Sugar Love หลุมรักร้าย ของนายหน้าหวาน
evan
14)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“เธอไหวไหมเนี่ย”
โทโมะถามฉันในขณะที่เรากำลังอยู่ในห้องเรียน ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะและหันไปมองหน้าเขาด้วยสีหน้ามึนๆ จะให้ไหวก็ไหวไม่ให้ไหวก็ได้อ่ะ - -
“มันแค่มึนๆ เท่านั้นเอง”
“แต่ฉันว่าเธอเหมือนคนเมาค้างมากกว่านะ”
ฉันมองค้อนป๊อปปี้ทันที เมื่อคืนฉันไม่ได้ไปกินเหล้ามาสักหน่อยจะเมาค้างได้ยังไงยะถ้าจะเมานะเมายาพาราดีกว่าเยอะเพราะรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ฉันกินมันบ่อยเหลือเกิน
“บ้า ฉันไม่ได้เมานะ”
“โอเค ไม่เมาก็ไม่เมา ไปกินข้าวกันดีกว่า”
พอได้ยินแบบนั้นฉันจึงหยุดมองค้อนใส่ป๊อปปี้และเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเพื่อนๆ เพื่อจะไปกินข้าวกลางวัน วันนี้ฉันก็ไม่เห็นยัยพิมอีกแล้วล่ะไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะไปเจอเธอนอกห้องเรียนเหมือนเมื่อวานหรือเปล่า แต่ถ้าให้ฉันเจอเหมือนเมื่อวานฉันไม่เอาแล้วนะทรมานมากๆ เลย - - ถ้าเธออยากจะฆ่าฉันก็โปรดฆ่าฉันให้ตายคาที่ไม่ต้องเสียเวลาหามฉันส่งโรงพยาบาลให้หมอยื้อชีวิตฉันได้เอาให้พอถึงโรงพยาบาลเสร็จเข็นเข้าห้องดับจิตเลยอ่ะ - -
“โทโมะฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ฉันไม่ว่างอ่ะ”
เขาตอบฉันทั้งๆ ที่มือก็ยังนั่งเขียนหนังสือยิกๆ เอ่อ...ไม่ทราบว่านายฟังคำพูดของฉันผิดหรือเปล่า - -? ฉันจะไปเข้าห้องน้ำแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายไม่ว่างด้วยล่ะ แต่ก็นะเดี๋ยวนี้เวลาฉันจะไปไหนหมอนี่ก็ต้องตามฉันไปด้วยตลอด สงสัยว่าจะกลัวฉันโดนยัยพิมมี่รังแกอีกใครเนี่ยทำไมน่ารักจัง >_<
“แต่ฉันจะไปอ่ะ”
“ไอ้ป๊อปแกว่างหรือเปล่า”
“ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับแกเนี่ยคิดว่าฉันว่างไหมล่ะ”
สองคนนี่คุยกันโดยที่มือก็ยังเขียนหนังสืออยู่ทั้งคู่ ฮ่าๆๆ ก็อย่างนี้แหละตอนที่อาจารย์ให้จดไม่ยอมจดกันเองสุดท้ายพวกนายก็ต้องมานั่งลอกยัยฟาง แต่ตอนนี้ฉันปวดปัสสาวะค่ะไม่ไหวแล้วนะ
“โทโมะนายจะให้ฉันนั่งรอนายเขียนเสร็จหรอ มันอีกเยอะเลยนะ”
“งั้นเธอไปเองก็ได้ แต่...ต้องระวังตัวให้ดีนะ”
“รับทราบค่ะ เดี๋ยวมานะ”
ฉันรับคำและรีบวิ่งออกมาจากห้องเรียนตรงไปที่ห้องน้ำทันที ไม่นานฉันก็เดินออกมาด้วยความรู้สึกโล่งสบาย - - แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินขึ้นห้องจู่ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้เอาผ้ากลิ่นแปลกๆ เปียกๆ มาโปะที่จมูกของฉัน ฉันพยายามที่จะแกะออกแต่ก็ดันสติหลุดไปซะก่อน แก้วใจสลบค่ะ _ _z z Z
Tomo talks
ผมวางปากกาปิดสมุดทันทีที่เขียนงานเสร็จ เมื่อยมือไปหมดเลยกว่าจะเขียนเสร็จเล่นใช้เวลาไปตั้งเกือบชั่วโมง ผมมองไปทางไอ้ป๊อปปปี้ที่กำลังนั่งบิดขี้เกียจเหวี่ยงแขนตัวเองไปมา ฮ่าๆๆ เมื่อยเหมือนกันล่ะสิเพื่อนรัก
“งานเสร็จแล้วกลับบ้านกันเถอะว่ะห้าโมงแล้วด้วย”
" อืมๆ ไปกันเถอะฟาง"
ว่าแล้วไอ้ป๊อป มันก็เดินไปโอบไหล่แฟนสาวของมัน
“ ฟางเดินเองได้น่า ปล่อยได้แล้ว -//-”
"ฟางอ่า กอดนิดกอดหน่อยก็ไม่ได่้- - "
ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนที่เราสองคนนั่งเก็บของเข้ากระเป๋าจนเสร็จเรียบร้อยและกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่ผมก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเพราะเหมือนรู้สึกว่าผมลืมอะไรบางอย่าง?
