ฉันกำลังเถียงกับอีตาหน้าหล่ออยู่นั้น จู่ๆ เสียงฝีเท้าราวๆ ประมาณร้อยๆคนได้ก็ใกล้เข้ามา พร้อมกับเสียงกรี๊ดที่เรียกว่าสนั่นหวั่นไหวไปทั่วโลกาได้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”
 
อะ อร๊ายยย หะ หูฉัน !! T0T
“พี่โทโมะขาาาาาาาาาาาาาาา!!!!”
“มาให้พวกหนูกอดเดี๋ยวนี้น้าาาาาาาาาา >O<!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่โทโมะยืนอยู่ตรงนั้น ห้ามหนีไปไหนนะ!!!!” 
 
เสียงแฟนคลับคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างรู้ทัน เป็นดาลาเนี่ย ทำไมมันลำบากอย่างนี้ฟ่ะ
“ฉันจะตายมั้ย -_-” 
 
ฉันมองหน้าอีตาหน้าหล่อ ก่อนจะถามคำถามที่ไม่น่าถามนั่นออกมา
“ตาย”
 
หมอนี่ ตอบคำถามด้วยอารมณ์สบายๆ ก่อนจะจับตัวของฉันขึ้นพาดไหล่แข็งแรงของเขาแล้วเดินฉับๆ ไปที่รถ
“นายจะทำอะไรฉันวะ อ๊ากกกก!!!”
 
ฉันร้องออกมาเสียงหลง พรางดิ้นไปมา เหมือนปากับลังจะขาดน้ำตาย= =
“จับไปปล้ำมั้ง ฉันพิศวาสเธอตายอ่ะ -_-”
 
ไอ้ผีหณี่ปุ่น บอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนจะจับฉันยัดเข้าไปในรถ BMV สีดำเงา แล้วสั่งให้คนขับรถออกสตาร์ทขับออกไปโดยความเร็วเกินแปดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ประโยคเหยียดๆ เมื่อกี้มันอะไรกัน !!?
“รอดตัวไปนะยัยโจร -_-”
“ฉันเป็นนักโจรกรรม”
“ไม่เห็นมันจะแตกต่างกันตรงไหนเลย”
“ก็เรียกให้มันดูดีหน่อยไม่ได้รึไง”
“โจรก็คือโจรวันยันค่ำ -_-” 
 
อีตาบ้านี่ บอกอย่างนิ่งๆ เห็นแล้วอยากจะเอากำปั้นประทับแรงๆ ลงไปที่หน้าเนียนๆ ของอีตานี่จริงๆ ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่ามือฉันกำลังโดนมัดอยู่!!!
อืม...ฉันลืมอะไรบางอย่างไปหรือเปล่านะ -_-?
 
สองชั่วโมงผ่านไป
ฉันเข้าเรียนสาย ไม่อยากเชื่อเลย ให้ตายสิ...สายในรอบประวัติศาสตร์ -_-!!!
“ไม่ยักกะรู้ว่าเธอเรียนที่นี่ด้วย”
“แล้วมีปัญหามากหรือไง ถ้าฉันจะเรียนที่นี่ -_-”
“เปล่า...แค่คิดว่า น้ำหน้าอย่างเธอไม่น่าเรียนมหาลัยหรูๆ แบบนี้เลย”
“นี่นาย!!!”
 “หึ...” 
 
อีตาโทโมะ โรศจิตนั่น หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าอีตานี่จะเรียนมหาลัยเดียวกับฉัน แถมยังเป็นรุ่นพี่คณะที่ฉันกำลังเรียนอยู่อีกด้วย พระเจ้าทำให้โลกมันแบนๆ หน่อยก็ได้นะ ฉันล่ะเบื่อที่โลกมันกลมจนเกินไป -_-
“ไอ้ลูกแหง่ ไอ้บ้า ไอ้...โอ้ย! เกลียดแก -_-” 
 
ฉันสบถกับตัวเองก่อนจะก้มลงมองข้อมือที่แดงเถือกเป็นรอยเชือก เจ็บชะมัดเลย... ไอ้บ้า แต่ช่างมันเถอะ เขาปล่อยฉันมันก็บุญหัวแล้ว  แค่ข้อมือถลอกเอง  รีบเข้าเรียนดีกว่า เดี๋ยวฉันจะสายมากกว่านี้ :(

ตกเย็น
หลังเลิกเรียน ฉันเดินไปที่ร้านไอศกรีมหน้ามหาลัย กะจะกินไอศกรีมเย็นๆ ให้สดชื่นสักหน่อย ติดอยู่ที่ว่าถ้าไม่มี...
“เธออีกแล้วเหรอ -_-”
 
