เผื่อวันพรุ่งนี้

ผับ

"มาแบบนี้ไม่กลัวเป็นข่าวหรอวะ"เข้าไปกระซิบข้างหูโทโมะเพราะเพลงในผับดังจนพูดกันไม่ได้ยิน

"เป็นก็เป็นว่ะเคนตะถือว่าฉันปลดปล่อยดีกว่าเอ้าๆชนๆ"ยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นก่อนที่อีกทั้งสามคนจะยกตามสายตานิ่งมองเหม่อออกไปทางประตูผับความคิดตีกันยุ่งแต่ในเมื่อวันนี้เขาจะมาเพื่อลืมก็ต้องลืมให้ได้

"เห้ยโทโมะแกเป็นอะไรวะชวนมาเที่ยวแล้วมานั่งเครียดพอเถอะว่ะกลับบ้านไปนอนยังจะดีกว่า"มองท่าทีของโทโมะที่ยังคงนั่งเครียดทำให้รู้สึกไม่พอใจกับอาการถึงเขื่อนจะอารมณ์ดีตลอดเวลาแต่เวลาเขาโมโหก็น่ากลัวเหมือนกัน

"แกจะรีบไปไหนใครบอกฉันเครียดบอกตอนไหนนั่งลงเถอะว่ะอย่าทำให้เสียบรรยากาศ"หันไปบอกเขื่อนมองแก้วเหล้าในมือก่อนจะยกกระดกเข้าไปในปากไหลลงสู่ลำคอหลายแก้วต่อหลายแก้วจนสติสัมปัญญะเริ่มหมดไปตอนนี้โทโมะนั่งหน้าแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์และอาการของคนพูดไม่รู้เรื่องซึ่งนานๆหรือแทบจะไม่เคยเห็นโทโมะเป็นแบบนี้เลยด้วยซ้ำ

"เห้ยไอ้โมะพอๆเลยแกดูดิแก้วมันเกลื่อนโต๊ะแล้วนะเว้ย"ดึงมือโทโมะที่กำลังจะกระดกอีกแก้วเข้าปาก

"ทำไมวะไอ้ป๊อปกินให้มันลืมไม่ต้องจำไม่อยากจำอะไรทั้งสิ้นฉันเกลียดตัวเองเอาให้มันตายคาโต๊ะเลยยิ่งดี"ยิ้มเย้ยหยันตัวเองแล้วกระชากแก้วในมือป๊อปปี้มากิน

"นี่แค่ผู้หญิงคนเดียวแกทำขนาดนี้เลยหรอวะแก้วจะรักใครชอบใครแกห้ามได้ด้วยหรอ...โทโมะฉันไม่พูดอะไรมากไม่ได้หรอกนะเพราะมันชีวิตแกแต่ที่แกมานั่งคร่ำครวญแล้วก็มานั่งกินเหล้าจนเมาปลิ้นขนาดนี้กลับบ้านไปแก้วมาดูแลแกมั้ยมาเช็ดตัวแกให้อย่างในเอ้มวีมั้ยมันไม่มีหรอกเว้ยแกจะทำอะไรแก้วก็ไม่รับรู้เลิกเหอะว่ะอย่าทำตัวให้มันแย่ไปกว่านี้"พูดเตือนสติคนที่กำลังเมาเต็มที่เขาไม่รู้หรอกว่าจะช่วยเตือนสติโทโมะได้แค่ไหนแต่ยังไงคนอย่างป๊อปปี้ก็ไม่อยากเห็นเพื่อนมาทำตัวแบบนี้เพราะผู้หญิงไม่รักแบบนี้

"เออ...ป๊อปปี้แกพูดถูกฉันทำอะไรไปแก้วก็ไม่เห็นค่าฉันไม่ว่าฉันจะทำดีอะไรก็ไม่แคร์ฉันงั้นก็ทำตัวเลวเลยแล้วกันจะได้ไม่ต้องมายุ่งกันอีก"หยิบขวดเหล้ามากระดกจนไหลผ่านสาบเสื้อสีขาวจนแนบกับกล้ามเนื้อแข็งแรง

