มือสังหารแห่งรัตติกาล

  

           ซากปรักหักพังของบ้านเรือน สร้างความสะเทือนใจแก่ผู้มาเยือนไม่น้อย กลิ่นเหม็นไหม้และกลิ่นคาวเลือดยังคงอบอวลอยู่เผยถึงความจริงอันแสนโหดร้าย อดีตเมืองที่เคยรุ่งเรืองย่อยยับไปในชั่วข้ามคืน เปลวเพลิงที่มอดดับทำท่าโหมกระพือทุกครั้งเมื่อมีลมพัด...
            สายลมพัดหวีดหวิวฟังดูราวกับเสียงกรีดร้องของชาวเมืองที่ยังคงอยู่ เหล่าดวงวิญญาณที่อาจสิงสถิต สร้างความหวาดหวั่นแก่นักรบผู้กล้าหาญไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง ยามมองไปรอบด้านก็เห็นความเจ็บปวดที่ฟังแน่นติดกับความเสียหาย มันมิอาจประมาณเป็นค่าของเงินได้ เวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาจิตใจ
               "ค้นหาผู้รอดชีวิต..."
            ร่างในอาภรณ์สีดำสนิทออกคำสั่ง นักรบกว่าห้าสิบคนกระจายตามจุดต่างๆ  ร่างในชุดคลุมมองภาพตรงหน้าด้วยความเฉยชา อาจเพราะเห็นความตายมานับไม่ถ้วนแล้วก็เป็นได้ พลางครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่ทำให้เจ็บปวดขึ้นมาเฉยๆ ด้วยว่า... 
             ...'คนคนนั้น' เริ่มหันมาทำร้ายคนทางนี้แล้ว ถึงอย่างนั้น...แต่แบบนี้มันโหดร้ายเกินไปจริงๆ...ข้าไม่มีวันยอมแน่!!!

                สายลมเย็นๆในช่วงผลัดเปลี่ยนฤดู ยังไม่อาจลบเหตุการณ์สะเทือนขวัญเมื่อหลายเดือนก่อนลงได้ แม้จะไม่สามารถหาผู้กระทำความผิดได้ แต่คนที่รับรู้เรื่องราวจริงๆมีไม่กี่คนเท่านั้น ขึ้นอยู่ว่าพวกเขาจะเริ่มเคลื่อนไหวเมื่อใดเท่านั้น...
                พื้นที่ว่างสุดลูกหูลูกตามีป้ายหินสลักนามของผู้วายชนย์ นักรบผู้กล้าหาญต่อสู้กับปีศาจร้ายเมื่อหลายร้อยปีก่อน บัดนี้ผู้คนต่างหลงลืมกันไปหมด เหลือทิ้งไว้เพียงเรื่องเล่าขาน...
                   "มนุษย์ช่างน่าสมเพช..."
                 น้ำเสียงแสดงุึงความดูแคลนดังมาจากบุรุษผู้มีนัยน์ตาสีสนิม สีหน้าบ่งบอกถึงความสมเพชแก่วีรบุรุษเหล่านั้น จนหญิงสาวต้องตำหนิ
                   "อเดเรียส...เจ้าไม่มีสิทธิ์ไปว่าพวกเขาหรอกนะ หากพวกพ้องหรือคนสำคัญของเจ้าถูกทำร้าย ถูกฆ่า เจ้าจะทำยังไง?"
                   "ข้าไม่มีทางยอม!!!"
                   "พวกเขาก็เหมือนกัน ยอมเสียสละเพื่อปกป้อง...ยังมีวีรบุรุษอีกมาก ที่ไม่ได้รับการจารึกชื่อ"
                 อเดเรียสมองหลุมศพเหล่านั้นด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย มนุษย์ช่างหลงลืมโดยง่าย เพียงเวลาหลายร้อยปีก็ลืมเลือนจนหมดสิ้น ผิดกับปีศาจแบบพวกเขา มีอายุหลายร้อยปีหลายพันปี มีทั้งอดีตที่ควรจำและไม่ควรจำ ก็ไม่มีทางลืม...แม้อยากจะลืมมากแค่ไหน...
                  "ฟา มนุษย์งี่เง่าจริงๆ"
                  "หืม...ทำไมล่ะ?" ฟาถาม
                  "ก็...ความทรงจำทั้งดีทั้งร้ายเพียงเวลาไม่นานก็หลงลืม ..."
                 ยังพูดไม่ทันจบอเดเรียสรู้สึกหนักๆที่บ่า เมื่อมองดูก็เห็นคนข้างกายหลับไปแล้ว  บางทีคนที่ไร้ความทะเยอทะยานอาจจะเป็นคนข้างกายคนนี้ก็ได้...นายหญิงของข้า...
                 ผ่านไปไม่นานหญิงสาวก็ลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ ก่อนหันมองข้างกายก็พบว่าอเดเรียสกลายร่างเป็นหมาป่าสีดำตัวใหญ่ ซุกตัวอนอยู่อยู่ข้างๆ ราวกับเด็กตัวเล็กๆ
                 อเดเรียสเกลียดมนุษย์...นางรู้ดี ผู้สืบทอดทุกรุ่นถูกฝังหัวมาให้เกลียดชัง ฝึกให้โหดเหี้ยมอำมหิต และ...ไร้หัวใจ
                 อีกไม่นาน...ใช่อีกไม่นาน ข้าจะไม่ยอมให้ท่านทำร้ายใครได้อีก...แม้ข้าต้องเจ็บปวดแค่ไหน...แม้มือคู่นี้ต้องเปื้อนเลือดอีกมากเท่าไหร่