ผมหันกลับไปมองที่โต๊ะอีกครั้งก็เห็นกระเป๋านักเรียนของแก้วใจยังวางอยู่ที่เก้าอี้ มันจึงทำให้ผมคิดได้ว่าแก้วยังไม่กลับมาจากการไปเข้าห้องน้ำนี่นา หลังจากที่เธอบอกจะไปเข้าห้องน้ำมันก็เกือบจะหนึ่งชั่วโมงอยู่แล้วนะจะว่าท้องเสียก็ไม่น่านานขนาดนี้ หรือว่า! เธอจะตกส้วมตายไปแล้ว O_O!!!
“มีไรวะโทโมะ”
“แก้วยังไม่กลับมาใช่ไหม”
“เออว่ะ ลืมเลย - -”
นั่นไง ยังไม่กลับจริงๆ ด้วยผมลองกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องก็เห็นแต่เพื่อนไม่เห็นเงาของแก้วเลย ยัยนั่นไปไหนเนี่ยหรือว่าจะหลงทางในโรงเรียนหาทางขึ้นตึกไม่ถูก - -
“ฉันว่าท่าไม่ดีแล้วนะไอ้โมะ ยัยนั่นจะถูกยัยพิมทำร้ายหรือเปล่า”
“ฟางว่ารีบไปตามหาเถอะค่ะ”
ว่าแล้วผมก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันทีและแยกทางกับไอ้ป๊อปปี้และน้องฟางเพื่อตามหาแก้ว หวังว่าผมจะคิดมากกันไปเองหรอกนะ แต่ถ้ามันไม่ใช่อย่างงั้นล่ะจะทำไง? โอ๊ย! ฉันขอให้เธอเดินเอ้อระเหยอยู่ข้างล่างนะแก้วใจ
“นั่งแก้วตื่นสิ...!”
ฉันค่อยๆ ขยับเปลือกตาที่แสนจะหนักอึ้งของตัวเองขึ้นมามองโลกอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกของใครคนหนึ่งที่ดังรบกวนประสาทหูฉันเป็นอย่างมาก เธอจะมาตะโกนใส่หูฉันทำไมเนี่ยกลัวแก้วหูฉันไม่แตกรึไง
“หึ ไง...ตื่นแล้วหรอ”
เฮ้ย...ทำไมเสียงของมันแปลกๆ คุ้นๆหู อ่ะ - -? เสียงฟังดูน่ากลัวยังไงชอบกล เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันจึงหันหน้าไปมองตามเสียงแล้วก็ต้องตกใจ! ที่เห็นยัยพิมยืนอยู่กับผู้ที่คิดว่าน่าจะเป็นขี้ข้า (ใช้คำซะต่ำต้อยเลย) ของเธอเป็นผู้ชายตัวเท่าช้างขึ้นอืดสามสี่คน ตอนเด็กๆ พ่อแม่เลี้ยงพวกนายด้วยอะไรน่ะทำไมตัวถึงได้ใหญ่ผิดมนุษย์ขนาดนี้ - -
“เธอจับฉันมาทำไมน่ะ”
ฉันถามขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกจับให้นั่งและมัดติดกับเก้าอี้ ยัยพิมแสยะยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉัน วันนี้ฉันอุตส่าห์ไม่เห็นหน้าเธอทั้งวันก็ยังจะได้มาเห็นตอนก่อนกลับบ้านอีกนะ - - ตายยากจริงๆ
“จับมาทำไมน่ะหรอ...แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”
ทำท่าเหมือนจะบอกว่าจับมาทำไม - - ฉันเป็นคนถูกจับตัวมาฉันก็ต้องรู้สิว่าเธอจับฉันมาทำไม ถ้าเธอคิดจะเรียกค่าไถ่ฉันล่ะก็เสียใจด้วยนะพ่อฉันคงจะไม่มีเงินให้เธอหรอกเพราะงั้นปล่อยฉันไปเถอะนั่งอยู่แบบนี้นานๆ ฉันเจ็บนะ
“เธอปล่อยฉันได้ไหมล่ะ ฉันเจ็บ”
“หึ เจ็บหรอ...”
