รักครั้งใหม่ของยัยขี้แย

         ติ๊ด..ติ๊ด!! เสียงนาฬิกาปลุกของชั้นดังขึ้นในเวลาหกโมงครึ่ง เพื่อบอกให้ชั้นรู้ว่า ถึงเวลาของเช้าวันใหม่และชั้นก็ต้องลุกจากที่นอนเพื่ออาบน้ำ แต่งตัวไปโรงเรียน ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ความบอบช้ำจากการกระทำของคนใจร้ายยังไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย ภาพเก่าๆที่แสนอบอุ่นยังคงตามมาหลอกหลอนชั้นอยู่เรื่อยๆแม้ว่าช่วงเวลาเดือนกว่าๆที่ผ่านมาพี่ซันจะไม่ค่อยมารับมาส่งชั้นไปโรงเรียนเหมือนเดิม แต่ยังไงก็ตามชั้นก็ยังไม่รู้สึกเจ็บเหมือนวันนี้ เพราะทุกวันที่ชั้นตื่นขึ้นมานั้น ชั้นยังรู้สึกอบอุ่นใจเสมอ ยังรู้สึกว่าพี่ซันอยู่ใกล้ชั้นไม่ได้ไปไหน แต่วันนี้สิ วันนี้ชั้นไม่มีความรู้สึกเช่นนั้นอีกต่อไปแล้ว และน้ำตาของชั้นก็แทบจะไม่มีเหลือให้ใหลลงมาอีกแล้วเช่นกัน เพราะตั้งแต่ที่เขาคนนั้นบอกเลิกชั้นไปอย่างไม่ปรานี ชั้นก็เอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้ไปจนไม่รู้ว่า จะยังมีน้ำตาหลงเหลืออยู่อีกรึเปล่า แต่ความเจ็บปวดในหัวใจของชั้นสิ ยังคงอยู่ในใจชั้นตลอดเวลา ไม่ได้ลดลงเหมือนน้ำตาของชั้นเลยแม้แต่น้อย
         ชั้นค่อยๆเดินลงมาข้างล่าง และมาหยุดอยู่ที่โต๊ะทานข้าว โจ๊กร้อนๆที่คุณแม่เตรียมไว้ให้ลูกของท่านทั้งสองได้วางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้วและยังมีขนมปังปิ้งของคุณพ่อ ซึ่งท่านจะทานก่อนไปทำงานทุกเช้า ช่างเป็นภาพที่ทำให้ชั้นอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ความรักความห่วงใยของครอบครัว สามารถรักษาอาการเจ็บปวดของชั้นได้ดีทีเดียวแม้จะไม่ถึงกับลืมเรื่องเลวร้ายพวกนั้น แต่ก็ทำให้ชั้นสามารถยิ้มบางๆให้กับตัวเอง แค่นี้ ก็เพียงพอแล้ว
"ตัวเล็ก^^" พี่เป้งทักทายชั้นด้วยน้ำเสียงสดใสเช่นเคย
ชั้นยิ้มให้พี่เป้งบางๆ"ทานโจ๊กเสร็จทานยาด้วยนะตัวเล็ก พี่วางไว้ให้แล้วข้างๆชามเรานะจ๊ะ"
"ค่ะ"ชั้นตอบพี่เป้งและไม่ลืมยิ้มบางๆให้พี่เป้งเช่นเคย เพื่อให้พี่เป้งสบายใจได้ว่า ชั้นไม่เป็นอะไรมาก
"วันนี้พี่ไปพร้อมเราเลยละกันเนอะตัวเล็ก"
