IDOLS : All Star Battle SNSD Editon
4.5
LooKeyPeople
แชร์นิยาย
4) "Way To Go"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความIDOLS : All Star Battle
ความเดิมตอนที่แล้ว : ยุนอาพบกับเด็กสาวชื่อ คิมแทยอน ที่ดูไม่ค่อยทุกข์ร้อนและมาจากแทกู ซึ่งก็สามารถคุยกันได้อย่างสนิทสนม ตอนนั้นเองอีทึกก็เรียกให้ยุนอาไปเจอกับฮอนบะตนใหม่ที่ปรากฏตัวออกมาพอดี ยุนอาเกือบจะเสียท่าแล้ว แต่ทันใดนั้นก็มีใครบางคนมาซัดเจ้าฮอนบะให้ร่วงไปก่อน ซึ่งเธอคนนั้นคือ คิมแทยอน คนนั้นนั่นเอง!Chapter 4 Way To Go
อีทึกก็ยังงงๆ แต่ก็เข้าใจดีว่าอะไรเป็นอะไร คิมแทยอนคนนี้คือไอดอลส์อีกคนนั่นเอง ส่วนยุนอาก็ยังคงสงสัยอยู่ว่า ตกลงไอ้สิ่งที่เรียกว่าชะตากรรมนั่น มันมีอยู่จริงๆใช่มั๊ยเนี่ย?
"ตกลงมัน...ยังไงกันล่ะเนี่ย?" ยุนอายังคงถามอยู่
"เธอเองก็เหมือนกันใช้มั๊ย ผู้ที่จะแย่งชิงตำแหน่งควีนน่ะ" แทยอนถามกลับ
"ใช่...แต่..มันจะไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอ!?" เมเดอเรียนของยุนอาเริ่มแผ่วแล้ว
"อย่ามัวแต่คุยกันสิสาวๆ! ฮอนบะมันจู่โจมเข้ามาแล้วนะ" อีทึกตะโกนเรียก ทำให้ทั้งสองเตรียมตัวตั้งรับ ตอนนั้นเองฮอนบะก็จู่โจมเข้ามา ยุนอาใช้วิธีเดิมคือเปลี่ยนร่างเมเดอเรียนให้เป็นโซ่เหล็กและจับมันไว้ แต่คราวนี้เลือกที่จะจับตัวของมัน และเหวี่ยงมันไปให้แทยอน
"อ๊ะ! อย่างนี้เองเหรอ เอาล่ะ..." แทยอนสร้างเกราะบางๆขึ้นมาหุ้มแขนขวาเอาไว้ แม้มันจะใสจนเห็นข้างในแต่ก็แข็งแกร่งมาก แทยอนเหวี่ยงหมัดเข้าไปโดนฮอนบะเต็มๆทั้งๆที่หมัดยังไม่ถึงตัวมันด้วยซ้ำไป แต่ก็ทำให้ฮอนบะตัวนั้นร่างกายสลายไปทันที
"สุดยอดเลย..." ยุนอาว่า "แต่...สรุปว่าฮอนบะตัวนี้มันก็เหมือนยักษ์เมื่อวานล่ะนะ"
"Anti Gravity ไง" อีทึกพูดขึ้นมา "เธอคนนั้นน่ะให้แรงดันต้านแรงโน้มถ่วง ทำให้อากาศไปก่อนที่หมัดจะไปถึงซะอีก นับว่าเป็นเมเดอเรียนที่ใช้ได้ทีเดียว"
"อ๊ะ!" แทยอนพึ่งจะได้ยิน "ขอบคุณค่ะ! พวกคุณเป็นคนดีจริงๆ โชคดีที่ได้เจอคนดีๆตั้งสองคน"
"ว่าไงนะ!?" ยุนอางงกับคำพูด
"ขอบคุณ...ขอบคุณทำไม? หน้าที่ของเธอต่อจากนี้ คือสู้กับยัยนั่น!" อีทึกตอบมา
"เอ๋?" ยุนอาหันมาหาอีทึก "ได้ไง? เธอเป็นรุ่นพี่ฉันนะ ฉันพึ่งจะผูกมิดกับเธอด้วย!"
"มันเป็นชะตากรรมของพวกเธอ! ไงล่ะ จะสู้หรือไม่สู้?" อีทึกย้ำ ด้านแทยอนเองก็เตรียมตัวตั้งท่ารับมือแล้ว
"นี่! เอาจริงเหรอเนี่ย?" ยุนอาก็ปล่อยเมเดอเรียนออกมาบ้าง "แต่เอาเถอะ เราเป็นคนเข้ากับคนง่ายนี่นะ" . . . . "ไม่เอาอ่ะ" แทยอนดึงเมเดอเรียนคืนและทำท่าเหมือนเด็กที่หมดเวลาเล่นแล้ว "ฉันกลับห้องดีกว่า"
"อ้า! นึกแล้วไง" ยุนอาโล่งอกและดึงเวทย์มนตร์คืน
อีทึกปิดแลปทอปลงและรีบเดินเข้าไปคุยกับแทยอนทันที "นี่เธอน่ะ! ทำไมไม่สู้กับยัยนี่ล่ะ! มันเป็นหน้าที่ของเธอนะ ไม่อย่างนั้นเธอจะมาโซลทำไมกันถ้าไม่มาแย่งชิงตำแหน่งตำแหน่งราชินีกับคนอื่นน่ะ!"
"ตายจริง! ขอโทษนะ ที่ทำให้เข้าใจผิดกันไปใหญ่" แทยอนรีบขอโทษยกใหญ่ "ถึงฉันจะรู้ตั้งแต่เด็กๆที่ฉันมีเมเดอเรียนเกราะแก้วนี่ก็เถอะนะ แต่ฉันมาโซลเพื่อมาหางานทำเท่านั้นเอง ไม่ได้คิดจะสู้กับใครเลยจริงๆนะ"
"เปล่าเลย! ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรกับพี่เลย! เขาต่างหากที่จะยุให้เราทะเลาะกัน ทั้งๆที่เราพึ่งจะรู้จักกันแท้ๆ แหม!" ยุนอาเดินเข้ามาอธิบายพร้อมกับแขวะอีทึกไปทีเดียว
"นี่! อิมยุนอา!" อีทึกโวยบ้าง "ที่ฉันพูดไปเมื่อวานเธอยังไม่เข้าใจอีกงั้นเหรอ!? ทั้งหมดนี่น่ะ มันคือชะ..."
"ชะตากรรมใช่มั๊ย? ฉันได้ยินคำนี้จนเอียนแล้ว เลิกพูดเหอะ" ยุนอาเถียง และชี้ไปที่อีทึก "พี่แทยอน เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านดีกว่า ใช้รถของเขานี่หล่ะ"
"นี่เธอ!"
