สรุป!นายเป็นแฟนฉันใช่ไหม

ทุกๆวันโทโมะก็ได้แต่นั่งรอๆและก็รอวันที่แก้วจะมาหาเขาแต่เขาก็ได้แต่รอไปอย่างนั้น เพราะแก้วไม่มีวันมาหาเขาอีกแล้ว หลังจากที่ป็อปปี้ได้คลอดลูกและ"อ้าง"ว่าพ่อของเธอเรียกกลับประเทศแต่ที่จริงแล้วเธอไปหาสามีใหม่ตะหาก! ส่วนลูกของป็อปปี้กะโทโมะชื่อว่า แพรพราว ไทยานนท์ (พราว) เป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่น แต่ก็ร่าเริงและสดใส โถ! เวรกรรมอาร๊ายยย ของเด็กคนนี้มีแม่ที่ไม่ดี และพ่อที่ยังเป็นพ่อของคนอื่นเค้าอยู่แล้วอีก

"น้องพราวไปโรงเรียนเร็วค่ะ เดี๋ยวสายนะ"พี่เลี้ยงพูด

"ค่ะ เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำค่ะ"

"น้องพราวที่หลังน่ะ ตื่นใหม้มันเช้าๆหน่อย อนุบาล3 แล้วปิดประตูอาบน้ำได้แล้ว โตแล้วนะ!"หนุ่มหล่อนหน้าตาเคร่งเครียดใส่สูทกำลังจะไปทำงาน

"คุณพ่อออ! ฮือฮือๆ! หนูขอโทษ คุณพ่อออ"พราวร้องไห้และรีบปิดประตูทั้งที่ตัวเองก็กลัวผีตามประสาเด็ก

"ทีหลังถ้ารู้ว่าตามใจอย่างนี้จะเลิกจ้าง ตัวเองไม่มีระเบียบเด็กจะมีระเบียบได้ยังไง"ชายหนุ่มตะคอกพร้มเดินออกไป

"คุณพ่อคะ วันนี้...ไปส่งหนูมั้ย"สาวน้อยถามหลังจากได้ยินเสียงเดินออกไป

"วันนี้ให้พี่นุ่นไปส่ง พ่อรีบไปทำงาน"ชายหนุ่มปิดประตูแล้วเดินออกไป

"ค่ะ~..."สาวน้อยน้ำตาคลอ

ที่โรงเรียน----

"พรุ่งนี้ให้ผู้ปกครองมาฟังการเรียนการสอน และการเตรียมตัวของชั้น ป.1 และโรงเรียนที่ควรจะสอบเข้าด้วยนะคะ"

"ค่ะ / ครับ"นักเรียนตอบ

ตอนเย็น---

"พราวยังไม่กลับเหรอ"เด็กหญิงตัวน้อยๆถาม

"ยัง พ่อมารับวันนี้"

"เราไปก่อนนะ"

"อืม บ๊ายบาย"

rพราวกำลังคิดในใจว่า....ทำไมพ่อถึงไม่มารับเร็วๆน๊า

ตอนนั้เป็นเวลา 3.50 แต่โทโมะมารับลูกสาวก็.. 1.35 เข้าไปแล้ว!!!

"ขึ้นรถพราว เร็ว!"

"ค่ะ"เด็กหญิงขึ้นรถไปด้วยความรวดเร็ว

"วันนี้มีการบ้านไหม"โทโมะถาม

"มีค่ะ แต่หนูทำเสร็จแล้ว"

"เรียนวันๆเข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะ ครูชมหนูด้วย"

"อืม แล้ววผลสอบกลางภาคออกหรือยัง"

"อ๋อ นี่ค่ะ"เด็กหญิงรีบค้นในกระเป๋าและเอาขึ้นมาให้ดู

ในระหว่างรถติด..

"ฮะ! ทำไมวิชาอังกฤษพื้นฐานคะแนนได้ 74 เต็ม 80 ตอบซิ"

"ไม่ทราบ!ค่ะ..."

"พ่อบอกว่าไร นี่ถ้าไม่ตั้งใจเรียนนะไปอยู่กับแม่เลย ไป!"