"พี่เป้งมีเรียนเช้าหรอค่ะ"ชั้นถามพี่เป้ง เพราะแม้ว่าพี่เป้งจะเรียนอยู่ตรงข้ามกันกับโรงเรียนชั้น แต่การเรียนมหาวิทยาลัย ทำให้เราสองคนพี่น้องมีเวลาไม่ตรงกัน จึงไม่ค่อยไปเรียนพร้อมกันจะมีก็แต่นานๆครั้ง ที่พี่เป้งมีเรียนหรือมีกิจกรรมแต่เช้า ชั้นกับพี่เป้งถึงจะได้ไปพร้อมกัน และมหาวิทยาลัยที่พี่เรียนอยู่นั้นก็เป็นมหาวิทยาลัยเดียวกัน กับคนใจร้าย
"วันนี้พี่นัดกันไว้กับไอณัฐ ไอโฮมอะ ต้องไปติดประกาศรับนักศึกษาใหม่รอบโควต้าอ่ะจ๊ะ ว่าแต่เราอ่ะ อย่าลืมมาสอบกับเขาด้วยละ ต่อไปจะได้มาเป็นศิษย์นักศึกษารั้วสถาบันเดียวกับพี่ พี่จะได้ดูแลเราง่ายหน่อย คราวเนี้ยนะ ใครแกล้งน้องสาวตัวน้อยของพี่ พี่ก็จะอัดมันให้น่วมเลย"
"ค่ะพี่ชาย" ชั้นฝืนยิ้มให้พี่ชายคนดีของชั้นอีกครั้ง สมองของชั้นตอนนี้ก้ได้แต่คิดว่า แล้วถ้าชั้นไปเรียนที่เดียวกับพี่เป้ง ชั้นก็ต้องได้เจอพี่ซันเข้าสักวัน แล้วชั้นจะทำใจได้ยังไง ชั้นจะทนกลั้นน้ำตาไว้ได้นานแค่ไหน
          เมื่อมาถึงโรงเรียน ชั้นก็แยกกับพี่เป้งเพื่อไปโรงเรียนของชั้นส่วนพี่เป้งก็เข้ามหาวิทยาลัย และชั้น ก็เดินไปยังโต๊ะม้าหินที่ชั้นและโมจินั่งเล่นกันเป็นประจำทุกเช้า วันนี้โมจิมาเร็วกว่าชั้น เธอคงรีบมาเพื่อถามถึงเหตุการณ์ของเมื่อวานนี้ เพราะโมจิเป็นห่วงความรู้สึกของชั้นเสมอ
"โมจิ.." ชั้นเรียกเพื่อนรักของชั้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ สิ้นเสียงที่ชั้นเรียกเพื่อนรักคนเดียวของชั้น น้ำตาที่ชั้นพยายามกล้ำกลืนฝืนทนอยู่นาน ก็ค่อยๆใหลลงมาอีกแล้ว มันคงเพียงพอแล้วที่จะตอบโมจิได้ว่า ชั้นเป็นอย่างไรบ้าง
"มะม่วง.."
"ฮึก..ฮึก..!!"
"ไม่เป็นไรนะมะม่วง คนแบบนั้น ปล่อยมันไปเถอะ"
"ฮึก..ฮึก..ชั้น..ชั้นน"
"ชั้นเข้าใจนะ..โอ๋ๆ" ชั้นโผเข้ากอดโมจิและร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้ ชั้นสัญญากับตัวเองว่า ไม่ว่าชั้นจะเจ็บปวดแค่ไหนชั้นก็จะไม่ยอมเสียน้ำตาให้ผู้ชายที่ทำร้ายชั้นอย่างเลือดเย็นอีกต่อไปแล้ว
          หลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติเรียบร้อยแล้ว ชั้นและโมจิ รวมถึงเพื่อนๆทุกคนก็เดินไปเพื่อเข้าห้องเรียนของตัวเอง ชั้นได้แต่เดินเงียบๆ แม้เพื่อนๆรอบข้างจะส่งเสียงคุยกันอย่างสนุกสนานหรือพูดถึงเรื่องอะไร ชั้นก็ไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไรทั้งนั้น