"เห้ย...ไอ้โมะแกจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรถ้าแกทำตัวเลวแบบนี้แล้วแฟนคลับที่เอแกเป็นไอดอลที่ดีสำหรับเขาเพื่อนๆที่เอาแกเป็นแบบอย่างในการทำงานครอบครัวที่ตั้งความหวังไว้กับแกมากมายแกจะทำให้มันพังอย่างนี้หรอวะเลิกกินซะแล้วกลับบ้าน"กระชากขวดเหล้าออกจากมือโทโมะแล้วกระชากคอเสื้อจนคนเมาเซตามออกมาจากผับอย่างง่ายดาย

"ไอ้ป๊อปจ่ายตังค์ยังวะ"หันไปถามป๊อปปี้หลังจากลากนักร้องหนุ่มอย่างโทโมะออกมาจากผับ

"เรียบร้อย...ไม่ต้องถามหรอกเพราะมาทีไรฉันก็ต้องจ่ายอยู่ดีว่ะเอาโทโมะขึ้นรถเถอะเดี๋ยวมีใครมาเห็นมันจะเป็นข่าวลำบากเปล่าๆ"ช่วยเขื่อนประคองโทโมะขึ้นรถสีเพลิงของเขื่อน

"แต๊งค์ว่ะไอ้ป๊อปแกกับไอ้เคนไม่เมาใช่มั้ย"

"ฉันไม่เมาแต่ไอ้เคนไม่เหลือว่ะดูดิ่มันมายืนอ้วกอะไรตรงนี้วะเห้ยไอ้เคนแกอกหักไงวะถึงเมาขนาดนี้"เข้าไปพยุงเคนตะที่นั่งกับฟุตบาทแล้วอ้วกลงท่อระบาย

"เปล่าว่ะ...ฉันแค่อยากกินเป็นเพื่อน คร้อก~"ยืนคุยกันอยู่ดีๆก็ล้มพับหลับไปซะอย่างงั้นป๊อปปี้กับเขื่อนถึงกับมองหน้ากันก่อนจะยกร่างหนักอึ้งของเคนตะไปขึ้นรถป๊อปปี้เพราะเคนตะไม่ได้เอารถมา

"ฉันไปส่งไอ้โมะก่อนนะแล้วแกไปส่งเคนตะแล้วกัน"

"มันก็ต้องแน่นอนเพราะเคนตะมันนอนอยู่รถฉันส่วนโทโมะมันนอนอยู่รถแก"กวนประสาทเขื่อนก่อนกลับ

"เออกวนประสาทนะแกไปนะเว้ยคืนนี้ฝันดีฟางรอบเตียงว่ะ"โบกมือลาเพื่อนชายก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไปป๊อปปี้ยิ้มกับคำอวยพร'ฝันดีฟางรอบเตียง'ของเขื่อนก่อนจะเดินไปขึ้นรถตัวเองแล้วขับพาเคนตะไปส่งที่บ้าน

รถเขื่อน

"แก้ว...เลิกกับเขาได้แล้วแก้ว"เสียงหนาที่อุ้อี้อยู่ในลำคอแต่ก็พอที่จะให้เขื่อนได้ยินได้

"แกนี่มันก็เพ้อเจ้อจริงๆเลยไอ้โทโมะรู้ว่าเขารักกันยังจะให้เขาเลิกกันอีกไอ้บ้า"ว่าคนเมาไม่ได้สติอย่างหมันไส้

"รักแก้วนะครับ...แก้วใจของโทโมะ"

"ของพี่เขาต่างหากล่ะไอ้บ้าแกนี่ชอบแย่งของคนอื่นหรือไงวะ"บ่นโทโมะที่นอนไม่ได้สติก่อนที่โทโมะจะหลับสนิทจนถึงบ้าน

บ้านโทโมะ

"แม่ครับแม่"ยืนกดกริ่งตะโกนเรียกแม่โทโมะอยู่ที่หน้าบ้าน

"อ้าวเขื่อน...แล้วโทโมะเป็นอะไรลูก"เข้าไปช่วยเขื่อนประคองลูกชายตัวเอง

"เมาครับแม่คือมันอกเอ่อ...มันสนุกไปหน่อยก็เลยเมาเละแบบนี้น่ะครับผมไปส่งที่ห้องดีกว่าเพราะถ้าแม่แบกมันไปหลังแม่หักแน่"ดึงตัวโทโมะก่อนจะประคองเข้าไปในบ้าน