"น้าาาาา ช่วยขับไปส่งทีนะค้าาา โชเฟอร์"
"โชเฟอร์งั้นเหรอ!?"
ในรถของอีทึก สองสาวก็คุยกันได้เป็นอย่างดีที่เบาะหลัง ในขณะที่อีทึกก็ขับรถอย่างเซ็งๆ
"สรุปนี่ฉันเป็นคนขับรถให้พวกเธอจริงๆเหรอเนี่ย จะบ้าตาย"
"พี่แทยอน รู้ตั้งแต่เด็กเลยเหรอ เรื่องราชินีโลกใหม่น่ะ?" ยุนอาถาม
"อื้อ พ่อแม่ของฉันบอกไว้ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ท่านว่าท่านเจอกับวิญญาณหญิงสาวตอนที่ฉันเกิด" แทยอนตอบ
"เหมือนเราเลยแฮะ แต่ทั้งๆที่รู้อย่างนั้น ทำไมถึงไม่คิดจะสู้กับคนอื่นล่ะ"
"ก็แหม ฉันเองก็เหมือนผู้หญิงคนอื่นล่ะนะ ที่อยากจะมีชีวิตดีๆน่ะ" แทยอนตอบอย่างมั่นใจและกำหมัดชูมือขึ้น "แต่กว่าถึงตอนนั้นเราต้องพึ่งตัวเองก่อนใช่มั๊ยล่ะ!"
"คิมแทยอน เธอนี่มีอุดมการณ์ที่แปลกกว่าสาวๆทั่วไปมากนะ" อีทึกพูดขึ้น
เมื่อถึงห้องของแทยอนแล้ว ก็บอกลากัน
"ยินดีที่ได้รู้จักนะยุนอา" แทยอนบอกลา "แล้วเจอกันที่มหาลัยนะ"
"ค่ะ" ยุนอายิ้มรับ และเดินจากมา
"เฮ้อ ดูเป็นผู้ใหญ่จังนะ แทยอนน่ะ เป็นคนน่ารักแล้วก็มีเหตุลในการใช้ชีวิตด้วย" ยุนอาพูดกับอีทึก
"ใครๆก็เป็นผู้ใหญ่กว่าเธอทั้งนั้นแหละ อิมยุนอา" อีทึกแขวะยุนอากลับบ้าง
"น่ะ..นี่!"
ในห้องของแทยอน แทยอนหยิบเอารูปของพ่อแม่จากกระเป๋าตังค์มาดูและบ่นกับตัวเองคนเดียว
"ราชินีเหรอ? หนูไม่หวังอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ พ่อกับแม่"
แทยอนเก็บรูปและไปยืนที่ระเบียงห้อง ดูความงามของโซลยามค่ำคืน
"แต่หนูจะทำ...เท่าที่ทำได้ล่ะนะ" ตอนนั้นเอง ก็มีควันสีแดงออกมาจากตู้เสื้อผ้าของเธอ และพุ่งตรงมาที่แทยอน!!!_______________________________________________________ วันต่อมาเป็นวันอาทิตย์ ซอฮยอนกำลังเดินกลับมาจากซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ และสังเกตเห็นเงาสีดำบนฟ้า มันค่อยๆแผ่ออกมาเรื่อยๆ ซอฮยอนจ้องดูก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นสัญญาณของจอมมารรสวรรค์ที่อีทึกเคยเล่า
ซอฮยอนจ้องมองอย่างไม่คลาดสายตา ทันใดนั้นก็ปรากฏเงาใบหน้าอันหน้ากลัวขึ้นมาบนนั้น ทำให้ซอฮยอนรีบเดินจากไปทันที และโทรไปหาอีทึกในตอนนั้น
"ฮัลโหล พี่อีทึกคะ ฉันพบเครื่องหมายของมารสวรรค์ค่ะ"
ต่อมาทั้งยุนอา อีทึก ซอฮยอน ก็มาอยู่กันที่ห้องของแทยอนและมาคุยกันถึงสิ่งที่ซอฮยอนพึ่งจะเห็นมา
"นี่พวกเธอจะใช้ห้องของฉันเป็นที่รวมตัวกันจริงๆเหรอ?" แทยอนถามและเอาน้ำเย็นมาตั้งที่โต๊ะ
"อีทึกเป็นคนให้มาที่นี่ค่ะ" ซอฮยอนตอบ
"ใช่ ฉันอยากให้มันเป็นเรื่องส่วนตัวเลยไม่อยากคุยข้างนอก" อีทึกพูด "เท่าที่ฟังจากซอฮยอนดูนั้น สรุปได้เลยว่ามันคือเครื่องหมายประกาศศึกของมารสวรรค์ ที่ประกาศศึกกับโลกยุคใหม่"
"เครื่องหมายประกาศศึก...มันคืออะไรล่ะ?" ยุนอาดื่มน้ำและถามดู
"มันเป็นเครื่องหมายแสดงถึงอำนาจ และต้องการทำลายควีนเอมเบลมของพวกเธอ เพื่อที่จะยุติศึกชองตำแหน่งและยึดโลกใหม่ไปเป็นของตนเองไงล่ะ"
แทยอนกำลังยืนฟังอยู่
"พวกเธอ...เคยสังเกตแถวๆช่วงเหนือของหน้าอกตัวเองบ้างหรือเปล่า?" อีทึกถามสาวๆ
"เอ๋? ไม่เลย ทำไมเหรอ" แทยอนตอบ
"ไม่เคยเลยค่ะ" ซอฮยอนมองดูนิดหน่อยนะตอบไป
"นี่! สังเกตแถวๆหน้าอกทำไมอ่ะ? หรือว่าคิดอะไรลามกอยู่เนี่ย!?" ยุนอาตอบ
"จะบ้าเหรอ!!! นี่อย่าทำเป็นเล่นได้มั๊ย นี่ฉันจริงจังอยู่นะโว้ยยย!!!!" อีทึกรีบโวย
ยุนอาจึงลองดูที่แถวๆอก และพบรอยกากบาทเล็กๆอยู่ "เอ๊ะ! มีรอบอะไรอยู่ด้วย ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยแฮะ"
ซอฮยอนกับแทยอนจึงดูบ้างและพบรอยนี้เหมือนกัน
"ความจริงฉันก็สังเกตเห็นมาก่อนนะคะ แต่ก็คิดว่าเป็นรอบปานที่ฉันมีคนเดียวซะอีก"ซอฮยอนพูด