"นักเรียนค่ะ"เสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาของชั้นดังขึ้นทำให้นักเรียนที่เมื่อสักครู่ส่งเสียงคุยกันจอแจไปหมดเริ่มเงียบลงเพื่อให้อาจารย์คนสวยได้พูดคุยกับนักเรียนสะดวกขึ้น
" นักเรียนคนใดสนใจสอบเข้ามหาวิทยาลัยรอบโควต้าพิเศษนะ เริ่มตรวจเช็ครายละเอียดของมหาวิทยาลัยต่างๆได้แล้วนะคะ เพราะตอนนี้มหาวิทยาลัยหลายแห่ง เขาติดประกาศรับสมัครแล้วนะคะ"
         และหลังจากที่อาจารย์แจ้งข่าวสารเรียบร้อยแล้ว เพื่อนในห้องบางคนก็พากันกระซิบกระซาบ และตื่นเต้นกับการสมัครเข้ามหาวิทยาลัย ส่วนชั้นมีพี่เป้งเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยตรงกันข้ามจึงเป็นที่แน่นอนว่า เป้าหมายของชั้นคือเรียนต่อมหาวิทยาลัยเดียวกันกับพี่ชายชั้นแน่ๆ และโมจิ ก็ตั้งใจว่าจะเรียนที่เดียวกับชั้นเช่นกัน เราตั้งใจจะเรียนคณะเดียวกันอีกด้วย ซึ่งก็คือคณะบริหารธุรกิจ เพราะชั้นและโมจิตั้งใจว่า เรียนจบแล้วจะได้ช่วยคุณพ่อคุณแม่ บริหารธุรกิจของท่าน และพี่เป้งพี่ชายคนเดียวของชั้นก้เรียนอยู่คณะบริหารด้วยเป้าหมายเดียวกันกับชั้นและโมจิชั้นนั่งคิดไปเพลินๆ อยู่ๆภาพผู้ชายคนนั้นเดินอยู่ที่มหาวิทยาลัยที่ชั้นตั้งใจจะเรียนต่อก็เข้ามาในความคิดของชั้น ชั้นได้แต่หลับตาลงแล้วหายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ เพื่อปรับระดับความรู้สึกของตัวชั้นเอง ไม่ให้คิดว่าเขาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยที่ชั้นตั้งใจจะไปศึกษาต่อ
"มะม่วง มะม่วง.."เสียงของโมจิทำให้ชั้นหลุดจากความคิดต่างๆนาๆทันที และหันไปหาโมจิซึ่งที่นั่งของโมจิจะอยู่ข้างๆชั้น
"มะม่วงยังจะไปเรียนที่เดียวกับพี่เป้งอยู่รึเปล่า"โมจิถามชั้น คงกลัวว่า การเลิกกันของชั้นกับพี่ซัน จะทำให้ชั้นล้มเลิกความตั้งใจที่จะไปเรียนที่เดียวกันกับพี่เป้งแล้ว
"อื้ม..ชั้นไม่เปลี่ยนใจหรอก"ชั้นยิ้มบางๆให้โมจิ เพื่อที่เพื่อนรักของชั้นคนนี้ จะได้มั่นใจได้ว่า ชั้นไม่ได้เปลี่ยนใจไปเรียนที่อื่น และไม่ทิ้งเธอไปไหน
"แล้วววว.."
"..."
"แล้วแกไม่กลัววว..เอ่อ..เอ่อ.."