เพียะ
“แล้วแบบนี้ล่ะเจ็บกว่าไหม”
เธอตบฉันจนหน้าหันขนาดนี้ไม่เจ็บก็แย่แล้ว สงสัยเธอนี่คงจะสติไม่ดีจริงๆ นะเนี่ย เธอปล่อยฉันแล้วกลับบ้านศรีธัญญาของเธอไปนอนดีกว่าไหม
“เธอมาตบฉันทำไมเนี่ย”
“มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ สำหรับที่แกแย่งโทโมะไปจากฉัน”
“ฉันไม่ได้แย่งสักหน่อย...”
เพียะ
“แกไม่ต้องมาเถียงฉัน โมะเขาประกาศลั่นซะขนาดนั้นว่าเขารักแก แกยังจะมาปฏิเสธอีกหรอ”
พิมมี่ตบหน้าฉันอีกครั้งเมื่อฉันพูดขัดขึ้นมา ถ้าเธอได้ยินแบบนั้นเธอก็น่าจะยอมรับความจริงสิ เธอจะมานั่งหลอกตัวเองว่าโทโมะไม่ได้รักเธออยู่ทำไมเสียสุขภาพจิต จิตเธอก็ยิ่งแย่ๆ อยู่ไม่ใช่รึไงเอาเวลาที่เธอมาตบฉันเนี่ยไปหาผู้ชายคนใหม่ยังจะเข้าท่ากว่าอีกมั้ง แค่นี้ต้องให้สอนด้วยหรอ
“ทำไม...ทำไมผู้ชายที่ฉันรักเขาถึงได้ไปรักคนอื่น แกแย่งความรักไปจากฉัน! นังมารร้าย!!!”
เพียะ
ยัยนั่นพูดทั้งน้ำตาก่อนจะตะโกนเสียดังและหวดฝ่ามือลงมาที่ใบหน้าของฉันอีกครั้งจนฉันรู้สึกว่าหน้ามันชาไปหมดทั้งแถบ มันเจ็บนะเฟ้ยคนที่เป็นนางมารร้ายน่ะคือเธอมากกว่ามั้งที่มานั่งตบคนอื่นอย่างมันมืออยู่แบบนี้น่ะ อย่าให้ฉันหลุดออกไปได้นะแม่จะเตะก้านคอให้หักเลย -*-
“โอ๊ยนี่! หยุดสักทีได้ไหมฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ”
“แกเจ็บแต่ฉันไม่ได้เจ็บด้วยหนิ”
อ้าวนังนี่ - - สงสัยคงอยากจะก้านคอหักจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย เดี๋ยวรอคนเขียนเขียนให้ฉันหลุดออกไปได้ก่อนเถอะ เธอได้เจอก้านคอแน่ยัยพิม-_-+++
“แก้มัดให้มันซิ”
พิมมี่หันไปสั่งขี้ข้า (ลูกน้อง) ขึ้นอืดของมันให้มาแก้มัดให้ฉัน ฉันงงๆ อยู่สักพักก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ไอ้ขี้ข้าของยัยพิมมาลูบไล้บริเวณต้นแขนของฉันที่ถูกมัดอยู่ด้านหลังจนถึงข้อมือ ไอ้บ้า! แกทำอะไรของแกเนี่ยเดี๋ยวได้เจอศอก เดี๋ยวก่อนๆ
“แกรู้ไหมว่านี่คืออะไร”
หลังจากที่ขี้ข้าของยัยพิมมี่แก้มัดให้ฉันเสร็จแต่ก็จับแขนฉันไว้ทั้งสองข้าง เธอก็หยิบมีดเล่มหนึ่งขึ้นมาพลางถามฉันว่ามันคืออะไร ยัยโง่เอ๊ย เธอเห็นเป็นที่ตะไบเล็บหรือไงล่ะ - -*
“มีด”
“ใช่ แล้วแกรู้ไหมว่าฉันจะเอามันมาทำอะไร”
“ฉันจะไปรู้หรอ”
“หึ โง่จังนะ ฉันก็จะเอามาฆ่าแกยังไงล่ะ!!!”