 อืม...โทโมะ เขาอีกแล้ว พ่อคนดัง -*- ฉันมองหน้าอีตานี่ก่อนจะไล่สายตาไปยังร่างบางที่ยืนขนาบข้าง ใบหน้าเนียนใสอมชมพู ตากลมโต จมูกเล็กๆ ริมฝีปากบางๆ ที่กำลังยิ้มกว้างให้ฉันอย่างเป็นมิตร ฉันเคยเห็นหน้ายัยนี่ที่ไหนนะ ?
“สวัสดีค่ะ คุณลูกแกะ ^O^”
 
อะไรนะ !! ลูกแกะงั้นเหรอ !!
“เอ่อ...หวัดดี”
 
ยัยหน้าหวานนี่เป็นใคร แล้วบังอาดมาเรียกฉันแบบนี้ได้ยังไง เดี๋ยวสวยซะหรอก  -*- ( ปกะติเธอเองก็สวยอยู่แล้วนะ - -)
“เธอทักทาย 'แฟน' ฉันให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง -_-^”
 
 อีตาโทโมะพูดก่อนจะเน้นคำว่า 'แฟน' ดังๆ เน้นทำไม ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย -*-
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะโมะ >_< ฉันชื่อพิมมี่เป็นเพื่อนของของน้องชายคุณด้วยนะค่ะ^O^” 
 
ยัยหน้าหวานนี่พูดขึ้น ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้ฉันอีกครั้ง ไอ้พิชชี่มันเอาฉันไปเมาท์กับใครที่โรงเรียนงั้นเหรอ -_-!!!
ฉันเพ่งมองหน้าของยัยนี่อีกครั้ง คุ้นจริงๆ คุ้นมากกกกกกก อ้อนึกออกแล้ว...ยัยนี่ที่เคยเห็นในทีวีตอนเปิดไปที่ช่องข่าวบันเทิงนั่นเอง -*-
“ลูกแกะมานั่งกินไอศกรีมกับฉันก็ได้นะ”
“พิมมี่...”
 
 อีตานั่น หันไปมองหน้าพิมมี่ด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“ได้สิ...” 
 
ฉันตอบตกลงทันที ก่อนจะหันไปยักคิ้วกวนๆ ให้อีตานี่สองสามครั้ง
“ยัยโจร -_-^” 
 
เขาพูดขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทำไมถึงรู้สึกสะใจแบบนี้นะ หึหึ -_-
ฉันเดินเนิบๆ มาที่โต๊ะของยัยพิมมี่และอีตาหน้าหล่อนั่น
“ถามจริง...มากินกันเนี่ย ใครจ่าย -_-” 
 
ฉันพูดก่อนจะมองหน้าทั้งสองคน
 “ก็ผลัดกันจ่ายค่ะ วันไหนฉันไม่ค่อยมีเงินก็ให้ที่รักจ่าย -O-;” 
 
ยัยพิมพูด ส่วนอีตาโทโมะกลับไม่พูดไม่จาอะไร แต่ก้มมองเมนูไอศกรีมอย่างเคร่งเครียดสลับกับส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉันเป็นพักๆ
 
“และวันนี้ฉันไม่ค่อยมีเงิน ที่รักก็ต้องจ่าย ^O^” 
 
ยัยพิมมี่ว่า ก่อนจะจิ้มไปที่แก้มของอีตาโทโมะไปสองสามครั้ง อีตานี่หน้าแดงนิดหน่อย ทำไมฉันต้องรู้สึกใจเต้นตามด้วย แถมยังเรียกกันว่า ที่รักอีก ฟังแล้วไม่เข้าหูเล๊ย -*-///
ว่าแต่...วันนี้อีตานี่จ่ายเหรอ งั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง ?
ฉันจัดการดึงเมนูออกมาจากมือของอีตาบ้านั่น เขาชักสีหน้าไม่พอใจใส่ฉัน คิดว่าฉันจะกลัวนายรึไง ไอ้ลูกแหง่เอ้ย-*- ทันทีที่พนักงานสาวมาถึง ฉันจัดการสั่งเมนูที่คิดว่าแพงที่สุดในเมนูมาหลายๆ ถ้วย ถึงมันจะไม่ถึงพันก็เถอะ ...นี่คิดว่าฉันจะกินไหวหรือยังไง -_-
“สั่งเยอะชะมัด อดอยากมาจากที่ไหนกันฮะ -_-*”
“ฉันอยากแกล้งนาย”
 