"ไม่กลัวเจอพี่ซันนะหรอ.."ชั้นฝืนยิ้มอีกครั้ง
"อื้ออ.."โมจิยิ้มแหยๆให้ชั้น เธอคงกลัวว่า ชั้นจะเสียใจกับคำถามแทงใจดำเช่นนี้
"ไม่หรอก ชั้นจะคิดซะว่า เขาไม่อยู่แล้วกัน"การตอบคำถามของชั้นครั้งนี้ ทำให้ชั้นถึงกับน้ำตาคลอ
"ชั้นขอโทษนะที่ถามอะไรก็ไม่รู้ ให้เธอต้องเสียใจ.."โมจิขอโทษชั้นอย่างรู้สึกผิดจริงๆ แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของโมจิหรอก ชั้นรู้ว่าเพื่อนของชั้นคนนี้ ถามชั้นแบบนั้นเพราะว่าเป็นห่วง ชั้นจึงยิ้มให้โมจิแทนคำตอบว่า ไม่เป็นไร
          ชั้นกลับมาถึงบ้านด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า และเงียบเหงา ความทุกข์ใจทำให้การเดินทางของเวลาช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน ชั้นต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้อีกนานแค่ไหนนะ แล้วชั้นต้องทำใจยังไงถึงจะลืมเรื่องผู้ชายคนนั้นได้สนิท
          หลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้ว ชั้นก็ขอตัวขึ้นห้องเพื่อเตรียมเอกสารสำหรับการสมัครเข้าเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยรอบโควต้าในวันพรุ่งนี้ พี่เป้งดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษที่น้องสาวสุดรักสุดห่วงจะได้เข้าเรียนที่เดียวกันบเจ้าตัว นี่ถ้าเขารู้ว่า รุ่นน้องในมหาวิทยาลัยของเขา ทำให้น้องสาวของเขาต้องปวดใจเช่นนี้ พี่เป้งคงไม่ให้อภัยแน่ การคบกันระหว่างชั้นกับพี่ซันนั้น ชั้นไม่ได้บอกให้พี่ชายและคุณพ่อคุณแม่รู้อย่างชัดเจน ท่านแค่รู้ว่า พี่ซันเป็นรุ่นพี่ที่ชั้นสนิทด้วยและเคยเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับชั้น และสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันกับพี่เป้งได้ แต่พี่ซันเรียนอยู่คณะวิศวะ
        ชั้นกลับขึ้นห้องและเตรียมเอกสารอย่างเหม่อลอย พอเตรียมเอกสารเรียบร้อยแล้วชั้นก็หยิบหนังสือมาอ่าน ชั้นถอนหายใจหนึ่งครั้งและเริ่มเปิดหนังสืออ่านช้าๆ อย่างตั้งใจเพื่อที่ชั้นจะได้พร้อมสำหรับการสอบในปลายเดือนหน้า
         รุ่งขึ้นอีกวัน ชั้นตื่นมาด้วยความรู้สึกไม่ค่อยสดใสเช่นเคย และเมื่อชั้นแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ก็นั่งมองตัวเองที่หน้ากระจก และยิ้มบางๆให้ตัวเองสักครั้งและลงไปทานข้าวก่อนไปโรงเรียนเหมือนทุกเช้า
"มะม่วงไปโรงเรียนก่อนนะค่ะคุณแม่คุณพ่อ"ชั้นยกมือไหว้คุณแม่และคุณพ่อก่อนออกจากบ้าน
วันนี้ชั้นนัดกับโมจิไว้เช้ากว่าทุกวัน เพราะชั้นต้องใช้บริการห้องอินเตอร์เน็ตของโรงเรียน เพื่อที่จะกรอกใบสมัครเข้ามหาวิทยาลัยผ่านทางอีเมลของมหาวิทยาลัยพร้อมกันกับโมจิ เพราะโมจิบอกว่า การมากรอกใบสมัครพร้อมกัน มีอะไรจะได้ปรึกษากันได้ป้องกันการผิดพลาด
"มะม่วง เอาเอกสารมารึเปล่าจ๊ะ"โมจิถามชั้นเป็นคำถามแรกที่เจอกัน
"อื้ม..ไม่ลืมจ๊ะ"ชั้นยิ้ม
"เด๋วเราไปกรอกใบสมัครที่ห้องอินเตอร์เน็ตกันดีกว่าเนอะ"
"อื้มม.."