ยัยพิมพูดท่าทางเหมือนคนโรคจิตแล้วชูมีดขึ้นมาให้ฉันเห็นชัดๆ มีสนิมหรือเปล่าน่ะ - -? ถ้ามีโปรดกรุณาเปลี่ยนเล่มใหม่เพราะฉันไม่อยากเป็นบาดทะยักตายแทนการถูกแทง
“โอ๊ย! พ่อจะโทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย พวกแกดูนังนี่ไว้ให้ดีๆ นะอย่าให้มันหนีไปได้จะทำอะไรก็ทำไป”
ยัยพิมพูดออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะหันมาสั่งกับขี้ข้าของเธอและเดินออกจากที่นี้ไปคุยโทรศัพท์กับพ่อ ทำไมเธอถึงปล่อยให้ฉันอยู่กับขี้ข้าของเธอคนเดียวล่ะนาเดีย กลับมาก๊อน!
ฉันหันมองไปรอบตัวก็เห็นไอ้พวกขี้ข้านี่มองฉันด้วยสายตาหื่นๆ แกลองทำอะไรฉันดูสิหัวจะได้หลุดออกจากบ่าโดยไม่รู้ตัว
“ไงคนสวย เธอไปแย่งแฟนของนายฉันหรอ”
ช้างขึ้นอืดตัวหนึ่งเดินเข้ามาถามฉันด้วยเสียงที่กะล่อนสุดๆ ฉันไม่ได้แย่งสักหน่อย ฉันอยู่เฉยๆ ของฉันโทโมะก็มารักฉันเอง ฉันไม่รู้เรื่อง
“ฉันว่าเธอคืนผู้ชายคนนั้นให้นายฉันไปเถอะแล้วก็มาเป็นแฟนฉันแทน”
ขึ้นอืดตัวที่สองเดินมา กรี๊ด!!! หยาบคาย ฉันไม่คิดสั้นถึงขนาดปล่อยโทโมะสุดหล่อไปแล้วมารักกับผู้ชายหน้าตาปลากระโห้เรียกทวดอย่างแกหรอกย่ะ เอาแกสิบคนมารวมกันเนี่ยยังหล่อไม่เท่าครึ่งของโทโมะเลย - -
“ไม่เอาหรอก ฉันอยากมีอนาคตที่ดีกว่านี้”
“โหย แรงว่ะ แกยอมหรอ”
“หึ ผู้หญิงดุๆ แบบนี้สิฉันชอบ”
อืดหนึ่งกับอืดสองคุยกันก่อนที่ไอ้อืดสองจะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉัน อี๋ นี่ถ้าไม่ติดมีไอ้อืดจับแขนฉันไว้นะ แกโดนฉันศอกเข้าหน้าดั้งหักไปแล้ว
“หึ จะว่าไปเธอก็หน้าตาน่ารักดีนะสาวน้อย”
ไอ้อืดหนึ่งเดินเข้ามาเชิยคางฉันขึ้นไปสบตา แต่ตอนนี้น่ะรีบเอามือสกปรกๆ ของแกออกไปจากใบหน้าของฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ เสนียดชีวิต!!! แล้วอีกอย่างฉันใช้ นางสาว แล้วนะไม่ได้ใช้ เด็กหญิง อยู่ยังจะมาเรียกฉันว่าสาวน้อยอีกเดี๋ยวได้สูญพันธุ์ -*-
“ไม่น่าล่ะนายเราถึงได้อิจฉา”
“เพราะยัยนี่สวยกว่านี่เอง”
“ฮ่าๆๆๆ”
อ้าว แบบนี้เหมือนจะแอบนินทาเจ้านายนะเนี่ย ถ้ายัยนั่นมาได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่นะพวกแกได้ตายแทนฉันแน่ ฮ่าๆๆๆ