 ตรงๆ จบมั้ย ?
“นี่เธอคิดว่าฉันไม่มีปัญจ่ายหรือไง -*-”
“ก็ใช่ไง บอกตรงๆ ฉันว่าทรัพย์สินที่บ้านฉันมีค่ามากกว่านายเยอะ”
 
ฉันพูดพร้อมยิ้มเหยียดๆ ให้อีตานี่เจ็บใจเล่น
“ยัย... -_-^” 
 
ก็ได้ผลทุกครั้งไป :)
“อย่าเพิ่งทะเลาะกันนะคะ >_<” 
 
ยัยพิมมี่พูดก่อนจะเอามือมาบังหน้าฉันและไอ้หน้าหล่อไว้
“ก็ได้ครับพิม ผมจะไม่ทำอีก”
 
อีตาโทโมะพูดเสียงนิ่ง แม้รักยัยหน้าจึดนี่มากจริงๆเลยนะ  โธ่เอ๊ย !! แล้วทำไมฉันต้องไม่พอใจด้วยเนี่ย !!
“ก็ดีค่ะ...นี่คุณลูกแกะคะ”
“อะไร แต่ความจริงฉันชื่อ ลูกแก้ว เชีณเรียกให้มันดีๆหน่อย -_-”
 
พอพูดจบ ยัยนั่นถึงกับทำตาโตอย่างสงสัย พรางหันหน้าไปทางอีตานั่นด้วย
 
“ ไหนโมะ บอกพิมว่า เธอชื่อลูกแกะ ไม่ใช่หรอคะ ”
 
“ ก็แค่อยากเรียกนะ เห็นว่าหน้าตายัยนี่เหมือนแกะดี หึ ”
 
เขาบอกอย่างไม่สนใจ นอกจากสนใจของหวานแสนอร่อย ที่อยู่ตรงหน้า เชอะ !! ถ้าฉันเหมือนแกะ นายก็คงเหมือนด้วยนะสิ เพราะหน้าฉันกับอีตาโรศจิตนี่ แอบคล้ายๆกันอยู่นะ เหมือนกันอย่างกะแกะเลย-*- (?)
“เอาเถอะ พิม เธอเรียกฉันมีไร!! -_-”
 
“อย่าเย็นชากับแฟนฉัน -_-^^”
 
 แฟนหรือแม่วะ...?
“นี่โมะคะ!”
“หึ...” 
 
อีตาบ้านั่นสบถในลำคอ ก่อนจะทำเป็นเสมองไปทางอื่น
 “มีไรมากป่ะ ?”
 
 ฉันพูด ก่อนจะหยุดความสนใจที่อีตาโทโมะ หือ ? เดี๋ยวนะ...ฉันไปให้ความสนใจกับอีตานี่เมื่อไรกัน
\ -_-;
“ฉันอยากให้เธอมาอยู่บ้านของโทโมะค่ะ!!!” 
 
ยัยหน้าหวานพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“อือได้สิ...หะ !!เดี๋ยว ว่าอะไรนะ -_-!!!”
“ไม่เอาน่ะพิมมี่ ที่รักกำลังคิดไรอยู่เนี่ย -_-;;” 
 
หมอนี่พูดแทรกขึ้น ก่อนจะไล่สายตามองฉันเหมือนเห็นฉันไม่ใช่คน ทำไมต้องทำสายตาเหยียดๆ แบบนั้นด้วยวะ -_-^^
“ฉันอยากให้เธอมาอยู่บ้านของโทโมะค่ะ คือฉันกลัวเขาจะนอกใจ!!!” 
 
แต่ยัยพิมมี่กลับไม่ฟังที่อีตาโทโมะพูด เอาไงดี?
“ฮ่ะๆ คงไม่ได้หรอก บ้านฉันก็มีอะไรที่ต้องดูแล โดยเฉพาะไอ้น้องชายติ๊งต๊องนั่น -_-^” 
 
ฉันหัวเราะแห้งๆ ไปให้ ก่อนจะอ้างเหตุผล ดูลงดูแลอะไรกัน ความจริงถ้าไอ้พิชชี่ไม่มีฉันมันก็อยู่ได้
“โฮ่ยยย! นี่ลูกแกะ เฮ้ย ลูกแก้ว คือ พิมกับพิชชี่เราต้องไปเข้าค่ายน่ะค่ะ”
“เข้าค่าย?” 
 