"พวกเธอคงไม่สังเกตว่า มันจะออกมาพร้อมๆกับตอนที่เธอใช้พลังเมอเดเรียน นี่ล่ะคือ ควีนเอมเบลม เป็นกากบาทสีชมพูที่เป็นทั้งเครื่องหมายบอกตัวตนและเป็นเหมือนบัตรผ่านสำหรับการต่อสู้ของพวกเธอ ถ้าสิ่งนี้ถูกทำลายเธอก็จะไม่สามารถชิงตำแหน่งราชินีได้อีก" อีทึกอธิบายยาวเหยียด "ฉันไม่มีสิ่งนี้เพราะฉันไม่ใช่ผู้ชิงตำแหน่ง เป็นแค่คนดูแลเท่านั้น"
"งั้นก็หมายความว่า...ระหว่างที่ใช้เมเดอเรียนเราก็ต้องปกป้องควีนเอมเบลมไปด้วยงั้นเหรอ?" แทยอนถามบ้าง
"ใช่ ฟังเหมือนจะยากนะ" อีทึกตอบอีก "แต่มันไม่ได้ทำลายกันง่ายแบบนั้นหรอก อีกอย่างฮอนบะก็ไม่สามารถมองเห็นควีนเอมเบลมได้ด้วย"
ยุนอาถอนหายใจ
"กังวลอะไร? ฉันสิต้องเป็นห่วง" อีทึกหันไปหายุนอา "พวกเจอเจอหน้ากันแค่ชั่วโมงเดียวก็รักกันปานจะกินแล้ว แล้วในการต่อสู้พวกเธอจะทำยังไงกันล่ะ...ฉันไม่ได้พูดถึงเธอนะซอฮยอน"
"ทราบแล้วค่ะพี่" ซอฮยอนยิ้ม
"เฮ้อ ไม่รู้สิ ฉันว่าพรุ่งนี้จะไปหางานทำแล้วก็ตั้งใจเรียน เรื่องอื่นฉันไว้ทีหลังก็แล้วกัน" แทยอนพูด
"ฉันมีวิธีแก้ปัญหานะ" ยุนอาพูด ทุกคนเลยหันมามองพร้อมกัน
"ถ้าสู้กันไม่ได้ ก็ไม่ต้องสู้สิ! ไม่เห็นจะยากเลย! ใช่ม๊า?" ยุนอาพูดทำให้อีทึกต้องกุมหัวอีกรอบ
"อิมยุนอา! เธอไม่เคยฟังที่ฉันพูดเลยจริงๆสินะ!" อีทึกโวย
"คุณเนี่ย ไม่เข้าใจผู้หญิงเอาซะเล้ย" ยุนอาเถียง "ผู้หญิงโลกใหม่น่ะ เขาไม่มาตบตีกันเองให้มันเสียเวลาพัฒนาตัวเองหรอกย่ะ!"
"เห็นด้วย! เราต้องก้าวไปข้างหน้าไม่ง้อผู้ชาย เธอพูดถูกแล้วยุนอา!" แทยอนยกยอยุนอา ส่วนซอฮยอนก็พยักหน้าตอบรับทุกคน
"โอยยยยย เอาเข้าไป เออใช่สิฉันมันเป็นผู้ชายคนเดียวของที่นี่นี่!" อีทึกบ่น "ไปเถอะ รบกวนแทยอนมากไปแล้ว" หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นไปและออกไปข้างนอก
"ฮ่ะฮ่ะ วันนี้โดนเยอะเลยแฮะ" ยุนอาเยาะเย้ยตามหลัง "ไปกันเถอะซอฮยอน ไปแล้วนะคะพี่แทยอน"
"แล้วมากันอีกนะ" แทยอนตอบรับ ทั้งคู่จึงเดินจากไป
"พี่ยุนอาคะ ถามจริงๆเถอะนะว่านัดกันมาที่นี่ทำไม?" ซอฮยอนถาม
"อีทึก คงมีเหตุผลของเขามั้ง มันพึ่งจะมีสารจากมารสวรรค์นี่..." ยุนอาตอบ "หรือว่าจะเป็น..."
หลังจากที่ยุนอาพูด อีทึกก็หยุดเดินและหันหลังมา...
ในขณะที่แทยอนลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ และเตรียมตัวตั้งท่าปล่อยเมเดอเรียนออกมา ตอนนั้นควันสีแดงก็ออกมาอีกครั้งหนึ่ง
"มาอีกแล้วเหรอ แกคอยจะจัดการฉัน ตอนที่พวกนั้นออกไปแล้วสินะ" แทยอนถามมันไป "แต่ก็เป็นความคิดที่ดี ในเมื่อแกเจอกับฉันแกก็ควรจะกำจัดฉันคนเดียว อย่าเอาคนอื่นมายุ่งด้วย"
แทยอนวิ่งเข้าไปหาควันสีแดง และปล่อยเกราะแก้วหุ้มมือและจะชกไป แต่ไม่เป็นผลเพราะนอกจากจะหลบพ้นแล้วมันยังรวมร่างกับเกราะแก้วของเธออีกด้วย!!!
"เอ๊ะ! ทำไมกัน!?" แทยอนไม่สามารถขยับแขนได้ แถมยังถูกตรึงไว้กับเก้าอี้อีกต่างหาก
"ฉันไม่ได้มาโซลเพื่อมาให้แกฆ่าน้าาาาา!!!" แทยอนตะโกนเบาๆ ทันใดนั้น อีทึกกับยุนอาที่กลับมาห้องนี้อีกครั้งก็กระโจนเข้ามาทันที
"นี่ คิมแทยอน ถ้าจะเป็นฮีโร่แล้วคิดจะจัดการฮอนบะตัวคนเดียว ทีหลังบอกก่อนก็ได้นะ" อีทีกเข้ามาผ่านตัวฮอนบะควันสีแดงไปอย่างไม่เป็นอะไร "เมเดอเรียนโปร่งใส แกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
อีทึกยื่นมือไปจับเก้าอี้ที่แทยอนโดนตรึงอยู่ ทำให้แทยอนหลุดจากพันธนาการไป และยุนอาก็มารับตัว
"ไม่เป็นไรนะ" ยุนอาถาม แทยอนก็พยักหน้า
"กล้าทำรุ่นพี่ฉันเหรอ เจ้าควันสีแดงบ้า" ยุนอาพูดและเดินไปควันแดงนั้น และปล่อยเมเดอเรียนออกมา แสงสีขาวสว่างเมื่อเข้าไปใกล้เจ้าฮอนบะควันสีแดง มันก็เปลี่ยนสภาะเป็นควันแดงเหมือนกันทันที!
