เสียงเรียกหาของราคะ

 
ทัน   ทีที่รถแท็กซี่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่สภาพกลางเก่ากลางใหม่ บรรดาแม่บ้าน,สาวใช้และคนสวนที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กับงานต่างก็หันไปมองรถคันที่พึ่งขับเข้ามาด้วยแววตาสงสัยละคนแปลกใจเพราะไม่บ่อยนักที่จะมีแขกจากภายนอกเดินทางมาที่คฤหาสน์ทัพพสารแห่งนี้   เนื่องจากพื้นที่ตั้งทั้งหมดของคฤหาสน์อยู่บนเนินเขาลูกเล็กๆที่ห่างไกลจากความเจริญและเส้นทางการเดินรถค่อยข้างลำบากอีกอย่างคือคฤหาสน์หลังนี้เป็นคฤหาสน์หลังเก่าที่ นายชาญชัย  ทัพพสาร  เจ้าของธุรกิจส่งออกเฟอร์นิเจอร์และอัญมณีรายใหญ่ของประเทศยกให้บุตรชายบุญธรรม  หลังจากที่เขาปลูกสร้างคฤหาสน์หลังใหม่อยู่ในเมืองหลวงและย้ายไปอยู่ที่นั่นกับบุตรสาวแท้ๆเพื่อความสะดวกในการทำธุรกิจ  นานๆครั้งนายชาญชัย จึงจะกลับมาหาบุตรชายบุญธรรมที่เขารักราวกับลูกแท้ๆของตัวเองสักที  นอกจากนายชาญชัยแล้วคฤหาสน์หลังนี้ก็ไม่เคยมีแขกรายอื่นมาเยือน  จนกระทั่งประตูรถแท็กซี่ถูกผลักให้เปิดออก  ดวงตาของเหล่าคนใช้จึงถึงเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึง
 
หญิงสาวร่างเล็กบอบบางในชุดเสื้อยืดคอวีสีดำแขนยาวกับกางเกงยีนสีซีดเก่าขายาวคุมถึงข้อเท้าก้าวลงจากรถด้วยท่าทางมาดมั่น  ใบหน้ากมลอิ่มขาวซีดบัดนี้เป็นสีชมพูระเรื่อเพราะแสงแดดเริ่มร้อน เรือนผมสีดำเงางามยาวสลวยทิ้งตัวลงไปถึงบั้นเองเล็กคอดกิ่วเริ่มชื้นขึ้นมาเล็กน้อยด้วยหยาดเหงื่อ  ดวงตาคู่ดำสนิทภายใต้คิ้วยาวเรียวหนาดูรับกันดีกับจมูกเล็กมนน่ารักเหนือกลีบปากเล็กหนาสีแดงระเรือ ทำให้หญิงสาวดูน่ารักราวกับเทพธิดาตัวน้อยถ้าเพียงแต่เจ้าตัวจะลดท่าทางหยิ่งยโสและแววตาที่มองคนอื่นด้วยความหยามเหยียดลงสักนิด ปาณัสม์  ทัพพสาร  ก็คงจะน่ารักมากกว่าที่เป็นอยู่อีกเป็นกอง
 
 “ คุณหนู ปาณัสม์ ”
นางเอี่ยม แม่บ้านผู้รับใช้ตระกูลทัพพสารมาเนิ่นนานและครั้งหนึ่งนางเคยเป็นแม่นมเลี้ยงดูหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอุทานอย่างลืมตัว  ก่อนจะเดินแกมวิ่งตรงไปหา คุณหนู ปาณัสม์  ทัพพสาร บุตรสาวแท้ๆเพียงคนเดียวของนาย ชาญชัย  

“ คะ..คุณหนู มะ..มาได้ยังไงค่ะ”
หญิงสูงวัยถามน้ำเสียงสั่นๆก่อนจะต้องรีบก้มหน้าลงต่ำเมื่อเห็นสายตาเชือดเฉือนที่หญิงสาวส่งมาให้

“ ฉันก็นั่งแท็กซี่มานะสิ  ไม่มีตาดูหรือไง”
ปาณัสม์  ตะคอกเสียงดังก่อนจะหันไปมองคนใช้คนอื่นๆที่ยังยืนตาค้างมองเธอราวกับเห็นปีศาจจากอเวจี