ไม่เห็นไอ้พิชชี่จะพูดเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลย -*-
“สามเดือนแนะ”
“สามเดือน!!! นี่เข้าค่ายหรือย้ายบ้านหา!!!”
“มันเป็นค่ายอาสานิ” 
 
ยัยพิมตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหวาดๆ
“เธอจะตะโกนใส่แฟนฉันทำไมฮะ!!!” 
 
แม้… อีตาบ้าจะตะคอกใส่ฉันเสียงดัง ทำไมฮะ บ้า !! ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจก่อนจะพูดตอกกลับบ้าง
“หวงเหลือเกินนะ ไม่เก็บใส่ไว้ในโลงแก้วเลยล่ะ -*-”
“อย่ามาพูดจากับแฟนฉันแบบนั้นนะ”
“ไม่ได้พูดกับแฟนนาย พูดกับนายนั่นแหละ ไอ้ลูกแหง่!!!”
“เธอ!!!”
ปึง!!!
ฉันตบโต๊ะเสียงดังแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินออกจากร้านไปด้วยความหงุดหงิด กะจะมากินไอศกรีมให้อารมณ์เย็นสักหน่อย แต่ทำไมต้องมาเจอไอ้โรศจิตนั่นด้วย เซ็งชะมัดเลย!!!
“ยัยบ้า กลับมาหอบไอศกรีมเธอกลับเลยนะ”
“เอาไปกินกับหมาที่บ้านเองเถอะ!!!” 
 
ฉันตะโกนกลับไป ก่อนจะเดินไปโบกรถแท็กซี่กลับบ้าน หมดอารมณ์ฌโว้ย !!
หมับ!!!
มือหนาๆ คว้าเข้าที่แขนเล็กๆ ของฉัน พร้อมกับเกิดแรงกระตุกเบาๆ ฉันเซไปตามแรงนั้นอย่างง่าย ก่อนจะศีรษะจะไปซบลงที่แผ่นอกของอีตาหน้าหล่อนั่น
ตึกตัก ตึกตัก
ฉันใจเต้นแบบแปลกๆ ก่อนจะรีบผลักอีตานี่ออกห่างจากตัว อย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องรังเกียจฉันขนาดนั้นก็ได้มั่ง - - ”
 
ปัดโถ่ !! ฉันไม่ได้รังเกียจซะหน่อย แต่… แต่ เฮ้ย ต้องเข้าใจอะนะ -0-
 
“อะไรนายอีกล่ะ!!!”
“เธอหน้าแดง?”
“เรื่องฉันของฉันน่า! แล้วมีอะไร”
“ฉันเองก็ไม่อยากให้เธอมาคลุกคลีกับบ้านฉันหรอกนะ แต่พิมมี่ขอร้องไว้ เธอก็ควรทำไม่ใช่รึไง”
“ไม่ -_-” 
 
ยัยพิมนั่นไม่ได้เป็นอะไรกับฉักสักหน่อย ทำไมต้องทำตาม?  ถ้าเป็นแม่ก็ว่าไปอย่าง 
“งั้นเหรอ...”
“เออ”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอไม่พอใจอะไรแต่สามเดือนต่อจากนี้ฉันต้องไปมาหาสู่เธอบ่อยๆ แน่”
“จะมาทำไม ฉันไม่อยากได้เสนียด”
“พูดจาหัดระวังหน่อยนะยัยโจร...ฉันทำเพราะพิมมี่สั่งไว้ต่างหาก ใครจะอยากไปหาโจร แล้วใครจะเต็มใจเอาโจร อย่างเธอเข้าบ้าน หะ !!”
 
ปริ๊ดเลย มันจิ๊ดเลย !! ไอ้บ้า คำก็โจร สองคำก็โจร !!-[]- แต่ก็จริงนะแหละ =_= ( นางเอกเริ่มเพี้ยน - -)
“เออๆ!!!” 
 
ฉันพูดทิ้งท้ายก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งในแท็กซี่ ไม่รู้ทำไม...ทำไมฉันต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยนะ แค่อีตานั่นตะคอกใส่เอง...
แท็กซี่มาส่งฉันถึงบ้าน ฉันจัดการควักเงินทั้งหมดให้ไป โดยไม่ให้ขาดหรือเกินแม้แต่บาทเดียว
“ทิปไม่มีเหรออิหนู”
ปึง!!!
“ไม่มี -_-” 
 
ฉันบอกและรีบปิดประตูรถแท็กซี่เสียงดัง อย่างไม่สนใจ
“ลูกเต้าเหล่าใคร ทำไมไม่สั่งสอนบ้างเลย มารยาทมีบ้างมั้ย”
“จ่ายเงินให้ก็ดีแล้วน่ะ -_-^” 
 