"โดนเองซะบ้างเหอะ ย๊าห์!!!" ยุนอาตะโกนและยิงเมเดอเรียนที่เปลี่ยนร่างเป็นควันสีแดงออกไปทันที จนเจ้าฮอนบะสับสนว่าอะไรคือร่างกายของมันกันแน่ จนร่างกายระเบิดสลายไป
ด้วยแรงระเบิดเล็กๆกลางอากาศ ทำให้สปริงเคิลในห้องของแทยอนทำงาน และฉีดน้ำออกมา
"ว้าว! เหมือนฝนตกเลยเนอะ" ยุนอายิ้มกว้าง
"ทำไมพวกเธอยังอยู่นี่ล่ะ? เมื่อกี้พวกเธอกลับบ้านไปแล้วนี่?" แทยอนถามทั้งสองคน
"ฉันนัดยุนอากับซอฮยอนมาที่นี่เพราะฉันจับสัญญาณฮอนบะได้จากแลปท็อป ว่ามันอยู่ที่นี่" อีทึกอธิบาย "เป็นฮอนบะประเภทควันที่ชอบเล่นงานเวลาอยู่กันเพียงลำพัง และเธอก็กล้ามากนะ รู้มั๊ยว่าพลังของเธอน่ะใช้กับมันไม่ได้ เกือบจะเสียท่าไปแล้วไง"
"ฉันมาที่โซลเพราะสัญญากับตัวเองว่าจะพึ่งตัวเองไม่ขอความช่วยเหลือจากใคร" แทยอนพูด "ฉันเลยไม่อยากให้พวกเธอมาเดือดร้อนด้วยในเมื่อมันจ้องจะเล่นงานฉันคนเดียว"
"ไม่เห็นต้องคิดแบบนี้เลย" ยุนอาพูดแทรก "ในฐานะเพื่อนฉันว่าการช่วยชีวิตเนี่ย มันไม่ใช่เรื่องเสียหายเลยซักนิด"
"เอ๋?"
"ยังไงเราก็มีชะตากรรมร่วมกัน ใช่มั๊ย?" ยุนอาหันไปทางอีทึก
"หึ ใช่ เดี๋ยวอีกไม่นานก็ต้องเจอกันในศึกชิงตำแหน่งราชินีแล้ว ฉะนั้นก่อนจะถึงเวลานั้นเธอก็ต้องมีเพื่อน ซึ่งก็คือยัยเนี่ยแหละ" อีทึกตอบ
"ฮ่ะฮ่ะ เข้าใจแล้วสินะ คุณอีทึก" ยุนอาหัวเราะ อีทึกก็ยิ้มตอบ
"ดีนะที่ฉันไล่ซอฮยอนกลับไปก่อน ถ้ามาเจอน้ำดับเพลิงนี่คงช็อคตายแหงๆ เฮ้อ! ว่าจะกลับบ้านก็ต้องมาช่วยทำความสะอาดห้องเหรอเนี่ย" อีทึกพูดหลังจากน้ำที่สปริงเคิลหยุดไหล
"เป็นหวัดแน่เลยฉัน ฮัดชิ้ว!" ยุนอาจาม
แทยอนหัวเราะ "โอเคโอเค ฉันเข้าใจพวกเธอแล้ว โซลเนี่ยสนุกจริงๆเนอะ!"
ทุกคนยิ้ม และไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาด เอาหนังสือกับผ้าไปตากข้างนอก นี้คงเป็นคืนที่สนุกอีกวันของเหล่าว่าที่ควีนทั้งสอง
ในขณะที่กำลังเช็ดหัวกันอยู่นั้น ยุนอาก็นึกถึงซอฮยอนที่เดินกลับบ้านคนเดียว แล้วเกิดเป็นห่วงขึ้นมา
"อีทึก ปล่อยให้ยัยนั่นกลับบ้านคนเดียว จะไม่เป็นไรเหรอ?"
"เธอไม่เป็นไรหรอก วางใจได้" อีทึกตอบ ยุนอาก็เออออตาม_______________________________________________________ ค่ำคืนของวันอาทิตย์นี้ ในโรงแรมแห่งหนึ่งกำลังมีงานเลี้ยงต้อนรับคุณหนูที่พึ่งกลับมาจากอเมริกา โดยมีแขกมากมายกำลังรอการกลับมาของเธอคนนั้นอยู่
ในรถลีมูซีนคนใหญ่สีดำสนิท คนขับรถหน้าตาหล่อเหลาก็กำลังขับไปฮัมเพลงไปอย่างสบายอารมณ์ โดยมีคุณหนูนั่งอยู่ข้างหลังด้วยท่าทีที่สง่างาม
"เฮ้อ จากเกาหลีไปตั้งปีหนึ่ง ได้กลับมาซะที เนอะ" คนขับรถพูดออกมา "เอ้า! ผ่านปั๊มน้ำมันแล้ว จะเอาอะไรมั๊ย? หรือจะไปกินที่งานเลี้ยงทีเดียว"
"ที่งานเลี้ยงฉันต้องเปิดตัวไปตั้งครึ่งงานไม่ใช่เหรอ? งั้นซื้อที่ปั๊มน้ำมันดีกว่า" คุณหนูตอบ
"จัดให้" คนขับรถขับเข้าไปในปั๊มน้ำมัน "อย่ากินเยอะนะ อาหารขยะมันอ้วนเร็ว"
รถเข้าไปจอดหน้าร้านสะดวกซื้อในปั๊มน้ำมัน คนขับรถหน้าหล่อก็ลงไปและให้คุณหนูเปิดกระจกรถ "ตกลงเอาเหมือนเดิมสินะ แต่ที่เกาหลีมันก็คงหาง่ายกว่าตอนอยู่อเมริกาล่ะนะ"
"แหงอยู่แล้ว แต่ให้ดีพี่ซื้อของตัวเองด้วยก็ดีนะ" คุณหนูพูดตอบ "เร็วๆนะ เกรงใจแขกเขากำลังรอ"
"ได้ขอรับ พวกเขาต้องรอว่าที่ราชินีได้อยู่แล้ว คุณหนูจอง" คนขับรถเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ
"เอ๊ะ! ไม่สิ คุณหนู..เจสสิก้า..."
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
เมเดอเรียน คืออะไร?
เมเดอเรียน คือพลังเวทย์มนตร์ชนิดหนึ่ง แตกต่างจากเวทย์มนตร์ปกติตรงที่เป็นอำนาจเฉพาะตัวที่ติดมาตั้งแต่เกิด และไม่สามารถฝึกฝนได้ พลังความสามารถขึ้นอยู่กับคนๆนั้น เมเดอเรียนมีความหมายมาจากคำว่า "Made One" กับ "Million" ซึ่งก็แปลได้ว่า "หนึ่งเดียวที่ไม่มีที่สิ้นสุด" นั่นเอง หมายความว่าเมเดอเรียนคือพรค์สวรรค์ที่มีเพียงอย่างเดียวในคนๆหนึ่ง เพียงแต่สิ่งเดียวสิ่งนั้นจะมีผลงเป็นอนันต์ ไม่ขาด ไม่เกิน และไม่มีวันหมดพลังไป.
