Devil doll เกมร้ายสยบรัก

-1-

Devil Doll Vs Six Snack

                เวลา 21.00 น.

         หน้าผับ Wanna HuG แหวะๆๆ อยากจะอ้วกแตก แต่เสียดายอาหารว่ะ ชื่อผับอยากจะกอดอย่างนั้นหรอ น่าจะเปลี่ยนใหม่เป็นอยากจะตายแทน ออกจะเหมาะกับพวกแกสุดๆฉันว่านะ ตอนนี้พวกเรามากันเกือบครบแล้ว เหลือแต่ยายนาโนคนเดียว ชักช้าจริงๆ พูดถึงก็มาพอดี อย่างกับจุดธูปเรียกอย่างนั้นแหล่ะ

“ขอโทษนะ... พอดีติดดินเนอร์กับแม็กกี้อ่ะ” โอ้โห... คำแก้ตัวน่าตบสุดๆ

“ช้ามาก... รู้รึป่าวว่าทุกคนรอหล่อนอยู่คนเดียว?” ฉันเน้นคำว่าคนเดียวเพื่อตอกย้ำให้นาโนรู้สึกผิด

“รู้ แต่ไม่สนใจหรอก”

“แน่ใจนะ! ว่านั่นคือปาก?” ฉันกัดฟันกรอดๆๆ พลางจะย้ายไปตบให้เลือดกบปาก จะได้หายอวดดีสักที

“หยุดๆๆ เรามาช่วยไอ้เซโจกับไอ้เรียวตะนะ ไม่ใช่มาตบกันเอง!!” มิกกิเข้ามาดึงฉันไว้ “ส่วนแกนะนาโนถ้าไม่อยากช่วยก็กลับไปซะ! เกะกะพื้นที่” ชิชิ สมน้ำหน้า ฉันรักแกที่สุดเลยวะวันนี้

“อืม” ฉัน

“อืมๆ” นาโน

“งั้นตามแผน!!!”

        ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายกันไป ตามหน้าที่ของตนเอง ฉันกับเพื่อนๆส่วนหนึ่งซุ่มอยู่หน้าผับ ยายนาโนพาผู้หญิงกลุ่มแรกเข้าไปแล้ว อันที่จริงฉันไม่ได้เกลียดมันหรอก แต่ยายนี่มันปากจัดสุดๆ ออกจะหยิ่งเล็กน้อย จึงทำให้ฉันไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ ครืดๆๆๆ โทรศัพท์มา ว๊าย...อยู่ไหนเนี่ย? อยู่ไหนนะ? อยู่ไหนๆๆ

“ไอริซ โทรศัพท์แก” มิกกิยื่นโทรศัทพ์มาให้ฉัน “มันตกอยู่บนพื้นอ่ะ”

“อ๋อ..ขอบใจนะ” ฉันรับโทรศัพท์มารีบรับสายด่วน

“ฮัลโหล...”

(กว่าจะรับนะยะ) สัญญานะว่านั่นคือปาก

“ทางนั้นเป็นไงมั่ง”

(เรียบร้อยยะ อีกห้านาทีฉันกับทุกๆคนจะพาไอ้พวกเวรนี่ไปข้างนอกนะ!)

“ตอนนี้เธออยู่ไหน? เกิดมันมาได้ยินเข้าทำไง”

(อยู่ในห้องน้ำยะ ฉันต้องรีบไปแล้วเดี๋ยวพวกมันจะสงสัย)

“ตู๊ดๆๆๆ”

ฉันหันหน้าไปมองหน้าร้าน เห็นยายนาโนกับคนอื่นๆพาไอ้พวกเวรเดินไปอีกทางหนึ่ง แผนที่หนึ่งสำเร็จ! โทรบอกไอ้เซกิก่อนล่ะกัน

(Forever you’re my girls Forever be my world You are the only one)

“....” เพลงรอสายเพราะดี

(The only one I’ll ever need, My life is you and me)

“....” เมื่อไหร่จะรับวะ ชักช้าจริงๆ

(Forever you’re my girls Forever be my world You are the only one)

“.....” จะให้ฟังเพลงไปถึงไหนวะ

(I’ll never break your heart “NO” ,So baby don’t let go)

“.....” โอ้ววว...เซ็งโว้ย!! เมื่อไหร่จะรับเนี่ย?