“ แล้วไอ้อีพวกนั้นหนะ  จะยืนมองฉันอีกนานไหมฉันจะได้ไล่พวกแกออกมันทุกคน”
สิ้นเสียงของคุณ หนู ปาณัสม์    มาลี, มาลัย และนายบุญ คนสวน ต่างก็พากันวิ่งเข้ามายืนก้มหน้าตัวสั่นอยู่ข้างๆแม่บ้านเอี่ยมเพื่อรอฟังคำสั่งของคุณหนูอารมณ์ร้าย

“ คุณหนู จะให้พวกผมทำอะไรขอรับ”
นายบุญชายวัยห้าสิบเศษ  คนดูแสสวนของคฤหาสน์ถามเสียงแผ่วขณะที่ยังยืนก้มหน้ามือจับประสานกันท่าทางนอบน้อม

“ ขนของของฉันที่อยู่ท้ายรถไปไว้ที่ห้องนอนปีกซ้ายระวังอย่าให้ของฉันเสียหาย”
ปาณัสม์ สั่งน้ำเสียงแข็งกระด่างมีผลให้นายบุญรีบเดินไปขนของใช้ต่างๆของเจ้านายขึ้นไปยังปีกซ้ายของตัวตึก  หลังจากสั่งนายบุญเรียบร้อยแล้ว คุณหนู ปาณัสม์  จึงหันไปมอง มาลี มาลัย สาวใช้ที่เป็นเพื่อนเล่นกับเธอในวัยเด็กก่อนจะออกคำสั่งเรียบๆแต่ทรงอำนาจออกไป
 
 “พวกแกสองคนไปจัดเตรียมตั้งโต๊ะอาหารรอฉัน” 
สองสาวใช้รีบวิ่งหายเข้าไปในครัวเตรียมตั้งโต๊ะอาหารรอคุณหนูอารมณ์ร้ายเป็นการด่วน คงเหลือไว้แต่แม่บ้านสูงวัยที่ยืนก้มหน้าตัวสั่นน้อยๆด้วยไม่รู้ว่าตัวเองจะถูกเล่นงานอะไรอีก
 
“ ส่วนแก นมเอี่ยม  ไปตามไอ้อเวจี เจ้านายแกมาพบฉันเดี๋ยวนี้”
คุณหนู ปาณัสม์ ตะคอกใส่หญิงสูงวัยตรงหน้าก่อนจะเดินกระทืบเท้าหนักๆเข้าไปในตัวคฤหาสน์หลังเก่าที่ซึ่งเธอเติบโตมาตั้งแต่เกิดจนอายุได้ 12ปี ก็ต้องย้ายจากที่นี่ไปอยู่คฤหาสน์หลังใหม่กับผู้เป็นพ่อทั้งที่เธอเองไม่อยากไป
 
“ คุณวัต เธอไม่อยู่ค่ะคุณหนู ”
นมเอี่ยม เดินแกมวิ่งตามหลังคุณหนูตระกูล ทัพพสาร มาติดๆก่อนจะบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงร้อนรน
 
“ มันไปไหน” หญิงสาวตะคอกถามหญิงสูงวัยใบหน้าบึ่งตึงไม่พอใจกับคำตอบของแม่บ้านสูงวัยเป็นอย่างมาก
 
“ คุณวัต  เธอไปคุมงานในไร่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ คุณหนู” นมเอี่ยมตอบเสียงอ่อน “ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะกลับ”

“ ฉันไม่สนใจ  ตามตัวมันมาหาฉันให้ได้ภายในวันนี้ไม่งั้นพวกแกก็รับเคราะห์กรรมแทนมันไปแล้วกัน”

ปาณัสม์  บอกเสียงเหี้ยมก่อนจะเดินกระทืบเท้าขึ้นไปตามบันใดกว้างกลางหองโถงใหญ่ส่วนปลายจะแยกไปทางซ้ายและขวา   ซึ่งทางปีกซ้ายของคฤหาสน์จะเป็นห้องนอนเก่าของเธอส่วนทางปีกขวาจะเป็นอดีตห้องนอนของนาย ชาญชัย ทัพพสาร  ซึ่งบัดนี้ได้เปลี่ยนมาเป็นห้องนอนของ อนล   ปาณัสม์  เหลือบตามองห้องนอนของพี่ชายต่างสายเลือกครู่หนึ่งก่อนจะเดินกระทืบเท้าหนักๆหายเข้าห้องของตัวเองไปทันที