ความเดิมตอนที่แล้ว : ยุนอาพบกับเด็กสาวชื่อ คิมแทยอน ที่ดูไม่ค่อยทุกข์ร้อนและมาจากแทกู ซึ่งก็สามารถคุยกันได้อย่างสนิทสนม ตอนนั้นเองอีทึกก็เรียกให้ยุนอาไปเจอกับฮอนบะตนใหม่ที่ปรากฏตัวออกมาพอดี ยุนอาเกือบจะเสียท่าแล้ว แต่ทันใดนั้นก็มีใครบางคนมาซัดเจ้าฮอนบะให้ร่วงไปก่อน ซึ่งเธอคนนั้นคือ คิมแทยอน คนนั้นนั่นเอง!Chapter 4 Way To Go
อีทึกก็ยังงงๆ แต่ก็เข้าใจดีว่าอะไรเป็นอะไร คิมแทยอนคนนี้คือไอดอลส์อีกคนนั่นเอง ส่วนยุนอาก็ยังคงสงสัยอยู่ว่า ตกลงไอ้สิ่งที่เรียกว่าชะตากรรมนั่น มันมีอยู่จริงๆใช่มั๊ยเนี่ย?
"ตกลงมัน...ยังไงกันล่ะเนี่ย?" ยุนอายังคงถามอยู่
"เธอเองก็เหมือนกันใช้มั๊ย ผู้ที่จะแย่งชิงตำแหน่งควีนน่ะ" แทยอนถามกลับ
"ใช่...แต่..มันจะไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอ!?" เมเดอเรียนของยุนอาเริ่มแผ่วแล้ว
"อย่ามัวแต่คุยกันสิสาวๆ! ฮอนบะมันจู่โจมเข้ามาแล้วนะ" อีทึกตะโกนเรียก ทำให้ทั้งสองเตรียมตัวตั้งรับ ตอนนั้นเองฮอนบะก็จู่โจมเข้ามา ยุนอาใช้วิธีเดิมคือเปลี่ยนร่างเมเดอเรียนให้เป็นโซ่เหล็กและจับมันไว้ แต่คราวนี้เลือกที่จะจับตัวของมัน และเหวี่ยงมันไปให้แทยอน
"อ๊ะ! อย่างนี้เองเหรอ เอาล่ะ..." แทยอนสร้างเกราะบางๆขึ้นมาหุ้มแขนขวาเอาไว้ แม้มันจะใสจนเห็นข้างในแต่ก็แข็งแกร่งมาก แทยอนเหวี่ยงหมัดเข้าไปโดนฮอนบะเต็มๆทั้งๆที่หมัดยังไม่ถึงตัวมันด้วยซ้ำไป แต่ก็ทำให้ฮอนบะตัวนั้นร่างกายสลายไปทันที
"สุดยอดเลย..." ยุนอาว่า "แต่...สรุปว่าฮอนบะตัวนี้มันก็เหมือนยักษ์เมื่อวานล่ะนะ"
"Anti Gravity ไง" อีทึกพูดขึ้นมา "เธอคนนั้นน่ะให้แรงดันต้านแรงโน้มถ่วง ทำให้อากาศไปก่อนที่หมัดจะไปถึงซะอีก นับว่าเป็นเมเดอเรียนที่ใช้ได้ทีเดียว"
"อ๊ะ!" แทยอนพึ่งจะได้ยิน "ขอบคุณค่ะ! พวกคุณเป็นคนดีจริงๆ โชคดีที่ได้เจอคนดีๆตั้งสองคน"
"ว่าไงนะ!?" ยุนอางงกับคำพูด
"ขอบคุณ...ขอบคุณทำไม? หน้าที่ของเธอต่อจากนี้ คือสู้กับยัยนั่น!" อีทึกตอบมา
"เอ๋?" ยุนอาหันมาหาอีทึก "ได้ไง? เธอเป็นรุ่นพี่ฉันนะ ฉันพึ่งจะผูกมิดกับเธอด้วย!"
"มันเป็นชะตากรรมของพวกเธอ! ไงล่ะ จะสู้หรือไม่สู้?" อีทึกย้ำ ด้านแทยอนเองก็เตรียมตัวตั้งท่ารับมือแล้ว
"นี่! เอาจริงเหรอเนี่ย?" ยุนอาก็ปล่อยเมเดอเรียนออกมาบ้าง "แต่เอาเถอะ เราเป็นคนเข้ากับคนง่ายนี่นะ" . . . . "ไม่เอาอ่ะ" แทยอนดึงเมเดอเรียนคืนและทำท่าเหมือนเด็กที่หมดเวลาเล่นแล้ว "ฉันกลับห้องดีกว่า"
"อ้า! นึกแล้วไง" ยุนอาโล่งอกและดึงเวทย์มนตร์คืน
อีทึกปิดแลปทอปลงและรีบเดินเข้าไปคุยกับแทยอนทันที "นี่เธอน่ะ! ทำไมไม่สู้กับยัยนี่ล่ะ! มันเป็นหน้าที่ของเธอนะ ไม่อย่างนั้นเธอจะมาโซลทำไมกันถ้าไม่มาแย่งชิงตำแหน่งตำแหน่งราชินีกับคนอื่นน่ะ!"
"ตายจริง! ขอโทษนะ ที่ทำให้เข้าใจผิดกันไปใหญ่" แทยอนรีบขอโทษยกใหญ่ "ถึงฉันจะรู้ตั้งแต่เด็กๆที่ฉันมีเมเดอเรียนเกราะแก้วนี่ก็เถอะนะ แต่ฉันมาโซลเพื่อมาหางานทำเท่านั้นเอง ไม่ได้คิดจะสู้กับใครเลยจริงๆนะ"
"เปล่าเลย! ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรกับพี่เลย! เขาต่างหากที่จะยุให้เราทะเลาะกัน ทั้งๆที่เราพึ่งจะรู้จักกันแท้ๆ แหม!" ยุนอาเดินเข้ามาอธิบายพร้อมกับแขวะอีทึกไปทีเดียว
"นี่! อิมยุนอา!" อีทึกโวยบ้าง "ที่ฉันพูดไปเมื่อวานเธอยังไม่เข้าใจอีกงั้นเหรอ!? ทั้งหมดนี่น่ะ มันคือชะ..."
"ชะตากรรมใช่มั๊ย? ฉันได้ยินคำนี้จนเอียนแล้ว เลิกพูดเหอะ" ยุนอาเถียง และชี้ไปที่อีทึก "พี่แทยอน เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านดีกว่า ใช้รถของเขานี่หล่ะ"
"นี่เธอ!"