"ฮือฮือ หนูขอโทษค่ะคุณ...พ่อ"

"เห้อ พ่อเหนื่อยใจ สอบได้ที่ 2 เหมือนแม่ไม่มีผิด"

"หนูขอโทษค่ะ คุณพ่อ หนูจะไม่ทำอีกแล้ว"

"กลับไปอาบน้ำแล้วอ่านหนังสือเลย ไม่ให้เล่นกะเพื่อนแล้ว"

"ไม่เอาหนูจะเล่น"

"ไม่ได้ อ่านหนังสือทบทวนบทเรียนให้พี่นุ่นสอน"

"ก็ได้ค่ะ"

"หยุดร้องไห้นะ เงียบๆ"

"ฮึก ฮึก...ค่...ค่ะ"เด็กหญิงปาดน้ำตา

รถขับมาจนถึงบ้าน

"นุ่นวันนี้ผมไปข้างนอกนะนัดเพื่อนไว้ ดูแลพราวด้วยทบทวนบทเรียน"

"ค่ะๆๆๆ"

"พี่นุ่น ฮือฮือ"

"ร้องไห้ทำไมคะ น้องพราวไม่ร้อนะคะไป ไปอาบน้ำดีกว่าเดี๋ยวพี่นุ่นเล่านิทานให้ฟัง"

"ฮืออออ~"

"นี่แหละถึงสอบได้ที่ 2"

เวลาผ่านไปจน พราว โตเป็นสาวชีวิตของเด็กคนหนึ่งถึงใครขะไม่รักเขา ไม่ดูแลเขา แต่เขาสามารถเป็นเด็กดีได้

โต๊ะอาหาร

"พ่อหนูจะไปหาแม่"

"อายุแค่ 16 จะทำอะไรเป็นอย่าบ้าให้มากนัก"

"หนูอยากเจอแม่ เกิดมาหนูยังไม่เคยเจอแม่เลย หนูคงไม่น่าสงสารไปหรอกสำหรับสายตาพ่อ"

"เดี๋ยวนี้แกปากดีเหมือนแม่แกเลยนะ จะไปไหนก็ไป!!!!"

"หนูไปแน่ค่ะ หนูรูว่าพ่อไม่เคนรักหนูแม่ไม่มี พ่อก็เหมือนไม่มี"

"เดี๋ยวเถอะนะ เดี๋ยวนี้ชักกำเริบ"โทโมะตะหวาด

"หนูไม่กินและข้าว"

"เออ ไม่เปลือง"

เด็กสาวร้องไห้และวิ่งขึ้นห้อง

ไปดูที่นิวซีแลนด์กันบ้างงงง+_+

จะแปลเป็นไทยให้นะ

"เชสเตอร์ คุณจะไปไหน!"

"ผมจะไปทำงานแล้วครับ"

"อ๋อ แล้วทำไมไปตอนดึกคะ"

"อ๋อ ผมต้องไปทำงานที่ค้างอีกน่ะ ผมไม่นอกใจคุณหรอก ไลลา"

"อ๋อค่ะ ฉันเชื่อคุณ พรุ่งนี้ฉันจะบินไปไทยนะคะไม่ได้ไปหาแม่กะพี่ น้อง ตั้งนานแล้ว"

"แล้วทิศยะล่ะ"

"ฉันจะให้เค้าไปอยู่ที่นั่นเลย ยังไงเค้าก็ต้องพูดไทยได้"

"อ๋อ แล้วคิตตี้ล่ะ"

"คิตตี้ เค้ามีเรียนค่ะ แต่ว่า ทิศยะฉันลาออกให้เค้าแล้ว"

"เห้อย! ตอนไหน"

"ค่ะ ขอโทษค่ะฉันเสียใจ"

"ผมจะคิดถึงคุณนะ"

"ค่ะ บาย"

ตอนเช้าแก้วก็บินไปถึงเมืองไทยในเวลา 1 วัน

และต่อแท็กซี่จนถึงบ้าน ศิริมงคลสกุล

"แก้ว นี่...แกใช่ไหมแก้ว พี่คิดถึงแกอ่ะ"

"เขื่อน ฮือ ฉันก็คิดถึงแก"

"พี่แก้วค๊า พิมคิดถึงจัง"

"พิม ฮืออออ~คิดถึงแก!"

แก้วหันไปอธิบายกับลูกเป็นภาษาอังกฤษ

ลูกแก้วเข้าใจ แก้วบอกลูกว่าอยู่ที่นี่ต้องพูดภาษาไทย

แก้วเอาลูกเข้าเรียนที่ Trinity Internationnal School สถาบันที่เธอจบซึงเป็นที่เดียวกับ พราว ลูกสาวอีกฝั่งหนึ่ง

----------------------------------------------------------------------------------------------

หนุกไหมครับ!!! เดี๋ยววจะมาอัพอีกน๊า เม้ลๆๆๆหน่อย ยัยป็อปปี้นี่ก็ชิ่งเลยน๊าถ้าเจอนะ She โดนเปลือกทุเรียนแน่ๆๆๆๆ