ฉันพูดก่อนจะชักสีหน้าใส่อีตาลุงคนขับแท็กซี่ ลูกเต้าเหล่าใครไม่สั่งสอน บลาๆๆ -_-
ทำไมวันนี้ มีแต่เรื่องแย่ๆกันนะ
 ฉันเดินเข้าบ้าน และทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวโปรดทันที แล้วเปิดดูโทรทัศน์เหมือนที่เคยทำทุกวัน ว่าแต่วันนี้บ้านเงียบจังเลย ไอ้พิชชี่มันไปไหนของมันนะ หรือว่าจะไปเข้าค่ายอาสาอะไรนั่นจริงๆ ?
 ฉันเดินตามหาไอ้น้องชายทุกซอกทุกมุมบ้าน ก่อนจะไปเจอกระดาษโน้ตสีเหลืองแปะอยู่ที่ตู้เย็น พร้อมกับลายมือขยุกขยิกที่เขียนด้วยปากกาสีน้ำเงิน  
จาก น้องชายสุดหล่อ ถึง อาเจ๊ขี้เหร่
  เจ๊ครับผมจะไปหาสาวสามเดือนนะ -O-' ล้อเล่นน่า... ผมจะไปเข้าค่ายอาสาสามเดือนครับ ระหว่างนั้นเจ๊ก็คอยดูแลบ้านด้วยล่ะ อย่าให้สกปรกเด็ดขาดกับข้าวก็ทำกินเองได้เลยนะ แต่อย่าทำเลอะล่ะ! แล้วไม่ต้องห่วงผมนะครับเจ๊ วันพรุ่งนี้ของสามเดือนหน้าผมจะกลับไปครับ อย่าทำบ้านเลอะล่ะ!
ป.ล. อย่าทำบ้านเลอะล่ะ! รักนะครับเจ๊ ♥

น้องเลว น่าตบยิ่งนัก -_-
 น้องชายสุดหล่อ อาเจ๊ขี้เหร่ ถุย! แกหล่อฉันก็โคตรสวยล่ะวะ (?) แล้วก็ไปไม่ลากันเลย แถมยังสั่งไม่ให้บ้านเลอะตั้งสามสี่รอบ สั่งอะไรนักหนาครั้งเดียวฉันก็รีเมมเบอร์ใส่ในสมองแล้วโว้ยย -_-^ ทำตัวอย่างกับเป็นแม่ (?) หมั่นไส้ชะมัด!
'เธอหน้าแดง?'
'ฉันเองก็ไม่อยากให้เธอมาคลุกคลีกับบ้านฉันหรอกนะ แต่พิมมี่ขอร้องไว้ เธอก็ควรทำไม่ใช่รึไง'
'งั้นเหรอ...'
'ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอไม่พอใจอะไรแต่สามเดือนต่อจากนี้ฉันต้องไปมาหาสู่เธอบ่อยๆ แน่'

โอ๊ย !! ฉันนึกไปถึงประโยคที่อีตาโทโมะพูดไว้ ทำไมฉันรู้สึกว่าต่อจากนี้สามเดือนมันจะรู้สึกเหมือนสามชาติกันนะ -_- แล้วฉันจะไปนึกถึงอีตานั่นให้รกสมองทำไมเนี่ย พอๆ เลิกคิดได้แล้วยัยแก้ว!
Rrrrrr Rrrrrr
โทรศัพท์ในกระเป๋ากระโปรงฉันสั่น ใครโทรมาอีกล่ะเนี่ย
{- kanta -}
ฉันมองชื่อที่ปรากฎอยู่หน้าโทรศัพท์อย่างงงงวย ไอ้เคนตะ? ฉันกดรับสาย ก่อนเสียงปลายสายจะดังขึ้น ฟังก็รู้ว่ากำลังไม่พอใจ ฉันลืม...อะ...ไร...ไป...รึเปล่า...นะ ไอ้เคนตะ ฉันขอโทษ -_-
[ยัยเพื่อนเลว ทิ้งฉันได้ลงคอ ฉันเกลียดเธอ ยัยลูกแกะ TTOTT!!!]
 
 
 
 

 
 
มาอัพยาวๆทีเดียวเลย อิ อิ >< นานๆอัพนะค่ะ เพราะไม่ค่อยหว่าง หวังว่าทุกคนคงไม่ลืมนิยายเรื่องนี้ไปซะก่อนละ ^^