"น้าาาาา ช่วยขับไปส่งทีนะค้าาา โชเฟอร์"
"โชเฟอร์งั้นเหรอ!?"
ในรถของอีทึก สองสาวก็คุยกันได้เป็นอย่างดีที่เบาะหลัง ในขณะที่อีทึกก็ขับรถอย่างเซ็งๆ
"สรุปนี่ฉันเป็นคนขับรถให้พวกเธอจริงๆเหรอเนี่ย จะบ้าตาย"
"พี่แทยอน รู้ตั้งแต่เด็กเลยเหรอ เรื่องราชินีโลกใหม่น่ะ?" ยุนอาถาม
"อื้อ พ่อแม่ของฉันบอกไว้ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ท่านว่าท่านเจอกับวิญญาณหญิงสาวตอนที่ฉันเกิด" แทยอนตอบ
"เหมือนเราเลยแฮะ แต่ทั้งๆที่รู้อย่างนั้น ทำไมถึงไม่คิดจะสู้กับคนอื่นล่ะ"
"ก็แหม ฉันเองก็เหมือนผู้หญิงคนอื่นล่ะนะ ที่อยากจะมีชีวิตดีๆน่ะ" แทยอนตอบอย่างมั่นใจและกำหมัดชูมือขึ้น "แต่กว่าถึงตอนนั้นเราต้องพึ่งตัวเองก่อนใช่มั๊ยล่ะ!"
"คิมแทยอน เธอนี่มีอุดมการณ์ที่แปลกกว่าสาวๆทั่วไปมากนะ" อีทึกพูดขึ้น
เมื่อถึงห้องของแทยอนแล้ว ก็บอกลากัน
"ยินดีที่ได้รู้จักนะยุนอา" แทยอนบอกลา "แล้วเจอกันที่มหาลัยนะ"
"ค่ะ" ยุนอายิ้มรับ และเดินจากมา
"เฮ้อ ดูเป็นผู้ใหญ่จังนะ แทยอนน่ะ เป็นคนน่ารักแล้วก็มีเหตุลในการใช้ชีวิตด้วย" ยุนอาพูดกับอีทึก
"ใครๆก็เป็นผู้ใหญ่กว่าเธอทั้งนั้นแหละ อิมยุนอา" อีทึกแขวะยุนอากลับบ้าง
"น่ะ..นี่!"
ในห้องของแทยอน แทยอนหยิบเอารูปของพ่อแม่จากกระเป๋าตังค์มาดูและบ่นกับตัวเองคนเดียว
"ราชินีเหรอ? หนูไม่หวังอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ พ่อกับแม่"
แทยอนเก็บรูปและไปยืนที่ระเบียงห้อง ดูความงามของโซลยามค่ำคืน
"แต่หนูจะทำ...เท่าที่ทำได้ล่ะนะ" ตอนนั้นเอง ก็มีควันสีแดงออกมาจากตู้เสื้อผ้าของเธอ และพุ่งตรงมาที่แทยอน!!!_______________________________________________________ วันต่อมาเป็นวันอาทิตย์ ซอฮยอนกำลังเดินกลับมาจากซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ และสังเกตเห็นเงาสีดำบนฟ้า มันค่อยๆแผ่ออกมาเรื่อยๆ ซอฮยอนจ้องดูก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นสัญญาณของจอมมารรสวรรค์ที่อีทึกเคยเล่า
ซอฮยอนจ้องมองอย่างไม่คลาดสายตา ทันใดนั้นก็ปรากฏเงาใบหน้าอันหน้ากลัวขึ้นมาบนนั้น ทำให้ซอฮยอนรีบเดินจากไปทันที และโทรไปหาอีทึกในตอนนั้น
"ฮัลโหล พี่อีทึกคะ ฉันพบเครื่องหมายของมารสวรรค์ค่ะ"
ต่อมาทั้งยุนอา อีทึก ซอฮยอน ก็มาอยู่กันที่ห้องของแทยอนและมาคุยกันถึงสิ่งที่ซอฮยอนพึ่งจะเห็นมา
"นี่พวกเธอจะใช้ห้องของฉันเป็นที่รวมตัวกันจริงๆเหรอ?" แทยอนถามและเอาน้ำเย็นมาตั้งที่โต๊ะ
"อีทึกเป็นคนให้มาที่นี่ค่ะ" ซอฮยอนตอบ
"ใช่ ฉันอยากให้มันเป็นเรื่องส่วนตัวเลยไม่อยากคุยข้างนอก" อีทึกพูด "เท่าที่ฟังจากซอฮยอนดูนั้น สรุปได้เลยว่ามันคือเครื่องหมายประกาศศึกของมารสวรรค์ ที่ประกาศศึกกับโลกยุคใหม่"
"เครื่องหมายประกาศศึก...มันคืออะไรล่ะ?" ยุนอาดื่มน้ำและถามดู
"มันเป็นเครื่องหมายแสดงถึงอำนาจ และต้องการทำลายควีนเอมเบลมของพวกเธอ เพื่อที่จะยุติศึกชองตำแหน่งและยึดโลกใหม่ไปเป็นของตนเองไงล่ะ"
แทยอนกำลังยืนฟังอยู่
"พวกเธอ...เคยสังเกตแถวๆช่วงเหนือของหน้าอกตัวเองบ้างหรือเปล่า?" อีทึกถามสาวๆ
"เอ๋? ไม่เลย ทำไมเหรอ" แทยอนตอบ
"ไม่เคยเลยค่ะ" ซอฮยอนมองดูนิดหน่อยนะตอบไป
"นี่! สังเกตแถวๆหน้าอกทำไมอ่ะ? หรือว่าคิดอะไรลามกอยู่เนี่ย!?" ยุนอาตอบ
"จะบ้าเหรอ!!! นี่อย่าทำเป็นเล่นได้มั๊ย นี่ฉันจริงจังอยู่นะโว้ยยย!!!!" อีทึกรีบโวย
ยุนอาจึงลองดูที่แถวๆอก และพบรอยกากบาทเล็กๆอยู่ "เอ๊ะ! มีรอบอะไรอยู่ด้วย ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยแฮะ"
ซอฮยอนกับแทยอนจึงดูบ้างและพบรอยนี้เหมือนกัน
"ความจริงฉันก็สังเกตเห็นมาก่อนนะคะ แต่ก็คิดว่าเป็นรอบปานที่ฉันมีคนเดียวซะอีก"ซอฮยอนพูด