(ฮัลโหล... มีไรวะ?)

“แผนแรกผ่านแล้ว” กว่ามันจะรับโทรศัพท์ได้นะ แล้วยังจะมากวนประสาทอีก

(เร็วจังวะ!! เสียดายน่าจะช้ากว่านี้) เจอสาวถูกใจอีกแล้วล่ะสิ ไอ้เพื่อนเวร...

“เสร็จงานก่อน!! แล้วแกจะหิ้วกลับสักกี่คนฉันไม่ว่า”

(เออรู้แล้ว! จะเอาไงต่อ?)

“แกบุกเข้าไปจัดการได้เลย ถ้าสำเร็จให้ยิงปืนนัดหนึ่ง แต่...”

(แต่อะไร รีบๆพูดมาสิ! ฉันอยากจะสนุกจะแย่อยู่แล้วนะ)

“แต่ถ้ามีอะไรผิดพลาด! ให้ยิงปืนสองนัดเข้าใจไหม?”

(เข้าใจแล้วน่า... รอดูผลงานฉันละกันคุณหัวหน้า)

“เออ...ฉันจะรอดู แต่ถ้าพลาดขึ้นมาแกนั่นแหละจะน่าดู!!”

‘ติ๊ด’ ฉันกดวางโทรศัพท์ เหอะๆๆเหลือแค่รอฟังสัญญาณสินะ ผ่านไปสิบห้านาทีที่แสนจะสั้นๆ ‘ปังๆ’ ฉันว่าแล้วเชียวว่ามันดีแต่ปาก

“บุก!!!”

ฉันและทุกๆคนที่เหลือวิ่งกรูกันเข้าไปในร้าน อย่างไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น เพราะมันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับฉันและทุกคนไปแล้ว ฉันยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกๆคนที่ตามฉันมาหยุดซุ่มดูอยู่ตรงนี้ ส่วนฉันนั้นเดินย่องเข้าไปหยุดอยู่หลังยายซันนี่หัวหน้าแก๊งซิกสแน็ค ปืนสั้นขนาดกระชับมือจ่อไปที่หัวของยายซันนี่ ความเย็นของปืนทำให้ซันนี่ถึงกับตัวแข็งทื่อ พวกลูกน้องกระจอกๆของยายนี่ถึงกับสะดุ้งโหยงเลยล่ะ เหอะๆๆ รู้จักคนอย่างฉันน้อยไปแล้ว!

“ฉันนึกว่าแกจะไม่มาช่วยฉันแล้วไอริซ!!” เรียวตะพูดยิ้มๆ

“รู้สึกแย่ชะมัด! ที่มีผู้หญิงมาช่วย เห้อ...เสียศักดิ์ศรีหมด” เซโจพูดพลางก้มหน้าลงไปมองพื้นอย่างเซ็งๆ

“แกอีกแล้วหรอ...ยายแม่มดไอริซ!!” ซันนี่กัดฟันพูดอย่างอารมณ์เสีย ที่ดันพลาดท่าให้คู่ปรับอีกจนได้

“คิดถึงจังเลย... ไม่ได้เจอกันนานเลยนะซันนี่ เป็นไงมั่งแผลที่หน้าหายยัง?” ฮ่ะฮ่าๆๆ ซะใจสุดๆ

“กรี๊ด... แกมันนางปีศาจชัดๆ!” แทงใจดำล่ะซิ หุหุ

“แล้วใครบอกแกว่าไม่ใช่ล่ะ?”

“แก!!!” ซันนี่ตัวสั่นไปด้วยความโกรธ แต่ทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เพราะถูกมัจจุราชจ่ออยู่ที่หัวของเธอ

“วะว้าววว...หมอเก่งจังเลยนะ ทำให้ผีกลายมาเป็นคนได้ไงเนี่ย?” ฉันเดินมายืนอยู่หน้ายายซันนี่ แต่ปืนยังจ่ออยู่ที่หัวของหล่อน หน้าสวยเหมือนเดิมเปี๊ยบ ไม่มีรอยมีดกรีดเหมือนตอนนั้น ฮ่าๆๆ ฝีมือฉันเองแหล่ะ