“เฮ้ย ทำไมนายเราไปนานจังเลยวะฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ”
“นั่นดิ ไปคุยกับนายใหญ่ถึงไหนก็ไม่รู้”
ฉันยืนฟังไอ้สองคนนี่คุยกันแล้วก็งงๆ ที่แกบอกว่าทนไม่ไหวเนี่ยแกปวดขี้หรอ ถ้าปวดจริงก็รีบๆ ไปเลยนะอย่ามาเรี่ยราดแถวนี้เดี๋ยวฉันได้สลบอีกรอบ - -
“เจ็บอ่ะ”
“เป็นอะไร”
“นายจับแขนฉันไขว้หลังอยู่แบบนี้น่ะเส้นจะยึดแล้ว”
“อ้าวหรอ”
ฉันบ่นออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บบริเวณข้อพับแขนเนื่องจากแขนมันถูกรั้งไปด้านหลังเป็นเวลานาน ไอ้อืดที่จับแขนฉันอยู่จึงปล่อยแขนฉันออก ฉันเจ็บมาตั้งนานแล้วล่ะแต่ไม่กล้าพูดกลัวว่ามันจะด่าเอาว่าเรื่องมาก - -
“อย่าจับได้ไหม ฉันรับรองว่าฉันจะไม่หนีถ้าฉันหนีนะพวกนายหักคอฉันได้เลย”
“จริงอ่ะ”
“เกียรติของลูกผู้หญิงเป็นประกันเลยอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ ก็ได้นั่งอยู่เฉยๆ ก็แล้วกัน”
ไอ้อืดจับฉันให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมโดยไม่มัดและไม่จับแขนฉันไว้เพียงแต่ยืนเฝ้าอยู่ข้างๆ ใครมันจะกล้าหนีถึงฉันหนีก็คงจะไม่พ้นตัวมันใหญ่อย่างกับฝาบ้านฉันก็ตัวเล็กอย่างกับปลวกคงจะไปสู้แรงมันไหวหรอก ฉันขอเป็นวานรสอนง่ายไปก่อนดีกว่า
“นี่ แล้วเมื่อไหร่นายของพวกนายจะมาฆ่าฉันสักทีเนี่ย เสียเวลา”
“เธออยากตายหรอ”
“เปล่า แต่ในเมื่อยัยนั่นอยากจะฆ่าฉัน ฉันก็คงจะหนีไม่พ้นตายเลยดีกว่า”
“ฮ่าๆๆ เธอนี่ตลกดีนะ”
ทั้งสามอืดระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกัน อะไรของมันเนี่ยฉันไม่ได้พูดให้พวกแกขำสักหน่อยดูหน้าฉันซิ...ฉันจริงจังนะ -_-
“ขำอะไร ฉันไม่ได้เป็นตลกคาเฟ่สักหน่อย”
“อะไรกัน! นี่พวกแกยังไม่จัดการมันอีกหรอ!!”
ในขณะที่ฉันกำลังมึนเสียงแปดหลอดของยัยพิมก็ดังขึ้นเป็นจุดสนใจให้ทุกคนหันไปมอง เธอจะให้ไอ้พวกนี้จัดการอะไรฉันเล่าทำไมเธอไม่มาจัดการเอง อยากจะฆ่าฉันมากไม่ใช่หรือไง
“ฉันให้เวลาพวกแกอีกห้านาทีนะจัดการมันซะ”
พิมมี่ชี้หน้าพวกขี้ข้าของเธอก่อนจะเดินออกไปคุยโทรศัพท์ต่อ (มั้ง) ทั้งสามอืดมองหน้ากันและหันมามองหน้าฉันเป็นตาเดียว อะไรกันล่ะฉันมีอะไรงั้นหรอ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