"พวกเธอคงไม่สังเกตว่า มันจะออกมาพร้อมๆกับตอนที่เธอใช้พลังเมอเดเรียน นี่ล่ะคือ ควีนเอมเบลม เป็นกากบาทสีชมพูที่เป็นทั้งเครื่องหมายบอกตัวตนและเป็นเหมือนบัตรผ่านสำหรับการต่อสู้ของพวกเธอ ถ้าสิ่งนี้ถูกทำลายเธอก็จะไม่สามารถชิงตำแหน่งราชินีได้อีก" อีทึกอธิบายยาวเหยียด "ฉันไม่มีสิ่งนี้เพราะฉันไม่ใช่ผู้ชิงตำแหน่ง เป็นแค่คนดูแลเท่านั้น"
"งั้นก็หมายความว่า...ระหว่างที่ใช้เมเดอเรียนเราก็ต้องปกป้องควีนเอมเบลมไปด้วยงั้นเหรอ?" แทยอนถามบ้าง
"ใช่ ฟังเหมือนจะยากนะ" อีทึกตอบอีก "แต่มันไม่ได้ทำลายกันง่ายแบบนั้นหรอก อีกอย่างฮอนบะก็ไม่สามารถมองเห็นควีนเอมเบลมได้ด้วย"
ยุนอาถอนหายใจ
"กังวลอะไร? ฉันสิต้องเป็นห่วง" อีทึกหันไปหายุนอา "พวกเจอเจอหน้ากันแค่ชั่วโมงเดียวก็รักกันปานจะกินแล้ว แล้วในการต่อสู้พวกเธอจะทำยังไงกันล่ะ...ฉันไม่ได้พูดถึงเธอนะซอฮยอน"
"ทราบแล้วค่ะพี่" ซอฮยอนยิ้ม
"เฮ้อ ไม่รู้สิ ฉันว่าพรุ่งนี้จะไปหางานทำแล้วก็ตั้งใจเรียน เรื่องอื่นฉันไว้ทีหลังก็แล้วกัน" แทยอนพูด
"ฉันมีวิธีแก้ปัญหานะ" ยุนอาพูด ทุกคนเลยหันมามองพร้อมกัน
"ถ้าสู้กันไม่ได้ ก็ไม่ต้องสู้สิ! ไม่เห็นจะยากเลย! ใช่ม๊า?" ยุนอาพูดทำให้อีทึกต้องกุมหัวอีกรอบ
"อิมยุนอา! เธอไม่เคยฟังที่ฉันพูดเลยจริงๆสินะ!" อีทึกโวย
"คุณเนี่ย ไม่เข้าใจผู้หญิงเอาซะเล้ย" ยุนอาเถียง "ผู้หญิงโลกใหม่น่ะ เขาไม่มาตบตีกันเองให้มันเสียเวลาพัฒนาตัวเองหรอกย่ะ!"
"เห็นด้วย! เราต้องก้าวไปข้างหน้าไม่ง้อผู้ชาย เธอพูดถูกแล้วยุนอา!" แทยอนยกยอยุนอา ส่วนซอฮยอนก็พยักหน้าตอบรับทุกคน
"โอยยยยย เอาเข้าไป เออใช่สิฉันมันเป็นผู้ชายคนเดียวของที่นี่นี่!" อีทึกบ่น "ไปเถอะ รบกวนแทยอนมากไปแล้ว" หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นไปและออกไปข้างนอก
"ฮ่ะฮ่ะ วันนี้โดนเยอะเลยแฮะ" ยุนอาเยาะเย้ยตามหลัง "ไปกันเถอะซอฮยอน ไปแล้วนะคะพี่แทยอน"
"แล้วมากันอีกนะ" แทยอนตอบรับ ทั้งคู่จึงเดินจากไป
"พี่ยุนอาคะ ถามจริงๆเถอะนะว่านัดกันมาที่นี่ทำไม?" ซอฮยอนถาม
"อีทึก คงมีเหตุผลของเขามั้ง มันพึ่งจะมีสารจากมารสวรรค์นี่..." ยุนอาตอบ "หรือว่าจะเป็น..."
หลังจากที่ยุนอาพูด อีทึกก็หยุดเดินและหันหลังมา...
ในขณะที่แทยอนลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ และเตรียมตัวตั้งท่าปล่อยเมเดอเรียนออกมา ตอนนั้นควันสีแดงก็ออกมาอีกครั้งหนึ่ง
"มาอีกแล้วเหรอ แกคอยจะจัดการฉัน ตอนที่พวกนั้นออกไปแล้วสินะ" แทยอนถามมันไป "แต่ก็เป็นความคิดที่ดี ในเมื่อแกเจอกับฉันแกก็ควรจะกำจัดฉันคนเดียว อย่าเอาคนอื่นมายุ่งด้วย"
แทยอนวิ่งเข้าไปหาควันสีแดง และปล่อยเกราะแก้วหุ้มมือและจะชกไป แต่ไม่เป็นผลเพราะนอกจากจะหลบพ้นแล้วมันยังรวมร่างกับเกราะแก้วของเธออีกด้วย!!!
"เอ๊ะ! ทำไมกัน!?" แทยอนไม่สามารถขยับแขนได้ แถมยังถูกตรึงไว้กับเก้าอี้อีกต่างหาก
"ฉันไม่ได้มาโซลเพื่อมาให้แกฆ่าน้าาาาา!!!" แทยอนตะโกนเบาๆ ทันใดนั้น อีทึกกับยุนอาที่กลับมาห้องนี้อีกครั้งก็กระโจนเข้ามาทันที
"นี่ คิมแทยอน ถ้าจะเป็นฮีโร่แล้วคิดจะจัดการฮอนบะตัวคนเดียว ทีหลังบอกก่อนก็ได้นะ" อีทีกเข้ามาผ่านตัวฮอนบะควันสีแดงไปอย่างไม่เป็นอะไร "เมเดอเรียนโปร่งใส แกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
อีทึกยื่นมือไปจับเก้าอี้ที่แทยอนโดนตรึงอยู่ ทำให้แทยอนหลุดจากพันธนาการไป และยุนอาก็มารับตัว
"ไม่เป็นไรนะ" ยุนอาถาม แทยอนก็พยักหน้า
"กล้าทำรุ่นพี่ฉันเหรอ เจ้าควันสีแดงบ้า" ยุนอาพูดและเดินไปควันแดงนั้น และปล่อยเมเดอเรียนออกมา แสงสีขาวสว่างเมื่อเข้าไปใกล้เจ้าฮอนบะควันสีแดง มันก็เปลี่ยนสภาะเป็นควันแดงเหมือนกันทันที!