“ฉันจะฆ่าแกไอริซ!!!” ซันนี่หันปืนมาทางฉันแทนไอ้เซกิ

“มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอซันนี่” ฉันยิ้มเยาะยายซันนี่

“.....” ยายนี่ยิ้มแล้วน่ากลัวชะมัด นี่ซินะที่เขาบอกว่าหน้าตาเป็นอาวุธ เพิ่งจะเคยเห็นวันนี้เอง

“ฉันอยากจะลองดูเหมือนกันว่า ระหว่างฉันกับแกใครเร็วกว่ากันซันนี่” ฉันแสะยิ้มให้เจ้าหล่อน รู้จักฉันน้อยไปแล้วซันนี่ แค่นี้มันจิบๆ

‘ปัง!’ มิกกิยิงปืนใส่มือยายซันนี่จนปืนในมือล่นลงพื้น แล้วเดินเข้ามาพร้อมๆกับคนที่เหลือ

“ไม่แม่นเลยนะมิกกิ!” ฉันเดินไปล็อกตัวยายซันนี่ด้วยกุญแจมือ พร้อมๆกับส่งยิ้มไปให้ยายมิกกิเพื่อนรักจอมบู๊

“ถ้าฉันแม่นมีหวังยายนี่ได้ตายก่อนแน่ๆ ฮ่าๆๆ”

‘555+’ เสียงหัวเราะของทุกคนดังหลั่นผับ แต่กลับทำให้ยายซันนี่กับพวกถึงกับหน้าซีดเป็นเป็ดต้มกันเลยทีเดียว

“เก็บปืนของแก๊งซิกสแน็คมาให้หมด!!” ฉันสั่งทุกๆคนพลางนั้นจิบไวน์แดง มองยายซันนี่ที่โดนมัดมือมัดเท้าอยู่กับพื้น เห็นแล้วน่าสมเพชที่สุด แค่กุญแจมือมันไม่พอหรอกย่ะ

“เรียบร้อยแล้ว!” เซกิโชว์ปืนในเป้ให้ฉันดู

“เยี่ยม!” ฉันยกมือให้เซกิ แล้วมามองหน้ายายซันนี่ “ส่วนเธอนะ แย่!” ฉันสาดไวน์แดงที่เหลือใส่หน้ายายซันนี่ ด้วยความสะใจปนสมเพส เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หล่อนหาเรื่องใส่ตัว จนทำให้ตัวเองต้องเจ็บตัวอย่างนี้

“แกมันปีศาจชัดๆยายไอริซ!!” ซันนี่พูดกัดฟันกรอดๆ

“ถ้าฉันเป็นปีศาจ เธอคงเป็นนางมารร้ายแล้วล่ะซันนี่” ฉันเหยียดยิ้มอย่างเยาะเย้ยในความพ่ายแพ้ของหล่อน

“กลับกันเถอะไอริซ” มิกกิเดินมาจับบ่าฉันเป็นเชิงห้ามทัพ

“อือ...ก็ดีเหมือนกันขี้เกียจเอามือไปเปื้อนเลือดสกปรกๆ”

       ฉันเดินนำออกมานอกผับ เดินไปที่รถของฉันอย่างมีความสุขสุดๆ ส่วนคนอื่นๆ บางคนก็กลับบ้าน บางคนก็ไปต่อกันที่อื่น ส่วนฉันนะหรอ? กลับบ้านสิ! ไม่มีแรงแล้ว... ด่ากับยายซันนี่เนี่ยสูญเสียพลังงานไปเยอะเลย กลับไปนอนแช่น้ำอุ่นๆสบายๆดีกว่า ฉันปาดเลือดของยัยซันนี่ที่สาดกระเด็นมาโดนหน้าฉันอย่างขยะแขยงบนสะใจ ออสตอนมาร์ตินวัน 77 สีแดงเพลิงเคลื่อนออกจากหน้าผับวอนนาฮัก โดยเจ้าของไฮโซสุดสวยจอมหาเรื่องผู้สร้างตำนานเดวิลดอล รอยยิ้มที่แสนจะเยือกเย็นจนผู้ที่มองต้องพาตัวเองหนีให้พ้นจากภยันตรายทั้งมวล จากตัวอันตรายอย่างเดวิลดอล