ชั้นกับโมจิใช้เวลาประมาครึ่งชั่วโมงในการกรอกใบสมัครและปริ๊นออกมา
"เย้..เย้..."โมจิส่งเสียงร้องดีใจที่ขั้นตอนการกรอกใบสมครและปริ๊นนั้นสำเร็จเรียบร้อยไปด้วยดี
"ตื่นเต้นจังทีนี้เราก็เหลือแค่ เอาใบสมัครและเอกสารใส่ซองให้เรียบร้อย และไปส่งที่มหาวิทยาลัยโดยตรงเยยยยย"โมจิพูดและยิ้มอย่างตื่นเต้นและมีความสุข ชั้นเองก็ตื่นเต้นเช่นกัน แต่จะให้ยิ้มดีใจหรอ ชั้นคงไม่มีกะจิตกะใตขนาดนั้น
"เดี๋ยวเราไปส่งพร้อมกันกับพวกกิ๊บ ปลา ฟ้าดีกว่าเนอะ ขออนุญาตอาจารย์ไปตอนบ่าย คาบอิสระอ่ะ เนอะมะม่วงเนอะ"โมจิยิ้มไปพูดไปอย่างมีความสุข
"ได้สิ"ชั้นยิ้ม
         ชั้นเดินมาเข้าแถวเคารพธงชาติทันเวลาแปดโมงเช้า โมจิเริ่มส่งเสียงแจ้วๆพูดคุยกับเพื่อนในห้องอย่างอารมณ์ดี
"ยัยกิ๊บ พวกแกจะไปส่งใบสมัครมั๊ยบ่ายนี้อ่ะ"
"ไป ไป ไป ไปด้วยกันเลยมั๊ยละ ขออาจารย์ไปกัน"
"มันแน่นอนอยู่แล้วววว..อิอิ"บทสนทนาของเพื่อนชั้นเป็นไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ดีใจเป็นที่สุด เพราะนี้คือมหาวิทยาลัยแรกที่เราจะไปสมัครเรียนกัน
พอถึงเวลาที่เราจะไปส่งใบสมัครกัน ชั้นและเพื่อนๆก็นัดมาเจอกันที่บริเวณรั้วรงเรียน ยื่นใบอนุญาตให้อาจารย์ที่อยูดูแลการเข้าขอ-ออกของนักเรียน และเดินออกไปพร้อมกัน
"ตึกนั้นๆๆๆๆ"สิ้นเสียงของฟ้า เราก็หันไปมองที่ตึกนั้นทันที ใช่แล้วละ นั่นคือตึกที่ชั้นกับเพื่อนๆ จะไปยื่นใบสมัครกัน
"ไปกันเถอะแก ชั้นอ่ะอยากส่งใบสมัครให้เรียบร้อยเต็มแก่ละ ตื่นเต้นมากกกก"โมจิบอกอย่างอารมณ์ดี
"อ้าวตัวเล็กก.."พี่เป้งส่งเสียงเรียกมาแต่ไกล
"สวัสดีค่ะพี่เป้งง.."เพื่อนๆของชั้นพร้อมใจกันสวัสดีพี่ชายของชั้นเพราะทุกคนรู้ว่าชั้นมีพี่ชายคนเดียวคือพี่เป้ง
"มะม่วงมาส่งใบสมัครค่ะ"ชั้นบอกพี่ชาย
"อ้าววว..มาวันนี้แล้วทำไมไม่บอกพี่ โทรมาบอกก่อนก็ยังดี พี่จะได้พามา"
"มะม่วงกลัวพี่จะเรียนอยู่ค่ะ"
"อ้อ..ไม่จ๊ะ เอางี้ เดี๋ยวพี่จะอาสาพาตัวเล็กและเพื่อนๆที่น่ารักของเราไปเองเลย ดีมั๊ย"พี่เป้งยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"ดีค่ะ!!!"เพื่อนของชั้นพร้อมใจกันตอบรับเสียงใส
ในที่สุดเราก้ส่งใบสมัครเรียบร้อยท่ามกลางบรรยากาศที่สดใสของเพื่อนๆ
"มะม่วงต้องกลับเข้าโรงเรียนก่อนนะคะพี่เป้ง"ชั้นยิ้มให้พี่ชายของชั้น
"ขอบคุณนะค๊า..!!"เพื่อนๆของชั้นขอบคุณและลาพี่เป้งพร้อมกัน
"ไม่เป็นไรคร๊าบบบ..มีอะไรให่พี่ช่วยบอกได้เลยนะครับ แล้วอย่าลืมตั้งใจอ่านหนังสือสอบกันละ จะได้มาเรียนที่เดียวกัน"พี่ชายชั้นพูดอย่างอารมณ์ดี แสดงออกให้เห็นถึงความรู้สึกยินดีต้อนรับพวกเรามากๆ
"อุ๊ยยย.."ชั้นอุทานด้วยความตกใจและใจหายอย่างบอกไม่ถูก เมื่อระห่วางที่ชั้นกำลังจะเดินออกจากมหาวิทยาลัยนั้น สายตาของชั้น กลับมองไปเห็นพี่ซัน กำลังเดินมาทางชั้นและโมจิ
"รีบไปเถอะม่ะม่วง"โมจิบอกชั้นทันทีที่เห็นเช่นเดียวกันกับชั้น เราสองคน รีบพากันเดินเลี่ยงไปทางอื่น เพื่อที่ชั้น จะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากันกับพี่ซันอีก
"มะม่วงงง..!!"