"หวัดดีครับพี่เคนจิพี่มากิ"ยกมือไหว้โดยที่ยังคงประคองร่างหนาของโทโมะส่วนอีกคนก็ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น

"หวัดดีเขื่อนแล้วไอ้น้องชายพี่เป็นอะไรล่ะ"ถามอาการของน้องชายแล้วเดินเข้าไปช่วยเขื่อน

"พอดีมันเยอะไปหน่อยนะพี่เคนพามันไปส่งห้องด้วยละกันผมไม่ไหวแล้วไปก่อนนะครับหวัดดีครับพี่มากิหวัดดีครับคุณพ่อ"ดันโทโมะให้เคนจิก่อนจะสวัสดีพี่สาวกับพ่อของผีดิบแห่งk-otic

"อ้าวเขื่อนไปส่งโทโมะที่ห้องแล้วหรอลูก"

"เปล่าครับอยู่กับพี่เคนจิน่ะผมขอตัวกลับก่อนนะครับอ้อพรุ่งนี้โทโมะมีเข้าถ่ายรายการกับพวกผมตอน10โมงนะครับปลุกให้เขื่อนด้วยนะครับคุณแม่"

"จ้ะกลับบ้านดีๆนะลูกมืดแล้ว"

"ครับขอบคุณครับสวัสดีครับคุณแม่"ยกมือสวัสดีแล้วเดินออกไปขึ้นรถตัวเองแล้วขับกลับบ้าน

บ้านเขื่อน

"แม่ครับเขื่อนกลับมาแล้ว"เรียกแม่ที่นั่งดูหนังอยู่ที่โซฟา

"ว่าไงลูกมีอะไรรึเปล่า"หันมาหาลุกชาย

"แม่ครับถ้าเรารักใครสักคนเราก็ควรจะดีใจใช่มั้ยครับถ้าเขามีความสุข"เดินเข้าไปนั่งข้างๆแม่

"ใช่ลูกแล้วเขื่อนถามแม่แบบนี้มีอะไรรึเปล่า"

"แล้วถ้าสมมุตินะสมมุตินะครับถ้าผมไปชอบผู้หญิงสักคนแล้วเขามีแฟนแล้วผมผิดมั้ยถ้าจะบอกรักเขา"

"ถามแม่ว่าผิดมั้ยหรอไม่ผิดหรอกลูกแค่ลูกไปบอกเขาตรงๆแต่ถ้าหลังจากนั้นเขาจะเป็นยังไงลูกก็อย่าไปก้าวก่ายชีวิตเขาแล้วยิ่งเขามีแฟนแล้วทางที่ดีลูกควรจะทำตัวเป็นเพื่อนที่คอยเป็นที่ปรึกษาที่ดีสำหรับเขาดีกว่านะลูกเดี๋ยวเขาจะมองเราไม่ดีได้"

"แล้วเขาจะมีสิทธิ์รักผมบ้างมั้ยครับแม่"

"แม่ไม่รู้หรอกลูกอยู่ที่ใจของผู้หญิงคนนั้นว่าเขาจะมีความรู้สึกดีๆต่อลูกหรือเปล่าบางทีกว่าเขาจะเห็นความสำคัญของลูกอาจจะเป็นวันที่ลุกไปจากเขาแล้วก็ได้"

"ผมไม่ไปไหนหรอกครับผมจะอยู่จนเขาเห็นความสำคัญของผมแล้วรักผมจนได้"

"เอ๊ะ ลูกพูดอย่างนี้แอบไปรักสาวที่ไหนรึเปล่าหะ"

"ฟะ...เอ่อไม่มีอะไรครับแม่เขื่อนไปนอนก่อนนะเขื่อนมีถ่ายรายการตอน10โมงไปก่อนนะครับแม่ฝันดีครับ"หอมแก้มแม่ก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนห้องตัวเอง

"ผมจะไปบอกคุณแม่ได้ไงว่าผมรักใครไม่งั้นคุณแม่ก็เอาไปบอกคนอื่นสิ่ว่าผมชอบ...เฟย์"ยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะเดินไปอาบน้ำแล้วออกมานอนเตรียมตัวไปทำงานในวันพรุ่งนี้