อัศวินจอมโหดกับนายองครักษ์

ณ ห้องนอนของฉัน
 
"ดาบที่เลย์ทำพัง ของเธอหรอ"เขาถามอย่างสงสัย
 
"อืม"อยู่ดีๆน้ำใสๆก็เอ่อล้นดวงตามาอีกแล้ว น้ำตาที่แห้งเหือดก็กลับมาชุ่ม่ชื้นอีกครั้ง โรนานใช้นิ้วยาวเรียวของเขา
 
ปาดน้ำตาที่ไหลอาบน้ำให้ฉัน แล้วดึงฉันมากอดไว้ จากนั้นก็ลูบหัวฉันเหมือนปลอบใจ
 
"ฉันห่วงเธอนะเอเลซิส"
 
"ขอบใจนะ"
 
"ว่าแต่ว่า....ความจำเธอกลับมายัง"เขาถามถึงความทรงจำของฉันที่ถูกมังกรวารีพ่นไฟคลอก(ตอนที่9)จนสลบลง
 
กระแทกพื้นตรงนั้นจนจำอะไรไม่ได้เหลือแค่ชื่อเพื่อนๆร่วมทีมเท่านั้น
 
"อ๋อ..ฉันว่าใกล้แล้วล่ะเพราะว่าเดี๋ยวนี้ชอบฝันแปลกๆอย่างเช่นฉันนั่งอยู่ในวังกับใครก็ไม่รู้2คน คนนึงเห็นชื่อเซย์
 
ฮาร์ตอะไรนี่แหละ แล้วเรื่องดาบนั้น พอฉันเห็นฉันก็ปวดหัว แล้วฉันก็เห็นผู้หญิงคนนึง ฉันก็เลยเดาว่าน่าจะเป็นแม่
 
น่ะ"ฉันพูดตามความจริงทั้งหมดที่กล่าวมา อืม..จริงๆความจำฉันก็มาส่วนหนึ่งแล้วล่ะนะ จะมาเร็วมาช้าก็มาอยู่ดีล่ะ
 
ว่าแต่ฉันต้องหมั้นกับผู้ชายผมดำๆนั่นจริงหรอ ฉันไม่ชอบเขาอ่ะ
 
"ว้าย!อย่า.."อยู่ดีๆโรนานก็โอบเอวฉันแล้วดึงให้ใกล้ตัวเขา ก่อนที่จะประกบปากจูบอย่างแผ่วเบา อืม..อันที่จริงฉัน
 
ก็ไม่ได้เกลียดชังอะไรเขาหรอก แต่เอ มันเหมือนจูยแรกของฉัน จูบที่ไม่เคยลืม อย่าบอกนะว่าเจ้าของจูบแรกฉัน
 
คือ โรนาน!!! ฉันเงียบเพื่อให้จังหวะหัวใจของเราสองคนเต้นไปในทางเดียวกัน ก่อนที่โรนานจะถอนปากออก
 
"ฉันต้องกลับไปช่วยงานพ่อแล้ว"เขาพูดกับฉัน คำพูดนี้ทำให้ฉันนั้นเจ็บแปล๊บตรงหัวใจทันที
 
"แล้วนายจะไปเมื่อไหร่"ฉันถามด้วยน้ำตา แล้วยิ้มให้ ทั้งๆที่ฉันก็ไม่มีความสุขอะไรเลย มีแต่ความเศร้า ที่เราต้อง
 
จากกัน ถึงความทรงจำฉันจะกลับมาเกือบหมดแล้ว ฉันก็ยังจำสัมผัสเดิมๆของเขาได้อย่างแม่นยำ
 
"น่าจะอีก1เดือน ^^"เขายิ้มให้ฉัน ภายใต้รอยยิ้มนั้น ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะมีความรู้สึกยังไง ฉันก็จะจับพิรูธ
 
จากดวงตาสีน้ำเงินของเขา ฉันพบว่าแววตาเขาดูเศร้ามากเลย มากจนฉัน คิดไม่ถึง
 
"ไปฝึกเถอะ"ฉันพูดตัดบท เพื่อให้ฉันและเขาทุเลาความเศร้าได้ เขาพยักหน้าแล้วเดินตามฉันมาต้อยๆ
 
....................................................................................................................................
ณ ลานฝึก
 
"สองคนนี้คิดจะไม่ฝึกอะไรหรอ ไปตั้งนาน -*-"ท่านไนท์มาสเตอร์บ่นท่านแรกเลยค่ะพี่น้อง TOT
 
"อ๋อ..พอดีฉันลืมตัวไปน่ะ ขอโทษนะคะ"ฉันกล่าวขอโทษทุกๆคนรวมถึงท่านไนท์มาสเตอร์ด้วย ที่ฉันไปคุยกับ
 
โรนาน นานไปหน่อยก็เลยทำให้เสียเวลาการซ้อมไป
 
"รีบๆซ้อมเถอะ จะได้รีบๆพัก"เลย์พูดตัดบทแล้วก็ชวนฉันไปซ้อมด้วยไมตรีจิต
 
เคร้ง! ผัวะ!! โครม!!!
 
ฉันนึกอะไรเพลินๆอยู่ดีๆยัยเลย์ก็มาถึบฉันล้มลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้น
 
"อูย~"ฉันร้องเบาๆก็ยัยเลย์อะ ถึบแรงชะมัดเลย -*-
 
"มีอะไรรึป่าวเอเลซิส ดูเธอใจลอย ปกติเธอไม่เคยล้มหนิ"เลย์ถามฉันด้วยความเป็นห่วง
 
"เอ่อ ไม่มี ไม่มีอะไรหรอก ซ้อมต่อดีกว่า"
 
"โรนาน เอเลซิสเป็นอะไรอะ"
 
"ไม่รู้เหมือนกัน -*-"
 
เคร้ง! เคร้ง!! ฟึบ!!! หมับ!!!! ฉัวะ!!!!!
 
ยัยเลย์นะยัยเลย์ ฉันจับดาบของยัยนี่แล้วเธอก็บิดอย่างแรงจนมือฉันถูกดาบกรีดจนเห็นเลือดเป็นวงกว้าง
 
"เอเลซิส!!!"โรนานตะโกนดังแล้วรีบวิ่งมาพยุงตัวฉันไว้
 
"ฉันไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย ไกลหัวใจตั้งเยอะ"
 
"แต่แผลเธอใหญ่ขนาดนี้ จะไปเมืองแห่งหุ่นยนต์เพื่อปราบหุ่นยนต์ที่มันพยศแว้งกันเมืองได้ยังไง"
 
ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย มือซ้ายหนิ ฉันไม่ถนัด ฉันถนัดมือขวา ฉันไปได้อยู่แล้วน่า"
 
คอยดูก็แล้วกัน ฉันต้องปราบพยศไอหุ่นยนต์พวกนั้นให้ได้เลย!!