"มะม่วงงงงงง...!!!" พี่ซันตะโกนเรียกชั้นเสียงดังอย่างไม่แคร์สายตาใคร ซึ่งเสียงเรียกของพี่ซันนั้น ทำให้ชั้นถึงกับก้าวขาไม่ออก
"รีบไปกันเถอะนะมะม่วง แกอย่าไปพูดกับคนแบบนั้นอีกเลย เขาทำแกเจ็บมากเลยนะ มะม่วงง.."โมจิบอกชั้นพร้อมทั้งเขย่าแขนชั้นเบาๆเพื่อเรียกสติของชั้นให้กลับคืนมา ชั้นจึงนึกขึ้นได้และรีบก้าวเท้าเดินต่อไป แต่ไม่ทันซะแล้ว เพราะพี่ซันนั้นได้เดินมาถึงตัวชั้นและจับแขนชั้นไว้
"ทำไมต้องหนีพี่อะมะม่วง พี่เรียกเราตั้งนาน ก็ไม่ยอมหยุด"พี่ซันพูดกับชั้นแม้น้ำเสียงจะเป็นปกติ แต่กลับไม่ทำให้ชั้นรู้สึกดีขึ้นมาเลย
"มะม่วงมีเรียนค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"ชั้นบอกอย่างไม่อยากเสียมารยาท
"ใจคอจะไม่คุยอะไรกับพี่แล้วใช่มั๊ย"พี่ซันถามชั้นด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"..."ชั้นเงียบแทนคำตอบ ชั้นรู้ตัวเองดีว่า ขืนชั้นยังพูดคุย เผชิญหน้ากับพี่ซันต่ออีกสักนิด ชั้นคงต้องเสียน้ำตาอีกครั้งแน่ๆ ชั้นจึงบีบมือโมจิเพื่อเป็นการบอกเป็นนัยๆว่า รับพาชั้นไปจากตรงนี้ทีเถอะ
"เอาเป็นว่า พี่ไปห่างๆเพื่อนโมจิให้มากที่สุดแล้วกันค่ะ เพราะการที่พี่ทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ทุกอย่าง แย่!!"โมจิพูดกับพี่ซันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด และพาชั้นเดินข้ามถนนไปทิ้งให้พี่ซันยืนอยู่ตรงนั้นโดยที่ชั้นไม่หันกลับมามองเขาอลยซักนิดเดียว
"มะม่วง.."โมจิเรียกชั้นอย่างเป็นห่วง
"อื้มม.."ชั้นยิ้มให้กับโมจิ คราวนี้ ชั้นสามารถเอาชนะความเจ็บปวดนี้ได้สำเร็จ โมจิจับใหล่ของชั้นเพื่อให้กำลังใจอีกครั้ง และแม้ว่าชั้นจะยังคงเจ็บปวดกับความรักครั้งนี้มากแค่ไหน แต่ ชั้นสามารถเอาชนะมันไปได้สำเร็จ เพราะวันนี้ ชั้นไม่ได้เสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนนั้น เลยแม้แต่หยดเดียว ชั้นยิ้มและบอกตัวเองอีกครั้งว่า
"ชั้นต้องทำได้ ชั้นต้องลืมผู้ชายใจร้ายคนนั้นให้ได้"ชั้นพยายามคิดข่มใจตัวเองและพยายามแข้มแข็งให้มากที่สุดเท่าที่ผู้หญิงอย่างชั้นจะทำได้