"โดนเองซะบ้างเหอะ ย๊าห์!!!" ยุนอาตะโกนและยิงเมเดอเรียนที่เปลี่ยนร่างเป็นควันสีแดงออกไปทันที จนเจ้าฮอนบะสับสนว่าอะไรคือร่างกายของมันกันแน่ จนร่างกายระเบิดสลายไป
ด้วยแรงระเบิดเล็กๆกลางอากาศ ทำให้สปริงเคิลในห้องของแทยอนทำงาน และฉีดน้ำออกมา
"ว้าว! เหมือนฝนตกเลยเนอะ" ยุนอายิ้มกว้าง
"ทำไมพวกเธอยังอยู่นี่ล่ะ? เมื่อกี้พวกเธอกลับบ้านไปแล้วนี่?" แทยอนถามทั้งสองคน
"ฉันนัดยุนอากับซอฮยอนมาที่นี่เพราะฉันจับสัญญาณฮอนบะได้จากแลปท็อป ว่ามันอยู่ที่นี่" อีทึกอธิบาย "เป็นฮอนบะประเภทควันที่ชอบเล่นงานเวลาอยู่กันเพียงลำพัง และเธอก็กล้ามากนะ รู้มั๊ยว่าพลังของเธอน่ะใช้กับมันไม่ได้ เกือบจะเสียท่าไปแล้วไง"
"ฉันมาที่โซลเพราะสัญญากับตัวเองว่าจะพึ่งตัวเองไม่ขอความช่วยเหลือจากใคร" แทยอนพูด "ฉันเลยไม่อยากให้พวกเธอมาเดือดร้อนด้วยในเมื่อมันจ้องจะเล่นงานฉันคนเดียว"
"ไม่เห็นต้องคิดแบบนี้เลย" ยุนอาพูดแทรก "ในฐานะเพื่อนฉันว่าการช่วยชีวิตเนี่ย มันไม่ใช่เรื่องเสียหายเลยซักนิด"
"เอ๋?"
"ยังไงเราก็มีชะตากรรมร่วมกัน ใช่มั๊ย?" ยุนอาหันไปทางอีทึก
"หึ ใช่ เดี๋ยวอีกไม่นานก็ต้องเจอกันในศึกชิงตำแหน่งราชินีแล้ว ฉะนั้นก่อนจะถึงเวลานั้นเธอก็ต้องมีเพื่อน ซึ่งก็คือยัยเนี่ยแหละ" อีทึกตอบ
"ฮ่ะฮ่ะ เข้าใจแล้วสินะ คุณอีทึก" ยุนอาหัวเราะ อีทึกก็ยิ้มตอบ
"ดีนะที่ฉันไล่ซอฮยอนกลับไปก่อน ถ้ามาเจอน้ำดับเพลิงนี่คงช็อคตายแหงๆ เฮ้อ! ว่าจะกลับบ้านก็ต้องมาช่วยทำความสะอาดห้องเหรอเนี่ย" อีทึกพูดหลังจากน้ำที่สปริงเคิลหยุดไหล
"เป็นหวัดแน่เลยฉัน ฮัดชิ้ว!" ยุนอาจาม
แทยอนหัวเราะ "โอเคโอเค ฉันเข้าใจพวกเธอแล้ว โซลเนี่ยสนุกจริงๆเนอะ!"
ทุกคนยิ้ม และไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาด เอาหนังสือกับผ้าไปตากข้างนอก นี้คงเป็นคืนที่สนุกอีกวันของเหล่าว่าที่ควีนทั้งสอง
ในขณะที่กำลังเช็ดหัวกันอยู่นั้น ยุนอาก็นึกถึงซอฮยอนที่เดินกลับบ้านคนเดียว แล้วเกิดเป็นห่วงขึ้นมา
"อีทึก ปล่อยให้ยัยนั่นกลับบ้านคนเดียว จะไม่เป็นไรเหรอ?"
"เธอไม่เป็นไรหรอก วางใจได้" อีทึกตอบ ยุนอาก็เออออตาม_______________________________________________________ ค่ำคืนของวันอาทิตย์นี้ ในโรงแรมแห่งหนึ่งกำลังมีงานเลี้ยงต้อนรับคุณหนูที่พึ่งกลับมาจากอเมริกา โดยมีแขกมากมายกำลังรอการกลับมาของเธอคนนั้นอยู่
ในรถลีมูซีนคนใหญ่สีดำสนิท คนขับรถหน้าตาหล่อเหลาก็กำลังขับไปฮัมเพลงไปอย่างสบายอารมณ์ โดยมีคุณหนูนั่งอยู่ข้างหลังด้วยท่าทีที่สง่างาม
"เฮ้อ จากเกาหลีไปตั้งปีหนึ่ง ได้กลับมาซะที เนอะ" คนขับรถพูดออกมา "เอ้า! ผ่านปั๊มน้ำมันแล้ว จะเอาอะไรมั๊ย? หรือจะไปกินที่งานเลี้ยงทีเดียว"
"ที่งานเลี้ยงฉันต้องเปิดตัวไปตั้งครึ่งงานไม่ใช่เหรอ? งั้นซื้อที่ปั๊มน้ำมันดีกว่า" คุณหนูตอบ
"จัดให้" คนขับรถขับเข้าไปในปั๊มน้ำมัน "อย่ากินเยอะนะ อาหารขยะมันอ้วนเร็ว"
รถเข้าไปจอดหน้าร้านสะดวกซื้อในปั๊มน้ำมัน คนขับรถหน้าหล่อก็ลงไปและให้คุณหนูเปิดกระจกรถ "ตกลงเอาเหมือนเดิมสินะ แต่ที่เกาหลีมันก็คงหาง่ายกว่าตอนอยู่อเมริกาล่ะนะ"
"แหงอยู่แล้ว แต่ให้ดีพี่ซื้อของตัวเองด้วยก็ดีนะ" คุณหนูพูดตอบ "เร็วๆนะ เกรงใจแขกเขากำลังรอ"
"ได้ขอรับ พวกเขาต้องรอว่าที่ราชินีได้อยู่แล้ว คุณหนูจอง" คนขับรถเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ
"เอ๊ะ! ไม่สิ คุณหนู..เจสสิก้า..."
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
เมเดอเรียน คืออะไร?
เมเดอเรียน คือพลังเวทย์มนตร์ชนิดหนึ่ง แตกต่างจากเวทย์มนตร์ปกติตรงที่เป็นอำนาจเฉพาะตัวที่ติดมาตั้งแต่เกิด และไม่สามารถฝึกฝนได้ พลังความสามารถขึ้นอยู่กับคนๆนั้น เมเดอเรียนมีความหมายมาจากคำว่า "Made One" กับ "Million" ซึ่งก็แปลได้ว่า "หนึ่งเดียวที่ไม่มีที่สิ้นสุด" นั่นเอง หมายความว่าเมเดอเรียนคือพรค์สวรรค์ที่มีเพียงอย่างเดียวในคนๆหนึ่ง เพียงแต่สิ่งเดียวสิ่งนั้นจะมีผลงเป็นอนันต์ ไม่ขาด ไม่เกิน และไม่มีวันหมดพลังไป.
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
5.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
