เมื่อโลกนี้ไม่มีเธอ (หยาบ)

"ใครคุมห้องนี้อยู่วะ" เวย์ตะโกนกราด ทุกคนหันมามองเขาเป็นสายตาเดียว ภายในห้องเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าส่งเสียงวิจารย์นักเรียนใหม่ที่ดันไปมีเรื่องมาแล้ว พักเที่ยงหนึ่งช่วงโมง ก็ไปกินข้าวกันอย่างมากก็ยี่สิบนาที เหลือเวลาอีกกว่าสี่สิบนาที สี่หนุ่มเดินกลับมาที่ห้องพร้อมคนส่วนใหญ่ที่กลับมาจากโรงอาหารเหมือนกันเพื่อจะเริ่มแผน 

"กูถามว่าใครคุมห้องนี้อยู่วะ" เขาตะคอกซ้ำ "โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้" 

"มึงนี่ไม่น่าไปมีเรื่องเลยว่ะ...เก๋ามากรึไงไอ้สัตว์" 

เป้าสายตาของคนทั้งห้องเปลี่ยนไปอยู่ที่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขายืนขึ้นยืดเส้นยืดสาย ร่างที่สูงพอๆกับเวย์แต่ผอมกว่ามากเดินออกมาประจันหน้ากับทั้งสี่ มือทั้งสองซุกไว้อยู่ในกระเป๋ากางเกง 

"อ้อ นี่มึงเริ่มหาพวกกันวันที่สองเลยเหรอ...มาแรงดีว่ะ" พอมายืนใกล้ๆก็จะเห็นว่าเด็กหนุ่มไว้ผมตั้งขึ้นด้านหน้า "เรียกกูมีอะไรเหรอ กูไม่เข้าพวกมึงง่ายๆหรอก" 

เมื่อเวย์ได้ยินดังนั้น เด็กหนุ่มกระโดดขึ้นเตะก้านคอฝ่ายตรงข้ามทันที จากนั้นจึงได้โอกาสจับคู่ต่อสู้แล้วเหวี่ยงออกไปนอกห้อง แต่ตนเองก็ดันลืมไปว่าประตูปิดอยู่ ร่างผอมกระแทกเข้ากับประตูจนหักและหลุดออกทั้งบาน 

...โครม... 

ร่างนั้นตกลงบนประตูไม้ซึ่งมีส่วนเป็นกระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆทิ่มเต็มไปตามแขน แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ ยันตัวลุกขึ้นแล้วกระโจนเข้าใส่เวย์ที่ประตูห้อง แต่เวย์ก็แค่ยกเท้าถีบร่างที่พุ่งมาให้กระเด็นไปไกลกว่าเดิมอีก ภายในห้องเริ่มมีเสียงฮือฮาดังขึ้น เวย์ทำท่าจะเก้าออกไปยำต่อ แต่ทว่า 

"แค่นี้แหละ พอแล้ว" นนท์ห้ามปราม "ถ้ามาอยู่ฝ่ายเราแล้วมีอะไรหักขึ้นมาก็ไม่ดีดิวะ" 

"เออว่ะ" เด็กหนุ่มหันไปมองร่างที่จ้องเขาอยู่บนพื้น "ต่อไปนี่ห้องนี้กูคุม แล้วมึงต้องติดตามกู" 

"เออ...ก็ได้...อัก...กู...ชื่อมอส" เด็กหนุ่มแนะนำตัวพร้อมปาดเลือดที่มุมปากออก 

"เรียกกูว่าเวย์" 

"พวกมึงทั้งหมดก็ด้วย" เวย์กวาดตามองคนทั้งห้องที่กำลังจ้องเขาอยู่ บางคนถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ "ลุก" 

เด็กหนุ่มผมตั้งยันตัวลุกขึ้นตามคำสั่งของผู้ชนะ